Για ένα «όχι» με προοπτική

Στάθης Κουβελάκης | 24.06.2015

αναδημοσίευση από thepressproject.gr

Η ώρα της αλήθειας δεν έφτασε όμως μόνο για όσους ακολούθησαν ή νομινοποίησαν αυτόν τον ολισθηρό δρόμο προς την αυτοαναίρεση. Εφτασε και για όσους αντιτάχθηκαν σ’αυτόν, υπερασπιζόμενοι το πρόγραμμα του Σύριζα και το πνεύμα του αντιμνημονιακού αγώνα που δόθηκε από τα κάτω όλα αυτά τα χρόνια. Σε όσους δεν «έπαιξαν» απλά ρητορικά με την ιδέα της ρήξης, αλλά την εννοούσαν και καλούσαν την κοινωνία να μην τη φοβηθεί. Το λιγότερο που μπορεί κανείς να περιμένει τώρα είναι να μην υποκύψουν στα εκβιαστικά διλήμματα που θα τους τεθούν, στις δήθεν «κομματικές πειθαρχίες» που καλύπτουν τις πιο απροκάλυπτες μεταστροφές και τις πιο κυνικές κωλοτούμπες.

Εφτα­σε βε­βαί­ως για την κυ­βέρ­νη­ση, που ει­σπράτ­τει τώρα τους πι­κρούς καρ­πούς μιας ολέ­θριας στρα­τη­γι­κής, το ναυά­γιο της οποί­ας είχε ήδη δια­φα­νεί με την συμ­φω­νία της 20ης Φλε­βά­ρη.. Μο­να­δι­κό απο­τέ­λε­σμα όλων αυτών των μηνών της δήθεν «δια­πραγ­μά­τευ­σης»  ήταν ο εγλω­βι­σμός σε ένα εντει­νό­με­νο κα­θο­δι­κό σπι­ράλ, κα­τά­λη­ξη του οποί­ου είναι η απο­δο­χή του μνη­μο­νια­κού πλαι­σί­ου και η απε­μπό­λη­ση του προ­γράμ­μα­τος της Θεσ­σα­λο­νί­κης.  Η αντί­φα­ση της αρ­χι­κής θέσης «αντι­μνη­μο­νια­κή λύση εντός ευρώ» λύ­θη­κε με­τα­λασ­σό­με­νη στο δόγμα «πάση θυσία εντός ευρώ» που με αξιο­θαύ­μα­στη συ­νέ­χεια ακο­λου­θούν όλες οι ελ­λη­νι­κές κυ­βερ­νή­σεις εδώ και μια πε­ντα­ε­τία.

Ας ξε­κα­θα­ρί­σου­με ότι, αν και έγι­ναν δε­κτές ως «βάση δια­πραγ­μά­τευ­σης», οι προ­τά­σεις της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης για μέτρα ύψους 8 δις εντός διε­τί­ας δεν απο­τε­λούν το τέρμα του Γολ­γο­θά. Οι δα­νει­στές κι­νού­νται με από­λυ­τη συ­νέ­πεια στη λο­γι­κή του «τα θέ­λου­με όλα», και δεν έχουν φυ­σι­κά απο­λύ­τως κα­νέ­ναν λόγο να στα­μα­τή­σουν, στο λίγο αλλά κρί­σι­μο διά­στη­μα που απο­μέ­νει, όταν αυτή η προ­σέγ­γι­ση απο­δί­δει τα επι­διω­κό­με­να. Δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι η ετοι­μα­ζό­με­νη συμ­φω­νία θα είναι απε­χθέ­στε­ρη από την ελ­λη­νι­κή πρό­τα­ση όπως επί­σης δεν υπάρ­χει αμ­φι­βο­λία ότι θα κα­ταρ­ρεύ­σουν εξαι­ρε­τι­κά γρή­γο­ρα τα επι­κοι­νω­νια­κά τε­χνά­σμα­τα που προ­σπα­θούν να την ντύ­σουν με το κο­στού­μι της «ανα­κα­τα­νο­μής των βαρών» - γιατί όχι και της «κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης». Στο κά­τω-κά­τω και η συμ­φω­νία της Βάρ­κι­ζας, που άνοι­ξε τον δρόμο στους κα­τα­τρεγ­μούς και τον εμ­φύ­λιο, πα­ρου­σιά­στη­κε ως συμ­φω­νία «ει­ρή­νευ­σης» και δρο­μο­λό­γη­σης «ομα­λής εξέ­λι­ξης» της πο­λι­τι­κής ζωής. Οταν κα­ταρ­ρέ­ει η πο­λι­τι­κή συ­μπα­ρα­σύ­ρει μαζί της και το νόημα των λέ­ξε­ων.

Η ώρα της αλή­θειας δεν έφτα­σε όμως μόνο για όσους ακο­λού­θη­σαν ή νο­μι­νο­ποί­η­σαν αυτόν τον ολι­σθη­ρό δρόμο προς την αυ­το­α­ναί­ρε­ση. Εφτα­σε και για όσους αντι­τά­χθη­καν σ’αυ­τόν, υπε­ρα­σπι­ζό­με­νοι το πρό­γραμ­μα του Σύ­ρι­ζα και το πνεύ­μα του αντι­μνη­μο­νια­κού αγώνα που δό­θη­κε από τα κάτω όλα αυτά τα χρό­νια. Σε όσους δεν «έπαι­ξαν» απλά ρη­το­ρι­κά με την ιδέα της ρήξης, αλλά την εν­νο­ού­σαν και κα­λού­σαν την κοι­νω­νία να μην τη φο­βη­θεί. Το λι­γό­τε­ρο που μπο­ρεί κα­νείς να πε­ρι­μέ­νει τώρα είναι να μην υπο­κύ­ψουν στα εκ­βια­στι­κά δι­λήμ­μα­τα που θα τους τε­θούν, στις δήθεν «κομ­μα­τι­κές πει­θαρ­χί­ες» που κα­λύ­πτουν τις πιο απρο­κά­λυ­πτες με­τα­στρο­φές και τις πιο κυ­νι­κές κω­λο­τού­μπες.

Ενα «όχι» ωστό­σο δεν αρκεί. Η στάση αρχών είναι ηθικά κρί­σι­μη, αφή­νει πο­λύ­τι­μη υπο­θή­κη για το μέλ­λον και ελ­πί­δα για την ιστο­ρι­κή επι­βί­ω­ση της Αρι­στε­ράς. Δεν μπο­ρεί όμως από μόνη της να φέρει ένα πο­λι­τι­κό απο­τέ­λε­σμα. Διότι το ερώ­τη­μα που αβί­α­στα προ­κύ­πτει είναι αν απορ­ρι­φθεί η δια­φαι­νό­με­νη συμ­φω­νία, τότε τι; Υπάρ­χει εναλ­λα­κτι­κή πο­ρεία; Ποιά είναι τα προ­βλή­μα­τα αλλά και οι δυ­να­τό­τη­τες που δη­μιουρ­γούν η ρήξη και το εν­δε­χό­με­νο αλ­λα­γής νο­μί­σμα­τος; Η συ­ζή­τη­ση αυτή ως γνω­στόν δεν έγινε ποτέ, με απο­τέ­λε­σμα να πα­ρου­σιά­ζε­ται σή­με­ρα ως μο­νό­δρο­μος η υπο­τα­γή και η «πάση θυσία συμ­φω­νία». Ενα «όχι» μπο­ρεί να την ανοί­ξει αλλά μόνο η δη­μό­σια κα­τά­θε­ση συ­γκε­κρι­μέ­νων προ­τά­σε­ων, που υπάρ­χουν και κυ­κλο­φο­ρούν ήδη σε στε­νούς κύ­κλους, είναι σε θέση να του δώσει προ­ο­πτι­κή. Εί­μα­στε προ­φα­νώς ήδη και στο «παρά πέντε».

Αυτή τη στιγ­μή η συμ­φω­νία όχι μόνο δεν έχει υπο­γρα­φεί αλλά ούτε καν απο­κτή­σει την ορι­στι­κή της μορφή. Πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δεν έχει εγκρι­θεί ούτε από τα όρ­γα­να του Σύ­ρι­ζα ούτε από την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή του ομάδα ούτε από τη Βουλή. Το ανε­πα­νόρ­θω­το δεν έχει (ακόμη) συμ­βεί, άρα μπο­ρεί να απο­τρα­πεί.

Σε τέ­τοιες στιγ­μές, ο κα­θέ­νας ανα­λο­γί­ζε­ται τις ευ­θύ­νες του και παίρ­νει τις ανά­λο­γες απο­φά­σεις, συ­νει­δη­το­ποιώ­ντας ότι αυτές θα τον δε­σμεύ­σουν για μια ολό­κλη­ρη πε­ρί­ο­δο.

Οι ορ­γα­νώ­σεις και τα όρ­γα­να του Σύ­ρι­ζα πρέ­πει να συ­γκλη­θούν άμεσα και να το­πο­θε­τη­θούν. Οι βου­λευ­τές που εκλέ­χτη­καν με εντο­λή τον τερ­μα­τι­σμό των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών οφεί­λουν να την τι­μή­σουν, και, μαζί της, να τι­μή­σουν την δη­μο­κρα­τία .Τί­πο­τε θε­τι­κό δεν μπο­ρεί όμως να προ­κύ­ψει χωρίς την ενερ­γο­ποί­η­ση της κοι­νω­νί­ας, το σπά­σι­μο του κλί­μα­τος τρο­μο­κρα­τί­ας, εκ­βια­σμού και πα­νι­κού που καλ­λιερ­γούν τα ΜΜΕ και τα συ­στη­μι­κά φε­ρέ­φω­να όλων των απο­χρώ­σε­ων.

Ο ελ­λη­νι­κός λαός και η οι μα­χό­με­νες δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς δεν έχουν πει την τε­λευ­ταία τους  λέξη. Την ώρα του μέ­γι­στου κιν­δύ­νου, το κάθε τι απο­κτά μια δια­φο­ρε­τι­κή ση­μα­σία. Οι μόνοι αγώ­νες που είναι χα­μέ­νοι από χέρι είναι αυτοί που δεν έχουν δοθεί.