Τα «γιορτινά» ξεπουλήματα του ΤΑΙΠΕΔ

inred.gr

Με 23εκ. ευρώ ξε-πουλήθηκαν 450 στρ. στην Κέρκυρα. Μήκος ακτογραμμής 725 μ. Η περιοχή της Κασσιόπης στην Κέρκυρα. «Ο Ερημίτης»: 50% δασική έκταση, ο υγρότοπος της Βρωμολίμνης. Το deal ολοκληρώθηκε εχθές Πέμπτη 28/12/2016

Ο υδροβιότοπος της Βρωμόλιμνης αγναντεύοντας προς νότο

Η NCH Capital Inc., ένα θηριώδες fund με έδρα τη Νέα Υόρκη είναι το νέο αφεντικό στην Κασσιόπη. Στην άλλοτε παρθένα περιοχή με το μοναδικό φυσικό κάλος θα οικοδομηθούν 35.000 τ.µ. για ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, 84 ανεξάρτητες κατοικίες και μια μαρίνα 57 σκαφών … που θα βοηθήσουν στην «ανάπτυξη» της περιοχής και νέες «θέσεις εργασίας», όπως ανακοίνωσε η κ. εντεταλμένη σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ, Λίλα Τσιτσογιαννοπούλου, και κυρίως όπως επεσήμανε, το ξεπούλημα θα «συμβάλλει στην ενθάρρυνση του αειφόρου παράκτιου τουρισμού, διασφάλιση της προστασίας περιβάλλοντος και ανάδειξη του φυσικού κάλλους των 490 στρεμμάτων που περιλαμβάνει το ειδικό σχέδιο»!

Προκειμένου να ικανοποιηθεί και ο αγοραστής μεταφέρθηκε και το φυλάκιο του Π.Ν που επιτηρούσε το στενό πέρασμα μεταξύ Ελλάδας – Αλβανίας.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ Κέρκυρας εναντιώνεται στην εμπορευματοποίηση του περιβάλλοντος που επιτάσσει η δικτατορία του κέρδους. Η παρέμβαση και κινητοποίηση της κοινωνίας και των φορέων, με κάθε τρόπο, νομικό και κυρίως κινηματικό, μπορεί και πρέπει να αποτρέψει το περιβαλλοντικό έγκλημα που συντελείται στον Ερημίτη» αναφερόταν σε ρεπορταζ της ΕΦΣΥΝ στις 5.04.2015. Έκτοτε σιώπησε … Η εταιρία θα έχει την έκταση στην κατοχή της για 99 χρόνια (με 23 εκ.€ …). Αντίο «Ερημίτη» της Κασσιόπης …

Οι μοναδικές φωτό είναι από την Κατάληψη ΕΛΑΙΑ από το 2012. Επίσης φωτο «Περι τση Κέρκυρας το ανάγνωσμα» με πλούσια αναφορά στην περιοχή που ξεπουλήθηκε και ΕΦΣΥΝ. Η ανακοίνωση της τότε με την περιγραφή της περιοχής και το έγκλημα που συντελέστηκε αξίζει να διαβαστεί:

– Στην περιοχή της Κασσιόπης επιχειρείται από το κράτος η πώληση μιας μεγάλης και πανέμορφης έκτασης δημόσιας γης, του Ερημίτη, με αγγελίες που θυμίζουν μεσιτικό γραφείο και εταιρίες real estate. 500 στρέμματα δημόσιας γης, με 700 μέτρα ακτογραμμή παραχωρούνται προς εκμετάλλευση για μόλις… 100 χρόνια. Μαζί με τον παρακείμενο αιγιαλό φυσικά.

Σε αυτή την αγγελία φαίνεται ξεκάθαρα η ανάγκη του ελληνικού κράτους να ξεπουλήσει την κρατική ιδιοκτησία με σκοπό να πετύχει το τερπνόν μετά του ωφελίμου, δηλαδή να βγάλει χρήματα αλλά και να κάνει τα χατίρια του ιδιωτικού κεφαλαίου με το οποίο, ασφαλώς, διαπλέκεται. Πέρα απ’ αυτό, όμως, με μια προσεκτικότερη ματιά αποκαλύπτεται και κάτι βαθύτερο: ο διακαής πόθος της εξουσίας, που ταυτόχρονα είναι και το πρόσταγμα των καιρών και το πνεύμα της σημερινής γκρίζας εποχής του Μνημονίου και της φτώχειας, και τούτος δεν είναι άλλος από τον περιορισμό της δημόσιας σφαίρας.

Φωτό απο http://kerkyraikamonopatia.blogspot.gr

Τι είναι όμως η δημόσια σφαίρα; Δημόσια σφαίρα είναι κάθε κομμάτι γης, κάθε χώρος και κάθε υπηρεσία που είναι ανοιχτή για την κοινωνία και εξυπηρετεί ανάγκες της. Δημόσια σφαίρα είναι ένα πανεπιστήμιο ανοιχτό στο λαό, ένας οργανισμός κοινωνικής πρόνοιας, μια παραλία ελεύθερη και προσβάσιμη από όλους, ένα δάσος όπου μπορούμε να περάσουμε στιγμές κοντά στη φύση μακριά από το μπετόν, μια πλατεία που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για δημόσια συνάθροιση, ή ένας κατειλημμένος χώρος με ανοιχτά χαρακτηριστικά όπου γίνονται πολιτικές διεργασίες και κοινωνικές εκδηλώσεις, όπως η Κατάληψη Ελαία.

Η δημόσια σφαίρα ήταν πάντα το κόκκινο πανί για κάθε εξουσία, κάθε καπιταλιστή και κάθε αφεντικό της ιστορίας. Γι’ αυτούς, κάθε δημόσιος χώρος έχει έναν και μόνο προορισμό: να πάψει να είναι δημόσιος. Να γίνει εμπόρευμα, να πουληθεί, να αποστειρωθεί, να ερημώσει από ζωή.

Είτε ιδιωτικοποιηθεί για να αποφέρει κέρδος σε κάποιο πλούσιο παράσιτο, είτε περιφραχθεί για να χαρακτηριστεί “κρατική περιουσία”, όπου “απαγορεύεται η είσοδος εις τους μη έχοντες εργασία”, ο σκοπός είναι ένας: Να πάψει ο δημόσιος χώρος να έχει σημεία αναφοράς στην κοινωνία, να καταστεί ξένο σώμα προς αυτήν, να αποξενωθεί από οποιαδήποτε δημόσια χρήση του. Το δόγμα της κυριαρχίας είναι σαφές: Το άτομο δεν έχει καμία υπόσταση έξω από την ιδιωτικότητά του, καμία δουλειά έξω από το σπίτι του και το χώρο εργασίας του.

Πρέπει να είναι ξεκάθαρο: Δημόσια περιουσία και κρατική περιουσία δεν είναι το ίδιο. Είτε το κράτος περιφράσσει την ιδιοκτησία του, είτε την εκμισθώνει για 100 χρόνια, είτε την εμπορευματοποιεί, είτε απλώς της κολλάει μια πινακίδα “απαγορεύεται η είσοδος”, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ο χώρος χάνεται από τα χέρια της κοινωνίας.

Η “κρατική” περιουσία δεν είναι τσιφλίκι του κράτους για να την κάνει ό,τι θέλει ή ό,τι επιτάσσουν οι αγορές. Δεν είναι εμπόρευμα για να απλώνει τα ξερά του το κάθε αφεντικό, είτε είναι “επενδυτής”, είτε δημαρχίσκος, είτε οποιοσδήποτε άλλος τσιφλικάς. Η περιουσία που το κράτος έχει στην κατοχή του είναι περιουσία του λαού. Είναι κτήμα της κοινωνίας και έτσι πρέπει να παραμείνει.

Η γη μας δεν είναι real estate. Οι χώροι που έχουμε καταλάβει για να τους καταστήσουμε ζωντανούς είναι δικοί μας. Τα νοσοκομεία μας δεν μπορούν να έχουν εισιτήριο. Οι δρόμοι μας δεν μπορούν να έχουν μπάρες. Οι παραλίες μας δεν μπορούν να έχουν φράχτες. Τα δάση μας δεν μπορούν να γίνονται καζίνο. Οι δημόσιοι χώροι ανήκουν σε όλους μας και πρέπει να τους υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο. Να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν καθημερινά με αγγελίες, προκηρύξεις, ενοικιάσεις, υπενοικιάσεις, συμπράξεις, καταπατήσεις, κ.ο.κ. Και όλα αυτά στο βωμό της ανάπτυξης. Ποιας ανάπτυξης; Αυτής που ωφελεί τους λίγους. Ο όρος ανάπτυξη είναι κενός νοήματος όταν δεν συνδέεται με τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου όλου του λαού. Άρα η λέξη αυτή, όταν αρθρώνεται από στόματα υπουργών και δημάρχων, εργολάβων και μεγαλοεπιχειρηματιών, δεν σημαίνει τίποτα άλλο παρά το μέσο για την υπερσυσσώρευση πλούτου στα χέρια κάποιας ελίτ.

Όσο για τη ρητορική της ακροδεξιάς, πρέπει να καταστεί σαφές ότι κανένα κεφάλαιο δεν είναι καλό, ούτε το ξένο ούτε το ελληνικό. Και αν φαντάζονται  κάποιοι ότι οι μπουλντόζες των ελλήνων επιχειρηματιών θα έρθουν για καλό, πλανώνται πλάνην οικτρά ή απλά δημαγωγούν.

Όσο για τον Ερημίτη, αυτός ανήκει σε όλους τους ανθρώπους που ζουν σε τούτο το νησί, έλληνες και μετανάστες, και πάνω απ’ όλα ανήκει στα ζώα του και στα φυτά του.