Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο

Γιώργος Νικολαΐδης | 14.08.2015

αναδημοσίευση από RedNotebook.gr

Έχει γίνει πλέον φανερό πως η παρούσα κυβέρνηση, παρά τις όποιες εμμονές της να αυτοπροσδιορίζεται επικοινωνιακά ως «κυβέρνηση της Aριστεράς», έχει δώσει γη και ύδωρ στο διευθυντήριο των Βρυξελλών υιοθετώντας την πλέον νεοφιλελεύθερη αντιλαϊκή πολιτική ολομέτωπης επίθεσης στο λαό και στην κοινωνία. Το θηριώδες Μνημόνιο Τσίπρα που ψηφίστηκε παραμονές Δεκαπενταύγουστου με διαδικασίες εξπρές από τη βουλή (και με τις τροπολογίες-κερασάκι που προστέθηκαν στο «και πέντε») αποτελεί το επιστέγασμα μιας διαδικασίας σταδιακής προσχώρησης του κυβερνητικού επιτελείου στο «άλλο στρατόπεδο» των «εχθρών του λαού», μιας διαδικασίας της οποίας η αφετηρία και τα σημαντικά ορόσημα μπορεί να προσδιορίζονται σε διαφορετικά χρονικά σημεία από τον καθένα, αλλά το τέλος της σίγουρα έλαβε χώρα τις πρώτες πρωινές ώρες της 14ης Αυγούστου του 2015.

Και την πα­ρα­μι­κρή ματιά να ρίξει κα­νείς στον ατέ­λειω­το κα­τά­λο­γο των μέ­τρων του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα γί­νε­ται επί­σης φα­νε­ρό πως:
• Το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα είναι βαρύ και δυ­σβά­στα­χτο για τις λαϊ­κές τά­ξεις, που έχουν ήδη δει μια εξα­ε­τία το ει­σό­δη­μά τους να υπο­βαθ­μί­ζε­ται, και θα οδη­γή­σει με μα­θη­μα­τι­κή βε­βαιό­τη­τα σε πολύ με­γα­λύ­τε­ρη υπο­βάθ­μι­σή τους αλλά και σε προ­δια­γε­γραμ­μέ­νη κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή των πα­ρα­γω­γι­κών δυ­να­το­τή­των της ήδη κα­θη­μαγ­μέ­νης ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας (άλ­λω­στε για τούτο αρκεί κα­νείς να ακού­σει την προ ενός έτους επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία του ίδιου του Τσί­πρα και των συν αυτώ για τα μέτρα του πε­ρί­φη­μου μέιλ Χαρ­δού­βε­λη τα οποία κο­στο­λο­γού­νταν μόλις το ένα ει­κο­στό των μέ­τρων Τσί­πρα τώρα…).
• Το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα είναι μο­νό­πλευ­ρα αντι­λαϊ­κό ρί­χνο­ντας τα βάρη στα συ­νή­θη υπο­ζύ­για, τους ερ­γα­ζό­με­νους, τους συ­ντα­ξιού­χους τους μι­κρο­ε­παγ­γελ­μα­τί­ες, αφού άλ­λω­στε παρά τις αρ­χι­κές κο­ρό­νες των λα­λί­στα­των απο­λο­γη­τών του Μα­ξί­μου περί πιο ισό­τι­μης επι­βά­ρυν­σης των πλου­σί­ων όλα τα αρ­χι­κά μέτρα φο­ρο­λό­γη­σης κ.λπ. των με­γά­λων ει­σο­δη­μά­των αντι­κα­τα­στή­θη­καν από «ισο­δύ­να­μα» μέτρα πλιά­τσι­κου στο λαϊκό ει­σό­δη­μα.

• Το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα είναι μόνο η αρχή αφού ήδη προ­βλέ­πε­ται και νέο πα­κέ­το μέ­τρων τον Οκτώ­βρη – και όλοι κα­τα­λα­βαί­νουν πως ακόμα και αυτό δεν θα επαρ­κέ­σει και θα απαι­τη­θεί και τρίτο, ίσως και τέ­ταρ­το πα­κέ­το κατά τα ειω­θό­τα τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Τα μέτρα λοι­πόν συν το χρόνω θα πολ­λα­πλα­σια­στούν και θα πολ­λα­πλα­σιά­σουν τα βάρη στις πλά­τες του λαού.
• Το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα δεν πρό­κει­ται «με την καμία» να πιά­σει τους ονο­μα­στι­κούς του στό­χους και η χώρα θα οδη­γη­θεί γρή­γο­ρα σε νέες πε­ρι­πέ­τειες ανά­γκης και τέ­ταρ­του μνη­μο­νί­ου ή κάτι ανά­λο­γου, υπό τον κίν­δυ­νο μιας ανα­γκα­στι­κής εξό­δου από την Ευ­ρω­ζώ­νη ή χρε­ο­κο­πί­ας του δη­μο­σί­ου εντός Ευ­ρω­ζώ­νης (εφιαλ­τι­κό­τε­ρο σε­νά­ριο όλων για το οποίο δεν μι­λά­ει κα­νείς…). Κι αυτό διότι το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα ακο­λου­θεί την αδιέ­ξο­δη πε­πα­τη­μέ­νη του ξε­ζου­μί­σμα­τος μιας ρη­μαγ­μέ­νης κοι­νω­νί­ας που δεν έχει άλλη δυ­να­τό­τη­τα παρά την απο­πτώ­χευ­σή της.
• Το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα συ­νι­στά επι­κύ­ρω­ση της ορι­στι­κής εγκα­τά­λει­ψης από την κυ­βέρ­νη­ση κάθε σχέ­σης με τον προη­γού­με­νο πο­λι­τι­κό προ­γραμ­μα­τι­κό λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ – κι αυτό πλέον δεν χρή­ζει καν επι­χει­ρη­μα­το­λο­γί­ας…
Εκτός όμως από τα πα­ρα­πά­νω, δεν χρειά­ζε­ται να σκε­φτεί πολύ κα­νείς για να κα­τα­λή­ξει πως είναι πλέον ολο­φά­νε­ρα ακόμα και κά­ποια άλλα εξί­σου ση­μα­ντι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά της επερ­χό­με­νης άσκη­σης εξου­σί­ας από την πα­ρού­σα κυ­βέρ­νη­ση:
• Η πο­λυ­δια­φη­μι­ζό­με­νη μάχη ενά­ντια στη δια­πλο­κή και τη δια­φθο­ρά σύ­ντο­μα θα απο­δει­χθεί σα­που­νό­φου­σκα που άντε το πο­λύ-πο­λύ να βάλει και κα­νέ­ναν ήδη ξο­φλη­μέ­νο πο­λι­τευ­τή τύπου Τσο­χα­τζό­που­λου στη φυ­λα­κή για τα μάτια του κό­σμου. Όταν έχεις απο­δε­χθεί και την πο­λι­τι­κή και την κη­δε­μο­νία και τη διαρ­κή επι­τή­ρη­ση από τα με­γά­λα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα της Γερ­μα­νί­ας, της Γαλ­λί­ας, της Ολ­λαν­δί­ας κ.ο.κ. και τους πο­λι­τι­κούς τους εκ­φρα­στές – με δε­δο­μέ­νο ότι τα με­γα­λύ­τε­ρα σκάν­δα­λα δια­πλο­κής και δια­φθο­ράς εκ­πο­ρεύ­ο­νται και υλο­ποιού­νται από αυτά ακρι­βώς τα συμ­φέ­ρο­ντα, τότε πώς στην ευχή θα κά­νεις «κά­θαρ­ση» επί της ου­σί­ας;[1] Ίσως μά­λι­στα ένα δυ­να­τό «τζαρ­τζά­ρι­σμα» στην αρχή να έχει μόνο στόχο να μά­θουν να κά­νουν τις δου­λειές τους όλοι ετού­τοι μέσω του προ­σω­πι­κού της πα­ρού­σας κυ­βέρ­νη­σης και να πά­ψουν να στη­ρί­ζουν και να προ­βά­λουν τε­λειω­μέ­νους τύπου Βε­νι­ζέ­λου…
• Η φη­μο­λο­γού­με­νη «ανα­σύ­ντα­ξη» του κυ­βερ­νη­τι­κού στρα­το­πέ­δου (προ­κει­μέ­νου να ξα­να­δώ­σει τη μάχη για τους όρους του χρέ­ους, του δα­νει­σμού, της πα­ρα­μο­νής της Ελ­λά­δας στην Ευ­ρω­ζώ­νη κ.λπ.) δεν πρό­κει­ται να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ποτέ. Αν το κυ­βερ­νη­τι­κό επι­τε­λείο δεν απο­τόλ­μη­σε το βήμα της ρήξης με νωπή εντο­λή, ακόμα πιο φρέ­σκια τη συ­ντρι­πτι­κή κα­τί­σχυ­ση του «Όχι» στο δη­μο­ψή­φι­σμα και το λαό να στη­ρί­ζει (πλην των γνω­στών λα­μό­γιων) μια άλλη πο­λι­τι­κή για τη χώρα, τότε με ποια λο­γι­κή θα το πρά­ξει όταν η υλο­ποί­η­ση του νέου μνη­μο­νί­ου θα έχει προ­χω­ρή­σει, η κυ­βέρ­νη­ση θα έχει ήδη αφαι­μά­ξει κι αυτή με τη σειρά της τα λαϊκά στρώ­μα­τα και θα έχει άρα συ­να­κό­λου­θα ει­σπρά­ξει τη μήνιν τους ή του­λά­χι­στον την αδια­φο­ρία τους για την πο­λι­τι­κή γε­νι­κό­τε­ρα; Ίσως μά­λι­στα η προ­βο­λή της πα­ρού­σας προ­σχώ­ρη­σης στο στρα­τό­πε­δο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού σαν δήθεν «τα­κτι­κής υπο­χώ­ρη­σης» να έχει μόνο στόχο τη συ­γκρά­τη­ση της λαϊ­κής οργής για την κω­λο­τού­μπα της κυ­βέρ­νη­σης και του πρω­θυ­πουρ­γού με την προσ­δο­κία μιας συ­ρι­ζαϊ­κής Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας που δεν θα έρθει ποτέ. Βέ­βαια τότε όλοι ετού­τοι που θα φα­νούν αφε­λείς ή συ­ναι­σθη­μα­τι­κά ευά­λω­τοι σή­με­ρα δεν θα είναι πια χρή­σι­μοι στο επι­τε­λείο του Τσί­πρα και θα μπο­ρούν να απο­μα­κρυν­θούν ένας-ένας απο­γοη­τευ­μέ­νοι χωρίς πολλή φα­σα­ρία ή να εντα­χθούν στο νέο «παι­χνί­δι εξου­σί­ας» του νέου νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου πια ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ…
• Η υλο­ποί­η­ση των μέ­τρων όχι μόνο δεν θα είναι πιο «αν­θρώ­πι­νη» από την κυ­βέρ­νη­ση «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» αλλά θα είναι μάλ­λον πολύ πιο κα­θο­λι­κή, μα­ζι­κή και αφα­νι­στι­κή για τις λαϊ­κές τά­ξεις: επει­δή οι πε­ρισ­σό­τε­ροι, ακόμα και οι πο­λι­τι­κοί, δεν το έχουν στην «ουσία τους» («στο DNΑ τους», όπως συ­νη­θί­ζε­ται να λέμε) να είναι ούτε ιδιαί­τε­ρα αν­θρώ­πι­νοι ούτε ιδιαί­τε­ρα απάν­θρω­ποι, αυτό που κα­θο­ρί­ζει και υπα­γο­ρεύ­ει το βαθμό και την έντα­ση υλο­ποί­η­σης μιας τέ­τοιας αντι­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής είναι οι συ­γκε­κρι­μέ­νες συν­θή­κες, όπως π.χ. η διαρ­κής επι­τή­ρη­ση της όποιας ντό­πιας κυ­βέρ­νη­σης από την τε­τρα-τρόι­κα αλλά και σα­φέ­στα­τα το έλ­λειμ­μα αντι­πο­λί­τευ­σης που να βάζει φρένο στις ορέ­ξεις δα­νει­στών και κυ­βέρ­νη­σης [2]. Ίσως μά­λι­στα να απο­δει­χθεί πως τε­λι­κά η προ­βο­λή μιας τέ­τοιας φι­λο­λο­γί­ας από το Μα­ξί­μου, εκτός από τον προ­φα­νή στόχο να ταυ­τί­σει τα συμ­φέ­ρο­ντα του λαού με την αντι­λαϊ­κή αυτή κυ­βέρ­νη­ση, να είναι και η συ­γκά­λυ­ψη του εν­δε­χό­με­νου η υλο­ποί­η­ση του τρί­του αυτού μνη­μο­νί­ου να απο­τε­λέ­σει την πιο «φαρ­μα­κε­ρή» από όλα τα προη­γού­με­να, αφού στο πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό θα υπάρ­χουν πολύ μειω­μέ­νες αντι­στά­σεις και στο κοι­νω­νι­κό πεδίο ο δια­ψευ­σμέ­νος από την κυ­βέρ­νη­ση λαός θα είναι απο­γοη­τευ­μέ­νος για να ορ­γα­νω­θεί ενα­ντί­ον της…
• Θα δια­ψευ­στεί αμέ­σως και η όποια προ­σμο­νή πως παρά τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξη της κυ­βέρ­νη­σης θα υπάρ­χει τάχα κά­ποιο πε­ρι­θώ­ριο προ­ο­δευ­τι­κών με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων στο έργο της ανα­φο­ρι­κά με όχι άμε­σου δη­μο­σιο­νο­μι­κού χα­ρα­κτή­ρα ζη­τή­μα­τα όπως π.χ. τα ατο­μι­κά και κοι­νω­νι­κά δι­καιώ­μα­τα, το με­τα­να­στευ­τι­κό, οι δη­μο­κρα­τι­κές ελευ­θε­ρί­ες κ.λπ.: όσο η κυ­βέρ­νη­ση με­ταλ­λασ­σό­με­νη και υλο­ποιώ­ντας την πλέον αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει κι αυτή με τη σειρά της τη λαϊκή δυ­σα­ρέ­σκεια και αντί­στα­ση, θα ανα­γκά­ζε­ται ελ­λεί­ψει λαϊ­κού ερεί­σμα­τος να κα­τα­φεύ­γει στις γνω­στές με­θό­δους κα­τα­στο­λής. Άλ­λω­στε τέ­τοια δείγ­μα­τα πυ­κνώ­νουν το τε­λευ­ταίο δί­μη­νο: κρό­του λάμ­ψης στο Σύ­νταγ­μα, χα­στού­κια στους με­τα­νά­στες, εξαγ­γε­λία νέων ει­δι­κών δυ­νά­με­ων κα­τα­στο­λής και πάει λέ­γο­ντας [3]. Ίσως, λοι­πόν, αυτά τα φλη­να­φή­μα­τα να μην είναι παρά ευ­σε­βείς πόθοι, αυ­τα­πά­τες που μέλ­λουν να δια­ψευ­στούν άμεσα…
Με δε­δο­μέ­να όλα τα πα­ρα­πά­νω που πολύ λίγο πλέον επι­δέ­χο­νται αμ­φι­σβή­τη­ση με βάση τη ρη­το­ρεία και πρα­κτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης Τσί­πρα, για όσες και όσους επι­μέ­νουν να βλέ­πουν την πο­λι­τι­κή ως προ­ά­σπι­ση λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων τα δι­λήμ­μα­τα που τί­θε­νται είναι επι­τα­κτι­κά και τα κα­θή­κο­ντα συ­γκε­κρι­μέ­να. Και πρώτα από όλα απαι­τεί­ται να ξε­πε­ρα­στούν τα­χύ­τα­τα δυο κύρια ιδε­ο­λο­γή­μα­τα που προ­ω­θού­νται συ­στη­μα­τι­κά το τε­λευ­ταίο μήνα:
• Να ξε­πε­ρα­στεί το άνευ πλέον και του πα­ρα­μι­κρού αντι­κει­μέ­νου ιδε­ο­λό­γη­μα του απε­γκλω­βι­σμού του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τα μνη­μό­νια και τη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη πο­λι­τι­κή. Το ιδε­ο­λό­γη­μα αυτό που θυ­μί­ζει απελ­πι­στι­κά το ομό­λο­γο της απα­γκί­στρω­σης του Κου­βέ­λη και της ΔΗΜΑΡ πια δεν έχει κα­νέ­να τόπο ως πο­λι­τι­κό σχέ­διο ακόμα και για τον πλέον κα­λό­πι­στο: το μνη­μό­νιο ψη­φί­στη­κε. Το δε ανα­κοι­νω­μέ­νο συ­νέ­δριο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί ίσως και μετά το 4ο πα­κέ­το προ­α­παι­τού­με­νων μέ­τρων τον Οκτώ­βρη, εν­δε­χο­μέ­νως και μετά τις εκλο­γές που θα δώ­σουν στον πρω­θυ­πουρ­γό μια συ­μπα­γή και πιστή στη νέα πο­λι­τι­κή κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα. Και σε κάθε πε­ρί­πτω­ση με βάση τα δείγ­μα­τα γρα­φής του Μα­ξί­μου ή θα είναι ένα συ­νέ­δριο «αλά ΠΑΣΟΚ Γιωρ­γά­κη», όπου ένα άμορ­φο πό­πο­λο θα χει­ρο­κρο­τεί εκ των υστέ­ρων τις απο­φά­σεις του Με­γά­λου Ηγέτη, ή δεν θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί κα­θό­λου. Η πο­ρεία υλο­ποί­η­σης του Μνη­μο­νί­ου Τσί­πρα μά­λι­στα θα οδη­γή­σει βή­μα-βή­μα όλα τα στε­λέ­χη που επι­λέ­γουν να μέ­νουν σή­με­ρα στην πρω­θυ­πουρ­γι­κή πλειο­ψη­φία να ανα­γκά­ζο­νται να αλ­λά­ζουν μέρα με την ημέρα το λόγο τους για να δι­καιο­λο­γούν τα αδι­καιο­λό­γη­τα, θα τα με­τα­τρέ­ψει σε απο­λο­γη­τές του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού αντί σε αντι­πά­λους του. Άρα το μόνο που μπο­ρεί να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς προ­ϊ­ό­ντος του χρό­νου είναι ακόμα πιο αντι­λαϊ­κό, ακόμα πιο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο πρό­ση­μο στο κόμμα που θα στη­ρί­ζει αυτή την κυ­βέρ­νη­ση.
• Να ανα­σκευα­στεί το πο­λυ­συ­ζη­τη­μέ­νο ιδε­ο­λό­γη­μα της «ανα­γκαί­ας προ­ε­τοι­μα­σί­ας» της ρήξης με τους δα­νει­στές, την ευ­ρω­ζώ­νη και τις πο­λι­τι­κές λι­τό­τη­τας που επι­φέ­ρουν. Προ­φα­νώς κά­ποια τε­χνι­κή προ­ε­τοι­μα­σία είναι ανα­γκαία για μια τέ­τοια πο­ρεία. Ωστό­σο τα βα­σι­κά της στοι­χεία είναι γνω­στά [4], όπως λί­γο-πο­λύ γνω­στό είναι και το τι θα πρέ­πει να γίνει [5]. Άρα η λε­γό­με­νη προ­ε­τοι­μα­σία από τε­χνι­κής πλευ­ράς δεν είναι παρά τα πρώτα στοι­χειώ­δη μέτρα και οι βα­σι­κές κα­τευ­θύν­σεις για τη δια­χεί­ρι­ση μιας απρό­βλε­πτης κα­θό­τι ιστο­ρι­κά πρω­τό­τυ­πης κα­τά­στα­σης. Η τόσο με­γά­λη προ­βο­λή από το Μα­ξί­μου και τα συ­στη­μι­κά μέσα ενη­μέ­ρω­σης του θέ­μα­τος της «έλ­λει­ψης προ­ε­τοι­μα­σί­ας» κινεί την υπο­ψία πως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτό δεν είναι τί­πο­τα δια­φο­ρε­τι­κό από την «αλά Τσί­πρα» εκ­δο­χή του θα­τσε­ρι­κού «δεν υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή επι­λο­γή» (από το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό φυ­σι­κά).
Αλλά η συ­ζή­τη­ση αυτή έτσι όπως γί­νε­ται πα­ρα­γνω­ρί­ζει τη βα­σι­κό­τε­ρη «προ­ε­τοι­μα­σία» που όντως πρέ­πει να γίνει, εκεί­νη δη­λα­δή της συ­νεί­δη­σης των λαϊ­κών στρω­μά­των ώστε να ανα­μέ­νουν τη ρήξη και τη σύ­γκρου­ση και να μπο­ρέ­σουν να δώ­σουν τη μάχη με τους κα­λύ­τε­ρους δυ­να­τούς όρους. Συ­να­κό­λου­θα, το πραγ­μα­τι­κό έλ­λειμ­μα προ­ε­τοι­μα­σί­ας δεν είναι τόσο τε­χνι­κό όσο ορ­γά­νω­σης του λαού, ώστε να κα­τα­φέ­ρει να βγει νι­κη­φό­ρος από την ανα­πό­φευ­κτη αυτή σύ­γκρου­ση αλλά και να δια­χει­ρι­στεί την κοι­νω­νι­κή ζωή το διά­στη­μα εκεί­νο, να απο­τρέ­ψει τυχόν εκ­δη­λώ­σεις κοι­νω­νι­κής αρ­ρυθ­μί­ας κ.ο.κ. Και σε αυτό οι ευ­θύ­νες όλων όσων επι­μέ­νουν στο δρόμο της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς είναι με­γά­λες και άμε­σες επί­σης.
Η βα­σι­κό­τε­ρη ωστό­σο πλέον ευ­θύ­νη-δί­λημ­μα για όλο τον κόσμο της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των είναι να πάρει τις απο­φά­σεις της.
• Και πρώτα να πάρει ορι­στι­κά από­φα­ση πως, αν όλα τα πα­ρα­πά­νω είναι λίγο πολύ αυ­τα­πό­δει­κτες δια­πι­στώ­σεις, το πρώ­τι­στο κα­θή­κον είναι η αντι­πα­ρά­θε­ση σε όλη τη γραμ­μή του με­τώ­που στο νέο Μνη­μό­νιο Τσί­πρα και την υλο­ποί­η­σή του αλλά και η ολο­μέ­τω­πη σύ­γκρου­ση με την κυ­βέρ­νη­ση που το ει­ση­γεί­ται, εκ­προ­σω­πεί και υλο­ποιεί. Τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο, τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο. Οτι­δή­πο­τε άλλο τού­τες τις ώρες είναι φυ­γο­πο­νία και στρε­ψο­δι­κία που αντι­κει­με­νι­κά δίνει τη δυ­να­τό­τη­τα στο κυ­βερ­νη­τι­κό επι­τε­λείο να εφορ­μή­σει ανε­νό­χλη­το στο λαϊκό ει­σό­δη­μα.
• Κατά δεύ­τε­ρο, να πάρει από­φα­ση πως είναι επι­τα­κτι­κή πλέον η ανά­γκη να συ­στα­θεί πο­λι­τι­κά ένα ευρύ λαϊκό μέ­τω­πο αντι­μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής από όλες τις δυ­νά­μεις που επι­μέ­νουν σή­με­ρα να ορί­ζο­νται στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά, ένα πλατύ, λαϊκό, ρι­ζο­σπα­στι­κό αρι­στε­ρό μέ­τω­πο του «Όχι» του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος της 5ης Ιου­λί­ου χωρίς απο­κλει­σμούς και αγκυ­λώ­σεις. Τί­πο­τα λι­γό­τε­ρο, τί­πο­τα πε­ρισ­σό­τε­ρο. Οποιοι­δή­πο­τε αρ­χη­γι­σμοί, σε­χτα­ρι­σμοί, μα­ξι­μα­λι­σμοί, προ­σκολ­λή­σεις σε ιδε­ο­λο­γι­κές ανα­φο­ρές συ­νά­φειας, δε­σμούς προ­σω­πι­κής εμπι­στο­σύ­νης ή σε θέ­σφα­τα-sine qua non πο­λι­τι­κές θέ­σεις που όμως αντι­κει­με­νι­κά είναι εκτός συ­γκυ­ρί­ας ή η εμ­μο­νή σε αυ­τα­πά­τες για τη μελ­λο­ντι­κή «ανά­νη­ψη» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ή και του Τσί­πρα του ίδιου απλώς θα δώ­σουν τη δυ­να­τό­τη­τα στην κυ­βέρ­νη­ση να ολο­κλη­ρώ­σει με με­γα­λύ­τε­ρη ευ­κο­λία το κα­τα­στρο­φι­κό της έργο στο λαό, στη χώρα, στην κοι­νω­νία. Κι αυτό αφορά όλες τις δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και των κι­νη­μά­των, είτε είναι σή­με­ρα ακόμα εντός είτε είναι εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, όλες τις ση­με­ρι­νές ομά­δες, μέ­τω­πα, συ­σπει­ρώ­σεις δυ­νά­με­ων που θα πρέ­πει να εν­στερ­νι­στούν και να συ­ντα­χθούν με ένα τέ­τοιο με­τω­πι­κό σχέ­διο. Οτι­δή­πο­τε άλλο τού­τες τις ώρες είναι κάτω από τις απαι­τή­σεις των πε­ρι­στά­σε­ων.
Στις εκλο­γές που αρ­γό­τε­ρα ή γρη­γο­ρό­τε­ρα θα έρ­θουν τα πε­ρισ­σό­τε­ρα είναι λίγο πολύ δε­δο­μέ­να (πα­ρε­κτός από τυχόν δρα­μα­τι­κές ανα­τρο­πές από την πλευ­ρά των δα­νει­στών της χώρας) [6]. Το μόνο που επί της ου­σί­ας παί­ζε­ται είναι αν θα ζη­τή­σει την ψήφο του λαού ένα πλατύ, λαϊκό, ρι­ζο­σπα­στι­κό, αρι­στε­ρό, αντι­μνη­μο­νια­κό μέ­τω­πο διεκ­δι­κώ­ντας ταυ­το­χρό­νως το βαρύ φορ­τίο της μάχης ενά­ντια στη νέα αντι­κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης, των εγ­χώ­ριων επι­χει­ρη­μα­τι­κών ελίτ που πλέον τη στη­ρί­ζουν και των ξένων επι­τρό­πων της. Οτι­δή­πο­τε λι­γό­τε­ρο από ένα τέ­τοιο μέ­τω­πο θα υπο­βαθ­μί­σει όχι απλώς τη δυ­να­τό­τη­τα της Αρι­στε­ράς να παί­ζει κα­θο­ρι­στι­κό ρόλο στις εξε­λί­ξεις στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία τα επό­με­να χρό­νια αλλά και τη δυ­να­τό­τη­τα του λαού μας να αντι­στρα­τευ­τεί τον επι­χει­ρού­με­νο εξαν­δρα­πο­δι­σμό του από το «τρίτο και φαρ­μα­κε­ρό­τε­ρο» Μνη­μό­νιο Τσί­πρα. Οτι­δή­πο­τε λι­γό­τε­ρο θα κα­τα­κερ­μα­τί­σει τις ποι­κι­λό­μορ­φες σή­με­ρα δυ­νά­μεις των «φυλών του Όχι» και θα στε­ρή­σει από την κοι­νω­νία τον απα­ραί­τη­το πο­λι­τι­κό εξο­πλι­σμό για τις σκλη­ρές μάχες που έρ­χο­νται (εκτός αν κα­νείς πι­στεύ­ει πως το να προ­σα­να­το­λι­στεί ο λαός προς το ΚΚΕ - ή τη Χρυσή Αυγή! - μπο­ρεί να του δώσει τα κα­τάλ­λη­λα εφό­δια για μια τέ­τοιας έκτα­σης και σφο­δρό­τη­τας σύ­γκρου­ση). Και σε αυτό θα κρι­θού­με όλοι μας.
--
1. Όσο για τη δια­πλο­κή και τους κα­να­λάρ­χες, καθώς θα υλο­ποιεί­ται το Μνη­μό­νιο Τσί­πρα και ο τε­λευ­ταί­ος θα χάνει το λαϊκό του έρει­σμα θα ανα­γκά­ζε­ται να κα­τα­φεύ­γει στα ίδια στη­ρίγ­μα­τα με τους προ­κα­τό­χους του. Αυτό προ­φα­νώς το γνω­ρί­ζει κι ο ίδιος αρ­κε­τά καλά, οπότε γιατί να τα χα­λά­σει με τους Αλα­φού­ζους, τους Μπο­μπο­λαί­ους και τους Ψυ­χά­ρη­δες αυτού του τόπου;
2. Και η κυ­βέρ­νη­ση θα απο­δε­χτεί ακόμα έναν εκ­βια­σμό. Γι’ αυτό και τα συ­να­φή ιδε­ο­λο­γή­μα­τα της «υπο­νό­μευ­σης στην υλο­ποί­η­ση των μέ­τρων» ή της «ανά­τα­ξης των επι­πτώ­σε­ων των μέ­τρων στην πο­ρεία» είναι επί­σης έωλες επι­κοι­νω­νια­κές με­γα­λο­στο­μί­ες που θα δια­ψευ­στούν πολύ γρή­γο­ρα αφού όμως πρώτα παί­ξουν τον εφή­με­ρο ρόλο τους
3. Αλλά ακόμα και για τα μέτρα αστι­κού λι­μπε­ρα­λι­σμού (δι­καιώ­μα­τα LGBTQ, θρη­σκευ­τι­κών, εθνι­κών και πο­λι­τι­σμι­κών μειο­νο­τή­των κ.ά.) η ανα­δί­πλω­ση μπο­ρεί επί­σης να θε­ω­ρεί­ται βέ­βαιη καθώς τα νέα στη­ρίγ­μα­τα της κυ­βέρ­νη­σης, δη­λα­δή οι επι­χει­ρη­μα­τι­κές, πο­λι­τι­κές και θρη­σκευ­τι­κές ελίτ, θα αντι­δρά­σουν και θα τα απο­τρέ­ψουν. Εξάλ­λου γι’ αυτό δεν προ­χώ­ρη­σαν όλα τούτα κι από τις προη­γού­με­νες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες κυ­βερ­νή­σεις οι οποί­ες επί­σης δεν θα είχαν α πριό­ρι ιδιαί­τε­ρο πρό­βλη­μα π.χ. με το γάμο και την υιο­θε­σία παι­διών από ομό­φυ­λα ζευ­γά­ρια, την λει­τουρ­γία χώρων θρη­σκευ­τι­κής λα­τρεί­ας μη χρι­στια­νών ή την καύση των νε­κρών αν δεν ήταν οι ανα­με­νό­με­νες αντι­δρά­σεις μέ­ρους του συ­στή­μα­τος εξου­σί­ας που τις στή­ρι­ζε. Για τον ίδιο ακρι­βώς λόγω και η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα θα ανα­θε­ω­ρή­σει όλες τις σχε­τι­κές της εξαγ­γε­λί­ες. Όσο για τους με­τα­νά­στες, η απο­δο­χή της επι­τρο­πεί­ας από το Διευ­θυ­ντή­ριο των Βρυ­ξελ­λών (που κάθε άλλο παρά επι­θυ­μεί στρα­τιές νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νων με­τα­να­στών στην επι­κρά­τειά του) αλλά και οι επι­τα­γές του ντό­πιου κα­τε­στη­μέ­νου στο οποίο πλέον στη­ρί­ζε­ται (που θέλει ακόμα φθη­νό­τε­ρο ερ­γα­τι­κό δυ­να­μι­κό) θα κά­νουν πολύ σύ­ντο­μα τις «αν­θρω­πι­στι­κές» ση­με­ρι­νές ρη­το­ρεί­ες της κυ­βέρ­νη­σης να δώ­σουν τη θέση τους στην πο­λι­τι­κή τού εντός Ε.Ε. «ρε­α­λι­σμού», δη­λα­δή στην πιο απάν­θρω­πη πρα­κτι­κή απώ­θη­σης, κα­τα­στο­λής, φυ­λά­κι­σης και κα­τα­τρεγ­μού τους.
4. Ανά­γκη έκ­δο­σης εθνι­κού νο­μί­σμα­τος με άμεση κρα­τι­κο­ποί­η­ση του χρη­μα­το­πι­στω­τι­κού συ­στή­μα­τος, ρυθ­μί­σεις ισο­τι­μί­ας, ισο­ζυ­γί­ου εξω­τε­ρι­κών συ­ναλ­λα­γών, διευ­θε­τή­σεις δα­νεια­κών και συμ­βα­τι­κών υπο­χρε­ώ­σε­ων, ορι­σμός πρώ­της ισο­τι­μί­ας κ.λπ.
5. Ωστό­σο το να προ­βάλ­λε­ται τούτο σαν έλ­λειμ­μα μιας τε­ρά­στιας τε­χνο­κρα­τι­κού χα­ρα­κτή­ρα πρό­βλε­ψης για το οτι­δή­πο­τε είναι του­λά­χι­στον αδιά­φο­ρο για το λαό αυτής της χώρας (που βα­σι­κά εν­δια­φέ­ρε­ται για τις κα­τα­θέ­σεις του στις τρά­πε­ζες, τα δά­νειά του, την επάρ­κεια των βα­σι­κών κα­τα­να­λω­τι­κών ειδών και όχι για την τύχη που θα έχουν όσοι έχουν αγο­ρά­σει χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά προ­ϊ­ό­ντα σε αγο­ρές της ευ­ρω­ζώ­νης). Γιατί ακόμα και τα πλέον εμπε­ρι­στα­τω­μέ­να τε­χνο­κρα­τι­κά σε­νά­ρια περί Grexit δεν θα μπο­ρού­σαν ούτως ή άλλως να προ­βλέ­ψουν επα­κρι­βώς και στο σύ­νο­λο των εξε­λί­ξε­ων τι θα γί­νε­ται μετά την έξοδο, καθώς ιστο­ρι­κά προη­γού­με­να περί τού­του δεν υφί­στα­νται.
6. Κατά πάσα πι­θα­νό­τη­τα, ο νέος μνη­μο­νια­κός Τσί­πρας και το όποιο κόμμα του θα κερ­δί­σουν (ιδιαί­τε­ρα όσο συ­ντο­μό­τε­ρα γί­νουν οι εκλο­γές και άρα όσο λι­γό­τε­ρο έχει αι­σθαν­θεί «στο πετσί του» ο λαός τι ση­μαί­νει Μνη­μό­νιο Τσί­πρα) αλ­λά­ζο­ντας όμως εκλο­γι­κό κοινό και προ­σε­ται­ρι­ζό­με­νοι την εκλο­γι­κή πε­λα­τεία των πα­ρα­δο­σια­κών συ­στη­μι­κών κομ­μά­των αλλά και τους μη­χα­νι­σμούς εκ­προ­σώ­πη­σής της. Τα παλιά αυτά κόμ­μα­τα θα υπο­στούν πε­ραι­τέ­ρω κα­θί­ζη­ση με κά­ποια όπως το ΠΑΣΟΚ να απει­λού­νται με εξα­φά­νι­ση. Ο Σταυ­ρο­μπο­μπο­λά­κης θα δια­σω­θεί ως ακραί­ος νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρος «λαγός» του συ­στή­μα­τος και κα­τα­λύ­της πε­ραι­τέ­ρω δε­ξιάς με­τα­στρο­φής της δη­μό­σιας πο­λι­τι­κής ατζέ­ντας. Η Χρυσή Αυγή θα ση­μειώ­σει άνοδο υπο­δε­χό­με­νη ένα μέρος του απο­γοη­τευ­μέ­νου από την Αρι­στε­ρά κοι­νού του πα­λιού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το ΚΚΕ θα συ­νε­χί­σει να απέ­χει επί της ου­σί­ας από τα πο­λι­τι­κά επί­δι­κα της κοι­νω­νί­ας και ως εκ τού­του θα συ­νε­χί­σει την πο­ρεία απλής κα­τα­γρα­φής του.