Τα κατηγορούμενα μέλη της
εγκληματικής οργάνωσης θα δικαστούν σύμφωνα και με το άρθρο 187 (1 έως
4) του Π.Κ. όπως δικάζονται δηλαδή όλες οι εγκληματικές οργανώσεις και
όπως καταδικάστηκαν και τα μέλη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη
Στις 1.109 σελίδες του
αμετάκλητου παραπεμπτικού βουλεύματος για τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και τα
τάγματα εφόδου αποτυπώνεται όλη η φρίκη της εγκληματικής δράσης με
ονοματεπώνυμα, περιγραφές, συμμετοχές και τελικά βαριές κατηγορίες. Το
Συμβούλιο Εφετών έκρινε και τώρα αναμένεται απλά ο τυπικός καθορισμός
της ημερομηνίας διεξαγωγής της δίκης ενώπιον του Τριμελούς Εφετείου
Κακουργημάτων.
Τα κατηγορούμενα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης θα δικαστούν σύμφωνα και με το άρθρο 187 (1 έως 4) του Π.Κ. όπως δικάζονται δηλαδή όλες οι εγκληματικές οργανώσεις και όπως καταδικάστηκαν και τα μέλη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Στο εδώλιο θα καθίσουν συνολικά 69 άτομα πλην του ανηλίκου που θα δικαστεί από δικαστήριο ανηλίκων.
Ο αρχηγός, ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα όπως είχε συγκροτηθεί το 2012, τα υπόλοιπα στελέχη της ηγεσίας και τα μέλη που συμμετείχαν σε εγκληματικές ενέργειες θα τεθούν στην κρίση της Δικαιοσύνης.
Σύμφωνα λοιπόν με το υπ’ αριθμόν 215/2015 βούλευμα το Συμβούλιο κρίνει ότι στην υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής εφαρμόζεται πλήρως το άρθρο 187 του Π.Κ. δηλαδή η ελληνική νομοθεσία που έχει υιοθετήσει αυστηρότερη νομολογία από τη διεθνή σύμβαση του Παλέρμο, όπως συχνά συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών με την οποία παραπέμπονται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων με την κατηγορία της διεύθυνσης και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση το σύνολο της ηγεσίας και πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής εκδόθηκε με πλειοψηφία δύο έναντι ενός. Η πλειοψηφία του Συμβουλίου συγκροτήθηκε από την πρόεδρο εφετών Ισιδώρα Πόγκα και τον εφέτη Αλέξανδρο Σάββα. Ο εφέτης Νικόλαος Σαλάτας που μειοψήφησε δεν αμφισβήτησε κανένα από τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει η ανάκριση.
Αντίθετα από τους ισχυρισμούς της οργάνωσης, το Συμβούλιο Εφετών είναι το τρίτο κατά σειρά όργανο της Δικαιοσύνης (μετά τους ανακριτές και τον εισαγγελέα που έκανε την πρόταση), το οποίο επιβεβαιώνει τα συντριπτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την εγκληματική δράση της οργάνωσης. Κατά συνέπεια, κανένα μέλος του Συμβουλίου Εφετών δεν υιοθετεί όσα διακινούσαν τόσους μήνες στο παρασκήνιο φανεροί και κρυφοί υποστηρικτές της οργάνωσης, ότι δήθεν υπήρχαν κενά στην ανάκριση ή ότι η υπόθεση δεν ήταν «δεμένη» κ.λπ.
Η ένσταση του μειοψηφούντος εφέτη δεν αμφισβητεί τα στοιχεία, αλλά στηρίχτηκε σε μια νομική σκέψη ως προς το αν πρέπει να εφαρμοστεί στην περίπτωση αυτή το άρθρο 187 του Π.Κ. Σύμφωνα με τη γνώμη του, δεν μπορεί να γίνει αυτό, εφόσον η Ελλάδα έχει κυρώσει με νόμο τη Σύμβαση του Παλέρμο για το οργανωμένο έγκλημα, στην οποία αναφέρεται ότι για τον ορισμό του εγκλήματος προϋποτίθεται ο σκοπός άμεσου ή έμμεσου προσπορισμού οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους.
Ο εφέτης σημειώνει το γεγονός ότι δεν έχει περιληφθεί στον Π.Κ. αυτός ο πρόσθετος όρος και αναφέρει ότι «ξενίζει η παραίτηση του Ελληνα νομοθέτη από την πρόσθετη υποκειμενική προϋπόθεση του σκοπού του οικονομικού οφέλους». Ο δικαστής ερμηνεύει την παράλειψη αυτή με την ανάγκη να καλυφθεί η έλλειψη αντιτρομοκρατικού νόμου το 2001, μια ανάγκη που καλύφθηκε αργότερα με τη θέσπιση του 187Α Π.Κ.
Μάλιστα, η κατάληξη του μειοψηφούντος εφέτη αναφέρει ότι «αν δεν συντρέχει αυτός ο σκοπός (αποκόμιση οικονομικού οφέλους) και οι βίαιες εγκληματικές συμπεριφορές των μελών της οργάνωσης (και όχι απλώς το φρόνημά τους) κατατείνουν λόγω πολιτικής ιδεολογίας και πεποιθήσεων σε άλλους σκοπούς και επιδιώξεις (λ.χ. βίαιη κατατρομοκράτηση ή και εξόντωση των αντιπάλων, ακόμη και βίαιη πολιτική επικράτηση), τότε η συμπεριφορά τους, έστω και αν η συσσωμάτωσή τους εμφανίζει ομοιότητα προς τη δομή της εγκληματικής οργάνωσης του άρθρου 187 του Π.Κ., πρέπει να ελεγχθεί ποινικά με βάση άλλες, πλέον πρόσφορες διατάξεις».
Βέβαια, αυτές οι «άλλες διατάξεις» δεν οδηγούν τον εφέτη σε βαρύτερη πρόταση, όπως θα μπορούσε να γίνει αν έφτανε στο τέλος τον αρχικό του συλλογισμό, στον οποίο αντιδιαστέλλει την έννοια της εγκληματικής οργάνωσης «έναντι άλλων μορφών οργανωμένου εγκλήματος που δεν κατατείνουν στον προσπορισμό οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους, όπως λ.χ. είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις και μορφώματα, κινούμενα από ιδεολογικούς σκοπούς και κίνητρα». Εδώ φωτογραφίζεται το κίνητρο της ναζιστικής οργάνωσης, αλλά ο εφέτης δεν οδηγείται στην πρόταση εφαρμογής του ισχύοντος «αντιτρομοκρατικού» νόμου, του 187Α Π.Κ.
Το σκεπτικό των δύο εφετών που αποτέλεσαν την πλειοψηφία του Συμβουλίου έχει δώσει τη δική του απάντηση στα επιχειρήματα αυτά, εφόσον έπρεπε να αντικρούσει παρεμφερείς απόψεις, τις οποίες διατύπωσαν οι συνήγοροι των κατηγορουμένων με τα υπομνήματά τους.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την άποψη της πλειοψηφίας (που αποτελεί την τελική απόφαση του Συμβουλίου), «η Ελλάδα υπέγραψε την παραπάνω σύμβαση, προσαρμόζοντας με τη σημερινή του μορφή το άρθρο 187 Π.Κ. Οπως δε σαφώς προκύπτει από το περιεχόμενο των παραγράφων 1 και 6 εδ. Α΄ του παραπάνω άρθρου, ο Ελληνας νομοθέτης επέλεξε, σύμφωνα με το άρθρο 34 της εν λόγω σύμβασης, την επί το αυστηρότερον προσαρμογή της νομοθεσίας για την επίτευξη των σκοπών της σύμβασης, που έχει καταστεί μέρος της εσωτερικής νομοθεσίας, δεδομένου ότι για την κατάφαση του συγκεκριμένου εγκλήματος δεν απαιτείται, ως στοιχείο της υποκειμενικής του υπόστασης η επιδίωξη πορισμού οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους, το οποίο αποτελεί, σε περίπτωση συνδρομής του, επιβαρυντική περίσταση.
Η εφαρμογή της σύμβασης
»Με το παραπάνω άρθρο διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής της σύμβασης, εφόσον [όπως αναφέρει η εισηγητική έκθεση του νόμου] οι προτεινόμενες ρυθμίσεις επεκτάθηκαν σε κάθε είδους οργανωμένη εγκληματικότητα, εγκληματικότητα δηλαδή προερχόμενη από εγκληματικές οργανώσεις με όποιο όνομα και αν είναι αυτές γνωστές και ανεξάρτητα από τους ποικίλους στόχους που μπορούν να προωθούν». Το επιχείρημα αυτό βασίζεται και στη σχετική νομολογία, «η οποία επισημαίνει ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του άρθρου 187,1 Π.Κ. δεν απαιτείται η επιδίωξη πορισμού οικονομικού οφέλους».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι με δήλωση του βασικού συνηγόρου των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής Νίκου Αντωνιάδη, η οργάνωση φαίνεται να ταυτίζεται με το σκεπτικό της μειοψηφίας, το οποίο χαρακτηρίζει «επιστημονικά άρτιο». Με αυτό τον τρόπο προδιαγράφεται και μια στροφή από την αρχική θεωρία της «πολιτικής δίωξης», εφόσον υιοθετείται η λογική της «νομικής» κατάρριψης της κατηγορίας, μέσα από το επιχείρημα της έλλειψης «οικονομικού κινήτρου». Με άλλα λόγια, σημείο υποχώρησης της οργάνωσης είναι ότι, ακόμα κι αν ισχύουν όσα τους καταλογίζονται, δεν μπορούν να δικαστούν ως εγκληματική οργάνωση.
Το βούλευμα υιοθετεί πλήρως την εισαγγελική πρόταση Ντογιάκου, που κάνει λόγο για ιεραρχική δομή με απόλυτο και κυρίαρχο πρόσωπο τον Νίκο Μιχαλολιάκο. «Ιδρυτής και κατ’ ουσίαν αρχηγός, διηύθυνε αυτήν, καθ’ όλο το διάστημα της λειτουργίας της ως εγκληματικής οργάνωσης, ήτοι κατ’ ουσίαν από το 2008, οπότε εκδηλώθηκε εμφανώς η σωρευτική και εξακολουθητική εγκληματική της δράση.
»Παρείχε οδηγίες και εντολές προς τα μέλη γνωρίζοντας πλήρως τις ενέργειές τους και ελέγχοντας πλήρως τη δράση τους, με στόχο την επίτευξη των παράνομων σκοπών της και με μέσο της διάπραξη εκ μέρους των μελών της ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων. Η ιεραρχική δομή της Χ.Α. με επικεφαλής και απόλυτο κυρίαρχο τον κατηγορούμενο Ν. Μιχαλολιάκο, ως γενικό γραμματέα-αρχηγό και εκπρόσωπο της κοινοβουλευτικής ομάδας, ως πολιτικού κόμματος, τους βουλευτές - περιφερειάρχες και τον υπεύθυνο κάθε τοπικής οργάνωσης-πυρηνάρχη.
»Ο πυρηνάρχης από τον μήνα Μάιο του 2012, οπότε η εγκληματική αυτή οργάνωση, ως πολιτικό κόμμα, συμμετέχει στο Κοινοβούλιο, αναφέρονταν απευθείας στον τοπικό βουλευτή-περιφερειάρχη και αυτός με τη σειρά του στην ηγεσία της οργάνωσης, από την οποία και ελάμβανε την εντολή ή την έγκριση για την εκδήλωση οποιασδήποτε αξιοποίνου δράσεως ή την τέλεση οποιουδήποτε εγκλήματος. Η επιχειρησιακή δράση της, η οποία είχε σκοπό την αντιμετώπιση διά της βίας των αντιφρονούντων, αλλοδαπών, αλλά και όσων θεωρούνταν σοβαροί ιδεολογικοί εχθροί και κατ’ επέκταση τη βίαιη επιβολή των πολιτικών τους ιδεών εκδηλώνονταν μέσω των τοπικών οργανώσεών της και πάντοτε με την καθοδήγηση ανώτατου στην ιεραρχία στελέχους με βάση οργανωμένο σχέδιο, το οποίο εκτελούσαν τα μέλη των ομάδων κρούσης, επονομαζόμενα τάγματα εφόδου, που λειτουργούσαν υπό την αιγίδα των τοπικών οργανώσεων, τα μέλη των οποίων είχαν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα και κατάλληλη εκπαίδευση, προσομοιάζουσα με εκείνη των ανδρών, των επίλεκτων ειδικών μονάδων των ενόπλων δυνάμεων της χώρας».
Αναφορικά με την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης, από τα πραγματικά περιστατικά της δικογραφίας, προκύπτει σαφώς η «“στρατιωτικού” χαρακτήρα ιεραρχική δομή της. Ο Γενικός Γραμματέας - Αρχηγός είναι ο Ανώτατος Ηγέτης της και έχει την απόλυτη ευθύνη των τελικών αποφάσεων. Από έγγραφο με τίτλο “Ιεραρχία - Δομή Χρυσής Αυγής”, το οποίο επισυνάπτεται στη δικογραφία και εντοπίστηκε στο ηλεκτρονικό αρχείο του υπολογιστή της Ουρανίας Μιχαλολιάκου, προκύπτει ότι κυρίαρχο και ηγετικό όργανο του κόμματος είναι ο Γενικός Γραμματέας, ο οποίος στην πραγματικότητα επέχει θέση Αρχηγού, καθώς η εξουσία του είναι απόλυτη, απεριόριστη και αδιαμφισβήτητη. Τη θέση αυτή κατέχει, από της ιδρύσεως του κόμματος μέχρι και σήμερα, ο κατηγορούμενος Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Σε κάθε περίπτωση ο Αρχηγός έχει την απόλυτη ευθύνη των τελικών αποφάσεων.
»Ο εν λόγω κατηγορούμενος έχει διακηρύξει δημόσια, στο πρόσφατο παρελθόν “Δεν έχουν καταλάβει ότι όταν θα έχουμε δύναμη δεν θα δείξουμε οίκτο. Οταν γίνουμε δυνατοί, θα είμαστε ανελέητοι. Αν χρειαστεί, λερώνουμε τα χέρια μας. Θα δούνε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Θα δούνε τότε τι σημαίνει Τάγματα Εφόδου. Τι σημαίνει μάχη, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια”.
»Η επιδίωξη, η αποδοχή ακόμη δε και η αναγκαιότητα διαπράξεως εγκληματικών πράξεων, προκύπτει αβίαστα, πλην των άλλων και από το γεγονός ότι σε πλείστες όσες εκ των αξιοποίνων πράξεων που έχουν καταγραφεί, συμμετείχαν πανηγυρικά και με ηγετικό ρόλο προβεβλημένα και καταξιωμένα στελέχη του κόμματος, ενώ οι εγκληματικές τους ενέργειες επιβραβεύονταν. Η όποια αποκήρυξη τέτοιων πράξεων γινόταν μόνον κατ’ επίφαση, όπως, άλλωστε συμβαίνει γενικά στην προκειμένη υπόθεση, με αποκλειστικό στόχο να μη θιγεί η ίδια οργάνωση, η οποία, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιτελέσει το ρόλο της και είναι πάνω από πρόσωπα, όσο σημαντικό ρόλο και αν είχαν αυτά».
»Ο ίδιος, ως ηγετικό στέλεχος παρά τω Αρχηγώ, συνέβαλε ουσιαστικά στην κατήχηση και εμπέδωση των σκοπών της οργάνωσης, αποσκοπώντας στη χειραγώγηση όσο το δυνατό μεγαλύτερου αριθμού μελών, τα οποία θα υπέβαλαν τη βούλησή τους στη βούληση της ομάδας, υποτασσόμενοι στις εντολές για “μάχη” με στόχο την εξόντωση του “εχθρού”. Ο υπερασπιστικός ισχυρισμός του κατηγορουμένου, όπως άλλωστε και άλλων κατηγορουμένων, περί “πολιτικού κόμματος με νόμιμη πολιτική δράση” δεν ασκεί οποιαδήποτε έννομη συνέπεια.
»Και τούτο επειδή η άσκηση εκ μέρους του εν λόγω κόμματος, πλην της εγκληματικής του δράσεως, παράλληλα και νόμιμων δραστηριοτήτων τόσο εντός του Κοινοβουλίου όσο και εκτός αυτού, δεν αναιρεί ούτε απομειώνει τον χαρακτηρισμό του ως εγκληματικής οργάνωσης. Εξάλλου, η συμμετοχή του κόμματος στο Κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας χρησιμοποιείται απ’ αυτό, αποκλειστικά και μόνον ως “μέσον”, ως “Δούρειος Ιππος”, για την επίτευξη των εγκληματικών σκοπών του, όπως άλλωστε απερίφραστα έχει δηλώσει ο Αρχηγός του Νικόλαος Μιχαλολιάκος».
Τα κατηγορούμενα μέλη της εγκληματικής οργάνωσης θα δικαστούν σύμφωνα και με το άρθρο 187 (1 έως 4) του Π.Κ. όπως δικάζονται δηλαδή όλες οι εγκληματικές οργανώσεις και όπως καταδικάστηκαν και τα μέλη της οργάνωσης «17 Νοέμβρη». Στο εδώλιο θα καθίσουν συνολικά 69 άτομα πλην του ανηλίκου που θα δικαστεί από δικαστήριο ανηλίκων.
Ο αρχηγός, ολόκληρη η κοινοβουλευτική ομάδα όπως είχε συγκροτηθεί το 2012, τα υπόλοιπα στελέχη της ηγεσίας και τα μέλη που συμμετείχαν σε εγκληματικές ενέργειες θα τεθούν στην κρίση της Δικαιοσύνης.
Σύμφωνα λοιπόν με το υπ’ αριθμόν 215/2015 βούλευμα το Συμβούλιο κρίνει ότι στην υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής εφαρμόζεται πλήρως το άρθρο 187 του Π.Κ. δηλαδή η ελληνική νομοθεσία που έχει υιοθετήσει αυστηρότερη νομολογία από τη διεθνή σύμβαση του Παλέρμο, όπως συχνά συμβαίνει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.
Η απόφαση του Συμβουλίου Εφετών με την οποία παραπέμπονται στο Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων με την κατηγορία της διεύθυνσης και της συμμετοχής σε εγκληματική οργάνωση το σύνολο της ηγεσίας και πολλά στελέχη της Χρυσής Αυγής εκδόθηκε με πλειοψηφία δύο έναντι ενός. Η πλειοψηφία του Συμβουλίου συγκροτήθηκε από την πρόεδρο εφετών Ισιδώρα Πόγκα και τον εφέτη Αλέξανδρο Σάββα. Ο εφέτης Νικόλαος Σαλάτας που μειοψήφησε δεν αμφισβήτησε κανένα από τα στοιχεία που έχει συγκεντρώσει η ανάκριση.
Αντίθετα από τους ισχυρισμούς της οργάνωσης, το Συμβούλιο Εφετών είναι το τρίτο κατά σειρά όργανο της Δικαιοσύνης (μετά τους ανακριτές και τον εισαγγελέα που έκανε την πρόταση), το οποίο επιβεβαιώνει τα συντριπτικά στοιχεία που τεκμηριώνουν την εγκληματική δράση της οργάνωσης. Κατά συνέπεια, κανένα μέλος του Συμβουλίου Εφετών δεν υιοθετεί όσα διακινούσαν τόσους μήνες στο παρασκήνιο φανεροί και κρυφοί υποστηρικτές της οργάνωσης, ότι δήθεν υπήρχαν κενά στην ανάκριση ή ότι η υπόθεση δεν ήταν «δεμένη» κ.λπ.
Η ένσταση του μειοψηφούντος εφέτη δεν αμφισβητεί τα στοιχεία, αλλά στηρίχτηκε σε μια νομική σκέψη ως προς το αν πρέπει να εφαρμοστεί στην περίπτωση αυτή το άρθρο 187 του Π.Κ. Σύμφωνα με τη γνώμη του, δεν μπορεί να γίνει αυτό, εφόσον η Ελλάδα έχει κυρώσει με νόμο τη Σύμβαση του Παλέρμο για το οργανωμένο έγκλημα, στην οποία αναφέρεται ότι για τον ορισμό του εγκλήματος προϋποτίθεται ο σκοπός άμεσου ή έμμεσου προσπορισμού οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους.
Ο εφέτης σημειώνει το γεγονός ότι δεν έχει περιληφθεί στον Π.Κ. αυτός ο πρόσθετος όρος και αναφέρει ότι «ξενίζει η παραίτηση του Ελληνα νομοθέτη από την πρόσθετη υποκειμενική προϋπόθεση του σκοπού του οικονομικού οφέλους». Ο δικαστής ερμηνεύει την παράλειψη αυτή με την ανάγκη να καλυφθεί η έλλειψη αντιτρομοκρατικού νόμου το 2001, μια ανάγκη που καλύφθηκε αργότερα με τη θέσπιση του 187Α Π.Κ.
Μάλιστα, η κατάληξη του μειοψηφούντος εφέτη αναφέρει ότι «αν δεν συντρέχει αυτός ο σκοπός (αποκόμιση οικονομικού οφέλους) και οι βίαιες εγκληματικές συμπεριφορές των μελών της οργάνωσης (και όχι απλώς το φρόνημά τους) κατατείνουν λόγω πολιτικής ιδεολογίας και πεποιθήσεων σε άλλους σκοπούς και επιδιώξεις (λ.χ. βίαιη κατατρομοκράτηση ή και εξόντωση των αντιπάλων, ακόμη και βίαιη πολιτική επικράτηση), τότε η συμπεριφορά τους, έστω και αν η συσσωμάτωσή τους εμφανίζει ομοιότητα προς τη δομή της εγκληματικής οργάνωσης του άρθρου 187 του Π.Κ., πρέπει να ελεγχθεί ποινικά με βάση άλλες, πλέον πρόσφορες διατάξεις».
Βέβαια, αυτές οι «άλλες διατάξεις» δεν οδηγούν τον εφέτη σε βαρύτερη πρόταση, όπως θα μπορούσε να γίνει αν έφτανε στο τέλος τον αρχικό του συλλογισμό, στον οποίο αντιδιαστέλλει την έννοια της εγκληματικής οργάνωσης «έναντι άλλων μορφών οργανωμένου εγκλήματος που δεν κατατείνουν στον προσπορισμό οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους, όπως λ.χ. είναι οι τρομοκρατικές οργανώσεις και μορφώματα, κινούμενα από ιδεολογικούς σκοπούς και κίνητρα». Εδώ φωτογραφίζεται το κίνητρο της ναζιστικής οργάνωσης, αλλά ο εφέτης δεν οδηγείται στην πρόταση εφαρμογής του ισχύοντος «αντιτρομοκρατικού» νόμου, του 187Α Π.Κ.
Το σκεπτικό των δύο εφετών που αποτέλεσαν την πλειοψηφία του Συμβουλίου έχει δώσει τη δική του απάντηση στα επιχειρήματα αυτά, εφόσον έπρεπε να αντικρούσει παρεμφερείς απόψεις, τις οποίες διατύπωσαν οι συνήγοροι των κατηγορουμένων με τα υπομνήματά τους.
Σύμφωνα, λοιπόν, με την άποψη της πλειοψηφίας (που αποτελεί την τελική απόφαση του Συμβουλίου), «η Ελλάδα υπέγραψε την παραπάνω σύμβαση, προσαρμόζοντας με τη σημερινή του μορφή το άρθρο 187 Π.Κ. Οπως δε σαφώς προκύπτει από το περιεχόμενο των παραγράφων 1 και 6 εδ. Α΄ του παραπάνω άρθρου, ο Ελληνας νομοθέτης επέλεξε, σύμφωνα με το άρθρο 34 της εν λόγω σύμβασης, την επί το αυστηρότερον προσαρμογή της νομοθεσίας για την επίτευξη των σκοπών της σύμβασης, που έχει καταστεί μέρος της εσωτερικής νομοθεσίας, δεδομένου ότι για την κατάφαση του συγκεκριμένου εγκλήματος δεν απαιτείται, ως στοιχείο της υποκειμενικής του υπόστασης η επιδίωξη πορισμού οικονομικού ή άλλου υλικού οφέλους, το οποίο αποτελεί, σε περίπτωση συνδρομής του, επιβαρυντική περίσταση.
Η εφαρμογή της σύμβασης
»Με το παραπάνω άρθρο διευρύνεται το πεδίο εφαρμογής της σύμβασης, εφόσον [όπως αναφέρει η εισηγητική έκθεση του νόμου] οι προτεινόμενες ρυθμίσεις επεκτάθηκαν σε κάθε είδους οργανωμένη εγκληματικότητα, εγκληματικότητα δηλαδή προερχόμενη από εγκληματικές οργανώσεις με όποιο όνομα και αν είναι αυτές γνωστές και ανεξάρτητα από τους ποικίλους στόχους που μπορούν να προωθούν». Το επιχείρημα αυτό βασίζεται και στη σχετική νομολογία, «η οποία επισημαίνει ότι για τη στοιχειοθέτηση του εγκλήματος του άρθρου 187,1 Π.Κ. δεν απαιτείται η επιδίωξη πορισμού οικονομικού οφέλους».
Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι με δήλωση του βασικού συνηγόρου των ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής Νίκου Αντωνιάδη, η οργάνωση φαίνεται να ταυτίζεται με το σκεπτικό της μειοψηφίας, το οποίο χαρακτηρίζει «επιστημονικά άρτιο». Με αυτό τον τρόπο προδιαγράφεται και μια στροφή από την αρχική θεωρία της «πολιτικής δίωξης», εφόσον υιοθετείται η λογική της «νομικής» κατάρριψης της κατηγορίας, μέσα από το επιχείρημα της έλλειψης «οικονομικού κινήτρου». Με άλλα λόγια, σημείο υποχώρησης της οργάνωσης είναι ότι, ακόμα κι αν ισχύουν όσα τους καταλογίζονται, δεν μπορούν να δικαστούν ως εγκληματική οργάνωση.
Οι βουλευτές της εγκληματικής οργάνωσης
Νίκος Μιχαλολιάκος,
«Ιδρυτής, αρχηγός και απόλυτα κυρίαρχος»
Το βούλευμα υιοθετεί πλήρως την εισαγγελική πρόταση Ντογιάκου, που κάνει λόγο για ιεραρχική δομή με απόλυτο και κυρίαρχο πρόσωπο τον Νίκο Μιχαλολιάκο. «Ιδρυτής και κατ’ ουσίαν αρχηγός, διηύθυνε αυτήν, καθ’ όλο το διάστημα της λειτουργίας της ως εγκληματικής οργάνωσης, ήτοι κατ’ ουσίαν από το 2008, οπότε εκδηλώθηκε εμφανώς η σωρευτική και εξακολουθητική εγκληματική της δράση.
»Παρείχε οδηγίες και εντολές προς τα μέλη γνωρίζοντας πλήρως τις ενέργειές τους και ελέγχοντας πλήρως τη δράση τους, με στόχο την επίτευξη των παράνομων σκοπών της και με μέσο της διάπραξη εκ μέρους των μελών της ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων. Η ιεραρχική δομή της Χ.Α. με επικεφαλής και απόλυτο κυρίαρχο τον κατηγορούμενο Ν. Μιχαλολιάκο, ως γενικό γραμματέα-αρχηγό και εκπρόσωπο της κοινοβουλευτικής ομάδας, ως πολιτικού κόμματος, τους βουλευτές - περιφερειάρχες και τον υπεύθυνο κάθε τοπικής οργάνωσης-πυρηνάρχη.
»Ο πυρηνάρχης από τον μήνα Μάιο του 2012, οπότε η εγκληματική αυτή οργάνωση, ως πολιτικό κόμμα, συμμετέχει στο Κοινοβούλιο, αναφέρονταν απευθείας στον τοπικό βουλευτή-περιφερειάρχη και αυτός με τη σειρά του στην ηγεσία της οργάνωσης, από την οποία και ελάμβανε την εντολή ή την έγκριση για την εκδήλωση οποιασδήποτε αξιοποίνου δράσεως ή την τέλεση οποιουδήποτε εγκλήματος. Η επιχειρησιακή δράση της, η οποία είχε σκοπό την αντιμετώπιση διά της βίας των αντιφρονούντων, αλλοδαπών, αλλά και όσων θεωρούνταν σοβαροί ιδεολογικοί εχθροί και κατ’ επέκταση τη βίαιη επιβολή των πολιτικών τους ιδεών εκδηλώνονταν μέσω των τοπικών οργανώσεών της και πάντοτε με την καθοδήγηση ανώτατου στην ιεραρχία στελέχους με βάση οργανωμένο σχέδιο, το οποίο εκτελούσαν τα μέλη των ομάδων κρούσης, επονομαζόμενα τάγματα εφόδου, που λειτουργούσαν υπό την αιγίδα των τοπικών οργανώσεων, τα μέλη των οποίων είχαν ιδιαίτερα σωματικά προσόντα και κατάλληλη εκπαίδευση, προσομοιάζουσα με εκείνη των ανδρών, των επίλεκτων ειδικών μονάδων των ενόπλων δυνάμεων της χώρας».
Αναφορικά με την ηγεσία της εγκληματικής οργάνωσης, από τα πραγματικά περιστατικά της δικογραφίας, προκύπτει σαφώς η «“στρατιωτικού” χαρακτήρα ιεραρχική δομή της. Ο Γενικός Γραμματέας - Αρχηγός είναι ο Ανώτατος Ηγέτης της και έχει την απόλυτη ευθύνη των τελικών αποφάσεων. Από έγγραφο με τίτλο “Ιεραρχία - Δομή Χρυσής Αυγής”, το οποίο επισυνάπτεται στη δικογραφία και εντοπίστηκε στο ηλεκτρονικό αρχείο του υπολογιστή της Ουρανίας Μιχαλολιάκου, προκύπτει ότι κυρίαρχο και ηγετικό όργανο του κόμματος είναι ο Γενικός Γραμματέας, ο οποίος στην πραγματικότητα επέχει θέση Αρχηγού, καθώς η εξουσία του είναι απόλυτη, απεριόριστη και αδιαμφισβήτητη. Τη θέση αυτή κατέχει, από της ιδρύσεως του κόμματος μέχρι και σήμερα, ο κατηγορούμενος Νικόλαος Μιχαλολιάκος. Σε κάθε περίπτωση ο Αρχηγός έχει την απόλυτη ευθύνη των τελικών αποφάσεων.
»Ο εν λόγω κατηγορούμενος έχει διακηρύξει δημόσια, στο πρόσφατο παρελθόν “Δεν έχουν καταλάβει ότι όταν θα έχουμε δύναμη δεν θα δείξουμε οίκτο. Οταν γίνουμε δυνατοί, θα είμαστε ανελέητοι. Αν χρειαστεί, λερώνουμε τα χέρια μας. Θα δούνε πόσα απίδια βάζει ο σάκος. Θα δούνε τότε τι σημαίνει Τάγματα Εφόδου. Τι σημαίνει μάχη, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει οι ξιφολόγχες να ακονίζονται στα πεζοδρόμια”.
»Η επιδίωξη, η αποδοχή ακόμη δε και η αναγκαιότητα διαπράξεως εγκληματικών πράξεων, προκύπτει αβίαστα, πλην των άλλων και από το γεγονός ότι σε πλείστες όσες εκ των αξιοποίνων πράξεων που έχουν καταγραφεί, συμμετείχαν πανηγυρικά και με ηγετικό ρόλο προβεβλημένα και καταξιωμένα στελέχη του κόμματος, ενώ οι εγκληματικές τους ενέργειες επιβραβεύονταν. Η όποια αποκήρυξη τέτοιων πράξεων γινόταν μόνον κατ’ επίφαση, όπως, άλλωστε συμβαίνει γενικά στην προκειμένη υπόθεση, με αποκλειστικό στόχο να μη θιγεί η ίδια οργάνωση, η οποία, σε κάθε περίπτωση, πρέπει να επιτελέσει το ρόλο της και είναι πάνω από πρόσωπα, όσο σημαντικό ρόλο και αν είχαν αυτά».
Ηλίας Κασιδιάρης,
Ο «παρά τω Αρχηγώ»
«Από την εκτίμηση του συνόλου του αποδεικτικού υλικού δημιουργείται η πεποίθηση ότι ο εν λόγω κατηγορούμενος εν γνώσει του μετέχει από ετών και ηγείται εγκληματικής οργάνωσης, κατά την έννοια του νόμου, η οποία υπό τον μανδύα πολιτικού κόμματος, οργανώνεται και αποσκοπεί στην υλοποίηση των αρχών και των θέσεών της, καθώς στην εγκαθίδρυση της ιδεολογικής της κοσμοθεωρίας διά βίαιων ενεργειών και εγκληματικών πράξεων σε βάρος όσων χαρακτηρίζει ως εχθρούς του Εθνους και του εθνικισμού.
»Ο ίδιος, ως ηγετικό στέλεχος παρά τω Αρχηγώ, συνέβαλε ουσιαστικά στην κατήχηση και εμπέδωση των σκοπών της οργάνωσης, αποσκοπώντας στη χειραγώγηση όσο το δυνατό μεγαλύτερου αριθμού μελών, τα οποία θα υπέβαλαν τη βούλησή τους στη βούληση της ομάδας, υποτασσόμενοι στις εντολές για “μάχη” με στόχο την εξόντωση του “εχθρού”. Ο υπερασπιστικός ισχυρισμός του κατηγορουμένου, όπως άλλωστε και άλλων κατηγορουμένων, περί “πολιτικού κόμματος με νόμιμη πολιτική δράση” δεν ασκεί οποιαδήποτε έννομη συνέπεια.
»Και τούτο επειδή η άσκηση εκ μέρους του εν λόγω κόμματος, πλην της εγκληματικής του δράσεως, παράλληλα και νόμιμων δραστηριοτήτων τόσο εντός του Κοινοβουλίου όσο και εκτός αυτού, δεν αναιρεί ούτε απομειώνει τον χαρακτηρισμό του ως εγκληματικής οργάνωσης. Εξάλλου, η συμμετοχή του κόμματος στο Κοινοβουλευτικό σύστημα της χώρας χρησιμοποιείται απ’ αυτό, αποκλειστικά και μόνον ως “μέσον”, ως “Δούρειος Ιππος”, για την επίτευξη των εγκληματικών σκοπών του, όπως άλλωστε απερίφραστα έχει δηλώσει ο Αρχηγός του Νικόλαος Μιχαλολιάκος».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου