Εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις

Από τη Γεωργία Βαλωμένου, εκπαιδευτικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μέλος της Αριστερής Ριζοσπαστικής Ενότητας (και του ΑΡΑΓΕΣ)

Όλες οι μεταρρυθμίσεις που έχουν γίνει στον χώρο της εκπαίδευσης από τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών έχουν δημοσιονομικό χαρακτήρα, έχουν δηλαδή ως πρώτο στόχο τους την μείωση των δαπανών για την παιδεία. Η μόνη διαφορά της σημερινής κυβέρνησης (ΣΥΡΙΖΑ ΑΝΕΛ) με τις προηγούμενες είναι η προσπάθεια των υπουργών και των συμβούλων τους να επενδύσουν τα μέτρα με ένα ιδεολογικό περίβλημα που μοιάζει αριστερό αντλώντας φράσεις και διατυπώσεις από τις διεκδικήσεις της εκπαιδευτικής αριστεράς, φράσεις και διατυπώσεις που εντός του πλαισίου που χρησιμοποιούνται αποδεικνύονται κενές νοήματος.

Δεύτερος στόχος των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων, εκτός του δημοσιονομικού, εξίσου ή και περισσότερο σοβαρός, είναι η δημιουργία μαθητών – και στη συνέχεια πολιτών – με χαμηλές προσδοκίες. Αν κάποτε η εγκύκλιος παιδεία άνοιγε δρόμους επαγγελματικής και κοινωνικής καταξίωσης και ευνοούσε ακόμα και την ταξική κινητικότητα, σήμερα διαμορφώνεται σταδιακά μια εκπαίδευση έντονα ταξική στην οποία μπορούν να προχωρήσουν στις ανώτατες βαθμίδες όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα. Παράδοξο, θα μπορούσε να πει κάποιος, εφόσον το ελληνικό πανεπιστήμιο παραμένει προς το παρόν δημόσιο και δωρεάν. Όμως το ποσοστό των μαθητών που δεν μπορούν να καλύψουν το κόστος των φροντιστηρίων ή πρέπει να δουλέψουν για να βοηθήσουν οικονομικά την οικογένειά τους μετά το σχολείο αυξάνεται. Ακόμα περισσότερο αυξάνεται το ποσοστό των πτυχιούχων που είναι αντιμέτωποι με την ανεργία, δίνοντας στους μαθητές ένα σαφές μήνυμα: οι ανώτατες σπουδές είναι για τους έχοντες. Για τους υπόλοιπους, στοιχειώδης εκπαίδευση σε δεξιότητες και «δουλίτσα να υπάρχει», έστω και με μισθούς πείνας.

Όσοι είμαστε μέσα στα σχολεία το ξέρουμε καλά πως οι μαθητές μας δείχνουν μια πρωτοφανή απαξίωση για τις σπουδές, έχουν αγωνία για το μέλλον τους και συσσωρευμένο θυμό.

Σχολείο, λοιπόν, χαμηλών προσδοκιών και χαμηλού κόστους, με κτίρια παλιά, με υποδομές κάτω του μετρίου, με ελλείψεις σε αναλώσιμα, σχολείο βασισμένο στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών . Εκπαιδευτικών που ο μέσος όρος ηλικίας τους ανεβαίνει αντιστρόφως ανάλογα με τις αποδοχές τους (καθώς δεν γίνονται νέοι διορισμοί), εκπαιδευτικών που καλούνται να ανταποκριθούν σε ολοένα αυξανόμενα καθήκοντα, χωρίς υποστηρικτικές δομές. Εκπαιδευτικών κουρασμένων, γερασμένων, με προβλήματα οικονομικής επιβίωσης.

Κάπως έτσι το κράτος αποσύρεται σταδιακά από έναν βασικό του ρόλο, που είναι η προστασία και η στήριξη των πολιτών, μέσω των δημόσιων αγαθών (υγεία, παιδεία κλπ) και των προνοιακών δομών, συμμορφούμενο στο νεοφιλελεύθερο δόγμα και τις επιταγές εκείνων που πραγματικά κυβερνούν την χώρα μας.