Μαύρα μαντάτα για τις ΣΣΕ;

 

Ο νόμος, που έχει ετοιμάσει ήδη το υπουργείο Εργασίας για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τελικά δεν περνάει... διότι συνελήφθη από το ταξικό ραντάρ των θεσμών

Πηγή

Στο σαββατιάτικο φύλλο της «Εφ.Συν.» (6/6/2015) ο συνάδελφος Τάσος Κωστόπουλος ξετρύπωσε μια διάταξη από το 47σέλιδο κείμενο της ελληνικής κυβέρνησης προς τους θεσμούς που στρέφεται κατά των πολλών χιλιάδων απλήρωτων και απολυμένων μισθωτών και ευνοεί σκανδαλωδώς τις τράπεζες, σε περιπτώσεις δικαστικής εκκαθάρισης χρεοκοπημένων εταιρειών.

Με λίγα λόγια, ενώ μέχρι τώρα οι αποζημιώσεις των εργαζομένων σε πτωχευμένες επιχειρήσεις προηγούνταν από την ικανοποίηση των δικαιωμάτων των τραπεζών πάνω στην εκποιούμενη περιουσία των επιχειρήσεων, στο εξής θ’ αποτελούν τον φτωχό συγγενή.

Μικρή βεβαίως σημασία έχει αν η κυβερνητική αυτή δέσμευση συνιστά μονομερή απαίτηση της... πρώην τρόικας ή αποτελεί συναινετικό δωράκι των δυο πλευρών προς τους τραπεζίτες, τα χαρτοφυλάκια των οποίων απαλλάσσονται μια και καλή από το βάρος των εργατικών αποζημιώσεων, σημείωνε ο συνάδελφος. Οπως μικρή σημασία θα έχει αν ισχύσει το άλλο κακό μαντάτο, ότι δηλαδή ο νόμος, που έχει ετοιμάσει ήδη το υπουργείο Εργασίας για την επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, τελικά δεν περνάει... διότι συνελήφθη από το ταξικό ραντάρ των θεσμών.

Και δεν χρειάζεται να κάνει και πολλές διορθωτικές υποχωρήσεις ο κ. Σκουρλέτης, αρκεί να κάνει μόνο αυτό που του ζητάει η ILO (Διεθνής Οργάνωση Εργασίας), που μπήκε ως διαιτητής ανάμεσα στη νέα κυβέρνηση και τους θεσμούς.

Να ακυρώσει το δικαίωμα –που υπήρχε στην Ελλάδα προ κρίσης και επρόκειτο να επαναφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ– της μονομερούς προσφυγής των εργατικών συνδικαλιστικών ενώσεων (από τη ΓΣΕΕ έως το τελευταίο μικρό κλαδικό σωματείο) στον ΟΜΕΔ (Οργανισμός Μεσολάβησης και Διαιτησίας) για να εφαρμοστούν υποχρεωτικά απ’ όλους τους εργοδότες (που με τίποτα δεν θέλουν ΣΣΕ) ξανά οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας των μισθωτών που, ως γνωστόν, καταργήθηκαν από τη συγκυβέρνηση Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Διότι το θέμα σήμερα (μετά την επί έξι χρόνια πρωτοφανή καταστροφή της εργατικής τάξης της χώρας) είναι ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις και τα μεμονωμένα αφεντικά δεν έχουν καμιά διάθεση (ούτε φυσικά νομική δέσμευση) να συνυπογράψουν κανενός είδους Συλλογικές Συμβάσεις πλην εκείνων των συμβάσεων που θα εξασφαλίζουν το πιο «ανταγωνιστικό» επίπεδο... δουλοκτησίας, για την αύξηση των κερδών τους.

Ακόμα και ένας κερδοφόρος κλάδος της οικονομίας, ακόμα και ένα εύρωστο αφεντικό –όπως θα του πουν και οι νομικοί του σύμβουλοι– τι πρόκειται να κάνει;

Θα είναι σαφώς υπέρ της υποχρεωτικότητας εφαρμογής («επεκτασιμότητας» κατά τη συνδικαλιστική αργκό) των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας που θα τον συμφέρουν, αλλά φανατικά κατά της υποχρεωτικής διαιτησίας.

Τι θα κερδίσει έτσι; Με την επεκτασιμότητα θα υποχρεώσει τους ασθενέστερους ανταγωνιστές του να πληρώσουν το λίγο παραπάνω που πληρώνει εκείνος, με στόχο να τους εκτοπίσει από την αγορά, κι από την άλλη μεριά, με την κατάργηση της υποχρεωτικής διαιτησίας (τη μονομερή προσφυγή των εργαζομένων στον ΟΜΕΔ) θα έφτιαχνε Συλλογικές Συμβάσεις στα μέτρα του και κυρίως όποτε αυτός θα ήθελε.

Ο υπουργός Εργασίας στη συνέχεια θα τις κήρυσσε υποχρεωτικές κι όπως είπαμε θα αναγκάζονταν και οι ανταγωνιστές του να πληρώνουν όσο κι αυτός, αρκετά ωστόσο παρακάτω από την παραγωγικότητα και κυρίως πολύ πιο κάτω από τις στοιχειώδεις ανάγκες (σε αμοιβές, ωράρια και δικαιώματα) και των εργατών τους.

Μ’ έναν σμπάρο, λοιπόν, χίλια τρυγόνια για τους θεσμούς και το ILO υπέρ της διεθνούς και ντόπιας άρχουσας τάξης, που εκπροσωπούν ανοιχτά, δίχως κανένα πρόσχημα. Είναι αυτό δίκαιο, κύριε Σκουρλέτη;