Η Παναρίτη του Βαρουφάκη

Από εδώ
 

Δε γνωρίζουμε ακριβώς τις υπηρεσίες που μπορεί να χρειάζεται ο υπουργός οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης  από την Ελενα Παναρίτη. Μπορούμε να φανταστούμε ότι είναι οι ίδιες οι υπηρεσίες που πρόσφερε και στην κυβέρνηση- Παπανδρέου… Αξίζει λοιπόν τον κόπο να ανατρέξουμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν για να τη (ξανα)θυμηθούμε. 

Το κείμενο που ακολουθεί είναι δημοσίευμα από την εφημερίδα Ποντίκι (14/4/2011). Χωρίς άλλα σχόλια…

Η γυναίκα-αλεξίπτωτο

Η προσγείωση της Έλενας Πανα­ρίτη με… αλεξίπτωτο (του ΔΝΤ, της Παγκόσμιας Τράπεζας και των… αγορών) στο ελληνικό πολιτι­κό σκηνικό αντιμετωπίστηκε σαν μια ακόμη «καινοτόμος ιδιορρυθμία» του Γ. Παπανδρέου, ο οποίος αναζητά «μοντέρνες λύσεις» από τους… ειδικούς.
Όμως, οι ζυμώσεις που γίνονται (με διαρροές) το τελευταίο διάστημα για την ανάθεση του τομέα των αποκρα­τικοποιήσεων στην εν λόγω πολύπει­ρη κυρία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ίσως έφτασε η ώρα που το «κομάντο» (του ΔΝΤ) θα αναλάβει δράση. Γι” αυτό άλλωστε… προσγειώθηκε.
Βίος και… πολιτεία
Μια και θα (μας) κάνει τη δουλειά, ας τη γνωρίσουμε καλύτερα μέσα από το βιογραφικό της, όπως αυτό είναι διατυ­πωμένο στην ιστοσελίδα του ΠΑΣΟΚ:
«Το συνολικό έργο της Έλενας Πανα­ρίτη αναγνωρίζεται διεθνώς σαν καλή πρακτική εφαρμογή «θεσμικών οικο­νομικών». Είναι ειδική στα ιδιοκτησια­κά δικαιώματα και στην αντίστοιχη δια­χείριση του δημόσιου τομέα. Τώρα είναι κοινωνικός επιχειρηματίας και επικεφα­λής του Panel Group, ένας ειδικός συμ­βουλευτικός όμιλος που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποί­ηση, της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας.
Στη σχολή Wharton του Πανεπιστημί­ου της Πενσυλβάνια και στο πλαίσιο της διερεύνησης της αγοράς της ακίνητης περιουσίας ασχολείται ιδιαιτέρως και διδάσκει χρηματοδότηση του οικιστι­κού τομέα. Επίσης έχει διδάξει και στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins στο τμήμα Ανωτέρων Διεθνών Σπουδών (SAIS) και Insead.
Κατά την διάρκεια της εργασίας της στην Διεθνή Τράπεζα ως οικονομολό­γος, πρωτοστάτησε σε σειρά θεσμικών μεταρρυθμίσεων, όπως τη μεταρρύθμι­ση Δημόσιου Τομέα και των ιδιοκτησια­κών δικαιωμάτων στο Περού, εργασία για την οποία της απενεμήθη η διάκριση της καλύτερης πρακτικής πρότασης και καινοτομίας.
Η Panel Group ασχολείται με ρυθμί­σεις αξιοποίησης ακίνητης περιουσίας που χρηματοδοτούνται αποκλειστικά από τον ιδιωτικό τομέα και που αποδί­δουν σημαντικά οικονομικά, κοινωνι­κά και περιβαλλοντολογικά αποτελέ­σματα. Έχει πτυχία από τα Πανεπιστή­μια John Hopkins School of Advanced International Studies (SAIS), Insead, Harvard.
Έχει πολύ καλές γνώσεις Ισπανικής, Αγγλικής, Γαλλικής, Ιταλικής γλώσσας και τη βασική γνώση της Γερμανικής».
Προσοντούχος η βουλευτής Επικρα­τείας. Πώς μπορούμε να διαφωνήσου­με; Ας «σκύψουμε» όμως λίγο πάνω από τη δουλειά της για να τη γνωρίσου­με καλύτερα. Άλλωστε είναι πολύ πιθα­νό να υποστούμε την «ευεργεσία» των γνώσεων και των προσόντων της. Ας προετοιμαστούμε…
Καθώς η εργασία της κυρίας Παναρί­τη στο Περού θεωρείται και από την ίδιαμοντέλο (το οποίο μάλλον φιλοδοξεί να εφαρμόσει και εδώ) επιβάλλεται να ρί­ξουμε μια ματιά στο πώς εφαρμόστηκε και ποια αποτελέσματα άφησε πίσω για την κοινωνία του Περού.

Η κυρία Παναρίτη, λες και το “ξερε ότι δημιουργούνται οι πολιτικές προϋ­ποθέσεις για την εφαρμογή νεοφιλε­λεύθερων οικονομικών μοντέλων εγκα­ταστάθηκε στο Περού το 1991. Έναν χρόνο αργότερα (τι σύμπτωση κι αυτή!), το 1992, ο Αλμπέρτο Φουτζιμόρι έκανε πραξικόπημα για να παραμείνει στην εξουσία και να ολοκληρώσει το έργο του ξεπουλήματος της χώρας (του).
Η«προσφορά»
Ο Φουτζιμόρι εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρό­νια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρή­ματος και διαφθορά. Εν τω μεταξύ η κυ­ρία Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο.
Η κυρία Παναρίτη εργαζόταν για «τη μεταρρύθμιση της αγοράς ακινήτων και τις στρατηγικές της ιδιωτικοποίησης». Μερικοί από τους τίτλους των βιβλίων της είναι ενδεικτικοί: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρ­ρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατί­ας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύ­μα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης», με παράδειγμα, επί­σης, το Περού.
Την προσφορά της Παναρίτη ανα­γνώρισαν τα στελέχη της κυβέρνησης Φουτζιμόρι καθώς και οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και οι λοιποί στυλοβάτες του συστήματος (Παγκόσμια Τράπεζα, ΔΝΤ κ.λπ.). Αντίθετα, ο λαός του Περού δεν εκτίμησε ούτε την Παναρίτη ούτε την πολιτική του ΔΝΤ, καθώς:
♦ Στη χώρα αυτή της Λατινικής Αμε­ρικής οι απολύσεις και η κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων συνεχί­ζονται σε καθεστώς πλήρους ατιμωρη­σίας, όπως ακριβώς συνέβη και τη δεκα­ετία του ’90, την εποχή που η Παναρίτη εργαζόταν για το καθεστώς Φουτζιμόρι, κατά τη διάρκεια του οποίου υποχώρη­σαν όλες οι κοινωνικές κατακτήσεις: το δικαίωμα στην απεργία, στονσυνδικα­λισμό, στην εργασιακή σταθερότητα.
♦ Η σημερινή κατάσταση των συνταξιούχων είναι αξιοθρήνητη, καθώς οι συντάξεις είναι παγωμένες εδώ και 8 χρόνια και δεν φτάνουν να καλύψουν ούτε το 10% των βασικών εξόδων του οικογενειακού προϋπο­λογισμού.
♦  Η μεγάλη πλειονότητα των επιδο­μάτων που θα έπρεπε να λαμβάνουν οι συνταξιούχοι με βάση τους νόμους των τελευταίων δεκαετιών έχουν σκανδα­λωδώς περικοπεί (σας θυμίζει κάτι;). Το ίδιο το κράτος έχει επινοήσει τρόπους για να αποφύγει να πληρώσει τα νόμιμα επιδόματα.
♦   Μεγάλος αριθμός εργαζομένων απολύεται καθημερινά ως συνέπεια των μέτρων που λαμβάνονται για τον περιορισμό του εργατικού κόστους (κά­τι μας θυμίζει κι αυτό…).
Εξολόθρευση των ιθαγενών
Η τραγωδία στην Ελλάδα άρχισε με τη διαπίστωση ότι τελικά λεφτά… δεν υπάρχουν και προκειμένου, υποτίθε­ται, «να πληρωθούν μισθοί και συ­ντάξεις», ο Γ. Παπανδρέου προσέφυ­γε στο ΔΝΤ. Στο Περού (απ” όπου έχει πλούσια πείρα η βουλευτής Επικρα­τείας και σύμβουλος περί αξιοποίη­σης της δημόσιας γης του Παπανδρέ­ου) το δράμα εξελίχθηκε μια δεκαε­τία νωρίτερα. Ας δούμε πώς…
Το 1974 το καθεστώς του στρατηγού Χουάν Βελάσκο Αλβαράδο αναγνωρίζει τη «νόμιμη ύπαρξη και τη νομική ταυτό­τητα των ιθαγενών λαών του Αμαζονίου και των εδαφών τους». Η κατάσταση αυτή επιβεβαιώθηκε με το Σύνταγμα του1979. Ωστόσο όλα αυτά διαγράφτη­καν με μια μονοκονδυλιά με το Σύνταγμα του καθεστώτος Φουτζιμόρι (για τον οποίο η κυρία Παναρίτη έχει γράψει ύμνους) το 1993, ανοίγοντας έτσι τον δρόμο της αρπαγής και της καταλή­στευσης των εδαφών αυτών.
Με το Σύνταγμα του Φουτζιμόρι το 1993 θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι άνοιξε ο δρόμος για την εκμετάλλευ­ση της γης των Ινδιάνων (γι” αυτήν την εκμετάλλευση εργάστηκε στο Περού η κυρία Παναρίτη αποκτώντας τη σημερι­νή τεχνογνωσία).
Είναι περιττό να σημειώσουμε για το συμφέρον… ποιων προωθήθηκε η εν λόγω νεοφιλελεύθερη νομοθεσία… Οι πολυεθνικές έχουν πια απελευθερωθεί από το βάρος των αυτοχθόνων πληθυ­σμών και έχουν εξασφαλίσει την πρό­σβαση στο πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, την εξορυκτική βιομηχανία, τον τουρι­σμό και την υλοτομία, σε περιοχές που παραδοσιακά ανήκουν στους λαούς που διαμένουν εκεί.
Κάπως έτσι στρώθηκε ο δρόμος από την κυβέρνηση Φουτζιμόρι ώστε το κράτος να διακηρύξει ότι η γη των ιθα­γενών λαών είναι «διαπραγματεύσιμη» (σας θυμίζει κάτι;) «σύμφωνα με την οικονομία της αγοράς». Κάπως έτσι, μέσω… Προεδρικών Διαταγμάτων και με τρικ που ξεπερνούσαν τις κοινο­βουλευτικές αγκυλώσεις, προχώρησε το ξεπούλημα. Η αρπαγή και το ξεπού­λημα της γης των Περουβιανών έγινε αριστοτεχνικά και… εκσυγχρονιστικά, με τα εξής βήματα:
♦ Δημιουργία κτηματολογίου.
♦ Επίσημοι τίτλοι ιδιοκτησίας επί των προαιώνιων κοινοτικών ιδιοκτησιών επί της προεδρίας Φουτζιμόρι.
♦ Πρόσβαση (των ιδιοκτητών) σε πιστώσεις. Δηλαδή δέσιμο της γης τους μευποθήκες στις τράπεζες.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε…
Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Διεθνής Τράπεζα είναι οι δύο θεσμοί που, στον αναπτυσσόμενο κόσμο, θε­ωρούνται η Κόλαση. Οι πολιτικές που «πρότειναν» – ανάλογες με τις απαι­τήσεις που διατυπώνει σήμερα στην
Ελλάδα το ΔΝΤ – οδήγησαν την Αργε­ντινή στην απόλυτη οικονομική κατα­στροφή και τη ΝΑ. Ασία στη μεγάλη κρίση του 1997.
Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι από το 2000 και έπειτα οι περισσότερες χώ­ρες φρόντισαν να φύγουν τρέχοντας τόσο από την Παγκόσμια Τράπεζα (της… Παναρίτη) όσο και από το ΔΝΤ (του σοσιαλιστή και φίλου του πρω­θυπουργού μας Στρος – Καν. Μέχρι το 2007 οι μοναδικοί μεγάλοι οφειλέτες του ΔΝΤ ήταν δύο μεγάλα «εξαρτήμα­τα» της Ουάσιγκτον, η Τουρκία και το Πακιστάν. Ας σημειώσουμε ότι και η Τουρκία φρόντισε να την κάνει…
Και ενώ, λοιπόν, όλοι – ή τουλάχιστον όσοι μπορούσαν – έφευγαν όσο πιο μα­κριά από την επιρροή αυτών των ευα­γών ιδρυμάτων, ο Γ. Παπανδρέου, όχι μόνο έσπευσε στις αγκάλες τους, αλ­λά φρόντισε να αξιοποιήσει και κάποια από τα στελέχη τους, όπως η κυρία Πα­ναρίτη (θέλει να την κάνει και μέλος της κυβέρνησης). Ή μήπως, τελικά, συμβαί­νει το αντίστροφο; Δηλαδή τα εν λόγω ιδρύματα με τα στελέχη τους (εντός της κυβέρνησης) «αξιοποιούν» την κυβέρ­νηση της χώρας και τον πρωθυπουργό;
Ό,τι από τα δύο κι αν συμβαίνει, το αποτέλεσμα είναι τραγικά ίδιο…