Γράφει ο Jay Cassano στην jadaliyya.com
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές η Ιστανμπούλ είναι σε κατάσταση
πολιορκίας. Η ισχύς ολόκληρης της αστυνομικής δύναμης της πόλης – της
μεγαλύτερης αστυνομικής δύναμης πόλης σε ολόκληρη την Ευρώπη – βίαια
προσπαθεί να καταστείλει τους ειρηνικούς καταληψίες του πάρκου Γκεζί.
Η διαμαρτυρία, που ξεκίνησε στις 27 Μάη, αφορά φαινομενικά τον σχεδιασμό για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου στη θέση ενός πάρκου στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Ιστανμπούλ. Παρόλα αυτά, μαζικά λαϊκά κινήματα σαν αυτό του οποίου είμαστε μάρτυρες δεν αναδύονται από το πουθενά. Τυπικά είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας και ακούραστης δουλειάς στη βάση από ακτιβιστές. Και μετά, κάτι συμβαίνει: μια σπίθα βάζει φωτιά στο εύφλεκτο υλικό που συγκεντρωνόταν σιωπηλά κάτω από τη μύτη όλων.
Η διαμαρτυρία ξεκίνησε από περίπου 70 διαδηλωτές του Δικαιώματος στην Πόλη, στο πάρκο Γκεζί στις 27 Μάη, όταν ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η κατεδάφιση του πάρκου. Οι ακτιβιστές σταμάτησαν επιτυχημένα την κατεδάφιση και κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα απ’ αυτούς πέρασαν τη νύχτα τους στο πάρκο. Σήκωσαν δύο μεγάλες σκηνές, έφεραν κιθάρες και διέδιδαν το μήνυμά τους στους περαστικούς. Αυτοί οι ακτιβιστές ήταν μέλη των συλλογικοτήτων «Αλληλεγγύη της Ταξίμ» και του «Συνδέσμου για την προστασία και τον καλλωπισμό του πάρκου Γκεζί της Ταξίμ» όπως και ανεξάρτητοι διαδηλωτές που ανησυχούσαν για το ζήτημα.
Στις 28 Μάη ένας συνασπισμός συλλογικοτήτων του Δικαιώματος στην Πόλη παρουσίασαν μια αίτηση στο Συμβούλιο Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ιστανμπούλ καλώντας το να προστατεύσει το πάρκο. Στις 1:30 το μεσημέρι της 28ης Μάη οι μπουλντόζες επέστρεψαν για δεύτερη φορά. Οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν και η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να αδειάσει το πάρκο. Ένας ακτιβιστής σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο και ήταν αδύνατο να τον μετακινήσουν, καθυστερώντας για ακόμα μια φορά την κατεδάφιση. Τελικά αυτή ξανάρχισε και συνεχιζόταν μέχρι που οι βουλευτές του Κόμματος της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, κόμμα φιλικό στον αγώνα των Κούρδων για δικαιώματα, και του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της αντιπολίτευσης Sırrı Süreyya Önder και Gülseren Onanç μπλόκαραν τις μπουλντόζες. Αυτό για άλλη μια φορά σταμάτησε την κατεδάφιση και μια διαδήλωση καλέστηκε για τις 7 το βράδυ της ίδιας μέρας. Διαδηλωτές κοιμήθηκαν για άλλη μια βραδιά στο πάρκο.
Η 29η Μάη ήταν πιο ήσυχη μέρα ενώ μερικές εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν να διαδηλώσουν στο πάρκο και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που θύμιζε φεστιβάλ, με ταινίες και συναυλίες. Κατά τη διάρκεια της μέρας ακτιβιστές φύτευαν δεντράκια στο πάρκο σαν δείγμα αντίστασης. Οι αριθμοί αυξήθηκαν και 150 άνθρωποι κοιμήθηκαν στο πάρκο αυτή τη νύχτα ενώ το κράτος ανασυντασσόταν.
Στις 30 Μάη η αστυνομία, απρόθυμη να επιτρέψει ένα τόσο μεγάλο τουριστικό σχέδιο να καταστραφεί με αυτόν τον τρόπο, ξύπνησε τους καταληψίες στις πέντε το πρωί ρίχνοντας τους δακρυγόνα. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως δεν πήραν το μήνυμα έβαλε φωτιά στις σκηνές τους. Με το πάρκο άδειο και το κράτος ξεκάθαρο πως εννοούσε ότι έλεγε, η κατεδάφιση ξαναξεκίνησε στις 7:50 το πρωί. Ο Önder για άλλη μια φορά μπήκε μπροστά στις μπουλντόζες με το σώμα του. Μετά από την διάδοση στα social media της είδησης για την πρωινή επιδρομή και την ταυτόχρονη χρήση αστυνομικής βίας, άνθρωποι συγκεντρωνόταν κατά τη διάρκεια της μέρας και ο αριθμός των διαδηλωτών που πέρασε το βράδυ στο πάρκο μαζικοποιήθηκε.
Η αστυνομία προσπάθησε να ακολουθήσει την ίδια τακτική το πρωινό της 31ης Μάη, αυτή τη φορά με πολλές εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμούνται στο πάρκο. Η επιδρομή ήταν ακόμη πιο βίαια από αυτή της προηγούμενης μέρας και στα μέσα ενημέρωσης είχε απαγορευτεί η πρόσβαση στο πάρκο. Μετά από αυτό η πλατεία Ταξίμ έγινε και επίσημα διεκδικούμενο έδαφος καθώς η αστυνομική βία κλιμακωνόταν και διαδηλωτές συγκρούονταν με την αστυνομία κατά τη διάρκεια όλης της μέρας.
Στο χάος που επακολούθησε, ο διάσημος freelance τούρκος δημοσιογράφος Ahmet Şık μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφού χτυπήθηκε στο κεφάλι από δακρυγόνο. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν πως ο Şık, που το 2011 έγραψε ένα βιβλίο για την αστυνομική διαφθορά στην Τουρκία του οποίου η έκδοση απαγορεύτηκε, χτυπήθηκε στο κεφάλι εκ προθέσεως και από απόσταση περίπου εννιά μέτρων (10 yards). Στο νοσοκομείο εισήχθη και ο ίδιος ο Önder, επίσης χτυπημένος από δακρυγόνο.
Κάτι που πιθανότατα θα ξεφούσκωνε χωρίς να έχει αντίκτυπο διαρκείας ξαφνικά πυροδότησε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας. Εκτιμήσεις κατά τη διάρκεια της 31ης Μάη τοποθετούν το νούμερο των διαδηλωτών μεταξύ 5.000 και 10.000 και η αστυνομία επιχείρησε μαζικά συλλήψεις όποιου επιχειρούσε να καταλάβει το πάρκο. Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν ελεύθερα χρήση δακρυγόνων με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας άμεσης πλημύρας χαρακτηριστικών φωτογραφιών που απεικόνιζαν το πνεύμα της αντίστασης. Υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες πως η αστυνομία χρησιμοποίησε τόσα δακρυγόνα που η Αστυνομία της Ιστανμπούλ χρειάστηκε να φέρει παρτίδες δακρυγόνων από την γειτονική πόλη Μπούρσα. Την Παρασκευή το hashtag #DirenGeziParki (Αντίσταση Πάρκο Γκεζί) ήταν, για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, το νούμερο ένα treding Hashtag του twitter παγκόσμια.
Αργά το βράδυ της 31ης Μάη η αστυνομία έκλεισε με οδοφράγματα όλους τους δρόμους και σταμάτησε όλες τις δημόσιες συγκοινωνίες που οδηγούσαν στην Πλατεία Ταξίμ. Αυτό ολοκλήρωσε την μεταμόρφωση της πλατείας σε πεδίο μάχης, καθώς οι διαδηλωτές επιχειρούσαν – και κάποιες στιγμές πετύχαιναν – να σπάσουν τα οδοφράγματα. Με τα νέα του γεγονότος του αποκλεισμού της Ταξίμ να κυκλοφορούν, και την αυξανόμενη οργή στην πολιτική blackout που ακολουθούσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολίτες της Ιστανμπούλ άρχισαν να οργανώνονται στις γειτονιές τους και να πορεύονται μαζί προς την Ταξίμ. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες στο twitter εκτιμούσαν πως περίπου 40.000 άνθρωποι, πεζοί, κατευθυνόταν προς την Ταξίμ, συμπεριλαμβανομένων και χιλιάδων που διέσχιζαν τη γέφυρα του Βοσπόρου, που ενώνει την ευρωπαϊκή με την ασιατική πλευρά της πόλης και που συνήθως παραμένει κλειστή για τους πεζούς.
Διαμαρτυρίες αλληλεγγύης εξαπλώθηκαν οργανικά σε άλλες πόλεις, κυρίως σαν έκφραση οργής για την αστυνομική βία. Διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους την Άγκυρας, της Σμύρνης, του Izmit, του Eskişehir, της Kayseri, της Antalya, της Kutahya και σίγουρα και αλλού. Η Radikal μετέδιδε πως οι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα στη Σμύρνη και το Εσκισεχίρ και πως δεκάδες συλλήψεις έγιναν σε πολλές πόλεις. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται πως οι αριθμοί των διαδηλωτών θα συνεχίσουν να αυξάνονται και οι διαδηλώσεις θα κλιμακώνονται.
Η αστυνομική βία δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί ακραία. Σύμφωνα με το τουρκικό εναλλακτικό ειδησεογραφικό site Bianet, τουλάχιστον εκατό διαδηλωτές τραυματίστηκαν. Αλλά αυτό μεταδόθηκε κατά τη διάρκεια της μέρας την 31η Μάη και φαίνεται πως είναι μια συντηρητική εκτίμηση στο σημείο που βρισκόμαστε, ειδικά δεδομένου του επιπέδου βίας και χρήσης δακρυγόνων, που θεωρούνται ευρέως σαν χημικό όπλο. Η καθημερινή εφημερίδα Radikal έχει μια σειρά βίντεο που επιδεικνύουν το μέγεθος της αστυνομικής βίας. Σύμφωνα με ένα live blog του αριστερού website Sendika.org η αστυνομία σε περισσότερες από μια στιγμές μπλόκαρε τη διέλευση ασθενοφόρων που κατευθύνονταν στους τραυματίες. Η αντίδραση της αστυνομίας ώθησε την Emma Sinclair-Webb, επικεφαλής ερευνήτρια στο Human Rights Watch, να δηλώσει την Παρασκευή πως «η επίδειξη ακραίας αστυνομικής βίας για άλλη μια φορά ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές στο πάρκο Ταξίμ, αποδεικνύει την βαθιά αδιαλλαξία της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών απέναντι στο δικαίωμα στη συγκέντρωση και την μη βίαιη διαμαρτυρία στην Τουρκία σήμερα».
Η απαρχή της εξέγερσης
Το γεγονός ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν τη στήριξη κάποιου πολιτικού κόμματος και ούτε σχετιζόταν με την διαμάχη για το Κουρδικό ζήτημα οδήγησε σε συγκρίσεις με το κίνημα του Occupy Wall Street (OWS) ή ακόμα και τις διαδηλώσεις του Seattle απέναντι στον World Trade Organization το 1999. Οι διαδηλωτές του OWS στις ΗΠΑ, έχοντας κι αυτοί εμπνευστεί από τις τακτικές των αραβικών εξεγέρσεων, δηλώνουν τώρα την αλληλεγγύη τους στους Τούρκους ακτιβιστές. Αυτή τη στιγμή κανένα κόμμα και καμία συλλογικότητα δεν μπορεί να διεκδικήσει την ιδιοκτησία του κινήματος και το μόνο σημάδι συνεργασίας είναι ο διαδικτυακός κόμβος πληροφοριών DirenGeziParki.com.
Αλλά αυτή η διαμαρτυρία είναι η πιο πρόσφατη επίδειξη ενός κινήματος που αναδευόταν εδώ και καιρό. Το εμπορικό κέντρο είναι μόνο ένα στοιχείο ενός σχεδίου για τον συνολικό επανασχεδιασμό της πλατείας Ταξίμ και τη μετατροπή της σε ένα αποστειρωμένο αστικό κέντρο, χώρο πιο φιλικό προς τα αυτοκίνητα, που να διευκολύνει τον τουρισμό. Μαζικές διαμαρτυρίες έγιναν πρόσφατα επίσης και για να σταματήσουν το κλείσιμο του εμβληματικού χώρου του Κινηματογράφου Emek, που βρίσκεται στη λεωφόρο İstiklal Avenue της πλατείας Ταξίμ, και το οποίο επίσης μετατρέπεται (χωρίς να μας εκπλήσσει) σε εμπορικό κέντρο.
Η πλατεία Ταξίμ είναι η καρδιά και η ψυχή της Ιστανμπούλ. Αποτελεί κοινό μυστικό για τους πολίτες πως αν ποτέ πρόκειται να συμβεί μια επανάσταση στην Τουρκία, αυτή θα ξεκινήσει από την Ταξίμ. Διαδηλώσεις συχνά γίνονται στην πλατεία και τα ζητήματα που αναδεικνύουν αφορούν την πλήρη γκάμα αυτών που απασχολούν τους τούρκους πολίτες: την ισότητα των LGBT, την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ένα τέλος στην διαμάχη με τους Κούρδους, το τέλος της υποχρεωτικής στράτευσης, την οικονομική δικαιοσύνη και άλλα. Το 2011 πραγματοποιήθηκε εκεί μια μαζική μονοήμερη διαμαρτυρία για τη στήριξη του ανοιχτού και ελεύθερου διαδικτύου που συγκέντρωσε πάνω από 30.000 ανθρώπους.
Η Ταξίμ είναι επίσης κάθε χρόνο ο τόπος της μαζικής συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς , εν μέρει σαν απάντηση στην σφαγή της Πλατείας Ταξίμ που έγινε εκεί την Πρωτομαγιά του 1977. Την φετινή Πρωτομαγιά η αστυνομία της Ιστανμπούλ διέλυσε βίαια τους διαδηλωτές, χρησιμοποιώντας πάνω από 14 τόνους νερού αναμεμειγμένου με δακρυγόνα. Σαν απόδειξη της σύνδεσης μεταξύ της τρέχουσας διαμαρτυρίας και αυτών της Πρωτομαγιάς, η Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων (γνωστή και με το ακρωνύμιο DISK και μία από της πολυπληθέστερες συνομοσπονδίες εργατών της Τουρκίας) επίσημα κάλεσε τα μέλη της να βγουν και να στηρίξουν την κατάληψη.
Στη νέα Ταξίμ θα εξαφανιστούν οι μεγάλες είσοδοι πεζών από όλες τις πλευρές της και θα αντικατασταθούν με σήραγγες αυτοκινήτων, μετατρέποντάς την σε ένα μέρος αφιλόξενο στις συγκεντρώσεις και τις διαμαρτυρίες. Εν ολίγοις θα μετατραπεί σε ένα φωτογραφικό προορισμό για τουρίστες που θα περνούν από εκεί για πέντε λεπτά και μετά θα συνεχίζουν τα απαλλαγμένα από φόρους ψώνια τους.
Άλλο ένα κλειδί αποτελεί η προγραμματισμένη κατασκευή μιας τρίτης γέφυρας που διασχίζει τον Βόσπορο στην Ιστανμπούλ. Τα θεμέλια της κατασκευής της τρίτης γέφυρας μπήκαν την πρώτη μέρα της διαμαρτυρίας και ήταν μια από τις κύριες ανησυχίες των διαδηλωτών, παρά το γεγονός ότι αυτοί καταλάμβαναν το πάρκο Γκεζί και όχι το χώρο κατασκευής της γέφυρας. Εφόσον χτιστεί η γέφυρα αναμένεται να ολοκληρώσει την αποψίλωση των δέντρων της πόλης θυσιάζοντας το βόρειο δάσος του Belgrade στο όνομα της ανάπτυξης. Η Τρίτη γέφυρα είναι άλλο ένα παράδειγμα του σχεδίου του ΑΚP που στρέφεται προς ένα σχέδιο για την Ιστανμπούλ με γνώμονα την ανάπτυξη και το αυτοκίνητο και με απόλυτη αδιαφορία για την βιωσιμότητα της πόλης με κοινωνικούς και οικολογικούς όρους. Αυτές οι ανησυχίες υπογραμμίστηκαν σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ με τίτλο Ecumenopolis: City Without Limits, το οποίο έσπασε τα ταμεία στους κινηματογράφους της λεωφόρου İstiklal στην Ταξίμ όπου και έκανε πρεμιέρα.
Πολιτιστικοί πόλεμοι ή Οικονομική αστάθεια;
Το συνολικό σχέδιο του επανασχεδιασμού της πλατείας Ταξίμ είναι μέρος μιας νεοφιλελεύθερης στροφής στην οποία επικεντρώνεται το Κόμμα για τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη (ΑΚΡ) του πρωθυπουργού Ερντογάν. Το κέντρο της Ιστανμπούλ υπόκειται σε μια ταχεία διαδικασία ανάπλασης (gentrification), ειδικά στις ιστορικές γειτονιές του Sulukule, του Tarlabaşı, του Tophane, και του Fener-Balat, οι οποίες στέγαζαν τους φτωχούς, τους μετανάστες, τους Κούρδους και τους Ρομά. Ο στόχος της επονομαζόμενης και «αστικής ανακαίνισης» είναι να κάνει χώρο για περισσότερες τουριστικές ατραξιόν, ή – τουλάχιστον – να «καθαρίσει» τις γειτονιές μετακινώντας από αυτές τους κατοίκους της εργατικής τάξης που μπορεί να έδιωχναν τους τουρίστες. Η ιδέα είναι ότι αυτό το νέο και βελτιωμένο κέντρο της πόλης θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις στην Ιστανμπούλ, η οποία προορίζεται να αναπτυχθεί σε ένα οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή.
Κάποια μέσα συνέδεσαν τις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί με τον πρόσφατο περιορισμό στην πώληση αλκοόλπου αποφάσισε το ΑΚΡ. Με αυτόν τον τρόπο οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να εμφανίσουν την κατάληψη του πάρκου Γκεζί σαν μια διαμάχη μεταξύ του ισλαμισμού του Ερντογάν και του κοσμικού ήθους της χώρας. Η κοσμική αντιπολίτευση , το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) πήρε επίσης θέση και προσπάθησε να προσεταιριστεί την εξέγερση μετατρέποντας το κίνημα σε σύμβολο του πολέμου των πολιτισμών μεταξύ της κοσμικής νεολαίας και της μεγαλύτερης ισλαμικής γενιάς. Όσο γοητευτικό κι αν μοιάζει αυτό το κάδρο στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Ενώ πολλοί διαδηλωτές είναι χωρίς αμφιβολία θέσει κοσμικοί που ανάμεσα στα κίνητρα τους συμπεριλαμβάνουν και την αντίθεση στον όλο και αυξανόμενο κοινωνικό συντηρητισμό του ΑΚΡ, δεν υπάρχει ένδειξη πως αυτό είναι που τελικά έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Μάλιστα , όταν ο επικεφαλής του CHP, Kemal Kılıçdaroğlu, πήγε στο πάρκο Γκεζί να μιλήσει, οι διαδηλωτές τραγουδούσαν κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, καλύπτοντάς τη, και μην επιτρέποντας να ακουστεί. Είναι ξεκάθαρο πως το κίνημα μέχρι στιγμής είναι μια διαμάχη για το όραμα του αστικού χώρου μεταξύ των ελίτ που κυβερνούν και των ανθρώπων που πραγματικά ζουν, εργάζονται και παίζουν στην πόλη. Το #DirenGeziParki αναδύθηκε σαν κύριο hashtag στο Twitter. Αυτό το συνδέει με διαδηλώσεις που έγιναν το 2009 στην Ιστανμπούλ ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, και οι οποίες έγιναν υπό το σύνθημα, “Diren Istanbul” ( Αντίσταση Ιστανμπούλ) — στα αγγλικά “Resist Istanbul”— που έξυπνα μετατράπηκε στο σύντομα μεταφρασμένο “ResIstanbul.”
Την ίδια στιγμή , και καθώς οι διαδηλώσεις φαίνεται πως διαχέονται και παίρνουν έναν πιο γενικό αντι-κυβερνητικό τόνο, δεν είναι απίθανο η γενική δυσαρέσκεια με τον Ερντογάν να επικρατήσει σαν το κύριο μήνυμα του κινήματος. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να περιμένουμε να δούμε ένα ρήγμα μεταξύ της φιλελεύθερης κοσμικής αντιπολίτευσης που μπήκε στις διαδηλώσεις από την 31η Μάη και μετά και τους ριζοσπαστικούς διαδηλωτές που γέννησαν το κίνημα αρχικά.
Κατά τη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων η Τουρκία παρέμεινε φαινομενικά σταθερή. Κάποιοι σχολιαστές πρότειναν την Τουρκία σαν ένα μοντέλο για τα μετα-εξεγερσιακά αραβικά κράτη, κυρίως την Αίγυπτο. Το μίγμα ενός «μετριοπαθούς» ισλαμιστή πρωθυπουργού και ενός «κοσμικού» συντάγματος έκανε την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ένα γοητευτικό πρωτότυπο για μια νέα Μέση Ανατολή στα μάτια των Δυτικών αναλυτών. Άλλοι, μαζί κι εγώ, επισημάναμε πως η Τουρκία είναι μια κακή επιλογή προτύπου, δεδομένης της συνεχιζόμενης διαμάχης με την Κουρδική της μειονότητα και μυριάδων άλλων δυναμικών στοιχείων.
Σήμερα φαίνεται λες και οι εσωτερικές διαιρέσεις της Τουρκίας βγαίνουν στην επιφάνεια με τρόπους που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει για αρκετό καιρό. Αυτό που βλέπουμε στην κατάληψη του πάρκου Γκεζί είναι μια ξαφνική έκρηξη του κινήματος για το Δικαίωμα στην Πόλη, αναμεμιγμένη με γενικά αντικυβερνητικά αισθήματα. Προς το παρόν, ένα δικαστήριο της Ιστανμπούλ έχει προσωρινά διακόψει την κατασκευαστική διαδικασία στο πάρκο, εν αναμονή διαδικασίας ακρόασης για το θέμα. Καθώς ο καιρός περνά, και αυτό το κίνημα συνεχίζει να αναπτύσσεται, ρήγματα είναι πιθανό να συμβούν και το νόημα της διαμαρτυρίας θα γίνει αντικείμενο αμφισβήτησης τόσο όσο είναι και ο φυσικός χώρος της πλατείας Ταξίμ. Αλλά προς το παρόν, μεταξύ της μαζικής διαδήλωσης της Πρωτομαγιάς και του εθνικής εμβέλειας παρόντος κινήματος λιγότερο από ένα μήνα μετά, μπορεί τελικά να βρισκόμαστε μπροστά από ένα καλοκαίρι ξεσηκωμού στην Τουρκία.
[η Cihan Tekay συνεισέφερε έρευνα σε αυτό το άρθρο]
μεταφράζει και μεταφέρει από το Radiobubble όπου δημοσιεύτηκε η Jaquou
by @domianos
Η διαμαρτυρία, που ξεκίνησε στις 27 Μάη, αφορά φαινομενικά τον σχεδιασμό για τη δημιουργία εμπορικού κέντρου στη θέση ενός πάρκου στην κεντρική πλατεία Ταξίμ της Ιστανμπούλ. Παρόλα αυτά, μαζικά λαϊκά κινήματα σαν αυτό του οποίου είμαστε μάρτυρες δεν αναδύονται από το πουθενά. Τυπικά είναι αποτέλεσμα μακροχρόνιας και ακούραστης δουλειάς στη βάση από ακτιβιστές. Και μετά, κάτι συμβαίνει: μια σπίθα βάζει φωτιά στο εύφλεκτο υλικό που συγκεντρωνόταν σιωπηλά κάτω από τη μύτη όλων.
Η διαμαρτυρία ξεκίνησε από περίπου 70 διαδηλωτές του Δικαιώματος στην Πόλη, στο πάρκο Γκεζί στις 27 Μάη, όταν ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η κατεδάφιση του πάρκου. Οι ακτιβιστές σταμάτησαν επιτυχημένα την κατεδάφιση και κάτι παραπάνω από μια ντουζίνα απ’ αυτούς πέρασαν τη νύχτα τους στο πάρκο. Σήκωσαν δύο μεγάλες σκηνές, έφεραν κιθάρες και διέδιδαν το μήνυμά τους στους περαστικούς. Αυτοί οι ακτιβιστές ήταν μέλη των συλλογικοτήτων «Αλληλεγγύη της Ταξίμ» και του «Συνδέσμου για την προστασία και τον καλλωπισμό του πάρκου Γκεζί της Ταξίμ» όπως και ανεξάρτητοι διαδηλωτές που ανησυχούσαν για το ζήτημα.
Στις 28 Μάη ένας συνασπισμός συλλογικοτήτων του Δικαιώματος στην Πόλη παρουσίασαν μια αίτηση στο Συμβούλιο Προστασίας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ιστανμπούλ καλώντας το να προστατεύσει το πάρκο. Στις 1:30 το μεσημέρι της 28ης Μάη οι μπουλντόζες επέστρεψαν για δεύτερη φορά. Οι διαδηλωτές αντιστάθηκαν και η αστυνομία έκανε χρήση δακρυγόνων για να αδειάσει το πάρκο. Ένας ακτιβιστής σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο και ήταν αδύνατο να τον μετακινήσουν, καθυστερώντας για ακόμα μια φορά την κατεδάφιση. Τελικά αυτή ξανάρχισε και συνεχιζόταν μέχρι που οι βουλευτές του Κόμματος της Ειρήνης και της Δημοκρατίας, κόμμα φιλικό στον αγώνα των Κούρδων για δικαιώματα, και του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος της αντιπολίτευσης Sırrı Süreyya Önder και Gülseren Onanç μπλόκαραν τις μπουλντόζες. Αυτό για άλλη μια φορά σταμάτησε την κατεδάφιση και μια διαδήλωση καλέστηκε για τις 7 το βράδυ της ίδιας μέρας. Διαδηλωτές κοιμήθηκαν για άλλη μια βραδιά στο πάρκο.
Η 29η Μάη ήταν πιο ήσυχη μέρα ενώ μερικές εκατοντάδες άνθρωποι ήρθαν να διαδηλώσουν στο πάρκο και δημιούργησαν μια ατμόσφαιρα που θύμιζε φεστιβάλ, με ταινίες και συναυλίες. Κατά τη διάρκεια της μέρας ακτιβιστές φύτευαν δεντράκια στο πάρκο σαν δείγμα αντίστασης. Οι αριθμοί αυξήθηκαν και 150 άνθρωποι κοιμήθηκαν στο πάρκο αυτή τη νύχτα ενώ το κράτος ανασυντασσόταν.
Στις 30 Μάη η αστυνομία, απρόθυμη να επιτρέψει ένα τόσο μεγάλο τουριστικό σχέδιο να καταστραφεί με αυτόν τον τρόπο, ξύπνησε τους καταληψίες στις πέντε το πρωί ρίχνοντας τους δακρυγόνα. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία πως δεν πήραν το μήνυμα έβαλε φωτιά στις σκηνές τους. Με το πάρκο άδειο και το κράτος ξεκάθαρο πως εννοούσε ότι έλεγε, η κατεδάφιση ξαναξεκίνησε στις 7:50 το πρωί. Ο Önder για άλλη μια φορά μπήκε μπροστά στις μπουλντόζες με το σώμα του. Μετά από την διάδοση στα social media της είδησης για την πρωινή επιδρομή και την ταυτόχρονη χρήση αστυνομικής βίας, άνθρωποι συγκεντρωνόταν κατά τη διάρκεια της μέρας και ο αριθμός των διαδηλωτών που πέρασε το βράδυ στο πάρκο μαζικοποιήθηκε.
Η αστυνομία προσπάθησε να ακολουθήσει την ίδια τακτική το πρωινό της 31ης Μάη, αυτή τη φορά με πολλές εκατοντάδες ανθρώπους να κοιμούνται στο πάρκο. Η επιδρομή ήταν ακόμη πιο βίαια από αυτή της προηγούμενης μέρας και στα μέσα ενημέρωσης είχε απαγορευτεί η πρόσβαση στο πάρκο. Μετά από αυτό η πλατεία Ταξίμ έγινε και επίσημα διεκδικούμενο έδαφος καθώς η αστυνομική βία κλιμακωνόταν και διαδηλωτές συγκρούονταν με την αστυνομία κατά τη διάρκεια όλης της μέρας.
Στο χάος που επακολούθησε, ο διάσημος freelance τούρκος δημοσιογράφος Ahmet Şık μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αφού χτυπήθηκε στο κεφάλι από δακρυγόνο. Αυτόπτες μάρτυρες είπαν πως ο Şık, που το 2011 έγραψε ένα βιβλίο για την αστυνομική διαφθορά στην Τουρκία του οποίου η έκδοση απαγορεύτηκε, χτυπήθηκε στο κεφάλι εκ προθέσεως και από απόσταση περίπου εννιά μέτρων (10 yards). Στο νοσοκομείο εισήχθη και ο ίδιος ο Önder, επίσης χτυπημένος από δακρυγόνο.
Κάτι που πιθανότατα θα ξεφούσκωνε χωρίς να έχει αντίκτυπο διαρκείας ξαφνικά πυροδότησε μια από τις μεγαλύτερες κινητοποιήσεις στην σύγχρονη ιστορία της Τουρκίας. Εκτιμήσεις κατά τη διάρκεια της 31ης Μάη τοποθετούν το νούμερο των διαδηλωτών μεταξύ 5.000 και 10.000 και η αστυνομία επιχείρησε μαζικά συλλήψεις όποιου επιχειρούσε να καταλάβει το πάρκο. Οι αστυνομικές δυνάμεις έκαναν ελεύθερα χρήση δακρυγόνων με αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας άμεσης πλημύρας χαρακτηριστικών φωτογραφιών που απεικόνιζαν το πνεύμα της αντίστασης. Υπάρχουν μάλιστα μαρτυρίες πως η αστυνομία χρησιμοποίησε τόσα δακρυγόνα που η Αστυνομία της Ιστανμπούλ χρειάστηκε να φέρει παρτίδες δακρυγόνων από την γειτονική πόλη Μπούρσα. Την Παρασκευή το hashtag #DirenGeziParki (Αντίσταση Πάρκο Γκεζί) ήταν, για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, το νούμερο ένα treding Hashtag του twitter παγκόσμια.
Αργά το βράδυ της 31ης Μάη η αστυνομία έκλεισε με οδοφράγματα όλους τους δρόμους και σταμάτησε όλες τις δημόσιες συγκοινωνίες που οδηγούσαν στην Πλατεία Ταξίμ. Αυτό ολοκλήρωσε την μεταμόρφωση της πλατείας σε πεδίο μάχης, καθώς οι διαδηλωτές επιχειρούσαν – και κάποιες στιγμές πετύχαιναν – να σπάσουν τα οδοφράγματα. Με τα νέα του γεγονότος του αποκλεισμού της Ταξίμ να κυκλοφορούν, και την αυξανόμενη οργή στην πολιτική blackout που ακολουθούσαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι πολίτες της Ιστανμπούλ άρχισαν να οργανώνονται στις γειτονιές τους και να πορεύονται μαζί προς την Ταξίμ. Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες στο twitter εκτιμούσαν πως περίπου 40.000 άνθρωποι, πεζοί, κατευθυνόταν προς την Ταξίμ, συμπεριλαμβανομένων και χιλιάδων που διέσχιζαν τη γέφυρα του Βοσπόρου, που ενώνει την ευρωπαϊκή με την ασιατική πλευρά της πόλης και που συνήθως παραμένει κλειστή για τους πεζούς.
Διαμαρτυρίες αλληλεγγύης εξαπλώθηκαν οργανικά σε άλλες πόλεις, κυρίως σαν έκφραση οργής για την αστυνομική βία. Διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους την Άγκυρας, της Σμύρνης, του Izmit, του Eskişehir, της Kayseri, της Antalya, της Kutahya και σίγουρα και αλλού. Η Radikal μετέδιδε πως οι διαδηλωτές αντιμετωπίστηκαν με δακρυγόνα στη Σμύρνη και το Εσκισεχίρ και πως δεκάδες συλλήψεις έγιναν σε πολλές πόλεις. Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές φαίνεται πως οι αριθμοί των διαδηλωτών θα συνεχίσουν να αυξάνονται και οι διαδηλώσεις θα κλιμακώνονται.
Η αστυνομική βία δεν θα μπορούσε παρά να χαρακτηριστεί ακραία. Σύμφωνα με το τουρκικό εναλλακτικό ειδησεογραφικό site Bianet, τουλάχιστον εκατό διαδηλωτές τραυματίστηκαν. Αλλά αυτό μεταδόθηκε κατά τη διάρκεια της μέρας την 31η Μάη και φαίνεται πως είναι μια συντηρητική εκτίμηση στο σημείο που βρισκόμαστε, ειδικά δεδομένου του επιπέδου βίας και χρήσης δακρυγόνων, που θεωρούνται ευρέως σαν χημικό όπλο. Η καθημερινή εφημερίδα Radikal έχει μια σειρά βίντεο που επιδεικνύουν το μέγεθος της αστυνομικής βίας. Σύμφωνα με ένα live blog του αριστερού website Sendika.org η αστυνομία σε περισσότερες από μια στιγμές μπλόκαρε τη διέλευση ασθενοφόρων που κατευθύνονταν στους τραυματίες. Η αντίδραση της αστυνομίας ώθησε την Emma Sinclair-Webb, επικεφαλής ερευνήτρια στο Human Rights Watch, να δηλώσει την Παρασκευή πως «η επίδειξη ακραίας αστυνομικής βίας για άλλη μια φορά ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές στο πάρκο Ταξίμ, αποδεικνύει την βαθιά αδιαλλαξία της κυβέρνησης και των τοπικών αρχών απέναντι στο δικαίωμα στη συγκέντρωση και την μη βίαιη διαμαρτυρία στην Τουρκία σήμερα».
Η απαρχή της εξέγερσης
Το γεγονός ότι οι διαδηλωτές δεν είχαν τη στήριξη κάποιου πολιτικού κόμματος και ούτε σχετιζόταν με την διαμάχη για το Κουρδικό ζήτημα οδήγησε σε συγκρίσεις με το κίνημα του Occupy Wall Street (OWS) ή ακόμα και τις διαδηλώσεις του Seattle απέναντι στον World Trade Organization το 1999. Οι διαδηλωτές του OWS στις ΗΠΑ, έχοντας κι αυτοί εμπνευστεί από τις τακτικές των αραβικών εξεγέρσεων, δηλώνουν τώρα την αλληλεγγύη τους στους Τούρκους ακτιβιστές. Αυτή τη στιγμή κανένα κόμμα και καμία συλλογικότητα δεν μπορεί να διεκδικήσει την ιδιοκτησία του κινήματος και το μόνο σημάδι συνεργασίας είναι ο διαδικτυακός κόμβος πληροφοριών DirenGeziParki.com.
Αλλά αυτή η διαμαρτυρία είναι η πιο πρόσφατη επίδειξη ενός κινήματος που αναδευόταν εδώ και καιρό. Το εμπορικό κέντρο είναι μόνο ένα στοιχείο ενός σχεδίου για τον συνολικό επανασχεδιασμό της πλατείας Ταξίμ και τη μετατροπή της σε ένα αποστειρωμένο αστικό κέντρο, χώρο πιο φιλικό προς τα αυτοκίνητα, που να διευκολύνει τον τουρισμό. Μαζικές διαμαρτυρίες έγιναν πρόσφατα επίσης και για να σταματήσουν το κλείσιμο του εμβληματικού χώρου του Κινηματογράφου Emek, που βρίσκεται στη λεωφόρο İstiklal Avenue της πλατείας Ταξίμ, και το οποίο επίσης μετατρέπεται (χωρίς να μας εκπλήσσει) σε εμπορικό κέντρο.
Η πλατεία Ταξίμ είναι η καρδιά και η ψυχή της Ιστανμπούλ. Αποτελεί κοινό μυστικό για τους πολίτες πως αν ποτέ πρόκειται να συμβεί μια επανάσταση στην Τουρκία, αυτή θα ξεκινήσει από την Ταξίμ. Διαδηλώσεις συχνά γίνονται στην πλατεία και τα ζητήματα που αναδεικνύουν αφορούν την πλήρη γκάμα αυτών που απασχολούν τους τούρκους πολίτες: την ισότητα των LGBT, την αναγνώριση της γενοκτονίας των Αρμενίων, ένα τέλος στην διαμάχη με τους Κούρδους, το τέλος της υποχρεωτικής στράτευσης, την οικονομική δικαιοσύνη και άλλα. Το 2011 πραγματοποιήθηκε εκεί μια μαζική μονοήμερη διαμαρτυρία για τη στήριξη του ανοιχτού και ελεύθερου διαδικτύου που συγκέντρωσε πάνω από 30.000 ανθρώπους.
Η Ταξίμ είναι επίσης κάθε χρόνο ο τόπος της μαζικής συγκέντρωσης της Πρωτομαγιάς , εν μέρει σαν απάντηση στην σφαγή της Πλατείας Ταξίμ που έγινε εκεί την Πρωτομαγιά του 1977. Την φετινή Πρωτομαγιά η αστυνομία της Ιστανμπούλ διέλυσε βίαια τους διαδηλωτές, χρησιμοποιώντας πάνω από 14 τόνους νερού αναμεμειγμένου με δακρυγόνα. Σαν απόδειξη της σύνδεσης μεταξύ της τρέχουσας διαμαρτυρίας και αυτών της Πρωτομαγιάς, η Συνομοσπονδία Επαναστατικών Συνδικάτων (γνωστή και με το ακρωνύμιο DISK και μία από της πολυπληθέστερες συνομοσπονδίες εργατών της Τουρκίας) επίσημα κάλεσε τα μέλη της να βγουν και να στηρίξουν την κατάληψη.
Στη νέα Ταξίμ θα εξαφανιστούν οι μεγάλες είσοδοι πεζών από όλες τις πλευρές της και θα αντικατασταθούν με σήραγγες αυτοκινήτων, μετατρέποντάς την σε ένα μέρος αφιλόξενο στις συγκεντρώσεις και τις διαμαρτυρίες. Εν ολίγοις θα μετατραπεί σε ένα φωτογραφικό προορισμό για τουρίστες που θα περνούν από εκεί για πέντε λεπτά και μετά θα συνεχίζουν τα απαλλαγμένα από φόρους ψώνια τους.
Άλλο ένα κλειδί αποτελεί η προγραμματισμένη κατασκευή μιας τρίτης γέφυρας που διασχίζει τον Βόσπορο στην Ιστανμπούλ. Τα θεμέλια της κατασκευής της τρίτης γέφυρας μπήκαν την πρώτη μέρα της διαμαρτυρίας και ήταν μια από τις κύριες ανησυχίες των διαδηλωτών, παρά το γεγονός ότι αυτοί καταλάμβαναν το πάρκο Γκεζί και όχι το χώρο κατασκευής της γέφυρας. Εφόσον χτιστεί η γέφυρα αναμένεται να ολοκληρώσει την αποψίλωση των δέντρων της πόλης θυσιάζοντας το βόρειο δάσος του Belgrade στο όνομα της ανάπτυξης. Η Τρίτη γέφυρα είναι άλλο ένα παράδειγμα του σχεδίου του ΑΚP που στρέφεται προς ένα σχέδιο για την Ιστανμπούλ με γνώμονα την ανάπτυξη και το αυτοκίνητο και με απόλυτη αδιαφορία για την βιωσιμότητα της πόλης με κοινωνικούς και οικολογικούς όρους. Αυτές οι ανησυχίες υπογραμμίστηκαν σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ με τίτλο Ecumenopolis: City Without Limits, το οποίο έσπασε τα ταμεία στους κινηματογράφους της λεωφόρου İstiklal στην Ταξίμ όπου και έκανε πρεμιέρα.
Πολιτιστικοί πόλεμοι ή Οικονομική αστάθεια;
Το συνολικό σχέδιο του επανασχεδιασμού της πλατείας Ταξίμ είναι μέρος μιας νεοφιλελεύθερης στροφής στην οποία επικεντρώνεται το Κόμμα για τη Δικαιοσύνη και την Ανάπτυξη (ΑΚΡ) του πρωθυπουργού Ερντογάν. Το κέντρο της Ιστανμπούλ υπόκειται σε μια ταχεία διαδικασία ανάπλασης (gentrification), ειδικά στις ιστορικές γειτονιές του Sulukule, του Tarlabaşı, του Tophane, και του Fener-Balat, οι οποίες στέγαζαν τους φτωχούς, τους μετανάστες, τους Κούρδους και τους Ρομά. Ο στόχος της επονομαζόμενης και «αστικής ανακαίνισης» είναι να κάνει χώρο για περισσότερες τουριστικές ατραξιόν, ή – τουλάχιστον – να «καθαρίσει» τις γειτονιές μετακινώντας από αυτές τους κατοίκους της εργατικής τάξης που μπορεί να έδιωχναν τους τουρίστες. Η ιδέα είναι ότι αυτό το νέο και βελτιωμένο κέντρο της πόλης θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις στην Ιστανμπούλ, η οποία προορίζεται να αναπτυχθεί σε ένα οικονομικό και πολιτιστικό κέντρο στο σταυροδρόμι της Ευρώπης με τη Μέση Ανατολή.
Κάποια μέσα συνέδεσαν τις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί με τον πρόσφατο περιορισμό στην πώληση αλκοόλπου αποφάσισε το ΑΚΡ. Με αυτόν τον τρόπο οι δημοσιογράφοι προσπαθούν να εμφανίσουν την κατάληψη του πάρκου Γκεζί σαν μια διαμάχη μεταξύ του ισλαμισμού του Ερντογάν και του κοσμικού ήθους της χώρας. Η κοσμική αντιπολίτευση , το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα (CHP) πήρε επίσης θέση και προσπάθησε να προσεταιριστεί την εξέγερση μετατρέποντας το κίνημα σε σύμβολο του πολέμου των πολιτισμών μεταξύ της κοσμικής νεολαίας και της μεγαλύτερης ισλαμικής γενιάς. Όσο γοητευτικό κι αν μοιάζει αυτό το κάδρο στα δυτικά μέσα ενημέρωσης, δεν θα μπορούσε να είναι πιο μακριά από την αλήθεια. Ενώ πολλοί διαδηλωτές είναι χωρίς αμφιβολία θέσει κοσμικοί που ανάμεσα στα κίνητρα τους συμπεριλαμβάνουν και την αντίθεση στον όλο και αυξανόμενο κοινωνικό συντηρητισμό του ΑΚΡ, δεν υπάρχει ένδειξη πως αυτό είναι που τελικά έβγαλε χιλιάδες ανθρώπους στους δρόμους. Μάλιστα , όταν ο επικεφαλής του CHP, Kemal Kılıçdaroğlu, πήγε στο πάρκο Γκεζί να μιλήσει, οι διαδηλωτές τραγουδούσαν κατά τη διάρκεια της ομιλίας του, καλύπτοντάς τη, και μην επιτρέποντας να ακουστεί. Είναι ξεκάθαρο πως το κίνημα μέχρι στιγμής είναι μια διαμάχη για το όραμα του αστικού χώρου μεταξύ των ελίτ που κυβερνούν και των ανθρώπων που πραγματικά ζουν, εργάζονται και παίζουν στην πόλη. Το #DirenGeziParki αναδύθηκε σαν κύριο hashtag στο Twitter. Αυτό το συνδέει με διαδηλώσεις που έγιναν το 2009 στην Ιστανμπούλ ενάντια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα, και οι οποίες έγιναν υπό το σύνθημα, “Diren Istanbul” ( Αντίσταση Ιστανμπούλ) — στα αγγλικά “Resist Istanbul”— που έξυπνα μετατράπηκε στο σύντομα μεταφρασμένο “ResIstanbul.”
Την ίδια στιγμή , και καθώς οι διαδηλώσεις φαίνεται πως διαχέονται και παίρνουν έναν πιο γενικό αντι-κυβερνητικό τόνο, δεν είναι απίθανο η γενική δυσαρέσκεια με τον Ερντογάν να επικρατήσει σαν το κύριο μήνυμα του κινήματος. Σε αυτή την περίπτωση μπορούμε να περιμένουμε να δούμε ένα ρήγμα μεταξύ της φιλελεύθερης κοσμικής αντιπολίτευσης που μπήκε στις διαδηλώσεις από την 31η Μάη και μετά και τους ριζοσπαστικούς διαδηλωτές που γέννησαν το κίνημα αρχικά.
Κατά τη διάρκεια των αραβικών εξεγέρσεων η Τουρκία παρέμεινε φαινομενικά σταθερή. Κάποιοι σχολιαστές πρότειναν την Τουρκία σαν ένα μοντέλο για τα μετα-εξεγερσιακά αραβικά κράτη, κυρίως την Αίγυπτο. Το μίγμα ενός «μετριοπαθούς» ισλαμιστή πρωθυπουργού και ενός «κοσμικού» συντάγματος έκανε την Τουρκία, μέλος του ΝΑΤΟ, ένα γοητευτικό πρωτότυπο για μια νέα Μέση Ανατολή στα μάτια των Δυτικών αναλυτών. Άλλοι, μαζί κι εγώ, επισημάναμε πως η Τουρκία είναι μια κακή επιλογή προτύπου, δεδομένης της συνεχιζόμενης διαμάχης με την Κουρδική της μειονότητα και μυριάδων άλλων δυναμικών στοιχείων.
Σήμερα φαίνεται λες και οι εσωτερικές διαιρέσεις της Τουρκίας βγαίνουν στην επιφάνεια με τρόπους που κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει για αρκετό καιρό. Αυτό που βλέπουμε στην κατάληψη του πάρκου Γκεζί είναι μια ξαφνική έκρηξη του κινήματος για το Δικαίωμα στην Πόλη, αναμεμιγμένη με γενικά αντικυβερνητικά αισθήματα. Προς το παρόν, ένα δικαστήριο της Ιστανμπούλ έχει προσωρινά διακόψει την κατασκευαστική διαδικασία στο πάρκο, εν αναμονή διαδικασίας ακρόασης για το θέμα. Καθώς ο καιρός περνά, και αυτό το κίνημα συνεχίζει να αναπτύσσεται, ρήγματα είναι πιθανό να συμβούν και το νόημα της διαμαρτυρίας θα γίνει αντικείμενο αμφισβήτησης τόσο όσο είναι και ο φυσικός χώρος της πλατείας Ταξίμ. Αλλά προς το παρόν, μεταξύ της μαζικής διαδήλωσης της Πρωτομαγιάς και του εθνικής εμβέλειας παρόντος κινήματος λιγότερο από ένα μήνα μετά, μπορεί τελικά να βρισκόμαστε μπροστά από ένα καλοκαίρι ξεσηκωμού στην Τουρκία.
[η Cihan Tekay συνεισέφερε έρευνα σε αυτό το άρθρο]
***
Ακούστε επίσης:
Η χώρα του Ποτέ Ποτέ: Διαδηλώνοντας στην πλατεία Ταξίμ
Τα χαμένα παιδιά διαδηλώνουν και συγκρούονται με την αστυνομία στην Ιστανμπούλ και σε άλλες 30 πόλεις της Τουρκίας.
Και στη χώρα του Ποτέ Ποτέ της 1ης Ιουνίου συζητάμε με την Ιλεάνα, aka @ile_mor, για μια Τουρκία που δεν μπορείς να δεις μέσα από τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης. Γι’ αυτή που ζει πίσω από τα σχέδια gentrification της Ιστανμπούλ, γι’ αυτή που καταλαμβάνει το πάρκο Γκεζί για να σώσει τα δέντρα και καταλήγει να ζητά την παραίτηση της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν, γι’ αυτή που βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει περισσότερη ελευθερία και λιγότερο αυταρχισμό και που ξανασυζητά για τη δημοκρατία ενώ στέκεται όρθια απέναντι στις «αύρες» και τα όπλα δακρυγόνων.
Και στη χώρα του Ποτέ Ποτέ της 1ης Ιουνίου συζητάμε με την Ιλεάνα, aka @ile_mor, για μια Τουρκία που δεν μπορείς να δεις μέσα από τον κόσμο των μέσων ενημέρωσης. Γι’ αυτή που ζει πίσω από τα σχέδια gentrification της Ιστανμπούλ, γι’ αυτή που καταλαμβάνει το πάρκο Γκεζί για να σώσει τα δέντρα και καταλήγει να ζητά την παραίτηση της κυβέρνησης του Ταγίπ Ερντογάν, γι’ αυτή που βγαίνει στους δρόμους για να διεκδικήσει περισσότερη ελευθερία και λιγότερο αυταρχισμό και που ξανασυζητά για τη δημοκρατία ενώ στέκεται όρθια απέναντι στις «αύρες» και τα όπλα δακρυγόνων.
Για να ακούσετε την εκπομπή πατήστε πάνω στην εικόνα.
Η χώρα του Ποτέ Ποτέ: Διαδηλώνοντας στην πλατεία Ταξίμ
***
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου