Σχέδιο απόφασης 16ου Συνεδρίου ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ

ΣΧΕΔΙΟ ΑΠΟΦΑΣΗΣ 16^ΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ

Η διεθνής κρίση

Οι εκτιμήσεις μας, τα τελευταία χρόνια, συγκλίνουν στο ότι η οικονομική -και όχι μόνο- κρίση στην Ευρώπη και τον κόσμο, συνιστά μια δομική κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και της κυριαρχίας του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, που εκδηλώθηκε αρχικά στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και κατέληξε, μέσα από την τεράστια μεταφορά πιστώσεων για την διάσωσή του, σε κρίση δημόσιου χρέους. Η βαθύτερη αιτία αυτής της κρίσης βρίσκεται στους μηχανισμούς υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Οι ασκούμενες σ’ αυτό το πλαίσιο πολιτικές, επιχειρούν τη ριζική αναδιανομή του παραγόμενου οικονομικού πλούτου υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων και σε βάρος των δυνάμεων της εργασίας, επιβάλλοντας προγράμματα πρωτοφανούς σκληρής λιτότητας, εξοντωτικά για τους εργαζόμενους και τους λαούς.

Η κρίση αυτή κτυπά το σύνολο του κόσμου και την Ευρωπαϊκή Ένωση, όχι μόνο την περιφέρειά της -με αποκορύφωμα το Νότο που μετατρέπεται σε οικονομικά και κοινωνικά διακεκαυμένη ζώνη- αλλά και τον πυρήνα της, όπως τη Γαλλία, ακόμα και τη Γερμανία.

Οι άγριες πολιτικές λιτότητας που εφαρμόζονται, αποκαλύπτουν τους βαθιά ταξικούς όρους με τους οποίους η Ε.Ε. οικοδομήθηκε και λειτουργεί ως μία ένωση υπεράσπισης των συμφερόντων του κεφαλαίου, μέσω των διαφόρων Συνθηκών, της Ε.Κ.Τ. και του Συμφώνου Σταθερότητας, με παράκαμψη κάθε έννοιας δημοκρατίας.

Η Ε.Ε., εκτός από την οικονομική κρίση, βρίσκεται μπροστά και σε μια μεγάλη προσφυγική κρίση. Απέδειξε την αποτυχία της και σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, με μεγάλο θύμα την Ελλάδα, η οποία εκτός από τα τεράστια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζει εξαιτίας των μνημονιακών πολιτικών, μετατρέπεται παράλληλα σε ένα τεράστιο στρατόπεδο προσφύγων και μεταναστών. Η Ε.Ε., συνένοχη επί χρόνια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, τους εμφύλιους (που οι ίδιοι υποκινούν, όταν δεν εξαπολύουν ευθέως) και στην αποδόμηση των εθνικών οικονομιών και των κρατικών δομών για τον έλεγχο των ενεργειακών πόρων και όλης της περιοχής, δείχνουν το απάνθρωπο πρόσωπό τους απέναντι στους πρόσφυγες και τους μετανάστες, κλείνοντας τα σύνορα, υψώνοντας φράκτες, στέλνοντας στρατούς και επιστρατεύοντας το ΝΑΤΟ, βάζοντας την Ελλάδα στην καραντίνα.

Η κρίση στη χώρα μας και η κυβερνητική πολιτική

Η κρίση στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες να καταδειχθεί ως ένα ιδιαίτερο εθνικό ζήτημα, αποδείχθηκε περίτρανα ότι είναι μέρος της Ευρωπαϊκής και παγκόσμιας κρίσης.

Η προσήλωση όλων των κυβερνώντων στη συνταγή της σκληρής λιτότητας που επιβλήθηκε από το διευθυντήριο της Ε.Ε. με ιδιαίτερη αγριότητα στην Ελλάδα και η σαρωτική επίθεση «θεσμών», κυβέρνησης και εργοδοσίας, μέσα από αυτήν, με συνεχή μείωση μισθών και συντάξεων, απανωτά χαράτσια και φόρους, απολύσεις και δραματική αύξηση της ανεργίας (στο επίπεδο – ρεκόρ των 1.500.000), διάλυση του κοινωνικού κράτους, αρπαγή του δημόσιου πλούτου και αντιμετώπιση κάθε δημόσιου αγαθού ως πεδίου κερδοφορίας για το κεφάλαιο, έχει οδηγήσει τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας σε πρωτοφανή οικονομική αφαίμαξη και φτωχοποίηση, πυροδοτώντας παρατεταμένη ύφεση και όξυνση της κρίσης χρέους, το οποίο είναι πλέον ολοφάνερο ότι δεν είναι βιώσιμο. Ταυτόχρονα τα μέτρα βαθαίνουν την κρίση μέσω του φαύλου καθοδικού κύκλου ύφεση – κατάρρευση εσόδων – νέα μέτρα – ύφεση.

Η κυβέρνηση και η οικονομική ολιγαρχία, θεωρούν την κρίση ως ευκαιρία για να εφαρμόσουν πολιτικές οι οποίες αποδομούν κάθε θεσμική κατάκτηση των εργαζόμενων, που κερδήθηκε με σκληρούς αγώνες τους τελευταίους αιώνες, αποδιαρθρώνοντας πλήρως εργασιακά, ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα, κοινωνικές παροχές και κράτος πρόνοιας, ατομικές και συλλογικές ελευθερίες καθώς και κάθε δίχτυ προστασίας και στήριξης των αδύναμων αυτής της κοινωνίας.

Οι ελπίδες για ανατροπή αυτής της πολιτικής, που γέννησε σε πολλούς η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ και η κυβερνητική αλλαγή του γενάρη του 2015, πολύ γρήγορα εξανεμίστηκαν. Ήδη από τη συμφωνία της 20ης φλεβάρη ήταν φανερός ο προσανατολισμός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που ολοκληρώθηκε με την υπογραφή του 3^ου μνημονίου και την ακύρωση της δυναμικής του μεγάλου λαϊκού Όχι της περσινής 5^ης ιούλη.

Το πρώτο οκτάμηνο του 2015 χαρακτηρίσθηκε από την ολοκληρωτική αποτυχία του πολιτικού σχεδίου ΣΥΡΙΖΑ (διαπραγμάτευση χωρίς μονομερείς ενέργειες, πολιτική λύση εντός ευρωζώνης, αναδιανομή εισοδημάτων χωρίς ρήξεις εντός Ε.Ε.). Ένα τέτοιο σχέδιο συνοδευόταν φυσικά και με συγκεκριμένες αντιλήψεις για την κοινωνία (εφησυχασμός και ανάθεση), τα σωματεία και τις παρατάξεις των μαζικών χώρων, τις συμμαχίες (με το αστικό πολιτικό προσωπικό και ποικίλα συμφέροντα) και το κράτος (αντίληψη συνέχειάς του, χωρίς ρήξεις και τομές).

Το νέο μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ βαθαίνει και συστηματοποιεί τις επιλογές των προηγούμενων μνημονίων και ειδικότερα όσον αφορά ενδιάμεσες κοινωνικές κατηγορίες (όπως εμείς οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι κ.ά.), οδηγεί σε ολοκληρωτική κοινωνική καταστροφή.

Η υπερφορολόγηση, η απελευθέρωση των πλειστηριασμών κατοικίας και η πώληση των δανείων σε κερδοσκοπικά funds, η σκανδαλώδης ανακεφαλαιοποίηση των Τραπεζών, η εκ νέου εκτίναξη της ανεργίας, ο περιορισμός των εργασιακών δικαιωμάτων σε ένα νέο γύρο εξαθλίωσης και υποβάθμισης, καθώς και οι γενικευμένες ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας οδηγούν σε αύξηση του κόστους για τους πολλούς και της κερδοφορίας για το κεφάλαιο.

Την ίδια ώρα, την καθημερινότητα συνιστούν η διακυβέρνηση μέσω πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και συνταγματικών παραβιάσεων, η υποβάθμιση του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας, ο κλιμακούμενος -εκ νέου- αυταρχισμός και η καταστολή των λαϊκών αντιστάσεων κλπ, ενώ επιχειρείται η συγκάλυψη πολιτικών και ποινικών ευθυνών, αφήνεται στο απυρόβλητο η διαφθορά, η διαπλοκή και η φοροδιαφυγή, μειώνεται η φορολογία στις μεγάλες επιχειρήσεις και τα υψηλά εισοδήματα και χαρατσώνονται οι λαϊκές τάξεις με κάθε είδους φορολογία.

Τέλος, ταφόπλακα πάνω απ τις όποιες συντάξεις είχαν απομείνει, βάζει η «διαπραγμάτευση» για το ασφαλιστικό που επιχειρείται σήμερα, με τη μετατροπή του συστήματος από διανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό, ενώ τα μέτρα για την προώθηση της ελαστικής και αδήλωτης εργασίας αποτελούν τη χαριστική βολή για τα ασφαλιστικά ταμεία, μετά και από τη διαχρονική ληστεία τους.

Παράλληλα όμως, κι ενώ οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες του 2011 – ΄12, πέσανε θύματα των ανέξοδων υποσχέσεων και της ψεύτικης ελπίδας που έντεχνα καλλιεργήθηκε, η μεγαλειώδης αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες (αλλά και τα θύματα της μνημονιακής λαίλαπας) που επιδεικνύεται καθημερινά σε όλη τη χώρα, είναι πραγματικά ελπιδοφόρα για τις δυνάμεις του λαού μας.

Οι μνημονιακές πολιτικές στο χώρο του Δημοσίου

Τα νεοφιλελεύθερα σχέδια και οι μνημονιακές δεσμεύσεις για την ολοκλήρωση της κατεδάφισης του δημοσίου και τη μεταφορά των αρμοδιοτήτων του στον ιδιωτικό τομέα, με την κατάργηση οργανισμών, την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και στο ΠΔΕ, τη διεύρυνση των ιδιωτικοποιήσεων, την κατάργηση νοσοκομείων, σχολείων, παιδικών σταθμών, δομών πρόνοιας κλπ, συνεχίζουν να επεκτείνονται.

Οι πολιτικές αυτές έχουν οδηγήσει σε απονέκρωση τη Δημόσια Διοίκηση, που αδυνατεί πλέον να επιτελέσει ακόμα και τις στοιχειώδεις λειτουργίες της, σε μια στιγμή μάλιστα που η ύπαρξη του κοινωνικού κράτους είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία, ενώ σε συνδυασμό με την έλλειψη χρηματοδότησης από την κεντρική διοίκηση και τα προβλήματα από την εφαρμογή του «Καλλικράτη», έχουν στραγγαλίσει τους Δήμους, που οδηγούνται πλέον σε χρεωκοπία.

Παράλληλα εξακολουθούν να ισχύουν οι διατάξεις του νέου αυταρχικού πειθαρχικού δικαίου των δημοσίων υπαλλήλων, που θεσμοθετήθηκε όχι για να πατάξει φαινόμενα διαφθοράς, αλλά για να εκφοβίσει.

Οι αλλεπάλληλες διαδικασίες συρρίκνωσης των δημοσίων υπηρεσιών και οργανισμών, «αξιολόγησης» των δομών της δημόσιας διοίκησης και του προσωπικού (με όποια μορφή κι αν παρουσιάζονται), καταργήσεις κλάδων κλπ, είναι σαφές ότι δεν έχουν σκοπό να θεραπεύσουν τις παθογένειες του κρατικού μηχανισμού, ούτε συνιστούν βέβαια «διοικητική μεταρρύθμιση» όπως διατυμπανίζουν, αλλά συγκλίνουν σε ένα στόχο. Είναι προσανατολισμένες στην κατάργηση του κοινωνικού κράτους και των δημόσιων αγαθών, καθώς και στη διάλυση υπηρεσιών και στην ιδιωτικοποίησή τους, με απολύσεις προσωπικού και μετατροπή των όσων υπαλλήλων απομείνουν σε πειθήνιους υπηκόους.

Για το ξεπέρασμα της κρίσης

Όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν μια προσωρινή κατάσταση που σύντομα θα περάσει. Ούτε μπορεί να ξεγελάσουν κανένα οι υποσχέσεις για επερχόμενη «ανάπτυξη» και τελευταίες θυσίες και να εθελοτυφλούμε για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν κυβέρνηση, «θεσμοί» και οι σημερινές κυρίαρχες δυνάμεις. Η ανάπτυξη που οραματίζονται μεταφράζεται στα υπερκέρδη του κεφαλαίου και στους μισθούς πείνας και εξαθλίωσης των εργαζόμενων. Άλλωστε η ίδια η σκληρή πραγματικότητα διαψεύδει τις όποιες «αυταπάτες», αφού η ύφεση (άνω του 20%), μόνο με σκληρές πολεμικές αναμετρήσεις μπορεί να συγκριθεί. Είναι βέβαιη η παραπέρα αύξηση της ανεργίας (ειδικά στους νέους) σε νέα ύψη. Σ’ αυτή τη βάρβαρη πραγματικότητα κανένας δεν μπορεί να πει ότι δεν τον αφορά, ότι θα ξεφύγει. Όλοι είμαστε υποψήφια θύματα, γιατί πρόκειται για έναν καθολικό πόλεμο αφενός της ολιγαρχίας του πλούτου και του πολιτικού προσωπικού που την υπηρετεί, με στόχο να προστατεύσουν και να διευρύνουν τα κέρδη τους, και αφετέρου του κόσμου της εργασίας για ουσιαστική δημοκρατία, κοινωνικό κράτος, ελπίδα και προοπτική για αξιοπρεπή ζωή.

Η συγκυρία και η ένταση της επίθεσης του κεφαλαίου, η πολιτική του ‘δόγματος του σοκ’, απαιτούν τη διαμόρφωση των καλύτερων προϋποθέσεων συνολικής αγωνιστικής, ενωτικής απάντησης και πάλης, καθώς οι αποσπασματικοί αγώνες (κλαδικοί ή ανά χώρο εργασίας) δεν είναι στις συνθήκες αυτές αποτελεσματικοί. Όλοι οι εργαζόμενοι δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, οι άνεργοι, οι μικροί και μεσαίοι επαγγελματίες, οι αγρότες, οι συνταξιούχοι πρέπει να οργανώσουμε μαζική – αγωνιστική απάντηση αντίστασης και αλληλεγγύης, έναν πρώτιστα πολιτικό αγώνα διαρκείας -ώστε να μπορεί να είναι αποτελεσματικός και νικηφόρος- για να ανατρέψουμε αυτή την καταστροφική για τη χώρα μας και το λαό πολιτική και αυτούς που την επιβάλλουν. Να ακυρώσουμε τα μέτρα, τα μνημόνια και τις βάρβαρες νεοφιλελεύθερες επιλογές. Να δημιουργήσουμε ελπίδα και προοπτική βάζοντας πάνω από τα κέρδη τους την κοινωνία και τις ανάγκες της. Οι παρακαταθήκες υπάρχουν. Είναι οι μεγάλοι κοινωνικοί αγώνες που σημάδεψαν αυτόν τον τόπο, πριν η καλλιέργεια της «ελπίδας» τους καταστείλει. Οι μεγάλες πανεργατικές απεργίες, το κίνημα «δεν πληρώνω», οι λαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και τις πλατείες όλης της χώρας, οι αγώνες για τα περιβαλλοντικά και άλλα σοβαρά ζητήματα (Χαλκιδική, Κερατέα κλπ).

Ένα τέτοιο πλατύ, πολύμορφο κοινωνικό μέτωπο και η ανάπτυξη μαζικών αγώνων για τη στήριξη του εισοδήματος, την υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης, την προστασία της δημόσιας περιουσίας και του περιβάλλοντος, την αναβάθμιση της εργασίας, την απασχόληση, την ανάδειξη της σημασίας του κοινωνικού ελέγχου, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αναδιανομή του πλούτου, αποτελεί την προϋπόθεση για τον απεγκλωβισμό από τα μνημονιακά δεσμά και τη χάραξη μιας εναλλακτικής πορείας προς όφελος της χώρας και της κοινωνίας.

Πιο συγκεκριμένα για τον εναλλακτικό αυτό δρόμο διεξόδου από την κρίση, προβάλλουμε και διεκδικούμε :

ΓΕΝΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ

• Άμεσος, σχεδιασμένος και προετοιμασμένος απεγκλωβισμός από τον μηχανισμό «στήριξης» που συγκρότησε η ΕΕ, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ και την πολιτική τους με κατάργηση των μνημονίων, των νόμων και των συμβάσεων που απορρέουν από αυτόν.
• Κατάργηση του συμφώνου σταθερότητας της ΕΕ.
• Άρνηση πληρωμής του μεγαλύτερου μέρους του επαχθούς χρέους, όπως καταδείχτηκε από την επιτροπή λογιστικού ελέγχου.
• Καμιά θυσία που εξαθλιώνει παραπέρα τον ελληνικό λαό στο όνομα του ευρώ, και ρήξη με τις κυρίαρχες δυνάμεις της ΕΕ.
• Εθνικοποίηση του Τραπεζικού συστήματος, που ούτως ή άλλως στηρίζεται με Δημόσιο χρήμα και εγγυήσεις πάνω από 250 δισ. €., τα οποία φορτώνεται σαν χρέος η ελληνική κοινωνία.
• Άμεσο πρόγραμμα για την παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας. Να μπει τέλος στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων, των πάσης φύσεως συμβάσεων παραχώρησης, των ΑΕ και των ΣΔΙΤ. Ανάκτηση από το δημόσιο των πιο κρίσιμων στρατηγικών κλάδων και επιχειρήσεων της οικονομίας και αύξηση και αναδιάρθρωση του προγράμματος δημοσίων επενδύσεων, ώστε να καταστεί μοχλός της αναπτυξιακής διαδικασίας. Εφαρμογή ειδικών κλαδικών πολιτικών με ιδιαίτερη έμφαση στα έργα υποδομής, στην αγροτική οικονομία, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τον ήπιο τουρισμό και τις νέες τεχνολογίες, με σεβασμό στο περιβάλλον.
• Όχι στο ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου της χώρας (ΤΑΙΠΕΔ, λιμάνια, αεροδρόμια, ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, fast track, eldorado gold κλπ).
• Δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες και κοινωνικά αγαθά (ρεύμα, νερό, τηλεπικοινωνίες κλπ).
• Προώθηση ενός στρατηγικού σχεδίου δημοκρατικής, διοικητικής ανασυγκρότησης του κράτους, με σαφή διάκριση της κυβερνητικής λειτουργίας από τη διοικητική, που θα εξασφαλίζει και θα ενισχύει το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα του, θα επιδιώκει την αύξηση και ορθολογική χρήση των πόρων για την αποτελεσματική λειτουργία του, θα αποκαθιστά την αξιοπιστία του, θα λειτουργεί με διαφάνεια και αξιοκρατία, θα καταπολεμά τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία και τις πελατειακές σχέσεις, θα στοχεύει στην εξυπηρέτηση του πολίτη και θα γίνεται έτσι ικανό και αξιόπιστο εργαλείο ανάπτυξης και κοινωνικής συνεισφοράς.
• Μέτωπο απέναντι σε απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, μέσω των ψευδεπίγραφων αξιολογήσεων, της συρρίκνωσης των δομών των δημόσιων υπηρεσιών κλπ.
• Στρατηγική στήριξης, με σειρά άμεσων μέτρων, των μικρών και πολύ μικρών επιχειρήσεων, των μικρών και πολύ μικρών επαγγελματιών και βιοτεχνών και της αγροτικής παραγωγής.
• Ανάκτηση της καταπατημένης δημόσιας γης.
• Δίκαιη φορολογική μεταρρύθμιση με βάση τη φοροδοτική ικανότητα καθενός, και επιτέλους τερματισμός της μόνιμης φορολογικής ασυλίας του πλούτου.
• Άμεση μείωση των στρατιωτικών δαπανών και των εξοπλιστικών προγραμμάτων, που εξάλλου έχουν αποδειχθεί πεδίο διαπλοκής και διαφθοράς.
• Υπεράσπιση, στήριξη και αναβάθμιση του δημόσιου, αναδιανεμητικού, κοινωνικού χαρακτήρα του συνταξιοδοτικού συστήματος και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, στον αντίποδα της προτεινόμενης από την κυβέρνηση αποδόμησής του. Ανακεφαλαιοποίηση των ασφαλιστικών ταμείων.
• Προστασία και ενίσχυση των εισοδημάτων των εργαζομένων με ουσιαστικές αυξήσεις μισθών και συντάξεων και χτύπημα της ακρίβειας. Θεσμοθέτηση του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, καθώς και της εγγυημένης πρόσβασης σε δημόσια αγαθά και βασικές υπηρεσίες κοινής ωφέλειας.
• Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς. Κάτω τα χέρια από τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Όχι στην ποινικοποίηση της συλλογικής δράσης και των αγώνων.
• Αντίθεση στο φασισμό και στη νεοναζιστική βία. Οι νεοναζί δεν χωράνε ούτε στα σωματεία, ούτε πουθενά.

ΚΛΑΔΙΚΑ ΑΙΤΗΜΑΤΑ

Σ΄ αυτό το δυσμενές περιβάλλον που περιγράψαμε συνοπτικά παραπάνω, το διεκδικητικό πλαίσιο του Κλάδου μας προσδιορίζεται :

Α. Οικονομικές διεκδικήσεις.

1. Διεκδίκηση μισθολογίου που θα αποτιμά το εξειδικευμένο έργο και τις ιδιαιτερότητες του Διπλ. Μηχανικού, με ελάχιστο άμεσο στόχο την επαναφορά των αποδοχών μας στην προ μνημονίων περίοδο.
2. Αναγνώριση του χρόνου προϋπηρεσίας από την ημερομηνία απόκτησης της άδειας άσκησης του επαγγέλματος, που δίνεται από πιστοποιημένο Φορέα της πολιτείας (ΤΕΕ) μετά από εξετάσεις και αποτελεί προϋπόθεση διορισμού στο Δημόσιο.
3. Κατάργηση των διατάξεων για τις εκτός έδρας μετακινήσεις που στην ουσία ακυρώνουν την κάλυψη των εξόδων και επαναφορά των αποζημιώσεων στα προηγούμενα επίπεδα. Διεκδικούμε επαναφορά του θεσμικού πλαισίου που αφορούσε τις εκτός έδρας μετακινήσεις των Μηχανικών με διεκδίκηση ταυτόχρονα ρύθμισης για την αύξηση των πόρων (από 1% σε 2% του ΠΔΕ) που αφορούν δαπάνες για εκτός έδρας μετακινήσεις, ώστε να διασφαλίζονται οι απαιτούμενες πιστώσεις και παράλληλα να προβλέπεται προκαταβολικά η αναγκαία δαπάνη ώστε να εκτελείται απρόσκοπτα το έργο των Διπλ. Μηχανικών. Να προβλεφθεί διάταξη για την ιδιαιτερότητα των μετακινήσεων σε περιφέρειες που περιλαμβάνουν ή απαρτίζονται από νησιά.
4. Διεκδίκηση της απόδοσης του 6‰, που άλλωστε δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.
5. Επαναχορήγηση της υπερβάλλουσας μείωσης (προσωπικής διαφοράς) σε όσους συναδέλφους διακόπηκε η παροχή της γιατί μετακινήθηκαν είτε εθελοντικά (μετατάξεις, κινητικότητα) είτε υποχρεωτικά λόγω διαθεσιμότητας.

Β. Θεσμικές διεκδικήσεις.

1. Απαιτούμε να μη γίνει καμία απόλυση Διπλ. Μηχανικού, μέσω ψευδεπίγραφων αξιολογήσεων δομών και προσωπικού, καταργήσεις και συγχωνεύσεις Οργανισμών. Είμαστε ριζικά αντίθετοι στη διαδικασία αξιολόγησης που έχει μοναδικό στόχο την νομιμοποίηση των απολύσεων.
2. Διεκδικούμε, στον αντίποδα της μνημονιακής πολιτικής και τον περιορισμό στις προσλήψεις, άμεση κάλυψη των μεγάλων κενών που υπάρχουν στο σύνολο των Τεχνικών Υπηρεσιών. Επιπρόσθετα διεκδικούμε την συνολική αναβάθμιση τους, οργανωτικά και λειτουργικά, για να καταστούν ικανές να επιτελέσουν την κοινωνική αποστολή τους, με κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής σχέσης εργασίας στο Δημόσιο.
3. Απαιτούμε την ύπαρξη και το δεσμευτικό χαρακτήρα του χωροταξικού, πολεοδομικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού σε όλα τα επίπεδα, καθώς και των φορέων που τον υλοποιούν στα δύο μητροπολιτικά κέντρα της χώρας (ΟΡΣΑ και ΟΡΘΕ), σε όφελος των συμφερόντων του λαού μας και του περιβάλλοντος.
4. Επιδιώκουμε την κατάργηση του «Καλλικράτη» και τον ανασχεδιασμό όλων των δομών Αυτοδιοίκησης με ενίσχυση αρμοδιοτήτων και πόρων, με γνώμονα την εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών και τις πραγματικές συνθήκες της χώρας (γεωγραφικές, πολιτιστικές, οικονομικές κλπ).
5. Διεκδικούμε την κατάργηση των διατάξεων του ν. 4093/2012, που αδικαιολόγητα και άκριτα διευρύνουν και αυστηροποιούν το πειθαρχικό δίκαιο. Επέκταση των ρυθμίσεων για την νομική κάλυψη των Π.Ε. Μηχανικών, σύμφωνα με τις προτάσεις μας.
6. Απαιτούμε την κατάργηση του Ν.3389/2005 για τις ΣΔΙΤ, την αναθεώρηση των απαράδεκτων συμβάσεων παραχώρησης που ήδη έχουν συναφθεί, τον αποκλεισμό της σχετικής μεθόδου στο μέλλον καθώς και τον τερματισμό της μεταφοράς αρμοδιοτήτων των Τεχνικών Υπηρεσιών του Δημοσίου σε ΑΕ. Δημιουργία μετώπου μαχητικής αντίδρασης σ’ αυτήν την πολιτική με όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, κινήματα πολιτών και συνδικαλιστικές οργανώσεις.
7. Επιδιώκουμε την άμεση νομοθετική ρύθμιση για τον προσδιορισμό προβαδίσματος για την κατάληψη θέσεων ευθύνης Δ/νσης, Τμήματος ή Γραφείου στις Τεχνικές Υπηρεσίες του Δημοσίου των Ν.Π.Δ.Δ., των νέων Περιφερειών και των Δήμων, ως προϊσταμένων κατά προτεραιότητα υπαλλήλων του κλάδου Π.Ε. Μηχανικών, και μόνον ελλείψει αυτών, από υπαλλήλους άλλου Κλάδου.
8. Υποστηρίζουμε την πρωτοβουλία των Πολυτεχνείων της χώρας και του Τ.Ε.Ε., για νομοθετική ρύθμιση από το ΥΠΕΠΘ, που αντιστοιχίζει τους τίτλους σπουδών των Ελληνικών Πολυτεχνείων καθώς και των αντίστοιχων Σχολών του εξωτερικού με Master, με διατήρηση του ενός ενιαίου και αδιαίρετου κύκλου σπουδών 5ετούς διάρκειας, ώστε να λαμβάνεται υπ΄ όψη για την βαθμολογική κατάταξη των Μηχανικών.
9. Επιδιώκουμε την συνέχιση και αναβάθμιση της μέχρι σήμερα προσπάθειας της Ομοσπονδίας σχετικά με την Επιμόρφωση - Κατάρτιση των συναδέλφων Διπλ. Μηχανικών του Δημοσίου ιδιαίτερα σε θέματα τεχνικού αντικειμένου, η οποία τα τελευταία χρόνια έχει πλήρως παγώσει παρά τις αλλεπάλληλες αλλαγές της τεχνικής νομοθεσίας που έχουν συντελεστεί και μάλιστα με πολύ προχειρότητα, αντιφάσεις και ασάφειες.
10. Διεκδικούμε, μέσω δημιουργίας ενός μεγάλου μετώπου όλων των ειδικοτήτων των Διπλ. Μηχανικών, αποτροπή των επίμονων και συνεχών προσπαθειών ρευστοποίησης του επαγγέλματος και ισοπέδωσης των δικαιωμάτων μας. Όχι στον κατακερματισμό των επαγγελματικών δικαιωμάτων που φέρνει ο Ν.4254/14 μέσω πιστοποιήσεων, μητρώων, διαχωρισμών κλπ.

Γ. Ασφαλιστικό.

Οι ρυθμίσεις που έχουν επιβληθεί την τελευταία μνημονιακή εξαετία στο ασφαλιστικό σύστημα είναι καταιγιστικές και το οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πλήρη κατάρρευση. Οι συνέπειες αυτών των νομοθετικών παρεμβάσεων περιγράφονται στους παρακάτω βασικούς άξονες :

• Δραματικές μειώσεις των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, που σε κάποιες περιπτώσεις ξεπερνούν και το 40% ήδη, ενώ αναμένονται και νέες.
• Αύξηση του υποχρεωτικού χρόνου ασφάλισης από τα 35 χρόνια στα 40.
• Αύξηση των γενικών και ειδικών ορίων ηλικίας.
• Τεράστιες μειώσεις στο εφάπαξ που ξεπερνούν και το 50%.
• Πλήρης υποβάθμιση της υγειονομικής και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, με σημαντικές επιβαρύνσεις για την κάλυψη των οποίων βαρύνονται πρόσθετα οι ασφαλισμένοι .

Επιπλέον το τελευταίο διάστημα με την πρόταση της Κυβέρνησης για νέα ‘ασφαλιστική μεταρρύθμιση’ οριστικοποιείται η αποδόμηση του Δημόσιου Κοινωνικού και αναδιανεμητικού συστήματος ασφάλισης, αφού θα δημιουργήσει:

1. Διοικητικό και λειτουργικό χάος και απίστευτη ταλαιπωρία για εκατομμύρια ασφαλισμένων, καθώς και οριστική υφαρπαγή των αποθεματικών των Ταμείων, όσων ακόμα διαθέτουν, από την βίαιη ενοποίηση όλων των ΦΚΑ σε έναν, χωρίς μελέτη, διάλογο με τους εμπλεκόμενους φορείς, μεταβατικές διατάξεις και τον απαραίτητο χρόνο ωρίμανσης μιας τόσο μεγάλης ενοποίησης.
2. Μειώσεις συντάξεων που τις καθιστούν προνοιακά επιδόματα.
3. Αυξήσεις εισφορών για όλους, ιδιαίτερα σκληρές για ελεύθερους επαγγελματίες και αυτοαπασχολούμενους που τους οδηγούν εκτός ασφάλισης, εκτός επαγγέλματος και τα Ταμεία σε νέα αφαίμαξη πόρων.
4. Αυξήσεις ηλικιακών ορίων που προσδιορίζουν σύνταξη στα βαθιά γεράματα, με ακόμα σκληρότερες ποινές για όσους τολμήσουν πρόωρη συνταξιοδότηση.

Ειδικότερα για το ΕΤΑΑ / ΤΣΜΕΔΕ.

Στο ζοφερό αυτό περιβάλλον που περιγράφηκε για το σύνολο των ασφαλισμένων, για τους Διπλ. Μηχανικούς ασφαλισμένους στο ΤΣΜΕΔΕ, λαμβάνοντας υπόψη και την πρόσφατη κυβερνητική πρόταση, το ελάχιστο διεκδικητικό πλαίσιο είναι:

1. Αποτροπή ενοποίησης του ΕΤΑΑ σ΄ έναν Φορέα, που σε κάθε περίπτωση θα είναι καταστροφική για το σύνολο των ασφαλισμένων μας και θα σηματοδοτήσει την οριστική απώλεια των αποθεματικών μας.
2. Νομοθετικές παρεμβάσεις που θα στοχεύουν στην αντιστροφή των παραμέτρων που οδηγούν το Ταμείο στην κατάρρευση ήτοι:

α. Κατάργηση των άδικων, εξοντωτικών και αναποτελεσματικών αυξήσεων στις εισφορές, που επιβλήθηκαν από τις μνημονιακές νομοθεσίες, καθώς και των δραματικών μειώσεων στις συντάξεις.

β. Νομοθετικό πλαίσιο που θα διευκολύνει ουσιαστικά την αποπληρωμή των οφειλών (υπάρχουν συγκεκριμένες προτάσεις). Επαναφορά των ρυθμίσεων του Ν. 4631.

γ. Αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των εισφορών για τους Ελεύθερους Επαγγελματίες επί τη βάσει των εισοδημάτων τους από την άσκηση του επαγγέλματος και μόνο, μακράν φυσικά από την ληστρική πρόταση της κυβέρνησης.

δ. Δυνατότητα απαλλαγής ασφαλιστικής υποχρέωσης (τρέχουσας) για μια τριετία (κατ΄ αρχήν), με την προϋπόθεση χαμηλού εισοδήματος, με απώλεια αυτού του ασφαλιστικού χρόνου και δυνατότητα εξαγοράς του στο μέλλον.

ε. Αναγνώριση της ανεργίας και της υποαπασχόλησης και πρόβλεψη αντίστοιχων επιδομάτων στήριξης. Εφαρμογή του θεσμοθετημένου Κλάδου Ειδικών Παροχών και Ταμείου Ανεργίας και μεταφορά σ’ αυτόν της Ειδικής Εισφοράς Αλληλεγγύης που παρακρατείται από τους Δ.Υ. μηχανικούς, ώστε να στηρίξει τους άνεργους συναδέλφους μας.

3. Αναπλήρωση της απώλειας των αποθεματικών μας και ρύθμιση εξόφλησης της οφειλής του Κράτους (900 εκατ €) από την τριμερή συμμετοχή του.
4. Κατάργηση του νόμου 2469/1997 που μας υποχρεώνει να καταθέτουμε τα αποθεματικά μας (αποκλειστικά χρήματα των Μηχανικών) στην Τράπεζα Ελλάδας.
5. Διασφάλιση, με το μικρότερο ρίσκο των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ, χωρίς τραπεζικά και χρηματιστηριακά παιχνίδια, μέσα από μια σοβαρή επενδυτική πολιτική, προσαρμοσμένη στις ανάγκες ενός ασφαλιστικού ταμείου, με ένταξη σε αυτόν τον σχεδιασμό της απεμπλοκής από την Τράπεζα Αττικής, με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.
6. Να δοθεί η δυνατότητα στο ΤΣΜΕΔΕ να προσλάβει το απαιτούμενο προσωπικό ώστε να καλύψει με επάρκεια τις ανάγκες των ασφαλισμένων του.
7. Παρεμβάσεις στην υφιστάμενη οργάνωση, στις λειτουργίες, καθώς και στις καταστατικές διατάξεις των Τομέων του ΕΤΑΑ, για ουσιαστική ενοποίηση του και βελτίωση των παροχών προς τους ασφαλισμένους του, διατηρώντας σε κάθε περίπτωση, οι Τομείς, την υφιστάμενη οικονομική και λογιστική αυτοτέλεια.
8. Πλήρης και αξιοπρεπής υγειονομική και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τους ασφαλισμένους του ΤΣΜΕΔΕ. Απεμπλοκή από τον ΕΟΠΥΥ με αυτούς τους όρους λειτουργίας. Αύξηση των παροχών, κοινωνικών και υγείας, και των καλύψεων.
9. Απόσυρση του σχεδίου νόμου της κυβέρνησης που διαλύει την κοινωνική ασφάλιση, ενοποιεί τα ταμεία και εξαφανίζει τα αποθεματικά τους.
10. Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
11. Επαναφορά της 35ετίας, όχι στην αύξηση των ορίων ηλικίας. Επαναφορά των ευνοϊκών ρυθμίσεων για γυναίκες και μονογονεϊκές οικογένειες.

Δράσεις

Στην διαμορφωμένη σκληρή πραγματικότητα εντοπίζουμε δύο βασικές παραμέτρους που επενεργούν αρνητικά στη δημιουργία ενός μεγάλου μετώπου αντίστασης και ανατροπής αυτών των πολιτικών που μας εξαθλιώνουν κάθε μέρα και περισσότερο και στερούν από την χώρα τη δυνατότητα οικονομικής και παραγωγικής ανάταξης που μπορεί να εγγυηθεί ευοίωνο μέλλον.

Οι παράμετροι αυτές είναι αφενός, οι συστηματικά και οργανωμένα καλλιεργούμενες εσωτερικές αντιθέσεις στα διάφορα κοινωνικά στρώματα και κατηγορίες εργαζομένων, που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα στην δημιουργία ενιαίου και μαζικού μετώπου όλων των εργαζομένων, το γνωστό δηλ. ‘διαίρει και βασίλευε’ που διαχρονικά δηλητηριάζει την κοινωνία και διευκολύνει την εφαρμογή των καταστροφικών πολιτικών πάνω σ΄ όλους, και αφετέρου η μεγάλη απογοήτευση σε όλο και μεγαλύτερα τμήματα της κοινωνίας, που επέφερε απομάκρυνση και αποστράτευση από την αναγκαία συλλογική δράση, εμπεδώνοντας έτσι τη λογική ότι δεν αλλάζει τίποτα, λογική δηλ. παθητικής αποδοχής αυτής της βαρβαρότητας.

Είναι πεποίθησή μας συνεπώς, ότι όλες οι ενεργές δυνάμεις της κοινωνίας και του συνδικαλιστικού χώρου, πρέπει να δώσουμε τη μάχη να ‘σπάσουν’ αυτά τα φαινόμενα που αναφέρθηκαν παραπάνω, ιεραρχώντας και προτάσσοντας τα μεγάλα επίδικα που θέτει η σημερινή οδυνηρή πραγματικότητα, που είναι ενότητα όλων και αγώνας για την ανατροπή, χωρίς φυσικά να παραβλέψουμε ως Διπλ. Μηχανικοί τις εξειδικευμένες γνώσεις μας, τον ιδιαίτερο ρόλο μας στην παραγωγική διαδικασία και την αυτονόητη διεκδίκηση της αποτίμησης αυτών των ιδιαιτεροτήτων σε οικονομικό και θεσμικό επίπεδο.

Συνεχίζουμε την προσπάθεια για τη δημιουργία ευρύτερων μετώπων πάνω στα κοινά προβλήματα με άλλους φορείς (του δημοσίου και όχι μόνο), με δευτεροβάθμια και πρωτοβάθμια συνδικαλιστικά σωματεία και κινήματα πολιτών πρώτιστα, με ΑΔΕΔΥ και ΤΕΕ, με στόχο αγωνιστικές δράσεις ενωτικές, μαζικές και αποτελεσματικές.

Αναζητούμε να βρούμε, συλλογικά και ενωτικά, τους τρόπους που θα συμβάλλουν σε μαζική συμμετοχή των συναδέλφων στις αγωνιστικές δράσεις.

Στην κατεύθυνση αυτή, εκτιμάμε ότι το σύνολο των εκλεγμένων συνδικαλιστών, Ομοσπονδίας, Α’βάθμιων ΕΜΔΥΔΑΣ και αντιπροσώπων, μαζί με τα πιο ενεργά μέλη μας, το επόμενο διάστημα πρέπει να συστηματοποιήσουν πρόγραμμα περιοδειών στους χώρους δουλειάς, για ενημέρωση και συζήτηση με τους συναδέλφους, με στόχο την εξασφάλιση καλύτερων προϋποθέσεων για τη συσπείρωση στα σωματεία και την ενεργή συμμετοχή στις κινητοποιήσεις.

Οι τρόποι κινηματικών δράσεων και αγώνα παραμένουν στοιχείο ανίχνευσης και εμπλουτισμού. Συνεχίζουμε βέβαια με τους γνωστούς και δοκιμασμένους χρόνια τρόπους αγωνιστικών κινητοποιήσεων, δηλ. απεργίες, στάσεις εργασίας, απεργία – αποχή από συγκεκριμένα καθήκοντα, συλλαλητήρια κλπ, ανιχνεύοντας παράλληλα τον εμπλουτισμό τους με νέες μορφές αγώνα, υλοποιήσιμες, που θα συσπειρώνουν τον κλάδο και θα οδηγούν σε μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα.

Σε κάθε περίπτωση όλες οι δράσεις μας προσανατολίζονται στη συνειδητοποίηση από τον καθένα ότι μόνο η ενεργή αντίσταση και οι ενωτικοί μαζικοί αγώνες, σε συμμαχία με άλλες συνδικαλιστικές οργανώσεις και φορείς, μπορούν να οικοδομήσουν ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα, ικανό να ανατρέψει τη λαίλαπα των μνημονιακών πολιτικών και αυτούς που τις επιβάλλουν.

Στο νέο Δ.Σ. της Ομοσπονδίας, που θα εκλεγεί από το 16^ο Συνέδριο, ανατίθεται η ευθύνη της δημιουργίας αποτελεσματικού πλαισίου συνεργασιών στην κατεύθυνση που περιγράφεται παραπάνω, καθώς και της ιεράρχησης των στόχων και επιδιώξεων της Ομοσπονδίας που αφορούν τα γενικά και ειδικά αιτήματα, ώστε η επόμενη περίοδος να αποβεί θετική για τους εργαζόμενους, το λαό μας και τον Κλάδο.

Το Προεδρείο του 16^ου Τακτικού Συνεδρίου