Reload

Ηλίας Ιωακείμογλου | 24.07.2015 από εδώ

Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόμμα που θα εκφράσει το δικό μας ταξικό μπλοκ δυνάμεων

Το μνημόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούμενα πέντε χρόνια οικονομικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, εισέρχεται στο παιχνίδι με ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα).

Βεβαίως, μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το ίδιο ισχύει και για τον άλλο παίκτη, τις μνημονιακές δυνάμεις (κρατική εξουσία, φορείς της οικονομικής πολιτικής, δυνάμεις καταστολής, μαζικά μέσα προπαγάνδας κ.λπ.). Αναμφισβήτητα, αμφότεροι οι παίκτες απέκτησαν γνώσεις και δεξιότητες στη διάρκεια του πρώτου γύρου, πλην όμως σε διαφορετικό βαθμό ο καθένας.

Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις κατά την εκκίνηση είχαν πολύ περιορισμένη συνείδηση των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, και πολύ μικρές γνώσεις και δεξιότητες για όσα θα χρειαζόταν να αντιμετωπίσουν. Οι μνημονιακές δυνάμεις, αντιθέτως, με τα κόμματά τους, τους κρατικούς μηχανισμούς, κατασταλτικούς ή ιδεολογικούς, με τις επιχειρήσεις τους (που όλοι τώρα γνωρίζουμε ότι δεν είναι μόνο χώροι παραγωγής αλλά και οργάνωσης της αστικής εξουσίας και πολιτικής επιβολής), με τα τηλεοπτικά κανάλια τους, και γενικά με όλες τις άλλες μορφές οργάνωσης των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, είχαν εισέλθει στον αγώνα κατά πολύ πιο προετοιμασμένες, με σαφέστατη υπεροπλία ιδεολογική και κατασταλτική.

Η εκπαίδευση στον αγώνα

Ο συσχετισμός δυνάμεων, όμως, δεν είναι τώρα ο ίδιος. Οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, όχι μόνον οι πολιτικές αλλά και οι κοινωνικές, έχουν μειώσει κατά πολύ την απόστασή τους από το μέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αυτό συνέβη επειδή οι κοινωνικοί αγώνες λειτουργούν ως διαδικασία εκμάθησης. Ακριβώς όπως συμβαίνει με κάθε επαναλαμβανόμενη πρακτική, που μπορεί να είναι μια εργασιακή διαδικασία για την παραγωγή ενός προϊόντος, ένα παιχνίδι δεξιοτήτων ή γνώσεων, μια διαδικασία ένταξης σε ένα κοινωνικό περιβάλλον (δηλαδή μια διαδικασία κοινωνικοποίησης), η εκμάθηση ενός μουσικού οργάνου ή η άσκηση μιας αθλητικής δραστηριότητας, έτσι και οι συνδικαλιστικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες εκπαιδεύουν μέσα από την πρακτική όσους συμμετέχουν (που αποκτούν έτσι γνώσεις και δεξιότητες σχετικές με το αντικείμενο της εκάστοτε πρακτικής). Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι ότι με κάθε επανάληψη μιας πρακτικής βελτιώνονται οι γνώσεις μας και οι δεξιότητές μας, πλην όμως βελτιώνονται ταχύτερα στα πρώτα στάδια της διαδρομής, στη διάρκεια των πρώτων επαναλήψεων, όταν δηλαδή είναι μεγάλη η απόσταση ανάμεσα στην παρούσα κατάσταση των γνώσεων και των δεξιοτήτων μας και στην τελική, βέλτιστη κατάσταση που μπορούμε να φτάσουμε. Έτσι, σε κάθε «παιχνίδι», σε κάθε επαναλαμβανόμενη πρακτική, ο πιο αδέξιος παίκτης, ο πιο «άσχετος», προοδεύει ταχύτερα από τον πιο επιδέξιο, έως ότου ο μαθητευόμενος κάποια στιγμή να φτάσει το μάστορα.

Έτσι λοιπόν και στην περίπτωσή μας, οι αντιμνημονιακές μάζες, οι κοινωνικές τάξεις και οι μερίδες τους, οι αντιμνημονιακές κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, διαθέτουν πλέον συλλογική ευφυΐα, η οποία εμπλουτίστηκε από τις διάφορες μορφές κοινωνικής πρακτικής. Από τις μορφές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, την απόκρουση των μνημονιακών ιδεολογημάτων και τους τρόπους αντιμετώπισης της αστυνομικής βίας έως την οργάνωση της άμυνας στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και την οργάνωση των επιχειρημάτων μας, οι δυνάμεις μας πλέον ξεκινούν τον τρίτο γύρο αντιμνημονιακών αγώνων από ισχυρότερη ανταγωνιστική θέση.

Η απόκρουση των επιθέσεων της κυβέρνησης Τσίπρα (και όποιας άλλης προκύψει σε λίγο) αυτήν τη φορά θα είναι ισχυρότερη και ταχύτερη, ακριβώς επειδή η γενική διάνοια, η συλλογική ευφυΐα των αντιμνημονιακών δυνάμεων βρίσκεται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο.

Η ταξική συνειδητότητα

Ένα άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο της συλλογικής αντιμνημονιακής ευφυΐας αποκτήθηκε στη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, όταν ένας ολόκληρος λαός, ο δικός μας λαός, το συγκρότημα των υποτελών κοινωνικών τάξεων, οι άνεργοι, οι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, η νεολαία, είδαμε διά γυμνού οφθαλμού τον εχθρικό λαό, το άρχον κοινωνικό συγκρότημα, ενωμένο να αγωνίζεται λυσσασμένα εναντίον μας λες και ήταν ένα και μοναδικό πρόσωπο. Ο εχθρός αυτήν τη φορά έχει γίνει εξαιρετικά ορατός, έχει διακριτό πρόσωπο, όλοι είδαμε ότι είναι κυρίως εσωτερικός εχθρός, βρίσκεται μέσα στη χώρα, όλοι είδαμε από ποιους αποτελείται και καταλάβαμε ότι ο πυρήνας των αγώνων μας είναι ταξικός.

Η ταξική συνείδηση των υποτελών κοινωνικών τάξεων έχει ανέβει τώρα πολύ πιο ψηλά από τα χρόνια των μνημονίων 1 και 2. Αυτό συνένωσε τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις σε ένα πρόπλασμα κοινωνικού μπλοκ εξουσίας της εργασίας που είναι αδιανόητο ότι θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί από τους αποστάτες της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Επείγει τώρα, λοιπόν, να συγκροτήσουμε το νέο κόμμα που θα εκπροσωπήσει αυτό το κοινωνικό μπλοκ δυνάμεων. Απαλλαγμένοι από τους δήθεν «συντρόφους» που φορτώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ με το άνοιγμα του Τσίπρα προς την Κεντροαριστερά (2013-2014) και τους δημαρίτες που τον πλαισιώνουν, επείγει να συγκροτήσουμε τώρα πραγματικές οργανώσεις βάσης χτισμένες με κριτήριο ταξικό, σοβαρότητα, συνέπεια και αγωνιστικότητα, για να προσφέρουμε οργανωτική ισχύ στο αντιμνημονιακό μπλοκ δυνάμεων που ποτέ δεν ήταν τόσο αξιόμαχο όσο σήμερα.