Η Αργεντινή και τα ξένα και εγχώρια όρνεα

Από εδώ

Η Αργεντινή και τα ξένα και εγχώρια όρνεα

ανακοίνωση της Πρωτοβουλίας για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση

Η πρόσφατη λογιστικού (και όχι πραγματικού) τύπου στάση πληρωμών της Αργεντινής έναντι των διεθνών δανειστών της προκλήθηκε από τους κερδοσκόπους - «όρνεα» (που αγοράζουν κρατικά χρεόγραφα στην δευτερογενή αγορά (στο 30% ή και λιγότερο της ονομαστικής αξίας τους) και μετά επιδιώκουν την αποπληρωμή του στο ακέραιο (επιδιώκοντας κέρδη της τάξης του 1600% στην περίπτωση της Αργεντινής). Οι κερδοσκόποι αυτοί αντιπροσωπεύουν μόνο το 3% των ξένων δανειστών της Αργεντινής (καθώς το 97% έχει αποδεχθεί την αναδιάρθρωση του χρέους που σημαίνει ότι θα εισπράξει μόνο το 30% της ονομαστικής αξίας του). Οι κερδοσκόποι – «όρνεα» βοηθήθηκαν σε αυτό από τον κυρίαρχο ρόλο που έχουν αποκτήσει άτυπα τα αμερικανικά δικαστήρια στις διεθνείς χρεωκοπίες. Ο κυρίαρχος αυτός ρόλος βασίζεται στην αμερικανική ιμπεριαλιστική ηγεμονία (και ιδιαίτερα στο ρόλο του δολαρίου και του αμερικάνικου χρηματιστηρίου).

Ουσιαστικά ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ακολουθούμενος από τα τσακάλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιδιώκει να τιμωρήσει την Αργεντινή για την «αταξία» της με την χρεωκοπία του 2001 και την αποτίναξη των βάρβαρων νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της εξάρτησης από την δολαριοποίηση που είχαν οδηγήσει την χώρα στην καταστροφή. Δεκαετίες νεοσυντηρητικών πολιτικών (με αιματηρά δικτατορικά καθεστώτα για μεγάλο διάστημα) οδήγησαν την Αργεντινή στην καταστροφή και προκάλεσαν την λαϊκή εξέγερση που έριξε πέντε κυβερνήσεις σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Στην κρίσιμη εκείνη περίοδο η αργεντίνικη Αριστερά αποδείχθηκε ανίκανη να δώσει μία ριζοσπαστική διέξοδο καθώς, είτε γινόταν ουρά δειλών μεταρρυθμιστικών πρωτοβουλιών που δεν τολμούσαν να πάνε σε ρήξη με το διεθνές ιμπεριαλιστικό πλαίσιο, είτε έψαλλε τον ερχομό του σοσιαλισμού χωρίς να κάνει τίποτα πρακτικά για να ανοίξει την προοπτική αυτή.

Το αποτέλεσμα ήταν ένα σημαντικό τμήμα της αργεντίνικης αστικής τάξης (που εκφράσθηκε από την Περονιστική Αριστερά και την κυβέρνηση Κίρχνερ), που έβλεπε την υποβάθμιση του μέσα στο διεθνές οικονομικό σύστημα, να τολμήσει να συγκρουστεί με τα ξένα ιμπεριαλιστικά κέντρα και να εφαρμόσει φιλολαϊκές αναπτυξιακές πολιτικές. Με την πολιτική αυτή κατόρθωσε να στρατεύσει τις πλατειές λαϊκές μάζες πίσω του, να διαρρήξει τους ασφυκτικούς δεσμούς εξάρτησης από τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα, να βγάλει την χώρα από την κρίση και να οδηγήσει την οικονομία σε εντυπωσιακούς ρυθμούς ανάπτυξης. Τόλμησε ακόμη και να κρατικοποιήσει σημαντικές ξένες επιχειρήσεις (π.χ. YPF).

Αυτό όμως που δεν τόλμησε η κυβέρνηση Κίρχνερ (παρά τις καλές προθέσεις και τον αριστερό προσανατολισμό πολλών μελών και υποστηρικτών της) ήταν να προχωρήσει ακόμη παραπέρα έτσι ώστε να εξουδετερώσει περαιτέρω τόσο τις διεθνείς όσο και τις εσωτερικές πιέσεις για μία επιστροφή στην «τάξη». Δεν τόλμησε να συγκρουστεί αποφασιστικά με διεθνοποιημένα τμήματα του αργεντίνικου κεφαλαίου (με αποτέλεσμα τις πρόσφατες αποτυχημένες προσπάθειες δημιουργία εσωτερικής οικονομικής κρίσης και διαδηλώσεων των μεγαλο-μεσαίων στρωμάτων). Δεν τόλμησε να προχωρήσει σε πιο φιλεργατικές αλλαγές (με αποτέλεσμα τις πρόσφατες εργατικές κινητοποιήσεις). Και τέλος προσπάθησε να επανασυνδεθεί με τις διεθνείς κεφαλαιαγορές (με αποτέλεσμα να παγιδευθεί στη σημερινή λογιστικού τύπου χρεωκοπία).

Ο μόνος δρόμος φιλολαϊκής διεξόδου είναι το βάθεμα της σύγκρουσης με τα διεθνή και εγχώρια καπιταλιστικά συμφέροντα. Η άρνηση συμφωνίας με τους κερδοσκόπους – «όρνεα» είναι ένα θετικό βήμα αλλά χρειάζονται πολλά ακόμη.

Η υπόθεση της Αργεντινής έγινε αμέσως αντικείμενο της ελληνικής πολιτικής αντιπαράθεσης. Όλος ο εμετικός εσμός των διαπλεκόμενων ΜΜΕ και της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ άρχισε να χοροπηδά για το τι καταστροφικές επιπτώσεις έχει η αποκοτιά να συγκρουστείς με τους ισχυρούς της Γης. Όλα αυτοί οι σύγχρονοι νενέκοι προφητεύουν την καταστροφή που θα πλήξει την Αργεντινή και κατακεραυνώνουν όσους τολμούν να προτείνουν την σύγκρουση της χώρας μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Πρόκειται για γκαιμπελικά παραμύθια. Όσον αφορά ον διεθνή δανεισμό, η Αργεντινή δεν δανείζεται διεθνώς οπότε ελάχιστα θα επηρεασθεί από την στάση πληρωμών. Αυτές που θα επηρεασθούν είναι οι σχετικά λίγες αργεντίνικες επιχειρήσεις που δανείζονται διεθνώς (και φυσικά αυτό μπορεί να επηρεάσει το ρυθμό ανάπτυξης). Είναι αναμενόμενο να πιεσθεί η ισοτιμία του πέσο πράγμα που θα διευκολύνει μεν τις εξαγωγές, αλλά θα αυξήσει σε κάποιο βαθμό (ανάλογα με τον όγκο των εισαγωγών) τον ήδη υψηλό πληθωρισμό. Όμως παρόλα αυτά το κατά κεφαλήν εισόδημα έχει διπλασιασθεί μετά την πρώτη χρεωκοπία, το δημόσιο χρέος έχει μειωθεί από το 169% στο 49%, ηανεργία μειώθηκε από 25% το 2001 στο 7,2%το 2013 ενώ ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ της Αργεντινής είναι θετικός (και μάλιστα με εντυπωσιακά μεγέθη μετά την πρώτη χρεωκοπία) ακόμη και μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης του 2007-8. Τι αντίστοιχο έχουν αλήθεια να επιδείξουν τα μνημονιακά γιουσουφάκια της συγκυβέρνησης και των διαπλεκόμενων ΜΜΕ;

Δυστυχώς απέναντι στα εγχώρια όρνεα η ελληνική Αριστερά αποδεικνύεται εξίσου λίγη με την αργεντίνικη. Ο ΣΥΡΙΖΑ μηρυκάζει κάποιες αλήθειες αλλά δεν τολμά καν να υπερασπιστεί την πολιτική της Αργεντινής. Πάνω απ’ όλα δεν τολμά να συγκρουστεί με την ΕΕ και να προτείνει ένα ρεαλιστικό φιλολαϊκό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση. Το δε ΚΚΕ κάνει τον Πόντιο Πιλάτο εξισώνοντας την κυβέρνηση Κίρχνερ με το διεθνή ιμπεριαλισμό και κάνοντας παπαδίστικα κηρύγματα για το σοσιαλισμό (για τον οποίο δεν κάνει τίποτα για να έλθει).

Ο κόσμος της εργασίας και της Αριστεράς πρέπει να βγάλει τα συμπεράσματα του. Είναι άμεση ανάγκη η συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικο-πολιτικού μετώπου στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος σύγκρουσης με την Ευρωπαϊκή Ένωση και το σύστημα. Ενός προγράμματος που θα βαδίζει στον δρόμο της Αργεντινής αλλά και θα τον ξεπερνά θετικά. Η Πρωτοβουλία για την Αριστερή Μετωπική Συμπόρευση θέλει να συμβάλλει στην κατεύθυνση αυτή.