Έντεκα υποσημειώσεις σε ένα κείμενο που δεν πρόλαβα να γράψω*

του Κίμπι

1.   Λένε πολλά κυβερνητικά στελέχη που ζητούσαν τη στήριξη του νέου μνημονίου (π.χ. Γ. Σταθάκης) ότι «ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η κυβέρνηση, έχει εντολή για άλλο νόμισμα. Έχει εντολή για διατήρηση της χώρας στο ευρώ».

Πα­ρα­τή­ρη­ση πρώτη: Από αυτό συ­νά­γε­ται ότι είχαν εντο­λή για τρίτο μνη­μό­νιο, με πρό­σθε­τη λι­τό­τη­τα, πρό­σθε­τες πε­ρι­κο­πές μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, πρό­σθε­τη ύφεση του­λά­χι­στον 7% του ΑΕΠ και ολική επα­να­φο­ρά της τρόι­κας; Πα­ρα­τή­ρη­ση δεύ­τε­ρη: Τότε, γιατί δεν έκα­ναν αντι­κεί­με­νο του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος ακρι­βώς το δί­λημ­μα όπως εκ­βια­στι­κά το έθε­ταν οι δα­νει­στές «ευρώ ή Grexit»; Αν ισχύ­ουν όσα ισχυ­ρί­ζο­νται ως προς τη λαϊκή βού­λη­ση, σή­με­ρα θα είχαν μια τε­ρά­στια, κα­θα­ρή εντο­λή για υπερ­ψή­φι­ση του νέου μνη­μο­νί­ου. Ή μήπως όχι;

2.   Από όσα, ως μετά Χρι­στόν προ­φή­της, λέει ο Γ. Βα­ρου­φά­κης και επι­βε­βαιώ­νουν ο πρω­θυ­πουρ­γός και ο αντι­πρό­ε­δρος της κυ­βέρ­νη­σης, συ­νά­γε­ται ότι έγινε κά­ποια με­λέ­τη του εναλ­λα­κτι­κού σε­να­ρί­ου ρήξης με την ευ­ρω­ζώ­νη, αλλά απορ­ρί­φθη­κε διότι τα απο­τε­λέ­σμα­τά του ήταν τρο­μα­κτι­κά. Ωραία. Μπο­ρεί, πα­ρα­κα­λώ, να δοθεί στη δη­μο­σιό­τη­τα αυτή η με­λέ­τη, με όλη της την τεκ­μη­ρί­ω­ση, για να αξιο­λο­γη­θεί από τους ει­δι­κούς, από την κοινή γνώμη την οποία τε­λι­κά αφορά κι από μας τους «εμ­μο­νι­κούς δραχ­μο­φο­νιά­δες»; Διότι τα απο­τε­λέ­σμα­τα του άλλου σε­να­ρί­ου, του μνη­μο­νια­κού μο­νό­δρο­μου, τα ξέ­ρου­με: στο τέλος του τρί­του μνη­μο­νί­ου – αν φτά­σου­με ως εκεί, που δεν…- θα έχει κλεί­σει μια οκτα­ε­τία που θα έχει επι­σω­ρεύ­σει ύφεση πάνω από 33%, ανερ­γία επί­σης πάνω από 30%, θα έχει εκτι­νά­ξει το χρέος στο 200% του ΑΕΠ και θα έχει κα­τα­στή­σει τη χώρα προ­τε­κτο­ρά­το των πι­στω­τών. Δι­καιού­μα­στε να γνω­ρί­ζου­με «πόσο πιο κα­τα­στρο­φι­κό» είναι το άλλο σε­νά­ριο; Μπο­ρεί κά­ποιος να πε­ρι­γρά­ψει με τεκ­μη­ριω­μέ­νο τρόπο αυτό που απο­κα­λεί­ται «άβυσ­σος»;

3.   Πε­ρι­γρά­φο­νται ως «σχέ­διο τρε­λών», «πρα­ξι­κό­πη­μα της δραχ­μής» και «εκτρο­πή κατά της δη­μο­κρα­τί­ας» οι ει­ση­γή­σεις για εθνι­κο­ποί­η­ση της Τρά­πε­ζας της Ελ­λά­δος, δέ­σμευ­ση των χρη­μα­τι­κών απο­θε­μά­των της, απο­κο­πή της από το Ευ­ρω­σύ­στη­μα, με­τα­βα­τι­κό πα­ράλ­λη­λο νό­μι­σμα, προ­ε­τοι­μα­σία εκτύ­πω­σης εθνι­κού νο­μί­σμα­τος, ως ελά­χι­στων μέ­τρων προ­στα­σί­ας του πλη­θυ­σμού και ανά­κτη­σης της κυ­ριαρ­χί­ας της χώρας. Ενώ η κα­τά­λη­ψη των τρα­πε­ζών από τους δα­νει­στές, η δέ­σμευ­ση των κα­τα­θέ­σε­ων από την ΕΚΤ, η υφαρ­πα­γή 200 δισ. και πλέον κα­τα­θέ­σε­ων από γερ­μα­νι­κές, γαλ­λι­κές και άλλες τρά­πε­ζες κατά το μα­κρό­χρο­νο bank run, ο χρη­μα­το­δο­τι­κός στραγ­γα­λι­σμός του πλη­θυ­σμού, η απαλ­λο­τρί­ω­ση της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και το πρα­ξι­κό­πη­μα της χού­ντας του ευρώ εις βάρος της λαϊ­κής εντο­λής του όχι είναι απαύ­γα­σμα δη­μο­κρα­τί­ας και ευ­ρω­παϊ­κού πο­λι­τι­σμού.

4.   Να υπο­θέ­σου­με ότι ήταν ατυ­χής σύμ­πτω­ση το γε­γο­νός ότι το «σχέ­διο των τρε­λών» για την ΤτΕ απο­κα­λέ­στη­κε «ρι­φι­φί» πρώτα σε δη­μο­σί­ευ­μα στη ιστο­σε­λί­δα του «Βή­μα­τος» (http://​www.​tovima.​gr/​politics/​article/?​aid=722553) και ύστε­ρα από τον πρω­θυ­πουρ­γό στην ΚΟ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

5.   Ενόσω εδώ το λόμπι του ευρώ, μαζί με τα επα­να­συ­ναρ­μο­λο­γη­μέ­να ράκη της ολι­γαρ­χί­ας και της δια­πλο­κής, και τους πα­νι­κο­βλη­μέ­νους από το «όχι» αστούς δί­νουν μάχη υπέρ ευ­ρω-βω­μών και ευ­ρω-εστιών, στο Βε­ρο­λί­νο, στις Βρυ­ξέλ­λες και στη Φραν­κφούρ­τη προ­σθέ­τουν τις τε­λευ­ταί­ες πι­νε­λιές στην τέ­λεια πα­γί­δα τους. Η Κο­μι­σιόν έριξε το «κοκ­κα­λά­κι» του δα­νεί­ου- γέ­φυ­ρα των 7 δισ. που επαρ­κεί για να κα­λύ­ψει τις πλη­ρω­μές προς ΔΝΤ και ΕΚΤ μόνο για τον Ιού­λιο. Δη­λα­δή, δα­νεί­ζουν χρή­μα­τα που θα επα­νει­σπρά­ξουν την ίδια στιγ­μή. Και με τις λοι­πές ανά­γκες; «Μπο­ρεί­τε πάντα να εκ­δώ­σε­τε IOUs», λέει ο Σόι­μπλε, υπο­δη­λώ­νο­ντας ότι πα­ρα­μέ­νει με το… Grexit παρά πόδα. Η Κο­μι­σιόν, επί­σης, έκανε και τα απο­κα­λυ­πτή­ρια του «ανα­πτυ­ξια­κού πα­κέ­του» των 35 δισ., που δεν είναι φρέ­σκο χρήμα αλλά το άθροι­σμα των πόρων του ΕΣΠΑ, της ΚΑΠ και του «Τα­μεί­ου Στρα­τη­γι­κών Επεν­δύ­σε­ων» που ούτως ή άλλως ανα­λο­γούν στην Ελ­λά­δα, όπως και σε κάθε μέλος της Ε.Ε. Τι ση­μαί­νουν αυτά; Ότι, ενώ βά­ζουν το ελ­λη­νι­κό κοι­νο­βού­λιο με εξευ­τε­λι­στι­κές δια­δι­κα­σί­ες να δε­σμευ­τεί με νέα σκλη­ρή λι­τό­τη­τα, οι ίδιοι δεν ρι­σκά­ρουν απο­λύ­τως τί­πο­τα. Ούτε ευρώ. Δεν είναι κα­θό­λου βέ­βαιοι, ίσως και να μην πι­στεύ­ουν διό­λου ότι θα φτά­σουν σε υπο­γρα­φή του νέου Μνη­μο­νί­ου και κρα­τά­νε πι­σι­νή με το Plan B τους στο συρ­τά­ρι. Η κυ­βέρ­νη­ση και οι όψι­μοι μνη­μο­νιό­φρο­νες αρω­γοί της μπο­ρεί να πι­στεύ­ει ότι με τη συμ­φω­νία κερ­δί­ζει χρόνο, αλλά μπο­ρεί να ισχύ­ει ακρι­βώς το αντί­θε­το. Να κερ­δί­ζουν – πάλι- χρόνο οι δα­νει­στές, ώστε να τε­λειο­ποι­ή­σουν τα οχυ­ρω­μα­τι­κά έργα τους.

6.   Για τη μη βιω­σι­μό­τη­τα της νέας συμ­φω­νί­ας η Κο­μι­σιόν και το ΔΝΤ προ­σέ­φε­ραν όσα πε­ρισ­σό­τε­ρα στοι­χεία μπο­ρού­σαν μέσα σε δυο 24ωρα. Ύφεση έως 4% φέτος, έως 2% του χρό­νου, χρέος 200% από φέτος, με­τα­ξύ 150% και 176% του ΑΕΠ μέχρι το 2022, με­τα­ξύ 111% και 142% του ΑΕΠ το 2030. Στις εκ­θέ­σεις τους δεν υπάρ­χει η πα­ρα­μι­κρή ανα­φο­ρά στις προ­βλέ­ψεις για την εξέ­λι­ξη της ανερ­γί­ας, των μι­σθών και των ει­σο­δη­μά­των (ποιος χέ­στη­κε, θα μού πείτε). Αλλά, όταν υπο­λο­γί­ζουν ότι το ετή­σιο μικτό κό­στος εξυ­πη­ρέ­τη­σης του χρέ­ους φτά­νει το 15% του ΑΕΠ, δεν υπάρ­χει λόγος να υπει­σέλ­θουν σε τέ­τοιες ασή­μα­ντες «λε­πτο­μέ­ρειες». Ακόμη κι αν η συμ­φω­νία τε­λε­σφο­ρή­σει και προ­χω­ρή­σει στο επό­με­νο βήμα της, την τε­χνι­κή ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους με επι­μή­κυν­ση κατά 30 ακόμη έτη, οι δα­νει­στές έχουν δε­μέ­νο τον γάι­δα­ρό τους. Η Ελ­λά­δα θα πα­ρα­μεί­νει σε κα­θε­στώς «ενι­σχυ­μέ­νης επι­τή­ρη­σης» μέχρι εξο­φλή­σε­ως του 75% του χρέ­ους της, βάσει του Συμ­φώ­νου για το ευρώ+ και του Κα­νο­νι­σμού 472/2013 για τα κράτη που βγαί­νουν από πρό­γραμ­μα του ESM. Δη­λα­δή, πε­ρί­που μέχρι το 2050 μ.Χ. Κάτι πε­ρισ­σό­τε­ρο ξέρει ο Σόι­μπλε που εμ­φα­νί­ζε­ται διαλ­λα­κτι­κός για την 30ετή επι­μή­κυν­ση, αλλά αδιάλ­λα­κτος σε ονο­μα­στι­κό κού­ρε­μα του χρέ­ους.

7.   Ακόμη κι αν η κυ­βέρ­νη­ση - με την όποια πλειο­ψη­φία την στη­ρί­ξει για τους δυο του­λά­χι­στον μήνες που θα χρεια­στούν μέχρι την υπο­γρα­φή του νέου Μνη­μο­νί­ου- κάνει ό,τι κάνει γιατί φο­βά­ται το χάος των κλει­στών τρα­πε­ζών, του οι­κο­νο­μι­κού απο­κλει­σμού, των ελ­λεί­ψε­ων σε βα­σι­κά αγαθά, γιατί προ­σβλέ­πει στην επι­στρο­φή σε μια κά­ποια μνη­μο­νια­κή «κα­νο­νι­κό­τη­τα» και γιατί δεν έχει έτοι­μο κά­ποιο «πει­στι­κό εναλ­λα­κτι­κό σχέ­διο», ανα­ρω­τιέ­μαι: θα αξιο­ποι­ή­σει αυτό τον λίγο χρόνο για να ετοι­μά­σει αλη­θι­νά κάτι τέ­τοιο; Ή έχει προ­σχω­ρή­σει ορι­στι­κά στην νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τα­φυ­σι­κή της TINA (There Is No Alternative);

8.   Ενώ η πα­γκό­σμια κοινή γνώμη τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες αντι­λή­φθη­κε πόσο ασύμ­βα­τη είναι η δη­μο­κρα­τία και η λαϊκή κυ­ριαρ­χία με την μαφία που κυ­βερ­νά το ευρώ, ενώ ένα με­γά­λο μέρος της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας φαί­νε­ται πιο έτοι­μο από ποτέ να ανα­λά­βει τα ρίσκα του άλλου δρό­μου, κά­ποιοι στην κυ­βέρ­νη­ση και στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ επι­μέ­νουν να ισχυ­ρί­ζο­νται ότι η κρίση είναι «πρω­το­γε­νώς ελ­λη­νι­κή» και όχι «ει­σα­γό­με­νη από το ευρώ» (Γ. Δρα­γα­σά­κης). Δεν θέλω να ξε­λα­σπώ­σω τον εγ­χώ­ριο κλε­πτο­κρα­τι­κό κα­πι­τα­λι­σμό, αλλά για να μην μπλέ­κου­με το μεί­ζον με το έλασ­σον, πα­ρα­θέ­τω το πα­ρα­κά­τω γρά­φη­μα της Standard& Poors που απο­τυ­πώ­νει την επί­δρα­ση της τε­λευ­ταί­ας δε­κα­ε­τί­ας του ευρώ στο κα­θα­ρό εξω­τε­ρι­κό χρέος των χωρών της Ευ­ρω­ζώ­νης. Όπως μπο­ρεί να δει κα­νείς, δεν υπάρ­χει κα­νέ­να κοινό νό­μι­σμα, υπάρ­χει ένας ολε­τή­ρας που με­τέ­τρε­ψε 15 χώρες της Ευ­ρω­ζώ­νης (και τη Γαλ­λία) σε κα­θα­ρούς οφει­λέ­τες της Γερ­μα­νί­ας, της Ολ­λαν­δί­ας, του Βελ­γί­ου και του πλυ­ντη­ρί­ου Λου­ξεμ­βούρ­γου. Το ευρώ είναι μα­σκα­ρε­μέ­νο μάρκο, κυ­ρί­ως, και δευ­τε­ρευό­ντως φρά­γκο (βελ­γι­κό και λου­ξεμ­βούρ­γιο) και φιο­ρί­νι.

9.         Το κυ­ριό­τε­ρο νό­μι­σμα είναι η εμπι­στο­σύ­νη, είπε η Μέρ­κελ. Εμπι­στο­σύ­νη, αξιο­πι­στία, πίστη είναι οι λέ­ξεις που γί­να­νε τρέ­ντι από το πε­ρα­σμέ­νο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο. Όλες έχουν ως ρίζα την «πίστη». Οι άν­θρω­ποι λένε την πάσα αλή­θεια. Το μόνο νό­μι­σμά τους είναι η πίστη. Η τρα­πε­ζι­κή. Τις τρά­πε­ζές τους σώ­ζουν ξανά. Κατά τα λοιπά είναι κοι­νοί απα­τε­ώ­νες- όπως κάθε κα­θω­σπρέ­πει τρα­πε­ζί­της. Από τα τέλη του 2014 ο Ντρά­γκι μας τσα­μπου­νά­ει ότι οι ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες είναι φε­ρέγ­γυ­ες και οι κα­λύ­τε­ρα ανα­κε­φα­λαιο­ποι­η­μέ­νες στην Ευ­ρώ­πη (γι’ αυτό και δεν γι­νό­ταν χρήση των 11 δισ. του ΤΧΣ). Στις 15 Ιου­νί­ου, πριν ένα μήνα δη­λα­δή, είπε ακρι­βώς το ίδιο στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο η Ντα­νιέλ Νουί, η επι­κε­φα­λής του SSM, του επο­πτι­κού βρα­χί­ο­να της ΕΚΤ. Τώρα λένε ότι η κε­φα­λαια­κή επάρ­κεια των τρα­πε­ζών «δια­βρώ­θη­κε» και θα χρεια­στούν μέχρι και 25 δισ. επι­πλέ­ον. Τι μας λέτε; Τόση ζημιά έκανε η κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Μπούρ­δες! Θα μας φορ­τώ­σουν με 25 δισ. φρέ­σκο χρέος για να απαλ­λα­γεί η ΕΚΤ από όσο γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρα collateral. Απα­τε­ώ­νες με τη βούλα! (Αλλά, καλό θα ήταν να μην έχουν και τό­σους αφε­λείς συ­νερ­γούς).

10.      Αγα­πη­τοί φίλοι, σύ­ντρο­φοι, συ­να­γω­νι­στές εντός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, εκτός ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, δε­ξιό­θεν και αρι­στε­ρό­θεν του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ευ­ρω­παϊ­στές και μη, εθνο­κε­ντρι­στές και διε­θνι­στές, με­τριο­πα­θείς και ρι­ζο­σπά­στες, με­ταρ­ρυθ­μι­στές και επα­να­στά­τες, τσι­πρι­κοί και αντι­τσι­πρι­κοί, οφεί­λε­τε να πα­ρα­μεί­νε­τε ελ­πί­δα της λαϊ­κής πλειο­ψη­φί­ας που σας (μας) ξάφ­νια­σε το βράδυ της 5ης Ιου­λί­ου. Τώρα που κα­τέ­πε­σαν όλες οι αυ­τα­πά­τες και ψευ­δαι­σθή­σεις, ας σο­βα­ρευ­τού­με. Η εναλ­λα­κτι­κή λύση υπάρ­χει, αλλά προ­φα­νώς δεν πε­ρι­γρά­φε­ται με απλοϊ­κό­τη­τες, όρ­κους ρήξης και πα­ρα­πο­μπές στη Δευ­τέ­ρα Πα­ρου­σία. Χρειά­ζε­ται επι­στη­μο­νι­κή αρ­τιό­τη­τα, τε­χνο­κρα­τι­κή επάρ­κεια, ρε­α­λι­σμό, πρέ­πει να εμπνέ­ει ασφά­λεια και αυ­το­πε­ποί­θη­ση στον λαό, πρέ­πει να κα­τα­λή­γει σε ένα πλή­ρες πρό­γραμ­μα λαϊ­κής σω­τη­ρί­ας, πρέ­πει να δια­λύ­ει τον μύθο της «τρι­το­κο­σμι­κής Ελ­λά­δας της δραχ­μής», πρέ­πει να πλαι­σιώ­νε­ται από αν­θρώ­πους επαρ­κείς, απο­φα­σι­σμέ­νους και δια­θέ­σι­μους. Επί­σης, χρειά­ζε­ται ηγέ­τες. Ηγέ­τες της χα­ρι­σμα­τι­κό­τη­τας, της γοη­τεί­ας, της ακτι­νο­βο­λί­ας και της διε­θνούς εμ­βέ­λειας ενός Τσί­πρα. Ιδε­ω­δώς τον ίδιο τον Τσί­πρα. Αλλά…

11.      Υπάρ­χει κι αυτό που ’γρα­ψε ο Λένιν, δεν θυ­μά­μαι πότε ακρι­βώς, πι­θα­νό­τα­τα προ της διά­σπα­σης των ρώσων σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, δεν έχω και πρό­χει­ρα τα άπα­ντα: «Αν δεν χω­ρί­σου­με, δεν θα ξα­να­σμί­ξου­με». Βε­βαί­ως, δεν μού πέ­φτει και λόγος…

*Διότι, όπως όλοι υπο­θέ­τω, έχω γίνει «τζάν­κι» του κα­ται­γι­σμού εξε­λί­ξε­ων που δεν προ­λα­βαί­νου­με να συν­θέ­σου­με σε κάτι που να βγά­ζει πλή­ρες νόημα. Οι υπο­ση­μειώ­σεις γρά­φτη­καν εν ανα­μο­νή της ψη­φο­φο­ρί­ας για το πρώτο πα­κέ­το μέ­τρων του νέου μνη­μο­νί­ου.