Υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος σήμερα;

Από την Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία 

Η ένταξη της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, τη σύγχρονη «Μεγάλη Ιδέα» του ελληνικού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου, έχει οδηγήσει τη χώρα στην καταστροφή, φορτώνοντας ταυτόχρονα το κόστος της στις πλάτες των εργαζομένων.

Η ένταξη στην Κοινή Αγορά αποδιάρθρωσε την παραγωγική δομή της χώρας, η ένταξη στην ΟΝΕ παρέδωσε στα δυτικοευρωπαϊκά ιμπεριαλιστικά κέντρα τα τελευταία σημαντικά εργαλεία οικονομικής πολιτικής, η συμμετοχή στην πολιτική ενοποίηση συρρίκνωσε τη λαϊκή κυριαρχία και όλα μαζί συνέθλιψαν τα δικαιώματα και το επίπεδο διαβίωσης της μεγάλης εργαζόμενης κοινωνικής πλειονότητας. Η υπαγωγή της χώρας στα Μνημόνια αποτελεί την κορύφωση αυτής της πορείας. Πλέον και στη χώρα μας αποκαλύπτεται ο πραγματικός χαρακτήρας της Ε.Ε.: φυλακή των λαών και των εργαζομένων και στυγνό εργαλείο εκμετάλλευσης και κυριαρχίας των πολιτικοοικονομικών κατεστημένων. Η αντίθεση στον ευρωενωσιακό Μινώταυρο διαχωρίζει τις δυνάμεις που υποστηρίζουν μία φιλολαϊκή διέξοδο από τη βαθιά κρίση της χώρας από τους πολιτικούς υπηρέτες του συστήματος.

Η τωρινή τριπλή εκλογική μάχη συσκοτίζει το ζήτημα. Με τους εργαζομένους και το κίνημα παροπλισμένους και ανενεργούς («Παθητικοί ψηφοφόροι ή αγωνιζόμενοι πολίτες;», «Ε» 13.5.2014), επιδιώκεται να εγκλωβιστεί η λαϊκή συνείδηση σε παραπλανητικά διλήμματα και ψευδείς διεξόδους.

Η συγκυβέρνηση και οι υπόλοιποι επίδοξοι διαχειριστές της μνημονιακής πολιτικής απαντούν ότι αυτή είναι η μοναδική διέξοδος: ακόμη περισσότερη φτώχεια, ανεργία, εργασιακός Μεσαίωνας, διάλυση της δημόσιας υγείας, παιδείας και πρόνοιας, ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, φορομπηξία, περιβαλλοντική υποβάθμιση και συρρίκνωση της λαϊκής κυριαρχίας.

Μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος; Βεβαίως, και αυτό είναι πρωτίστως ευθύνη των δυνάμεων της Αριστεράς και του κόσμου της εργασίας. Η διέξοδος αυτή βασίζεται στην πλατιά μετωπική ενότητα όλων των δυνάμεων του κόσμου της εργασίας στη βάση ενός προγράμματος στοχεύοντος στην αποδέσμευση από την ευρωφυλακή και στην ανασυγκρότηση της χώρας και της οικονομίας σε φιλολαϊκή βάση. Δυστυχώς όμως όλες οι δυνάμεις της Αριστεράς υπεκφεύγουν από το δρόμο αυτό. Είτε υποκύπτουν στις «κόκκινες γραμμές» του συστήματος, και προτείνουν ανέφικτες λύσεις εντός της ΟΝΕ και της Ε.Ε., είτε παραπέμπουν τα πάντα στη Δευτέρα Παρουσία της λαϊκής εξουσίας είτε, παρ’ ότι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει άλλος δρόμος χωρίς χρέος, μνημόνια, ευρώ και Ε.Ε., αδυνατούν να καταλάβουν ότι το δρόμο αυτό δεν μπορούν να τον βαδίσουν μόνες τους ή μόνο με τους πολύ συνειδητοποιημένους και καθαρόαιμους αντικαπιταλιστές.

Καμία από αυτές τις πολιτικές προτάσεις δεν μπορεί να πείσει το λαό ότι υπάρχει μία ρεαλιστική φιλολαϊκή πρόταση που αξίζει τις θυσίες που πρέπει να γίνουν για χάρη της. Ετσι οι λαϊκές μάζες παροπλίζονται και οδηγούνται στην παθητική επιλογή της τιμωρητικής ψήφου για τους μνημονιακούς πολιτικούς υπηρέτες, αλλά χωρίς να έχουν πεισθεί για μία εναλλακτική στρατηγική. Χωρίς όμως κοινωνικό ρεύμα και με παθητικοποιημένους πολίτες δεν μπορούν να δρομολογηθούν οι απαιτούμενες ριζικές ανατροπές Τα αποτελέσματα των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών, αλλά και όλα τα πιθανά αποτελέσματα των ευρωεκλογών ενισχύουν αυτό το συμπέρασμα.

Για να υπάρξει μία ρεαλιστική φιλολαϊκή διέξοδος πρέπει να οικοδομηθεί ένα ενιαίο κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο στη βάση ενός προγράμματος μακροπρόθεσμων αλλά και άμεσων μέτρων. Το μέτωπο αυτό οφείλει να προωθεί την κοινή δράση όλων των δυνάμεων ανατροπής σε κάθε κοινωνικό χώρο.

Οι βασικοί άξονες ενός φιλολαϊκού προγράμματος διεξόδου έχουν ήδη περιγραφεί («Για ένα αριστερό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση», «Ε» 8.4.2014): καταγγελία των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών και μονομερής διαγραφή του χρέους, έξοδος από το ευρώ και κρατικά αυτόκεντρη συναλλαγματική πολιτική, εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό-λαϊκό έλεγχο (για να υπάρξει δημόσιος κοινωνικός σχεδιασμός στην οικονομία με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες), ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος και της απασχόλησης, σύστημα προοδευτικής φορολόγησης (φορολόγηση του κεφαλαίου και των «εχόντων και κατεχόντων»), έλεγχος της εξωτερικής κίνησης κεφαλαίων και προστασία της εγχώριας παραγωγής. Πάνω απ’ όλα ένα συνολικό, δημοκρατικά αποφασισμένο σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης του συνόλου της οικονομίας. Και βέβαια όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν μέσα στη φυλακή της Ε.Ε. και επιτάσσουν την έξοδο από αυτή.

Η διέξοδος αυτή δεν συγκροτείται από κανένα, παρ’ ότι γίνεται ευρύτερα κατανοητή μέσα στον κόσμο της εργασίας και της Αριστεράς. Αυτή η ολιγωρία δίνει τη δυνατότητα στην ακροδεξιά αλλά και σε «παρδαλά» επιχειρηματικά συμφέροντα να εμφανίζονται σαν αντισυστημικά και να εγκλωβίζουν σημαντικές λαϊκές μάζες.

Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί. Είναι αναγκαίο άμεσα μετά τις εκλογές όλοι όσοι αντιλαμβάνονται την ευθύνη απάντησης σ’ αυτό το τριπλό στοίχημα -ανεξάρτητα από τον κομματικό σχηματισμό που ανήκουν και το τι ψηφίζουν- να σηκώσουν το γάντι και να συγκροτήσουν μια πλατφόρμα για την αριστερή μετωπική συμπόρευση που θα προωθεί τη διέξοδο αυτή, μακριά από σεχταρισμούς, ηγεμονισμούς και στείρους βερμπαλισμούς.

ΚΑΤΣΟΥΛΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ (καθηγητής)

ΤΣΙΧΛΗ ΜΑΡΙΑΝΝΝΑ (δικηγόρος)

ΧΑΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΣΤΑΘΗΣ (δικηγόρος)