Κυριακή 16/11/1980. Η Κυβέρνηση του «ευπατρίδη» Ράλλη, παντελώς αμερικανόδουλη, απαγορεύει ρητά να φτάσει η πορεία του Πολυτεχνείου στην Αμερικάνικη Πρεσβεία και η πλειοψηφία της ΕΦΕΕ, μετά από παλινωδίες συναινεί στο να κινηθεί η πορεία μέχρι το Σύνταγμα. Η τότε Δεξιά είχε υποστεί μια μεγάλη ήττα με την απόσυρση τού Ν.815, στα Πανεπιστήμια, λόγω των καταλήψεων τους από το μαζικό κίνημα των φοιτητών και είχε σκληρύνει πολύ την στάση της...
Μεταξύ Β. Σοφίας και Αμαλίας οι δρόμοι είναι κλειστοί από χιλιάδες Αστυνομικούς, ΜΑΤ και «αύρες».
Η Μειοψηφία της ΕΦΕΕ και οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και της ΕΚΟΝ-Ρήγας Φεραίος, των αυτόνομων συσπειρώσεων και της Β. Πανελλαδικής και ενώ ο κύριος όγκος τής πορείας έχει σταματήσει στο Σύνταγμα, παραμένουν στις θέσεις τους φωνάζοντας συνθήματα εναντίον του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, εναντίον της κυβέρνησης Ράλλη και του ΝΑΤΟ...
Το πρώτο μπλοκ που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τον «Άγνωστο Στρατιώτη», και αποτελείται κυρίως από χιλιάδες μέλη της εξωκοινοβουλευτική αριστεράς έχει ακριβώς πίσω του το μπλοκ των Ρηγάδων τής εποχής...
Πρέπει νά΄ ταν πλέον 9 το βράδυ, όταν οι διαπραγματεύσεις με την Αστυνομία και τον Εισαγγελέα, για να επιτραπεί η συνέχιση τής πορείας προς την Αμερικάνικη Πρεσβεία, όχι μόνον αποτυγχάνουν, αλλά την ίδια στιγμή αρχίζει μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις καταστολής που γνώρισε ποτέ η Μεταπολίτευση και οι παλιότεροι την σύγκριναν με τα «Ιουλιανά».
Τα τότε ΜΑΤ αρχίζουν να χτυπούν με τρομακτική βία, οι Αύρες κινούνται εναντίον των διαδηλωτών και η ατμόσφαιρα γίνεται πνιγηρή από τα δακρυγόνα...
Με άλλους συντρόφους βρισκόμαστε στην γωνία Αμαλίας και Όθωνος, όπου καταφεύγουμε σε ένα μικρό χώρο-νεόδμητο κτίσμα, για να γλυτώσουμε από το μένος των Αστυνομικών. Αρχίζει η ρίψη δακρυγόνων με αποτέλεσμα να υποχρεωθούμε να βγούμε άρον-άρον από εκεί. Στην Όθωνος μάς υποδέχεται μια διμοιρία δυνάμεων καταστολής, που μάς χτυπά αλύπητα. Δίπλα μου ακριβώς μια γυναίκα πέφτει κάτω με ανοιγμένο κεφάλι και τα τότε ΜΑΤ δεν μάς αφήνουν να την βοηθήσουμε αλλά συνεχίζουν να μας χτυπούν ανελέητα...
Η προσπάθεια διαφυγής προς την Όθωνος δεν έχει αποτέλεσμα και ζητούμε από ένα μπλοκ τής ΚΝΕ να μάς βοηθήσει, έτσι όπως είμαστε κτυπημένοι και ματωμένοι... Το μπλοκ μας αγνοεί... Ίσως να φοβήθηκαν πως θα κινδύνευαν και αυτοί «σπάζοντας» τις αλυσίδες, ίσως θεώρησαν πως δεν ήμασταν «δικοί» τους...
Μέσα από την πλατεία Συντάγματος, μια παρέα συντρόφων καταφέραμε να βγούμε προς Πανεπιστημίου, αλλά εκεί μια νέα επίθεση των ΜΑΤ μας διέλυσε.
Λίγο παρακάτω ένα ολόκληρο πλήθος έτρεχε να προστατευτεί από τις συνεχόμενες επιθέσεις των ΜΑΤ. Ένας πατέρας με δυό μικρά παιδιά είχε χάσει την γυναίκα του. Μέσα στον πανικό του μου άφησε τα παιδιά του για να ψάξει να την βρει. Πρέπει να περίμενα πάνω από 10 λεπτά με δύο παιδιά τρομαγμένα και άγνωστα που έκλαιγαν και που ησύχασαν όταν το ζευγάρι επέστρεψε.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την Πανεπιστημίου, κυριολεκτικά σπαρμένη από παπούτσια χωρίς κάτοχο... Δεν υπάρχει πιο ανατριχιαστικό θέαμα από εκατοντάδες «άδεια» παπούτσια σε έναν μεγάλο δρόμο, πού έχουν «χάσει» τον άνθρωπο που τα φορούσε.
Με χίλια ζόρια βρεθήκαμε στην Σολωμού 53, στα παλιά γραφεία της Ε.ΚΟ.Ν Ρήγας Φεραίος, όπου καταφέραμε να ρίξουμε λίγο νερό στο πρόσωπό μας και να ανασάνουμε λιγάκι...
Και τότε συνέβη το αναπάντεχο...
Ενώ βρισκόμαστε στον τρίτο όροφο του κτιρίου ακούμε φωνές και βλέπουμε άσπρα κράνη να εμφανίζονται... Ήταν η πρώτη φορά μετά την Μεταπολίτευση, που μια ομάδα δυνάμεων καταστολής είχε αποφασίσει να εισβάλει σε γραφεία τού Ρήγα, οργάνωσης νεολαιίστικης, κοινοβουλευτικού κόμματος.
Όσοι ήμασταν εκεί εξοπλιστήκαμε με ό,τι πρόχειρο βρήκαμε μπροστά μας, για να αμυνθούμε, περισσότερο από ένστικτο... Τελικά ο επικεφαλής σφύριξε και η διμοιρία βγήκε από το κτίριο...
Τα υπόλοιπα είναι γνωστά. Εκείνη την μέρα εκατοντάδες πήγαν στα νοσοκομεία και σκοτώθηκαν η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου από το Περιστέρι και ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής...
Παραθέτω αποσπάσματα από τότε:
«Τη νύχτα εκείνη, η Σταματίνα Κανελλοπούλου, εργάτρια από το Περιστέρι, έπεσε αναίσθητη και αιμόφυρτη από αλλεπάλληλα χτυπήματα αστυνομικών κλομπ στην οδό Πανεπιστημίου. Μια ομάδα αστυνομικών την ξυλοκόπησε και τη χτύπησε αλύπητα στο κεφάλι και στο σώμα. Μεταφέρθηκε αναίσθητη στο «Ιπποκράτειο» όπου άφησε την τελευταία της πνοή, προτού οι γιατροί της προσφέρουν τις πρώτες βοήθειες. Το πόρισμα του ιατροδικαστή συγκλονίζει: 18 χτυπήματα στο κρανίο, πολλαπλά κατάγματα και βαριά κρανιοεγκεφαλική κάκωση.
Ο Κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής συμμετείχε στη συγκεκριμένη πορεία με τους συντρόφους του της «Επιτροπής Αυτοδιάθεσης Κύπρου». Στην Πλατεία Συντάγματος έγινε θύμα άγριας επίθεσης των ΜΑΤ, η οποία τον άφησε επί τόπου βαριά τραυματισμένο. Μάλιστα, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Κουμής δεν είχε λάβει καν μέρος στα επεισόδια, αλλά καθόταν σε παρακείμενο καφενείο την ώρα των επεισοδίων. Ο Κουμής μεταφέρεται στο Λαϊκό Νοσοκομείο και το βράδυ της Κυριακής είναι ήδη κλινικά νεκρός. Την Παρασκευή, 28 Νοεμβρίου, κηδεύεται στην Κύπρο και αμέσως μετά πραγματοποιείται πορεία διαμαρτυρίας προς την Ελληνική Πρεσβεία της Λευκωσίας».
Την επόμενη μέρα πλήθος φοιτητών και εργατών πήγαμε στο Πολυτεχνείο για να διαμαρτυρηθούμε για τις δολοφονίες και την άγρια καταστολή.... Βρεθήκαμε σε διπλό κλοιό: Aστυνομια και άλλη κομματική νεολαία... Τα γεγονότα είναι καταγεγραμμένα...
Στην συζήτηση που έγινε στην Βουλή ξεχώρισαν οι κατάπτυστες τοποθετήσεις τού Ράλλη και τού Α. Παπανδρέου...
Παραθέτω:
«Την ευθύνη για τα αιματηρά γεγονότα ο πολιτικός κόσμος αποφάσισε να τη ρίξει στους διαδηλωτές. Στις 10 το βράδυ της ημέρας των επεισοδίων ο Ανδρέας Παπανδρέου δηλώνει ότι «μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου». Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση περιορίστηκε να εκφράσει την οργή της για τις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού». Σε ότι αφορά το θάνατο της Κανελλοπούλου, η κυβέρνηση περιορίσθηκε να δηλώσει ότι «για τις συνθήκες υπό τις οποίες σημειώθηκε ο θάνατος νεαρής εργάτριας διετάχθησαν διοικητικές ανακρίσεις».
Στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή μία εβδομάδα αργότερα ο πρωθυπουργός, κ. Ράλλης, έκανε την εξής δήλωση που έμεινε στην ιστορία: «Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη». «Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει», δήλωσε από την πλευρά του και ο Ανδρέας Παπανδρέου.
Όσο για τις «διοικητικές ανακρίσεις» για το θάνατο των δύο διαδηλωτών καμία απάντηση δε δόθηκε, κανένας ένοχος δεν τιμωρήθηκε. Τα ονόματά τους κοντεύουν να ξεχαστούν στις μέρες μας, τοποθετούμενα στον τραγικό κατάλογο των νεκρών αγωνιστών για τους οποίους δεν αποδόθηκε ποτέ δικαιοσύνη» (Πηγή: tvxs).
Προς τιμήν του ο Γιάννης Ζίγδης είχε καταφερθεί με σφοδρότητα απέναντι στην τρομοκρατία των ΜΑΤ και στις δολοφονίες των αθώων.
Από το ΚΚΕ Εσωτερικού μίλησε ο Λεωνίδας Κύρκος ο οποίος τόνισε ότι τα κοινωνικά αδιέξοδα «δεν αντιμετωπίζονται με τις αστυνομικές μεθόδους».
Για τους δύο νεκρούς υποστήριξε μεταξύ άλλων: «Θα έπρεπε, τουλάχιστον, η ιατροδικαστική εξέταση να είχε τελειώσει σε 24 ώρες. Και θα έπρεπε, αν είχατε φιλοδοξήσει κάτι να κάνετε σήμερα στην αίθουσα αυτή, να μας φέρνατε το πόρισμα αυτής της ιατροδικαστικής εξέτασης. Και θα σας πω εγώ, πώς δεν έχω καμία ανάγκη από εξέταση, για να υποστηρίξω πώς το κορίτσι αυτό δολοφονήθηκε, και πως κατά συνέπεια υπήρξε δολοφόνος και ο δολοφόνος αυτός κρύβεται μέσα στα Σώματα Ασφαλείας.» (...) «Αν αφήσουμε το αίμα να κυλήσει διότι είναι αίμα άλλου, αν ξαναμπούμε στον κολασμένο κύκλο του αίματος, και θα μπούμε αν δεν δείξουμε την ευαισθησία που πρέπει, τότε δεν υπάρχει διέξοδος.» Και συνέχισε την αγόρευσή του: «Είπε ο κύριος Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, ότι η Δημοκρατία πρέπει να είναι εξοπλισμένη για την περιφρούρηση της τάξης. Βεβαίως, υπάρχει ανάγκη να περιφρουρείται η τάξη. Μήπως όμως η Δημοκρατία πρέπει να είναι οπλισμένη για να δολοφονεί; [...] Ύστερα από όσα σας ανέφερα μπορώ να προχωρήσω σε ένα πρώτο αίτημα: διαλύστε τα ΜΑΤ. Δεν προσφέρουν ποτέ τίποτα καλό. Έγιναν όργανο ανωμαλίας και βαρβαρότητας. Προχωρήστε σε αυτό που έχετε εξαγγείλει, το ήπιο κλίμα και που βρήκατε ανταπόκριση. Μην το καταστρέφετε. Μα δεν το καταλαβαίνετε λοιπόν; Μα είναι τυχαίο ότι εμείς υπήρξαμε ο στόχος αυτής της φονικής επίθεσης;».
33 χρόνια μετά οι Κανελλοπούλου και Κουμής παραμένουν «άταφοι» γιατί «δεν βρέθηκαν» οι δολοφόνοι τους... Και δεν είναι οι μόνοι...
33 χρόνια μετά η Δημοκρατία βρίσκεται ξανά σε ασφυκτικό κλοιό από τις δυνάμεις τού αστικού μπλοκ εξουσίας που πλέον έχουν καταπατήσει στοιχειώδη δικαιώματα και δεν έχει απομείνει καν το ράκος ενός «Κράτους Δικαίου».
33 χρόνια μετά και αφού το καπιταλιστικό σύστημα αποπειράθηκε έναν αφασικό «εκσυγχρονισμό», έχει συσπειρώσει τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις και επιτίθεται ιδεολογικά και κατασταλτικά στις δυνάμεις τής εργασίας με κάθε μέσον, συνεπικουρούμενο από την Χρυσή Αυγή.
33 χρόνια μετά και η Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου εκφράζεται ταξικά και συμβολικά από έναν Υπουργό Υγείας που απροκάλυπτα καταργεί το σημαντικότερο (μαζί με την Παιδεία και το νερό) δημόσιο αγαθό, που είναι η περίθαλψη για όλους.
33 χρόνια μετά και τρία χρόνια εφαρμογής του ταξικού Μνημονίου, δημιουργούν συνθήκες έρημου τόπου, με ανυπόφορη ανεργία, υποαπασχόληση, κατάθλιψη και αυτοκτονίες και πάνω από όλα προκαλούν βαθειά προσβολή και κατακερματισμό στην ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη.
Αυτό το μικρό σημείωμα δεν είναι παρά μια προσωπική μαρτυρία εκείνων των ημερών, που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μου και που δεν αναφέρονται συχνά, ενώ αφορούν την σύγχρονη ιστορία της Αριστεράς, της Αριστεράς της ελπίδας αλλά και των αδυναμιών.
Αφιερώνεται σε όλους τους συντρόφους και συναγωνιστές που νέοι τότε ζήσαμε μια από τις πλέον κατασταλτικές και βίαιες επιδείξεις «δημοκρατίας» από τις αντιδραστικές δυνάμεις..
Ακόμα και σε εκείνους τους τότε συναγωνιστές και συντρόφους, που είτε δεν συμμετείχαν, είτε αργότερα εμήδισαν, μήπως και αναλογιστούν τί υπηρετούν πλέον.
Αλλά και στους νεότερους συναγωνιστές, συντρόφους και φίλους, που πλέον έχουν παραλάβει την σκυτάλη για ένα κόσμο με κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνικοποίηση των σχέσεων παραγωγής, έναν κόσμο Δημοκρατικό, Σοσιαλιστικό και Ανθρώπινο..
Τα «άδεια» παπούτσια των οδών Πανεπιστημίου-Αμαλίας και Όθωνος ακόμα ψάχνουν να βρουν τους κατόχους τους. Ακόμα ψάχνουν δικαίωση, ειδικά σήμερα που η Αριστερά αγωνίζεται για το ένα και μοναδικό πραγματικό «άκρο», που είναι η διευρυμένη και «μεροληπτική», υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, Δημοκρατία.
Σαν μέλος της Ε.ΚΟ.Ν.-«Ρήγας Φεραίος» εκείνης της εποχής, μιας νεολαίας, που παρά τις δυσλειτουργίες της και ορισμένες γραφειοκρατικές της ομάδες, αποτέλεσε υπόδειγμα καινοτόμων ιδεών στην κομμουνιστική ανανέωση, οφείλω να υπογραμμίσω πως είναι ιδιαίτερα τιμητικό που 33 χρόνια μετά, πολλοί Ρηγάδες της περιόδου εκείνης παραμένουν ενεργοί και μάχιμοι, συμβάλλοντας όπως μπορεί ο καθένας, μαζί με δεκάδες χιλιάδες άλλους συντρόφους που συναντηθήκαμε από διαφορετικές αφετηρίες στην προοπτική της ανατροπής της σημερινής, αποκρουστικά αυταρχικής κυβέρνησης, για την δημιουργία μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.
«Υπάρχει μνήμη στο κέντρο της γης, ήλιος στον ουρανό και ουτοπίες»
Mάρκος Μέσκος (Χαιρετισμοί 1995).
Για περισσότερες φωτογραφίες: kanali.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου