Άρθρο γέφυρα

Από εδώ

Που βρισκόμαστε σήμερα. Η διαπραγμάτευση έληξε μεν με σχετική ισοπαλία, αλλά το πραγματικό αποτέλεσμα θα το μάθαίναμε όσο περνούσαν οι μέρες. Μέχρι στιγμής οι εταίροι πηγαίνουν ακάθεκτοι για το τελικό νοκ άουτ, ξηλώνοντας κάθε επικοινωνιακό τέχνασμα της κυβέρνησης σύριζα.

Και δεν εννοώ μόνο τις ειρωνείες για την τριμερή επιτροπή που δεν μας επιτρέπεται πια να ονομάζουμε τρόικα, ή απλά θα το ονομάζουμε τρίο (όπως έκανε πλακίτσα ο γάλλος υποικ). Μιλάμε για κάθε μία από τις αποφάσεις. Η τρόικα ή τρίο της μπελβίλ τελικά θα περνάει και καμιά βόλτα από την ελλάδα, οποιαδήποτε κίνηση της ελληνικής κυβέρνησης θεωρείται μονομερής ενέργεια, ακόμα και το σε ποιο καμπινέ κατουράει ο βαρουφάκης. Και φυσικά ο βαρουφάκης έχει γίνει ο αγαπημένος σάκος του μποξ όλων. Προσωπικά συνεχίζω να τον υποστηρίζω παρά το γεγονός ότι πια έχει αρχίσει να γλυστρά στο σουρεαλισμό. Περιμένω να δω τι νομοσχέδια θα φέρει και με ποιο τρόπο θα προσπαθήσει να φτιάξει το μαγαζί, αν και στην ουσία τον περισσότερο χρόνο του τον περνάει με το να παίζει τσιγκολελέτα για το ωράριο των φαρμακείων που νοθεύει τον ανταγωνισμό.

Η ίδια υποστήριξη δεν πηγαίνει και σε όλους τους συνεργάτες του με προεξέχουσα προσωπικότητα, την κ. Παναρίτη, αυτό το λουλούδι του μπαχτσέ που ξεπετάχτηκε από την αφάνεια τότε κάπου στο επικρατείας του ΓρΑΠ (και μάλιστα στη δεύτερη θέση). Και το οποίο λουλούδι έχει το θράσος να δηλώνει πως τότε το μακρινό 2009 “μας είχαν πιάσει λίγο αδιάβαστους“. Φαντάζομαι ως αδιάβαστους εννοεί τις συναντήσεις ΓρΑΠ ντομινίκ πριν τις εκλογές, το πάρτι κερδοσκοπίας που άνοιξε η ΤτΕ 10 μέρες μετά τις εκλογές, τους τιτανικούς και τα υπόλοιπα όμορφα που η ίδια βίωσε ως το νούμερο 2 του επικρατείας του πασοκ. Και μη φανταστείτε οικονομολόγος είναι ο άνθρωπος που δούλευε για την παγκόσμια τράπεζα. Που να ξέρει πόσο κακό είναι το δντ η κακομοίρα.

Η κατάσταση στο εσωτερικό

Σήμερα κλείνουμε 7 εβδομάδες ζωής της πρώτης αριστερής κυβέρνησης του γαλαξία. Και κρυφοκοιτάμε λίγο το κυβερνητικό έργο. Και ανακαλύπτουμε τον σουρεαλισμό με ολίγη από 1984. Πχ το νομοσχέδιο που καθορίζει το σε πόσες δόσεις θα πληρωθούν τα ληξιπρόθεσμα, ονομάζεται “νομοσχέδιο για την επανεκκίνηση της οικονομίας”. Ενώ ένα άλλο άσχετο νομοσχέδιο γεμάτο με ακόμα πιο άσχετα μεταξύ τους άρθρα (31 τον αριθμό), ονομάζεται “νομοσχέδιο για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης“. Αυτό το δεύτερο το άνοιξα ακριβώς διότι μου φάνηκε ενδιαφέρον. Όπως μπορείτε να δείτε με μια ματιά, μόλις τα άρθρα 1,2,3 και 30 αφορούν την ανθρωπιστική κρίση. Τα υπόλοιπα είναι τόσο άσχετα μεταξύ τους  που θα έκαναν τα περίφημα νομοσχέδια της νδ με τις 50 άσχετες τροπολογίες να κοκκινήσουν από ντροπή.

Και μόλις διαβάσουμε τις λεπτομέρειες για αυτά τα 4 άρθρα τι βλέπουμε? Βλέπουμε λίγο πολύ πως τα δύο από αυτά είναι προς τη λάθος κατεύθυνση. Και το μόνο που σώζει τα δύο άρθρα από αυτή τη λάθος κατεύθυνση είναι η ίδια η αναποτελεσματικότητα τους. Τόσο το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, όσο και η επιδότηση ενοικίου στην ουσία προσφέρουν χρήματα σε αυτούς που δεν τα έχουν ανάγκη. Στη δεή και τους σπιτονοικοκύρηδες δηλαδή. Ευτυχώς αυτή η λάθος κατεύθυνση αφορά μόλις 30.000 οικογένειες (στα σπίτια) και αφορά μόλις 25ευρώ το μήνα στο ρεύμα.

Γιατί είναι λάθος κατεύθυνση. Κάθε επιδότηση ενοικίου, έχει κύριο στόχο να στηρίξει τις τιμές των ενοικίων που συνεχώς πέφτουν (επιτέλους) στην ελλάδα, κι όχι να βοηθήσει τους φτωχούς. Αυτό το φαινόμενο είναι πολύ έντονο σε πόλεις όπως το βερολίνο όπου το μέτρο εφαρμόζεται για όλους τους φτωχούς που παίρνουν επίδομα και που φυσικά δημιουργεί ένα πλαφόν στις τιμές των ενοικίων που βρίσκεται πολύ κοντά στα υψήπεδα των 400ευρώ το άτομο. Τα χρήματα δεν πρόκειται ποτέ να τα δει ο φτωχός και κατευθύνονται στα χέρια του σπιτονοικοκύρη.

Το ίδιο πρόβλημα ισχύει και για το ρεύμα. Η δεη, οι μέτοχοι, η διοίκηση και οι εργαζόμενοί της, δεν είναι ακριβώς στον πάτο της τροφικής αλυσίδας για να αγχωνόμαστε για τα κέρδη τους. Άλλωστε η πρόσφατη συμφωνία με τους εργαζόμενους, δεν δείχνει το αντίθετο. Να θυμίσουμε πως το προκλητικότατο πρώτο μέτρο για την αποκατάσταση των αδικιών στον εργασιακό τομέα του σύριζα δεν ήταν η αύξηση του βασικού μισθού (που πηγαίνει για το 2017), αλλά η αύξηση -μέσω τροφείων- των μισθών στη δεη.

Όταν πάμε όμως και στο διαταύτα, πόσο βοηθάνε τους φτωχούς αυτά τα δύο μέτρα, τα πράγματα είναι εξίσου άσχημα. Ο μισός λογαριασμός της ΔΕΗ είναι τα τέλη προς τρίτους, και το κέρδος από την επιδότηση είναι 25ευρώ το μήνα. Κάποιος που δεν έχει να πληρώσει το λογαριασμό της δεη δεν πρόκειται να το πράξει επειδή αυτός θα του μειωθεί κατά 25ευρω το μήνα. Η επιδότηση ενοικίου πάλι αφορά όπως είπαμε 30.000 οπότε μιλάμε για ψίχουλα.

Κι εδώ βρισκόμαστε πάλι στο κλασικό πρόβλημα που λέγαμε προεκλογικά. Ο σύριζα παρότι επικοινωνιακά συνεχίζει να λέει ότι δουλεύει για τους μη έχοντες, πρακτικά έχει κατευθύνει την απαίτηση του προς τη συρρικνούμενη οικονομικά αλλά τεράστια σε μέγεθος φαντασιακά μεσαία τάξη. Και αυτό φαίνεται από την τακτική που έχει ακολουθήσει. Στην ουσία λίγο πολύ λέει, κοιτάξτε το χάσαμε το παιχνίδι στη διαπραγμάτευση, αλλά αν κάνουμε λίγη υπομονή μέχρι το νοέμβρη που έχει εκλογές η ισπανία τότε θα μπορέσουμε μαζί με τους ποδέμος να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι. Μέχρι τότε θα παίζουμε κατενάτσιο και θα κάνετε λίγη υπομονή.

Είναι ειλικρινής αυτή η άποψη? Πολύ πιθανό να είναι. Αλλά δεν απευθύνεται στους φτωχούς, δεν απευθύνεται στους ανέργους (καλά αυτοί είναι ανύπαρκτοι για το σύριζα, απλά θα τους βρούμε δουλειά όταν έρθει η ανάπτυξη), δεν απευθύνεται δηλαδή σε κανέναν από αυτούς για τους οποιους υποτίθεται ότι παλεύει. Και στην ουσία το επικοινωνιακό μήνυμα είναι το ίδιο με του σαμαρά. Αυτός υποσχόταν ανάπτυξη και success story (οπότε κάντε λίγη υπομονή), ο σύριζα υπόσχεται σύγκρουση όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.

Κι αυτή η τακτική είναι οκ για εμένα που κάθομαι στο βερολίνο και για όλες αυτές που με κάποιο τρόπο κουτσά στραβά τη βγάζουν. Και σε αυτό το χάσμα που δημιουργείται από τους υπόλοιπους θα πέσουμε μέσα. Γιατί το σύμπαν πέριξ του σύριζα μπορεί να κάνει όση υπομονή θέλει. Αυτό το σύμπαν βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη. Δουλειές σε βαθμό υπερκόπωσης. Κι εδώ η ιστορική ειρωνεία μπαίνει από τις χαραμάδες, καθώς βλέπουμε τους καμμένους να νιώθουν περισσότερο άβολα απότι ακόμα και οι λαφαζάνιδες με αυτή την κατάσταση της υπομονής. Σαν οι ψηφοφόροι των καμμένων να μην νιώθουν ότι έχουν την πολυτέλεια να περιμένουν να ωριμάσουν οι συνθήκες.

Και τώρα τι κάνουμε?

Όπως είπα και πριν δεν θεωρώ πως η τακτική της υπομονής είναι απαραίτητα ανειλικρινής. Το μέγεθος της ανειλικρίνειας θα φανεί από τις κινήσεις της κυβέρνησης όπως και με το άλλο κουμουνιστικό κόμμα της ευρώπης. Το ακελ. Το ακελ επι 2 χρόνια σφύριζε αδιάφορα και άφησε την καυτή πατάτα του μνημονίου για τον επόμενο πρόεδρο. Αν σε αυτά τα 2 χρόνια το ακελ είχε προετοιμάσει τη χώρα για σύγκρουση, τότε το αποτέλεσμα της κύπρου θα ήταν πολύ διαφορετικό.

Το ίδιο ισχύει λίγο πολύ και για το σύριζα. Το να κάνουν τσαμπουκά στους ποδέμος οι βρυξελιώτες και οι γερμανοί είναι πρακτικά αδύνατο. Και άρα ο σύριζα μπορεί να συνταχθεί μαζί τους. Αλλά υπάρχουν 2 πολύ προβληματικά αλλά πιθανά ενδεχόμενα. α) οι ποδέμος να μην τα καταφέρουν τελικά, β) οι ποδέμος να τα καταφέρουν εκλογικά αλλά να μην θέλουν να διαπραγματευτούν πραγματικά, γ) οι γερμανοί να θέλουν να τελειώνουν με την ευρωζώνη και να αποφασίσουν να συγκρουστούν με τους ποδέμος. Αυτά τα δύο ενδεχόμενα λένε πως μια ειλικρινής αριστερή κυβέρνηση, την επόμενη μέρα των ισπανικών εκλογών είναι έτοιμη να τα κάνει όλα πουτάνα στο ευρωπαϊκό μαγαζί και στη χειρότερη να αλλάξει νόμισμα και να τελειώνει αυτό το πανηγύρι. Μέχρι στιγμής δεν έχουμε δει τίποτα που να δείχνει ότι η ελληνική κυβέρνηση προετοιμάζεται γι’αυτό το ενδεχόμενο. Ελπίζω να του δούμε στους επόμενους 2 μήνες, γιατί αλλιώς θα είμαστε ξανά στο κλάφτα χαράλαμπε.

Και στην εσπερία.

Το ξύλωμα του πουλόβερ της ευρωζώνης γίνεται ολοένα και πιο έντονο. Η ισλανδία ανακοίνωσε και επίσημα ότι την έχει κλασμένη την ευρω-ένωση και πως δεν θελει να γίνει μέλος της. Η τουρκία έκανε πρακτικά το ίδιο αλλά αρκετά πιο αθόρυβα. Και οι ποδέμος, που υποτίθεται ότι θα έχαναν μόλις έβλεπαν την ελλάδα να γονατίζει, δείχνουν να σκληραίνουν επικοινωνιακά της στάση τους καθώς βλέπουν ότι στην ευρώπη δεν υπάρχει ελπίδα διαπραγμάτευσης. Και η λεπέν τρίβει τα χεράκια της