Το μαύρο μέτωπο και η σκακιέρα της αριστεράς

Του Χρ. Σελιανίτη αναδημοσιευμένο από το Ίσκρα

Για πάνω από δύο δεκαετίες η ελληνική αριστερά περίμενε τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ. Όμως το ΠΑΣΟΚ σχεδόν αρραγές κατρακύλισε προς μονοψήφια ποσοστά, αφού πρώτα εξαγόρασε και εξευτέλισε ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του ελληνικού λαού, δυσφήμισε και εξουδετέρωσε τα σωματεία και τις υπόλοιπες μαζικές οργανώσεις. Η Νέα Δημοκρατία λίγο καιρό μετά την έξοδό της από το “χρονοντούλαπο της ιστορίας” έπεσε με “προδοσία”. Ο “προδότης” έγινε και πάλι δεκτός στις γραμμές της και έγινε πρόεδρος του κόμματος, στο οποίο κόμμα φυσικά παραμένουν ως στελέχη τα παιδιά του “προδομένου”.

Όταν οι δυνάμεις της ΝΔ δεν ήταν αρκετές για να εκτελέσουν τα μακροχρόνια πλάνα του διεθνούς και εγχώριου μεγάλου κεφαλαίου, δημιουργήθηκε το αξιοσημείωτα σταθερό και ευέλικτο μέτωπο ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Στρώνεται ο δρόμος ώστε, αν κάποιοι από τους συμμάχους εξαφανιστούν, να είναι έτοιμοι κάποιοι άλλοι και, αν χρειαστεί να μετατοπιστεί η πολιτική γραμμή του μεγάλου κεφαλαίου ακόμα δεξιότερα, να αξιοποιηθούν σε ένα κατάμαυρο μέτωπο φασιστικές οργανώσεις όπως η σημερινή Χρυσή Αυγή.

Για δεκαετίες οι πολιτικές δυνάμεις του κεφαλαίου στην άσκηση της εξουσίας τους, παρά τις διασπάσεις, τις διαφωνίες και τις συγκρούσεις τους βρίσκουν τον τρόπο να  υπηρετούν η κάθε μία χωριστά ή μέσα από συνεργασίες και συμμαχίες, το στρατηγικό τους στόχο, που είναι η διατήρηση, η σταθεροποίηση και η προσαρμογή στις κάθε φορά διεθνείς συνθήκες του διεθνούς και κατά τόπους καπιταλισμού. Ούτε κομματικοί ούτε προσωπικοί εγωισμοί μπήκαν στα σοβαρά μπροστά από το ταξικό συμφέρον. Είναι αξιοσημείωτο ότι ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει με την αριστερά, και μιλάμε για την αριστερά που έχει ως προγραμματική διακήρυξη την ανατροπή του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή εναλλακτικής κοινωνίας, την οποία προτείνει.

Όλες οι υποδιαιρέσεις αυτής της “ριζοσπαστικής” ή “επαναστατικής” αριστεράς έχουν ένα αδιάκοπο ιστορικό διαιρέσεων και διασπάσεων και εφήμερων μετωπικών σχηματισμών, που διαλύονται συνοδεία αλληλοκαταγγελιών. Οι αιτίες που γεννούν το φαινόμενο δεν είναι βέβαια αντικείμενο του παρόντος. Το φαινόμενο όμως αυτό έχει ως αποτέλεσμα την άμεση διευκόλυνση του κεφαλαίου στη διατήρηση της εξουσίας του και το ανώδυνο ξεπέρασμα ακόμα και σοβαρών λαθών που κάνει στη  διαχείριση της ταξικής κοινωνίας. Δευτερογενές αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας είναι η διαρκής “παραγωγή” ολόκληρης στρατιάς ανένταχτων, διαγραμμένων (μερικές φορές καταγγελμένων και “ασυγχώρητων”), πρώην μελών και οπαδών αυτής της αριστεράς, που μετατρέπονται σε οργισμένους αλλά και αμήχανους διαδηλωτές, παθητικούς ψηφοφόρους του ενός ή του άλλου κομματικού υποκαταστήματος ή και κανονικούς αναχωρητές.

Έχω την αίσθηση ότι κάθε φορά η επόμενη διαίρεση ή διάσπαση σαν να προαναγγέλεται, ενώ προετοιμάζεται σχεδόν μυστικιστικά, μέσα από μια συζήτηση ή αντιπαράθεση γύρω από έναν ασαφή, συμβολικό και καμμιά φορά καινοφανή όρο, που δεν έχει και πολλή σχέση με τα προβλήματα ή τις σκέψεις των ανθρώπων που ζουν από τη δουλειά τους. Είναι φυσικό μια τέτοια συζήτηση αυτούς να μην τους αφορά. Σήμερα η φράση κλειδί φαίνεται να είναι σε διάφορες παραλλαγές η “κυβερνητική αριστερά”. Εδώ και ένα χρόνο έχει προκύψει κάτι σαν μόδα απόρριψης της έννοιας της κυβέρνησης της αριστεράς. Όμως το θέμα δεν είναι κυβερνητική ή μη κυβερνητική αριστερά. Το θέμα είναι ποιό είναι το κυβερνητικό της πρόγραμμα και αν είναι πρόγραμμα “αριστερής” διαχείρισης του καπιταλισμού ή πρόγραμμα απελευθέρωσης από τα δεσμά του κεφαλαίου.

Μια ριζοσπαστική αριστερά χωρίς σαφές, συγκεκριμένο και απλό κυβερνητικό πρόγραμμα για σήμερα και για μετά και χωρίς σταθερή μετωπική οργάνωση, όσες επαναστατικές φράσεις κι αν εκφωνεί, όσο καλά κι αν αναλύει την πραγματικότητα, με όσο πόθο κι αν περιμένει την επανάσταση, είναι μια αριστερά άχρηστη στους ανθρώπους. Μια αριστερά που θα συνεχίζει να διαιρείται με βάση κάποιες “αρχές” αντί να συνεργάζεται με βάση κάποιες άλλες, που θα βρίσκεται σταθερά στο περιθώριο της κοινωνίας, γιατί η δράση της δεν είναι παρά ένα (έστω) “πνευματικό”, όμως επιτραπέζιο παιχνίδι. Και η ζημιά δεν θα είναι βέβαια για την αριστερά, αυτή την τόσο ικανοποιημένη με τον εαυτό της, αλλά για τον σκληρά δοκιμαζόμενο λαό μας.