Ας μείνουν οι σάπιοι να αλληλοεξοντωθούν!

Από εδώ

Αγαπημένε Πιτσιρίκο, διαβάζω συχνά άρθρα, συνεντεύξεις διαφόρων και mail αναγνωστών σου, τα οποία αναφέρονται κατά καιρούς στην φυγή των νέων και των επιστημόνων στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα διαβάζω σχεδόν πάντα τις φράσεις «φυγή των νέων», «οι νέοι φεύγουν», «οι νέοι εγκαταλείπουν». Κι αναρωτιέμαι αν είμαι η μόνη που παίρνει ανάποδες! Αν είμαι η μόνη που πίσω απ’ αυτές τις φράσεις διακρίνει κατάκριση κι ενοχοποίηση των νέο-μεταναστών. Αν είμαι η μόνη που θέλει να φωνάξει: Όχι ρε πούστη! Δε φεύγουν έτσι! Δεν εγκαταλείπουν! Τους διώχνουν! Τους «κλωτσάνε»! Τους εξορίζουν!

Ποιοι; Πρώτοι και κύριοι αυτοί που τους κατηγορούν ότι δεν έμειναν να παλέψουν κι ότι φυγοπονούν.

Αυτοί που με την ανοχή τους, την εξαγορασμένη σιωπή τους ή τη συνενοχή τους, συντηρούν ή επιλέγουν εδώ και δεκαετίες πολιτικά λαμόγια, γραφειοκράτες, παπάδες και σάπια δικαστική εξουσία.

Αυτοί που επιτρέπουν στους αντιπροσώπους τους να βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό: Η ζεις σ’ αυτή την κατάσταση και σαπίζεις μαζί μας ή πάρε δρόμο.

Εγώ τουλάχιστον έτσι ζω από τότε που άρχισα να εργάζομαι σαν ελεύθερη επαγγελματίας – επιστήμονας. Ζω κάτω από μια μόνιμη απειλή. Ένα μόνιμο «σκάσε, μη μιλάς, λάδωσε, βούτα κι απ’ το μέλι, παίξε το παιχνίδι, αλλιώς δεν επιβιώνεις».

Όταν αυτό δεν λεγόταν απειλή λεγόταν «συμβουλή για το καλό μου». Σχεδόν απ’ όλους. Αριστερούς δεξιούς και αριστεροδέξιους. Ακόμα κι από δικούς μου ανθρώπους.

Κι όταν έγραψα τις απειλές σ’ αυτά που δεν έχω, αυτές έγιναν πραγματικότητα. Δεν έπαιξα το παιχνίδι και δεν «επιβίωσα».

Μετά ήρθε κι ένα κράτος-βιαστής να με αποτελειώσει με φοροεπιδρομές, και χωρίς να έχω τίποτα στην ιδιοκτησία μου, θα ήμουν στο δρόμο, αν δεν υπήρχαν οι γονείς μου, με τη μόνιμη απειλή των χρεών στο δημόσιο!

Κι εμφανίστηκαν ξαφνικά όλοι οι μάγκες που δεν διανοήθηκαν ποτέ να αντιδράσουν στο παραμικρό να μιλάνε για εγκατάλειψη και για φυγή.

Ο κάθε γλείφτης, παραδόπιστος, βολεψάκιας, και καλά απολιτίκ, ωχαδερφιστής, να γκρινιάζει για τους «φυγάδες». Να γκρινιάζει και να ‘χει απαιτήσεις!

Και να θεωρεί εαυτόν πατριώτη που μένει πίσω και παλεύει! Αυτός που δεν έκανε τίποτα να κατηγορεί για φυγά, αυτόν που δεν έκανε τα πάντα!

Γιατί ο «φυγάς» δεν κάθεται εδώ να γίνει ο σωτήρας μας κι εμείς να του φορτώσουμε την ευθύνη μας;

Γιατί να φύγει και να μην μπορούμε να τον χειριστούμε όπως θέλουμε;

Και για να τελειώνω, γράφω μανιφέστο: Δε φεύγω γιατί με διώχνουν απλά. Φεύγω γιατί με «κλοτσάνε» και απειλούν την επιβίωση μου.

Δεν είμαι υπεύθυνη για κανένα, δε θα σώσω κανένα, δε θα παλέψω για κανένα.

Θα παλέψω μόνο δίπλα σ’ αυτούς που αναλαμβάνουν την ευθύνη τους κι αντιστέκονται προσωπικά. Και απαιτώ αυτοί να είναι η πλειοψηφία!

Δε θα μάθω σε κανένα τι είναι προσωπική αντίσταση κι ατομική ευθύνη. Δε θα μάθω σε κανένα τι σημαίνει συλλογική αντίσταση. Είναι ευθύνη του να μάθει!

Όποιος κρέμεται από μένα για να σωθεί έχασε!

Όποιος κρέμεται από μένα για να με πετάξει κάτω έχασε! Αν, όπως λένε πολλοί, φύγουν οι καλοί και μείνουν οι σάπιοι χέστηκα!

Ας μείνουν οι σάπιοι να αλληλοεξοντωθούν!

Μόνο τότε μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο και υγιές.

Σε φιλώ!

Α.Δ.

ΥΓ. Ξέρω ότι δε θα βάλεις μπιπ στις κακές μου λέξεις. Όποιος σοκαριστεί κόσκινο, κι όποιος θιχτεί ξύδι! Δεν έχω μάθει να θυμώνω ευγενικά! |