Τα όσα διαδραματίζονται στην Ουκρανία αποτελούν ένα κορυφαίο
επεισόδιο μέσα στην κρίση του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και
δείχνουν ξεκάθαρα τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς για τον σημερινό
κόσμο. Κι εδώ οι δυνάμεις της αριστεράς –όσοι τουλάχιστον θέλουν να
αντιταχθούν σ’ αυτούς τους σχεδιασμούς– οφείλουν να σταθούν και να
βγάλουν ουσιαστικά συμπεράσματα.
Στον σημερινό –δυσμενή για τους λαούς και τον κόσμο της εργασίας– συσχετισμό δύναμης και σε συνθήκες κρίσης, εντείνεται στο έπακρο η καταπίεση και η εκμετάλλευση. Δρομολογείται μια παλινόρθωση σχέσεων και καταστάσεων προοχτωβριανών τοπίων. Η μετατροπή περιοχών και χωρών σε σύγχρονες αποικίες, η υποδούλωση λαών. Το ξαναμοίρασμα περιοχών, η επαναχάραξη συνόρων, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η επιστροφή των εργασιακών σχέσεων, των συνθηκών εργασίας, των μεροκάματων, των όρων απομύζησης υπεραξίας, των όρων διαβίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, σε συνθήκες 19ου αιώνα. Ακυρώνεται ό,τι είχε καταχτηθεί χάρη στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα –ακριβώς γιατί σήμερα ένα τέτοιο κίνημα απουσιάζει. Και όλα αυτά (που τα ζούμε και στη χώρα μας) είναι ζωτικής σημασίας για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, για την εξασφάλιση κερδοφορίας μέσα στην κρίση –και γι’ αυτό ακριβώς επιχειρείται να επιβληθούν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με τη μεγαλύτερη επιθετικότητα και κυνισμό.
Το σύστημα λαχτάρησε, φοβήθηκε από την ιστορία του 20ού αιώνα και έβγαλε τα συμπεράσματά του ώστε να μπορεί να αποτρέψει νέους τριγμούς στην κυριαρχία του. Οργάνωσε αποτελεσματικότερα τους αντεπαναστατικούς μηχανισμούς, τους μηχανισμούς επιβολής και κυριαρχίας: την καταστολή και τρομοκρατία, την προπαγάνδα του, τις κάθε είδους προβοκάτσιες, τις μεθόδους χειρισμού, εξαγοράς, εκμαυλισμού, αποβλάκωσης των μαζών, το στήσιμο βελούδινων, πορτοκαλί ή όποιας άλλης απόχρωσης «επαναστάσεων», το ξαναγράψιμο της ιστορίας, τις φασιστικές εφεδρείες.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο πρέπει να ιδωθούν τα γεγονότα στην Ουκρανία σήμερα, στη Συρία χθες, τη Γιουγκοσλαβία προχθές, και ενδεχομένως στη Βενεζουέλα αύριο ή την Κύπρο μεθαύριο. Και εδώ τα γεγονότα είναι κραυγαλέα, δεν χρειάζονται πολλά λόγια και ιδιαίτερες αναλύσεις. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι θέλουν την Ουκρανία «αποικία» γιατί έτσι εξυπηρετούνται γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους και παράλληλα ξεδοντιάζεται ο ανταγωνιστής τους, η Ρωσία. Προετοιμάζουν λοιπόν και στήνουν την «εξέγερση» με κάθε τρόπο: με πακτωλό χρημάτων, με την υποδαύλιση εθνοτικών αντιθέσεων, με τη χρησιμοποίηση και τον εξοπλισμό εθνικιστικών και καθαρά φασιστικών ομάδων, με την ανάδειξη και στήριξη της «αντιπολίτευσης». (Όπου έχουν συμβεί ανάλογες πολιτικές ή καθεστωτικές ανατροπές την τελευταία 25ετία, πάντα προηγείται η προβολή μιας «αντιπολίτευσης» ή κάποιων «ηγετών της αντιπολίτευσης» γενικά κι αόριστα, χωρίς κανένα πολιτικό ή ιδεολογικό προσδιορισμό). Επεμβαίνουν ωμά και απροκάλυπτα στα εσωτερικά ενός τυπικά ανεξάρτητου κράτους υποστηρίζοντας την «εξέγερση», «διαμεσολαβώντας», υποδείχνοντας, απειλώντας και τελικά επιβάλλοντας την ανατροπή της κυβέρνησης. Τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο Κίεβο στερούνται κάθε ίχνους αστικής ή διεθνούς νομιμότητας. Η κυβέρνηση εκδιώχτηκε πραξικοπηματικά, τα κυβερνητικά κτίρια και το κοινοβούλιο βρίσκονται υπό τον έλεγχο ένοπλων φασιστικών ομάδων, το ΚΚ τίθεται εκτός νόμου, ο Γιανουκόβιτς στέλνεται στη Χάγη, οι ευρωπαίοι αναζητούν ποιον θα ενθρονίσουν –την Τιμοσένκο ή άλλον «ηγέτη της αντιπολίτευσης» – η χώρα προχωρά σε διχοτόμηση με ή χωρίς εμφύλια σύρραξη και μια γενικότερη ανάφλεξη δεν είναι απίθανο ενδεχόμενο. Και όλα αυτά κυνικά, ωμά, απροκάλυπτα. Η «νομιμότητα» αφορά τον απεργό, τα λαϊκά κινήματα, όποιον διεκδικεί το δίκιο του, ή τον Καντάφι και τον Άσαντ –όχι όσους υπηρετούν τα συμφέροντα ΕΕ και ΗΠΑ. «Τρομοκράτες» είναι οι τούρκοι μέλη του DHKP-C που πιάστηκαν στου Γκύζη, διάφορες αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις ανά τον κόσμο –όχι οι «διαδηλωτές» στο Κίεβο.
Αυτή η άγρια επιθετικότητα, η ωμή βίαιη επιβολή των σχεδίων τους δείχνει ότι αισθάνονται ανίκητοι ή μάλλον θέλουν να κάνουν τους εργαζόμενους και τους λαούς του κόσμου να νιώσουν ανίσχυροι, να πιστέψουν ότι είναι μάταιο, είναι αδύνατο να καταπολεμήσουν, να αποτρέψουν αυτά τα σχέδια, είναι αδύνατο να ξελασπώσουμε το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα θα μπορούσε να τους απειλήσει –κι αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Από την άλλη, οι δυνάμεις της αριστεράς, όσοι αναφέρονται στον κομμουνισμό, στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν αποδεχτεί –ομολογημένα ή ανομολόγητα– την παντοδυναμία του αντίπαλου και τη δική τους ανημπόρια. Κι αυτή η υπόκλιση στη ματαιότητα κάθε αντίστασης, κάθε προσπάθειας ριζικών επαναστατικών αλλαγών θεωρητικοποιείται, ντύνεται με κάθε λογής ιστορικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς αναθεωρητισμούς, οι όποιες ελπίδες εναποθέτονται στους εκλογικούς συσχετισμούς ή στις αυθόρμητες κινήσεις των μαζών, αναζητούνται νέα υποκείμενα ή κάποιος από μηχανής θεός, ενώ οι λαϊκές μάζες στέκουν αμήχανες μπροστά σ’ αυτό που ζούμε, απροετοίμαστες γι’ αυτό που έρχεται.
Στη χώρα μας, που εδώ και τρία χρόνια είναι πεδίο εφαρμογής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πεδίο ληστρικής εκμετάλλευσης και εξανδραποδισμού του λαού, που ο φασισμός έχει απλώσει την επιρροή του και οι συμμορίες του μπορεί να χρησιμοποιηθούν όποτε χρειαστεί, τα γεγονότα στην Ουκρανία δίνουν την αφορμή για να βγουν συμπεράσματα που οδηγούν σε συγκεκριμένα καθήκοντα και πράξη. Μέσα σ’ αυτό το μαύρο διεθνές περιβάλλον που μυρίζει μπαρούτι, με τη συγκεκριμένη κατάσταση στη χώρα μας, όσοι θέλουν να αντιπαλέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όσοι πιστεύουν ότι οι λαοί μπορούν τελικά να νικήσουν, οφείλουν να συσπειρωθούν γύρω από το καθήκον της ανασυγκρότησης της κομμουνιστικής αριστεράς, της ανάπτυξης κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί μόνο ένα τέτοιο κίνημα στη χώρα μας και διεθνώς μπορεί να ανακόψει την επιστροφή στη βαρβαρότητα, μόνο αυτό φοβάται ο αντίπαλος. Μόνο αυτό μπορεί να προετοιμάσει και να οργανώσει το λαό, να στήσει μέτωπα, να συντονίσει και να καθοδηγήσει αποτελεσματικά τους επιμέρους αγώνες. Αυτός ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος, επίπονος, αλλά αυτή είναι η αναγκαιότητα των καιρών που ζούμε. Και είναι ο μόνος δρόμος.
Στον σημερινό –δυσμενή για τους λαούς και τον κόσμο της εργασίας– συσχετισμό δύναμης και σε συνθήκες κρίσης, εντείνεται στο έπακρο η καταπίεση και η εκμετάλλευση. Δρομολογείται μια παλινόρθωση σχέσεων και καταστάσεων προοχτωβριανών τοπίων. Η μετατροπή περιοχών και χωρών σε σύγχρονες αποικίες, η υποδούλωση λαών. Το ξαναμοίρασμα περιοχών, η επαναχάραξη συνόρων, η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Η επιστροφή των εργασιακών σχέσεων, των συνθηκών εργασίας, των μεροκάματων, των όρων απομύζησης υπεραξίας, των όρων διαβίωσης των πλατιών λαϊκών μαζών, σε συνθήκες 19ου αιώνα. Ακυρώνεται ό,τι είχε καταχτηθεί χάρη στο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα –ακριβώς γιατί σήμερα ένα τέτοιο κίνημα απουσιάζει. Και όλα αυτά (που τα ζούμε και στη χώρα μας) είναι ζωτικής σημασίας για τη διαιώνιση του καπιταλιστικού συστήματος, για την εξασφάλιση κερδοφορίας μέσα στην κρίση –και γι’ αυτό ακριβώς επιχειρείται να επιβληθούν με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με τη μεγαλύτερη επιθετικότητα και κυνισμό.
Το σύστημα λαχτάρησε, φοβήθηκε από την ιστορία του 20ού αιώνα και έβγαλε τα συμπεράσματά του ώστε να μπορεί να αποτρέψει νέους τριγμούς στην κυριαρχία του. Οργάνωσε αποτελεσματικότερα τους αντεπαναστατικούς μηχανισμούς, τους μηχανισμούς επιβολής και κυριαρχίας: την καταστολή και τρομοκρατία, την προπαγάνδα του, τις κάθε είδους προβοκάτσιες, τις μεθόδους χειρισμού, εξαγοράς, εκμαυλισμού, αποβλάκωσης των μαζών, το στήσιμο βελούδινων, πορτοκαλί ή όποιας άλλης απόχρωσης «επαναστάσεων», το ξαναγράψιμο της ιστορίας, τις φασιστικές εφεδρείες.
Μέσα σ’ αυτό το γενικό πλαίσιο πρέπει να ιδωθούν τα γεγονότα στην Ουκρανία σήμερα, στη Συρία χθες, τη Γιουγκοσλαβία προχθές, και ενδεχομένως στη Βενεζουέλα αύριο ή την Κύπρο μεθαύριο. Και εδώ τα γεγονότα είναι κραυγαλέα, δεν χρειάζονται πολλά λόγια και ιδιαίτερες αναλύσεις. Ευρωπαίοι και αμερικάνοι θέλουν την Ουκρανία «αποικία» γιατί έτσι εξυπηρετούνται γεωπολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους και παράλληλα ξεδοντιάζεται ο ανταγωνιστής τους, η Ρωσία. Προετοιμάζουν λοιπόν και στήνουν την «εξέγερση» με κάθε τρόπο: με πακτωλό χρημάτων, με την υποδαύλιση εθνοτικών αντιθέσεων, με τη χρησιμοποίηση και τον εξοπλισμό εθνικιστικών και καθαρά φασιστικών ομάδων, με την ανάδειξη και στήριξη της «αντιπολίτευσης». (Όπου έχουν συμβεί ανάλογες πολιτικές ή καθεστωτικές ανατροπές την τελευταία 25ετία, πάντα προηγείται η προβολή μιας «αντιπολίτευσης» ή κάποιων «ηγετών της αντιπολίτευσης» γενικά κι αόριστα, χωρίς κανένα πολιτικό ή ιδεολογικό προσδιορισμό). Επεμβαίνουν ωμά και απροκάλυπτα στα εσωτερικά ενός τυπικά ανεξάρτητου κράτους υποστηρίζοντας την «εξέγερση», «διαμεσολαβώντας», υποδείχνοντας, απειλώντας και τελικά επιβάλλοντας την ανατροπή της κυβέρνησης. Τα όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στο Κίεβο στερούνται κάθε ίχνους αστικής ή διεθνούς νομιμότητας. Η κυβέρνηση εκδιώχτηκε πραξικοπηματικά, τα κυβερνητικά κτίρια και το κοινοβούλιο βρίσκονται υπό τον έλεγχο ένοπλων φασιστικών ομάδων, το ΚΚ τίθεται εκτός νόμου, ο Γιανουκόβιτς στέλνεται στη Χάγη, οι ευρωπαίοι αναζητούν ποιον θα ενθρονίσουν –την Τιμοσένκο ή άλλον «ηγέτη της αντιπολίτευσης» – η χώρα προχωρά σε διχοτόμηση με ή χωρίς εμφύλια σύρραξη και μια γενικότερη ανάφλεξη δεν είναι απίθανο ενδεχόμενο. Και όλα αυτά κυνικά, ωμά, απροκάλυπτα. Η «νομιμότητα» αφορά τον απεργό, τα λαϊκά κινήματα, όποιον διεκδικεί το δίκιο του, ή τον Καντάφι και τον Άσαντ –όχι όσους υπηρετούν τα συμφέροντα ΕΕ και ΗΠΑ. «Τρομοκράτες» είναι οι τούρκοι μέλη του DHKP-C που πιάστηκαν στου Γκύζη, διάφορες αριστερές και κομμουνιστικές οργανώσεις ανά τον κόσμο –όχι οι «διαδηλωτές» στο Κίεβο.
Αυτή η άγρια επιθετικότητα, η ωμή βίαιη επιβολή των σχεδίων τους δείχνει ότι αισθάνονται ανίκητοι ή μάλλον θέλουν να κάνουν τους εργαζόμενους και τους λαούς του κόσμου να νιώσουν ανίσχυροι, να πιστέψουν ότι είναι μάταιο, είναι αδύνατο να καταπολεμήσουν, να αποτρέψουν αυτά τα σχέδια, είναι αδύνατο να ξελασπώσουμε το μέλλον. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόνο ένα ισχυρό κομμουνιστικό κίνημα θα μπορούσε να τους απειλήσει –κι αυτό σήμερα δεν υπάρχει. Από την άλλη, οι δυνάμεις της αριστεράς, όσοι αναφέρονται στον κομμουνισμό, στο μεγαλύτερο μέρος τους έχουν αποδεχτεί –ομολογημένα ή ανομολόγητα– την παντοδυναμία του αντίπαλου και τη δική τους ανημπόρια. Κι αυτή η υπόκλιση στη ματαιότητα κάθε αντίστασης, κάθε προσπάθειας ριζικών επαναστατικών αλλαγών θεωρητικοποιείται, ντύνεται με κάθε λογής ιστορικούς, πολιτικούς και ιδεολογικούς αναθεωρητισμούς, οι όποιες ελπίδες εναποθέτονται στους εκλογικούς συσχετισμούς ή στις αυθόρμητες κινήσεις των μαζών, αναζητούνται νέα υποκείμενα ή κάποιος από μηχανής θεός, ενώ οι λαϊκές μάζες στέκουν αμήχανες μπροστά σ’ αυτό που ζούμε, απροετοίμαστες γι’ αυτό που έρχεται.
Στη χώρα μας, που εδώ και τρία χρόνια είναι πεδίο εφαρμογής των ιμπεριαλιστικών σχεδίων, πεδίο ληστρικής εκμετάλλευσης και εξανδραποδισμού του λαού, που ο φασισμός έχει απλώσει την επιρροή του και οι συμμορίες του μπορεί να χρησιμοποιηθούν όποτε χρειαστεί, τα γεγονότα στην Ουκρανία δίνουν την αφορμή για να βγουν συμπεράσματα που οδηγούν σε συγκεκριμένα καθήκοντα και πράξη. Μέσα σ’ αυτό το μαύρο διεθνές περιβάλλον που μυρίζει μπαρούτι, με τη συγκεκριμένη κατάσταση στη χώρα μας, όσοι θέλουν να αντιπαλέψουν τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, όσοι πιστεύουν ότι οι λαοί μπορούν τελικά να νικήσουν, οφείλουν να συσπειρωθούν γύρω από το καθήκον της ανασυγκρότησης της κομμουνιστικής αριστεράς, της ανάπτυξης κομμουνιστικού κινήματος. Γιατί μόνο ένα τέτοιο κίνημα στη χώρα μας και διεθνώς μπορεί να ανακόψει την επιστροφή στη βαρβαρότητα, μόνο αυτό φοβάται ο αντίπαλος. Μόνο αυτό μπορεί να προετοιμάσει και να οργανώσει το λαό, να στήσει μέτωπα, να συντονίσει και να καθοδηγήσει αποτελεσματικά τους επιμέρους αγώνες. Αυτός ο δρόμος είναι μακρύς, δύσκολος, επίπονος, αλλά αυτή είναι η αναγκαιότητα των καιρών που ζούμε. Και είναι ο μόνος δρόμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου