Για τη μετωπική συμπόρευση της ελληνικής Αριστεράς

Των Ν. Γαλάνη, Δ. Σαραφιανού, Τ. Τριανταφυλλόπουλου, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/07/14

Τo αποτέλεσμα των ευρωεκλογών αναδεικνύει όλη την αντιφατικότητα της σημερινής κατάστασης. Από τη μια είναι η πρώτη φορά που ένα κόμμα της Αριστεράς κερδίζει πανελλαδικού χαρακτήρα εκλογική μάχη. Από την άλλη, όχι απλά κατάντησε πολιτικό ανέκδοτο το σύνθημα «Ψηφίζουμε και φεύγουν», αλλά βλέπουμε το ρεύμα προς τα αριστερά να εμφανίζει σημάδια κόπωσης κυρίως στα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία, ενώ αυξάνεται η καταγραφή της δυσαρέσκειας προς την Ακροδεξιά. Το στοιχείο αυτό αποτελεί δείκτη για το ότι η Αριστερά -σε όλες της τις εκδοχές- δεν μπορεί να διαμορφώσει ένα μεγάλο πλειοψηφικό ρεύμα ανατροπής της πεντάχρονης αντιλαϊκής κόλασης. Γιατί δεν είναι πειστική ούτε η προσπάθεια ανεύρεσης φιλολαϊκών λύσεων μέσα στην ΟΝΕ και την Ε.Ε. ούτε η παραπομπή των λύσεων στη Δευτέρα Παρουσία της λαϊκής εξουσίας. Με αυτόν τον πολιτικό χάρτη, το μνημονιακό μπλοκ έχει περιθώρια να κερδίσει πολύτιμο χρόνο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να κινείται στον δρόμο της δεξιάς προσαρμογής, που δεν απειλεί αντικειμενικά την κυβερνητική πλειοψηφία. Η κατεύθυνση αυτή έχει αντιφάσεις που δεν είναι εύκολο να τις διαχειριστεί η ηγεσία του.

Αν μη τι άλλο, οι ευρωεκλογές έδειξαν για μια ακόμα φορά το μεγάλο πολιτικό κενό: την έλλειψη ενός μετώπου που θα προτείνει ένα άμεσο και πειστικό σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Οι βασικοί πυλώνες ενός τέτοιου αριστερού προγράμματος είναι οι ακόλουθοι:

• Καταγγελία του Μνημονίου, των δανειακών συμβάσεων και κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων.

• Αρνηση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους.

• Εξοδος από την ΟΝΕ. Ελεγχόμενη διαχείριση της συναλλαγματικής ισοτιμίας μαζί με σύστημα ελέγχου των τιμών και της κίνησης των κεφαλαίων.

• Σύστημα προοδευτικής φορολογίας.

• Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος. Κοινωνικά σχεδιασμένη παραγωγική αναδιάρθρωση της οικονομίας, με εθνικοποίηση των τομέων κοινής ωφέλειας και των μεγάλων παραγωγικών μονάδων σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας.

• Φιλολαϊκή εισοδηματική πολιτική και ανόρθωση της κοινωνικής πρόνοιας (υγεία, παιδεία, ασφάλιση).

• Σχεδιασμένη και πολυδιάστατη εξωτερική, οικονομική και εμπορική πολιτική.

Αναγκαία για την υλοποίηση ενός τέτοιου προγράμματος είναι η σύγκρουση με τις πολιτικές της Ε.Ε. και η έξοδος από αυτήν. Μέσα στην ευρω-φυλακή, με τους ολοένα και εντεινόμενους θεσμικούς περιορισμούς, κανένας άλλος δρόμος δεν επιτρέπεται.

Αυτή η φιλολαϊκή πρόταση άμεσης διεξόδου μπορεί να δημιουργήσει ένα ρεύμα ανατροπής της σημερινής πολιτικής. Είναι προφανές ότι, όσο δεν αναπτύσσονται αγώνες που να μπολιάζονται από μια τέτοια στρατηγική τόσο θα εντείνεται η επίθεση προς τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Την αναγκαιότητα αυτού του άλλου δρόμου τη συμμερίζονται μεγάλα κομμάτια αγωνιστών της Αριστεράς, αλλά όχι μόνο. Πιστεύουμε ότι αυτή την κατεύθυνση πρέπει επιτέλους να τη συγκροτήσουμε μετωπικά. Οχι θέτοντας κομματικούς ή ιδεολογικούς φραγμούς και προσχηματικά προαπαιτούμενα, αλλά ανοίγοντας διαύλους συνεννόησης ανεξάρτητα από κομματικές εντάξεις. Η κρισιμότητα της κατάστασης δεν αφήνει πλέον περιθώρια.