Ταξικό δημοψήφισμα, διαπραγμάτευση «εθνικής σωτηρίας»;

Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Από την πρώτη ημέρα, προσπάθησαν να χωρέσουν τη μεγάλη ταξική νίκη του κόσμου της εργασίας στον ζουρλομανδύα της εθνικο-λαϊκής ιδεολογίας για να υλοποιήσουν την πολιτική τους αυταπάτη για «εθνική σωτηρία».

Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος έγινε κάτι πολύ σπά­νιο: εί­δα­με το άρχον συ­γκρό­τη­μα να ανα­δύ­ε­ται από τον ωκε­α­νό της σύγ­χυ­σης και της θο­λού­ρας που συ­νή­θως το κα­λύ­πτει, εί­δα­με τις κοι­νω­νι­κές του τά­ξεις, τις με­ρί­δες τά­ξε­ων, τις ομά­δες και τα λόμπι που το συ­γκρο­τούν, από τον κυ­νι­κό ΣΕΒ, τα στε­λέ­χη των με­γά­λων εται­ρειών και τους άπλη­στους εμπο­ρά­κους, τη νε­ο­λαία των start-up και του lifestyle, έως τις μι­κρο­α­στές κα­τσα­ρό­λες και τους kapo της ερ­γα­σια­κής ιε­ραρ­χί­ας, τους επαγ­γελ­μα­τί­ες της ιδε­ο­λο­γί­ας του κέρ­δους και της ισχύ­ος, και όλους τους πα­ρό­μοιους, να πα­λεύ­ουν σαν ένας άν­θρω­πος, όχι μόνο για το βρα­χυ­πρό­θε­σμο, αλλά και για το μα­κρο­πρό­θε­σμο τα­ξι­κό συμ­φέ­ρον τους, που είναι η δια­τή­ρη­ση και η εμπέ­δω­ση του κα­θε­στώ­τος συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου που επι­βλή­θη­κε και ρί­ζω­σε στη διάρ­κεια της μνη­μο­νια­κής πε­ντα­ε­τί­ας και είναι έτοι­μο τώρα να λει­τουρ­γή­σει - σαν μια και­νούρ­για κρε­α­το­μη­χα­νή που δεν έχει όμως ακόμη τρο­φο­δο­σία.
Στο δη­μο­ψή­φι­σμα, ο κό­σμος του ΝΑΙ ήταν ο κοι­νω­νι­κός συ­να­σπι­σμός εξου­σί­ας που έγινε ξαφ­νι­κά ορα­τός στο γυμνό μάτι, χωρίς τις μά­σκες του «έθνους», της «Ελ­λά­δας», των «Ελ­λή­νων» και του «ελ­λη­νι­κού λαού». Ένας ολό­κλη­ρος λαός, ο δικός μας λαός, το συ­γκρό­τη­μα των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων, οι άνερ­γοι, οι μι­σθω­τοί του ιδιω­τι­κού και του δη­μό­σιου τομέα, η νε­ο­λαία, είδαν διά γυ­μνού οφθαλ­μού τον εχθρι­κό λαό, το άρχον κοι­νω­νι­κό συ­γκρό­τη­μα, ενω­μέ­νο από το τα­ξι­κό τους μίσος και το ιδε­ο­λο­γι­κό τσι­μέ­ντο της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου και της απλη­στί­ας, να αγω­νί­ζε­ται σαν ένας και μο­να­δι­κός άν­θρω­πος, σαν ένα και μο­να­δι­κό πρό­σω­πο.
Ο «λαός του κε­φα­λαί­ου»
Αυτός ο λαός δεν είναι μια μικρή μειο­ψη­φία, όπως θα ήθελε η εθνι­κο-λαϊ­κή Αρι­στε­ρά. Είναι ένα ση­μα­ντι­κό πο­σο­στό της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, που αν σκα­λί­σου­με τις σχε­τι­κές στα­τι­στι­κές θα βρού­με ότι είναι κάτι με­τα­ξύ του 1/4 και του 1/3 της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, ανά­λο­γα με τις τα­ξι­κές με­τα­κι­νή­σεις που επι­βάλ­λει η μία ή η άλλη ιστο­ρι­κή συ­γκυ­ρία. Πρό­κει­ται για εκεί­νο το κομ­μά­τι της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας που δεν συ­γκε­ντρώ­νει μόνον όσους ανή­κουν ορ­γα­νι­κά στην αστι­κή τάξη, όπως οι ίδιοι οι κα­πι­τα­λι­στές, τα στε­λέ­χη των με­γά­λων επι­χει­ρή­σε­ων, οι εμπο­ρά­κοι και ένα μέρος της τρί­της ηλι­κί­ας που κρα­τά­ει στα χέρια της τα με­γά­λα ή μικρά πε­ριου­σια­κά στοι­χεία της μιας ή της άλλης οι­κο­γέ­νειας, αλλά και με­ρί­δες της μι­κρο­α­στι­κής τάξης που η τάξη των κα­πι­τα­λι­στών τις κρα­τά­ει κάτω από την ομπρέ­λα της ανα­νε­ώ­νο­ντας κάθε τόσο τις τα­ξι­κές συμ­μα­χί­ες μαζί τους. Συ­γκε­ντρώ­νει ακόμη, αυτός ο λαός του κε­φα­λαί­ου, και με­ρί­δες των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων με ιστο­ρι­κούς δε­σμούς αί­μα­τος που φτά­νουν πίσω στη χού­ντα και στον εμ­φύ­λιο, αλλά και με οι­κο­νο­μι­κούς δε­σμούς πα­ρα­χώ­ρη­σης υπο­λειμ­μά­των του οι­κο­νο­μι­κού πλε­ο­νά­σμα­τος, δη­λα­δή της υπε­ρα­ξί­ας.
Αυτός ο τα­ξι­κός γα­λα­ξί­ας του κοι­νω­νι­κού μπλοκ εξου­σί­ας επι­βε­βαί­ω­σε τη συ­νο­χή του στη διάρ­κεια της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου: Είναι ένας ολό­κλη­ρος κό­σμος που δεν ζη­μιώ­θη­κε στη διάρ­κεια της κρί­σης ή ζη­μιώ­θη­κε λίγο ή το αρ­χι­κό επί­πε­δο δια­βί­ω­σης που είχε ήταν τόσο υψηλό ώστε οι ζη­μιές δεν έθι­ξαν ου­σιω­δώς τη ζωή του. Αυτό επι­τεύ­χθη­κε χάρη στη θε­α­μα­τι­κή άνοδο του μέσου πε­ρι­θω­ρί­ου κέρ­δους, δη­λα­δή του βαθ­μού εκ­με­τάλ­λευ­σης της ερ­γα­σί­ας, στη δρα­μα­τι­κή ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος από την ερ­γα­σία στην ιδιο­κτη­σία: κέρ­δος, τόκοι, πρό­σο­δοι και μπα­χτσί­σι, πα­ρα­χώ­ρη­ση ενός με­ρι­δί­ου των κερ­δών στα στε­λέ­χη και τα πα­ρό­μοια. Η μνη­μο­νια­κή πε­ρί­ο­δος ανα­συ­γκρό­τη­σε και προ­σέ­δω­σε νέα συ­νο­χή στο δικό της λαό, στους οπα­δούς της, στο πλή­θος της Δε­ξιάς (με την ευ­ρύ­τε­ρη έν­νοια νδ+πασοκ+πο­τά­μι) μέσα από τα κα­νά­λια της δια­νο­μής του οι­κο­νο­μι­κού πλε­ο­νά­σμα­τος που πα­ρά­γει η ερ­γα­σία των άλλων, η φτώ­χεια των άλλων, η ανερ­γία των άλλων, που χωρίς αυτήν δεν μειώ­νο­νται οι μι­σθοί για να αυ­ξη­θούν τα κέρδη, οι τόκοι και οι πρό­σο­δοι.
Το «βρο­ντε­ρό ΟΧΙ» του «λαού της ερ­γα­σί­ας»
Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ήρθε στην επι­φά­νεια το βα­σι­κό δε­δο­μέ­νο της ιστο­ρι­κής πε­ριό­δου που άνοι­ξε με την κρίση, δη­λα­δή ότι διε­ξά­γε­ται στα βουβά ένας αδυ­σώ­πη­τος κοι­νω­νι­κός πό­λε­μος ανά­με­σα στις συ­ντε­ταγ­μέ­νες, συ­νει­δη­τές και επι­θε­τι­κές δυ­νά­μεις της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου, του γυ­μνού χρή­μα­τος, και σε όσους ζουν ή προ­σπα­θούν να ζή­σουν από την ερ­γα­σία τους. Στη διάρ­κεια της εβδο­μά­δας του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος, ο λαός της μι­σθω­τής ερ­γα­σί­ας, της ανερ­γί­ας και της επι­σφά­λειας, των κα­τα­πιε­σμέ­νων και των χωρίς φωνή και πρό­σω­πο, είδε με τα ίδια του τα μάτια, κα­τά­λα­βε, συ­νει­δη­το­ποί­η­σε την ύπαρ­ξή του πα­ρα­τη­ρώ­ντας το άρχον συ­γκρό­τη­μα στον τρο­μο­κρα­τι­κό χορό του, το λαό της ιδιο­κτη­σί­ας και του κε­φα­λαί­ου να επι­δει­κνύ­ει την απλη­στία και την ασχή­μια του ως φό­βη­τρο. Μά­λι­στα αυτή η επί­δει­ξη ήταν τόσο ορατή και τόσο εχθρι­κή, που συ­σπεί­ρω­σε μέσα σε με­ρι­κά ει­κο­σι­τε­τρά­ω­ρα το λαό της ερ­γα­σί­ας σε μια θε­α­μα­τι­κή πλειο­ψη­φία. Το δε θέαμά της φό­βι­σε πολ­λούς στη Δεξιά αλλά και στην Αρι­στε­ρά, επει­δή διεί­δαν ότι αυτό που πράγ­μα­τι υπάρ­χει, ο κοι­νω­νι­κός δι­χα­σμός, μπο­ρεί να με­τα­τρα­πεί τα­χύ­τα­τα σε πο­λι­τι­κό δι­χα­σμό.
Το δη­μο­ψή­φι­σμα δεν ήταν λοι­πόν απλώς τα­ξι­κό, ήταν η πο­λι­τι­κή σύ­γκρου­ση δύο κό­σμων, του λαού της ιδιο­κτη­σί­ας και το λαού της ερ­γα­σί­ας, του κοι­νω­νι­κού μπλοκ εξου­σί­ας του κε­φα­λαί­ου και ενός κοι­νω­νι­κού συ­να­σπι­σμού των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων που εμ­φα­νί­ζε­ται για πρώτη φορά μετά τον εμ­φύ­λιο ως ένα δυ­νη­τι­κά νέο κοι­νω­νι­κό μπλοκ εξου­σί­ας εχθρι­κό προς το κε­φά­λαιο.
Η πο­λι­τι­κή αυ­τα­πά­τη της «εθνι­κής σω­τη­ρί­ας»
Με τη νίκη του, ο λαός της ερ­γα­σί­ας έσπρω­ξε την Ιστο­ρία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί που μπο­ρεί να την πάει η ηγε­τι­κή ομάδα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σης. Από την πρώτη ημέρα, προ­σπά­θη­σαν να χω­ρέ­σουν τη με­γά­λη τα­ξι­κή νίκη του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας στον ζουρ­λο­μαν­δύα της εθνι­κο-λαϊ­κής ιδε­ο­λο­γί­ας για να υλο­ποι­ή­σουν την πο­λι­τι­κή τους αυ­τα­πά­τη για «εθνι­κή σω­τη­ρία».
Ο «ελ­λη­νι­κός λαός» όμως δεν υπάρ­χει. Υπάρ­χει από τη μια ο λαός της ιδιο­κτη­σί­ας, του κε­φα­λαί­ου, της ιδιο­τέ­λειας και της απλη­στί­ας, και από την άλλη ο λαός της ερ­γα­σί­ας και των κα­τα­πιε­σμέ­νων, της αλ­λη­λεγ­γύ­ης με τους ασθε­νέ­στε­ρους και της γεν­ναιο­δω­ρί­ας. Χάρη στο δη­μο­ψή­φι­σμα, τη διαί­ρε­ση αυτή την εί­δα­με να βγαί­νει από το σκο­τει­νό πα­ρα­σκή­νιο και να χο­ρεύ­ει στην κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή - και αυτή είναι η ση­μα­ντι­κό­τε­ρη κλη­ρο­νο­μιά που μας άφησε η εβδο­μά­δα του δη­μο­ψη­φί­σμα­τος. Η τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση των υπο­τε­λών κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων έχει ανέ­βει τώρα ένα σκα­λο­πά­τι πιο ψηλά από την τα­ξι­κή συ­νεί­δη­ση της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και της κυ­βέρ­νη­σής της. Το δη­μο­ψή­φι­σμα συ­νέ­νω­σε τις υπο­τε­λείς κοι­νω­νι­κές τά­ξεις σε ένα πρό­πλα­σμα κοι­νω­νι­κού μπλοκ εξου­σί­ας της ερ­γα­σί­ας που είναι αό­ρα­το, αυτή τη φορά, για τους ηγε­τι­κούς κύ­κλους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Πηγή