Δεν υπάρχει happy end στην ευρωζώνη. Μετωπική οργάνωση και αγώνας για την έξοδο.

Αναδημοσιεύουμε από το antapocrisis.gr άρθρο του συναδέλφου και μέλους της συσπείρωσης Ν. Γαλάνη

Μέσα σε μία εβδομάδα τα συναισθήματα αλλά και το φρόνημα του ελληνικού και του κυπριακού λαού ανατράπηκαν δραματικά. Από την ανάκτηση της περηφάνειας και της αξιοπρέπειας, από την αναζωπύρωση της ελπίδας με το όχι της κυπριακής βουλής, οδηγήθηκε στην αμηχανία και στον παραλυτικό δρόμο της αποδοχής της μοίρας που την καθορίζουν οι ισχυροί. Μέσα σε λίγες μέρες και στην Κύπρο το ευρωπαϊκό όνειρο έγινε εφιάλτης, η «ευρωπαϊκή οικογένεια» έδειξε ότι αποτελείται από λύκους και πρόβατα. Το καταλαβαίνουν σιγά σιγά αλλά επώδυνα οι εργαζόμενοι και οι λαοί της Ελλάδας, της Ισπανίας (κούρεμα των καταθέσεων και εκεί), της Ιταλίας, της Πορτογαλίας κτλ. Αυτό ακριβώς είναι και το ελπιδοφόρο και αισιόδοξο σημείο. Η αφύπνιση των λαών για τη θηλιά που λέγεται ευρωζώνη, αποτελεί τεράστια υλική δύναμη, αφετηρία και δυνατότητα ανατροπής.

Μέσα σε επτά ημέρες έσκασε η φούσκα της πολιτικής της διαπραγμάτευσης εντός της ευρωζώνης, που με τόση επιμονή, δογματισμό και αλαζονεία διατύπωνε το πολιτικό και οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ (παλιοί και νέοι ευρωλάγνοι).

Μέσα σε μία εβδομάδα, ο Σαμαράς και το συγκυβερνητικό καρτέλ των πολιτικών εκπροσώπων του κεφάλαιου, των υποτακτικών της τρόικας, ενώ έχαναν συνεχώς, τώρα εμφανίζονται «δικαιωμένοι» για την τριετή πολιτική τους. Δεν κερδίζουν πλέον μόνο χρόνο, κερδίζουν μία μάχη και εμπεδώνουν τη μνημονιακή πολιτική τους. Σηκώνουν πιο ψηλά τη σημαία ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Κερδίζουν ένα παιχνίδι που τους χάρισε ο αντίπαλος. Δυστυχώς οπλίζονται περισσότερο για να συνεχίσουν τη μνημονιακή πολιτική, για νέα μέτρα, για περισσότερη καταστροφή στο βιοτικό επίπεδο, στο μισθό, στο δικαίωμα στην εργασία, για την πλήρη υποταγή και εκμετάλλευση των δυνάμεων της ζωντανής εργασίας.

Τρία χρόνια μνημόνιο, τρία χρόνια ελεγχόμενης χρεωκοπίας της χώρας για να κρατηθεί μέσα στο ευρώ, για να μην απειληθούν οι τράπεζες, το κεφάλαιο, τα ευρωπαϊκά και δη τα γερμανικά συμφέροντα. Τρία χρόνια καταστροφής με συνέπειες που μας έχουν γυρίσει πολύ πιο πίσω από την εποχή της δραχμής αλλά με νόμισμα ευρώ. Πόση θα ήταν η «καταστροφή» και οι συνέπειες, αν τρία χρόνια πριν ο λαός και η αριστερά είχαν επιβάλει λύση εξόδου από το ευρώ; Σήμερα θα είμαστε σε πολύ καλύτερη κοινωνική και οικονομική κατάσταση σε σχέση με την ανεργία, τη φτώχεια, τους μισθούς, τις αυτοκτονίες, τη μετανάστευση του ανθού της κοινωνίας και το ανυπολόγιστο κόστος της ατομικής, κοινωνικής και εθνικής αξιοπρέπειας.

Τρία χρόνια πολιτικού αφοπλισμού ενός λαού που αυθόρμητα έδωσε μάχες, έκανε πολύπλευρους αγώνες, αλλά δεν προετοιμάστηκε, δεν του προσφέρθηκε η πολιτική διέξοδος και η λύση. Τέτοια που μόνο η αριστερά μπορούσε να προσφέρει και στην οποία προσέτρεξε μεγάλο μέρος του λαού τιμωρώντας το παλιό –ένοχο για την κρίση και την μνημονιακή πολιτική– πολιτικό και κομματικό κατεστημένο. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ, αιχμάλωτος του ευρωπαϊκού κοσμοπολιτισμού και του νεόκοπου θολού κυβερνητισμού του, δίνει διαρκώς μηνύματα για μία συνέχεια μέσα στο σύστημα με διαπραγμάτευση εντός των διεθνών πλαισίων και ορίων. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το ευρώ είναι το όριο, ενώ η ευρωζώνη και η ΕΕ αποτελούν το διεθνές πλαίσιο. «Λογοκρίθηκε» στις τάσεις και οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ η λέξη ταμπού - το ευρώ, απαγορεύτηκε η αμφισβήτηση στην ευρωζώνη. Χλευάστηκαν, λοιδορήθηκαν αξιόλογα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και εγκαλέστηκαν στην κομματική νομιμότητα μόνο και μόνο γιατί τολμούσαν να λένε πού βρίσκεται το πρόβλημα και η αιτία του κακού και πού βρίσκεται η λύση. Γιατί το πρόβλημα είναι η ευρωζώνη και η ΕΕ, γιατί η ρήξη με αυτά οδηγεί στη λύση και τη διέξοδο. Φτάσανε μάλιστα ορισμένοι να κάνουν φτηνούς αστεϊσμούς χαρακτηρίζοντας τέτοιες απόψεις «κόμμα της δραχμής» ή «της κατοχικής δραχμής», χωρίς καν τη δημοκρατική ευαισθησία να συζητήσουν το ζήτημα.

Φάνηκε πως ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να πολιτικοποιήσει τη λαϊκή οργή ούτε να της δώσει διέξοδο και να την οδηγήσει σε νίκη. Κυβέρνηση μπορεί να γίνει, αλλά δεν θα είναι κυβέρνηση αριστεράς παρά μάλλον κυβέρνηση συνέχειας και διαχείρισης του συστήματος. Απαιτούνται όχι μόνο γενναίες αυτοκριτικές, αλλά άμεσες ανατροπές της πολιτικής του γραμμής. Χρειάζεται τόλμη και γενναιότητα για όσους επιμένουν αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη αλλαγής σχεδίου, πλαισίου, θεώρησης και ανατροπής της ευρωπαϊκής του ταυτότητας και του δογματισμού του. Με χάρτινα σπαθιά δε δίνονται μάχες με τέρατα. Η ικανότητα και δυνατότητα ανατροπής της τρόικας και των μνημονίων σχετίζονται με εναλλακτικό πολιτικό και οικονομικό σχέδιο (αυτό που λέγεται σχέδιο Β), με λαϊκή προετοιμασία και οργάνωση, με λαϊκά κινήματα απέναντι στα σιδερένια πλαίσια της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και επίθεσης, της γερμανικής επικυριαρχίας στην ευρωζώνη.

Μέσα σε μία εβδομάδα πολτοποιήθηκαν οι πολιτικές εκτιμήσεις που εμφάνιζαν το «καλό ΔΝΤ» να βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον «κακό μερκελισμό». Χέρι-χέρι Eurogroup και ΔΝΤ αποφάσιζαν για το κυπριακό, και μάλιστα το ΔΝΤ απαιτούσε πιο σκληρές λύσεις για τη Μεγαλόνησο. Λίγα εικοσιτετράωρα μετά τη συνάντηση Καμμένου-Τσίπρα, απογυμνώθηκε λόγω της χρεωκοπίας της κυπριακής διαπραγμάτευσης το υπό διαμόρφωση μέτωπο «εθνικής σωτηρίας» που θα σχημάτιζε μία αντίστοιχη μελλοντική κυβέρνηση διαπραγμάτευσης. Αλήθεια, ποιο μέτωπο μπορεί να δημιουργηθεί με την εθνικιστική «αντιμνημονιακή» δεξιά, που θέλει να εκπροσωπεί το λόμπυ του κεφάλαιου που αποδέχεται την ΟΝΕ και το σύμβολό της; Μέτωπο που θα διαπραγματευτεί τι και ενάντια σε ποιους;

Μέσα σε επτά ημέρες φάνηκε καθαρά στους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρώπης, ότι το ορφανό από κράτος νόμισμα που εμπεριέχει μέσα στο «γενετικό του κώδικα» μία διαρκή εσωτερική υποτίμηση της εργασίας, το ευρώ δηλαδή, αποτελεί το όριο και ταυτόχρονα το όπλο της τρόικας. Αποτελεί όμως και το ευαίσθητο σημείο, το αδύνατο σημείο της ευρωζώνης που μετατρέπεται σε άγρια καπιταλιστική γερμανοζώνη. Απέναντι σε αυτό το αδύνατο σημείο πρέπει να συγκεντρωθούν δυνάμεις για να το χτυπήσουν, για να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης, για να απελευθερωθεί γνήσια και σε προοδευτικό προσανατολισμό η λανθάνουσα λαϊκή οργή και δύναμη. Σε αυτό το αδύνατο σημείο της οικονομίας και της πολιτικής τους, στο σημείο που πρωταγωνίστησε στην κρίση των χωρών του Νότου αλλά και του συνόλου της Ευρώπης, βρίσκεται σήμερα ο σύγχρονος γόρδιος δεσμός.

Η πολιτική αφορά δύναμη και συσχετισμούς, δεν είναι πόκερ ούτε σύνολο από μπλόφες. Χτυπώντας με αποφασιστική δύναμη στο αδύναμο στοιχείο, στο ευαίσθητο σημείο, ξηλώνεις όλο το πλαίσιο, ανατρέπεις τους συσχετισμούς, δημιουργείς μία νέα κατάσταση πραγμάτων. Ακριβώς εκεί βρίσκεται το κέντρο του προβλήματος. Η κατεδάφιση της ευρωζώνης, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη, είναι αφετηρία της διεξόδου και της λύσης.

Η κατεδάφιση του παλιού προηγείται της οικοδόμησης του νέου και όταν γίνεται με όρους κινήματος, με όρους αριστεράς, απελευθερώνει τεράστια πρόοδο, δύναμη, ενέργεια, όρους απαραίτητους για ένα Σχέδιο Β, για μία οικοδόμηση-ανάπτυξη προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας που θα στηρίζεται σε θεμέλιους λίθους όπως για παράδειγμα:

– στην ανάκτηση της αγροτικής-βιομηχανικής παραγωγής με βάση τις δυνατότητες της χώρας και με προσανατολισμό την κάλυψη αρχικά των αναγκών του λαϊκού βιοτικού επιπέδου,

– στην κρατικοποίηση και τον δημόσιο έλεγχο του χρηματοπιστωτικού τομέα,

– στη χρηματοδότηση της παιδείας και έρευνας,

– στην αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου και εν γένει των πλουτοπαραγωγικών πόρων,

– στις εθνικοποιήσεις των ΔΕΚΟ και στην ανάπτυξή τους στη λογική εξυπηρέτησης των λαϊκών συμφερόντων,

– στις δημόσιες επενδύσεις σε υγεία, μεταφορές, στη δημιουργία ενός νέου δημόσιου τομέα με λαϊκό έλεγχο και προσανατολισμένο στις ανάγκες της νέας οικονομίας,

– στην ισότιμη συνεργασία με όμορες περιοχές και χώρες (Βαλκάνια, Μέση Ανατολή, Βόρεια Αφρική, Νότια Ευρώπη).

Η ανατροπή της μνημονιακής πολιτικής προϋποθέτει μία διπλή κατεδάφιση: πρώτον, των πλαισίων και ορίων που έχει θεμελιώσει η ευρωπαϊκή και ευρωζωνική πολιτική και δεύτερον, του πολιτικού συστήματος και όσων (δυνάμεων και προσώπων) υπηρέτησαν, υπηρετούν και αποδέχονται συνειδητά ή αφελώς τα συγκεκριμένα πλαίσια. Στην ουσία η νέα Ευρώπη περνάει μέσα από τη διάλυση της ΕΕ και η νέα Ελλάδα μέσα από την απόσχιση της Ελλάδας από την ΕΕ και την ευρωζώνη.

Ζούμε πλέον στο τέλος των αυταπατών, στη μαζική αναξιοπιστία της ΕΕ, στην αφύπνιση των εργαζομένων, στην αμφισβήτηση του ευρώ, στη διάλυση του μύθου της Ενωμένης Ευρώπης.

Όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται πως η ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση και η καπιταλιστική διέξοδος στην κρίση σημαίνουν καταστροφή για τον κόσμο της εργασίας, σκληρή υποβάθμιση - υποτίμησή της και επιστροφή σε ένα μακρινό και βάρβαρο παρελθόν. Το βασανιστικό ερώτημα είναι τούτο: υπάρχει απάντηση στην κρίση, υπάρχει δυνατότητα σύγκρουσης με την ιμπεριαλιστική παγκοσμιοποίηση που να εκφράζει τα συμφέροντα του κόσμου της δουλειάς; Θα αναλάβει η αριστερά αυτό το καθήκον και πότε;

Αυξάνεται καθημερινά, διαρκώς, πολλαπλασιαστικά, σε όλες τις χώρες του Νότου και όχι μόνο πλέον, ένας διεθνιστικός ιός. Δεν υπάρχει happy end για τους εργαζόμενους μέσα στην ευρωζώνη. Αν αυτός ο ιός γίνει αριστερή πολιτική σήμερα κι όχι μεθαύριο, αν γίνει κινήματα και αγώνες, αν διεκδικήσει αλλαγές, ανατροπές συσχετισμών και κυβερνήσεων, τότε ίσως να μπορέσουμε να μιλήσουμε και να οραματιστούμε την αρχή ενός νέου ευρωπαϊκού διαφωτισμού και ενός άλλου αναγκαίου κόσμου. Σήμερα –έστω και αργά– πρέπει να απαντήσουμε στο τι να κάνουμε. Να καλύψουμε το πολιτικό έλλειμμα ενός συγκροτημένου, οργανωμένου, μετώπου-δικτύου-ρεύματος πολιτικού και κοινωνικού, που θα θέτει στο κέντρο και στην αφετηρία της πολιτικής του την έξοδο από την ευρωζώνη και τη συγκρότηση ενός εναλλακτικού μεταβατικού Σχεδίου Β’ για τη διέξοδο από την κρίση.

Όλες οι δυνάμεις της αριστεράς –χωρίς τις μικρόψυχες λογικές της δικαίωσης– που αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα, που αντιλαμβάνονται τον πυρήνα της λύσης του προβλήματος, καλούνται να τολμήσουν να κάνουν ένα γνήσιο ενωτικό και πολιτικά αυθεντικό λυτρωτικό βήμα. Το οφείλουμε στην ιστορία, στους εργαζόμενους της Ευρώπης, της Ελλάδας, στον κυπριακό και ελληνικό λαό.