Από μηχανής BREXIT

της Δέσποινας Σπανούδη 

Ένα από τα πιο αστεία φαινόμενα είναι η αμηχανία που ακολούθησε το βρετανικό δημοψήφισμα στη χώρα μας. Αμηχανία στο στρατόπεδο των μένουμε Ευρώπη αλλά ακόμη μεγαλύτερη αμηχανία σε όσους ψήφισαν Όχι το περσινό καλοκαίρι και στη συνέχεια πείστηκαν ότι είχαν ψηφίσει Ναι.

Οι μένουμε Ευρώπη, διαπιστώνοντας ότι μια αγαπημένη νεοφιλελεύθερη χώρα αποχωρεί, αισθάνθηκαν σαν απατημένοι εραστές. Ευτυχώς όμως, τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά έχουν αμβλυνθεί μέχρις εξαφανίσεως από τον αγώνα δρόμου για τη δικαίωση του «νόμος είναι το δίκιο του αφέντη».

Γι’ αυτό βρήκαν εύκολα την απάντηση: φταίει το γεγονός ότι έγινε δημοψήφισμα, διότι ως γνωστόν κάθε λαός είναι γενικά ανώριμος. Ακόμη και οι πολιτισμένοι Βρετανοί έχουν στους κόλπους τους αμόρφωτους, πτωχούς και λοιπούς μειωμένου καταλογισμού ψηφοφόρους, των οποίων η ψήφος, φευ!, μετράει όσο και των πλουσίων και των μορφωμένων. Κάτι τέτοια τα κάνουν μόνο οι δημαγωγοί και οι αδύναμοι ηγέτες, συνεπώς οι πολυεθνικές πρέπει να προσέχουν άλλη φορά σε ποιους εμπιστεύονται να τους εκπροσωπήσουν.

Αυτοί που το φυσάνε και δεν κρυώνει είναι η άλλη κατηγορία. Όσοι δηλαδή εγγράφουν τον εαυτό τους αριστερά όπως κοιτάμε στο αμφιθέατρο αλλά πείσθηκαν ότι δεν υπάρχει εναλλακτική και από τότε προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο και τα πικρά γλυκά.

Τι έλεγαν λοιπόν οι συμπαθείς τέως αριστεροί και νυν απολογητές του τρίτου, τέταρτου, πέμπτου μνημονίου; Έλεγαν ότι εμείς κάναμε το καθήκον μας, ως αριστερά αλλά μας εκβίασαν και αναγκαστήκαμε να υποκύψουμε προ του χάους. Και ότι τώρα είναι η σειρά των λαών της Ευρώπης να αλλάξουν τους συσχετισμούς.

Κατόπιν έσπευσαν να κοιμηθούν με ήσυχη συνείδηση, παρακολουθώντας με ολύμπια ηρεμία και συγκατάβαση την κυβέρνηση να εφαρμόζει σκληρότερα μέτρα από αυτά που κατήγγειλε τόσο χρόνια, να ξεπουλάει όσο- όσο, να καταπατά τα δικαιώματα των προσφύγων, να χαριεντίζεται με τους εκβιαστές, να συναλλάσσεται με το κεφάλαιο. Να μιλάει για μεγάλες ξένες επενδύσεις, πλεονάσματα και μεγέθυνση. Ανεπαισθήτως επέρασαν στην άλλη όχθη, όπως είχαν περάσει οι οπαδοί του πάλαι ποτέ πανελλήνιου σοσιαλιστικού κινήματος, κάτι δεκαετίες πριν. Αλλά δεν το κατάλαβαν ακόμη, όπως δεν το είχαν καταλάβει ούτε εκείνοι.

Και τώρα τι έγινε; Δυσάρεστο ξύπνημα. Άρχισαν πράγματι να αλλάζουν οι συσχετισμοί στην Ευρώπη. Οι Γάλλοι μένουν άγρυπνοι τα βράδια και διαδηλώνουν πρωί βράδυ εναντίον του συμμάχου Ολάντ. Οι Ισπανοί ανέβασαν λίγο τους Unidos- Podemos, αλλά τους κράτησαν στην τρίτη θέση παρότι διαβεβαίωναν ότι δεν θα καταλήξουν σαν τον ΣΥΡΙΖΑ (ενδεχομένως γιατί έκριναν ότι είχαν πολλές πιθανότητες να το κάνουν). Και οι Βρετανοί; Πήραν το καπελάκι τους και φύγαν. Απλά και καθαρά. Πυροδοτώντας εξελίξεις και σε άλλους λαούς, όπως λέγαμε και εμείς ότι θα κάναμε όταν ψηφίζαμε 62% Όχι, σε αυτό το σάπιο καρτέλ των εκβιαστών και των πολεμοκάπηλων πριν από ένα χρόνο.

Μεγάλη αμηχανία. Η ρήξη τελικά δεν αφορά την Αριστερά; Ακροδεξιοί και ξενόφοβοι παίρνουν το πάνω χέρι στη σκοτεινή ήπειρο; Χιλιοειπωμένες αφηγήσεις πρέπει να ξαναβγούν ως ερμηνευτικά εργαλεία από το χρονοντούλαπο. Όταν η οικονομική κρίση φτάνει σε αδιέξοδο και δημιουργεί εκρηκτικά φαινόμενα αντιδράσεων υπάρχουν δύο πιθανότητες: ή θα ανατραπεί από αριστερά δηλαδή προς όφελος της κοινωνικής δικαιοσύνης ή θα επιστρατευθεί η ακροδεξιά για να σώσει τα προνόμια αυτών που δημιούργησαν την κρίση. Όταν η κοινοβουλευτική αριστερά της γηραιάς ηπείρου συμπεριφέρεται σαν δεξιά, μοιραία η ακροδεξιά μοιάζει η μόνη ριζοσπαστική λύση έκφρασης της αγανάκτησης. Απλά πράγματα.

Το Brexit ταρακούνησε γερά το φρούριο. Οι δεξιοί χάνουν την αυταρέσκεια του μόνου δρόμου που επιβάλλεται επί των πτωμάτων των μικρομεσαίων. Η αριστερά θα αναγκαστεί να αναπροσαρμόσει τις στρατηγικές της. Οι ακροδεξιοί βγάζουν δόντια και υιοθετούν την αριστερή ρητορεία, γνωρίζοντας από πείρα ότι το τάξιμο δεν κοστίζει.

Όμως μια νέα μέρα ξημερώνει στην Ευρώπη. Στην Ευρώπη που πούλησε όνειρα ότι θα γίνει των λαών και των πολιτισμών και έγινε των αγορών και των καθαρμάτων.

Μεγάλη φασαρία, υπέροχη κατάσταση.