Για την Άντζελα μας...Ένα τραγικό συμβάν – μια μεγάλη Απώλεια

Ένα τραγικό συμβάν – μια μεγάλη Απώλεια – … απέραντη θλίψη

Το τροχαίο ατύχημα του Σαββάτου στην Σύρο, μας έφερε αντιμέτωπους με ένα αμετάκλητο γεγονός: τον τραγικό χαμό της αγαπημένης μας φίλης Άντζελας Πλέσσα!  

Καταναγκαστικός Χωρισμός που μας καταδίκασε σε βίαιη παύση, σε σιωπή …

Η αγωνία μας παρέλυσε, η ερημιά μας κατέκλυσε, οι λέξεις μας στέγνωσαν μη μπορώντας να περιγράψουν την οδύνη που μας προκαλεί αυτή η τόσο ξαφνική και αλλόκοτη Απουσία - …το πελώριο κενό που αφήνει πίσω της. 
Δυστυχώς πτωχεύσαμε... 
Χάσαμε το πιο εγκάρδιο και φωτεινό χαμόγελο, την πιο ζωντανή και ενθουσιώδη παρουσία τριγύρω μας, τον πιο ζεστό και γενναιόδωρο άνθρωπο μας...
Συνεχώς δίπλα μας, με το γνήσιο ενδιαφέρον και την φροντίδα της. Με την ασίγαστη ενεργητικότητα και τις έξοχες πρωτοβουλίες της που μας χάρισαν τόσες ωραίες συναντήσεις, τόσο θαυμάσιες ομαδικές εκδηλώσεις, τόσες όμορφες αναμνήσεις… με το πάθος και την ικανότητα της να προλαβαίνει (έστω και με μικρή καθυστέρηση!) τα πάντα. Γιατι προτεραιότητα της Άντζελας ήταν καθένας από μας, ήμασταν όλοι μας - προτεραιότητα της ήταν η ίδια η Ζωή.
Άντζελα: ένα υπέροχο και αξιολάτρευτο πλάσμα - ένα Δώρο που προσφέρθηκε σε όλους μας αφειδώς και το χαρήκαμε!...

Δώρο, για το οποίο οφείλουμε κατ αρχήν, ένα θερμό Ευχαριστώ  στους εξαιρετικούς γονείς της. Ήταν η μεγάλη Αγάπη της γι' αυτή την οικογένεια που την ώθησε να οραματίζεται σαν Οικογένεια όλο τον κόσμο: Ένα κόσμο αλληλέγγυο, μια τεράστια αγκαλιά για όλους χωρίς όρια και αποκλεισμούς – ο κόσμος της Άντζελας.

Εκεί βρίσκεται και η ρίζα του ειλικρινούς θεωρητικού της ενδιαφέροντος για την Συλλογική Κατοίκηση που την οδήγησε στις πρωτότυπες έρευνες της και στις αξιόλογες εργασίες της, στα πλαίσια των μεταπτυχιακών της σπουδών.

Ας διαφυλάξουμε την μνήμη και το έργο της.

Και ας κάνουμε χώρο μέσα μας για να εγκαταστήσουμε κάτι από την ικμάδα, την πληθωρικότητα και το κουράγιο της. …Να μοιραστούμε κάτι από το κέφι και τον ενθουσιασμό της, κάτι από τις ελπίδες και τα όνειρα της.

Ας κρατηθούμε ενωμένοι, χωρίς να τσιγκουνευόμαστε τον ζωντανό Χρόνο που μπορούμε να προσφέρουμε ο ένας στον άλλο.

Κι ας μην αφήσουμε να σβήσει από τ' αυτιά μας αυτή η αλέγκρα φωνή που κάθε τόσο μας έλεγε:    

Πάντα χαρούμενη, μουρίτσα μας…!