Ανακοίνωση της συσπείρωσης στην ΕΜΔΥΔΑΣ

Αύριο Τρίτη 15/5 στις 10:00 πμ στο Υπουργείο Μεταφορών (Αναστάσεως, σταθμός Μετρό Εθνική Άμυνα) θα πραγματοποιηθεί η εκλογοαπολογιστική συνέλευση της ΕΜΔΥΔΑΣ Αττικής. Αναρτούμε την ανακοίνωση της συσπείρωσης.

συσπειρωση αριστερων μηχανικων

η επόμενη μέρα των εκλογών…

Την επόμενη μέρα των εκλογών της 6^ης μάη, δεν μπορούμε παρά να έχουμε στραμμένο το βλέμμα μας στο -τόσο πολύ και ταυτόχρονα τόσο λίγο- διαφορετικό τοπίο. Κατ αρχήν ανοίγει χαραμάδες ελπίδας η καταβαράθρωση και η απονομιμοποίηση -σε πρωτοφανή για τη μεταπολεμική Ευρώπη βαθμό- των κομμάτων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ κλπ) που στήριξαν τα μνημόνια και την κυρίαρχη πολιτική της αστικής εξουσίας, τόσο της χώρας μας, όσο και του διευθυντήριου της ΕΕ. Παρά τους εκβιασμούς, τη λύσσα και την γκεμπελική προπαγάνδα των μμε, ο λαός δεν πτοήθηκε από τα τρομοκρατικά διλλήματα και δεν έσκυψε μοιρολατρικά το κεφάλι, αντίθετα στράφηκε στην αριστερά σε μεγάλο βαθμό κι αυτό μας γέμισε χαρά. Το χαστούκι ήταν πολύ ηχηρό, σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Παράλληλα όμως είχαμε και μια πρωτοφανή άνοδο της Χρυσής Αυγής των δολοφόνων νεοναζί, που θυμίζει Γερμανία του μεσοπολέμου κι αυτό πρέπει πολύ σοβαρά να το δούμε και να το αντιμετωπίσουμε.

Τα αποτελέσματα αυτά φυσικά δεν ήρθαν σαν κεραυνός εν αιθρία. Ήρθαν γιατί προηγήθηκαν 17 γενικές απεργίες (και όχι μόνο), τα “δεν πληρώνω”, η Κερατέα, οι πλατείες, οι συνεχείς μικροί και μεγάλοι αγώνες (παρά την άπειρη καταστολή και τους τόνους των χημικών), η επανανακάλυψη -έστω και σε μικρό βαθμό- της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας.

Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Οι εκλογές μπορεί να αποτέλεσαν ένα πρώτο βήμα απονομιμοποίησης της καταστροφικής πολιτικής, αν μείνουμε όμως εκεί δεν έχουμε κερδίσει τίποτα. Είτε με νέες εκλογές (με τους ίδιους και χειρότερους εκβιασμούς και τρομοκρατία), είτε με άλλο τρόπο, ο αστικός κόσμος θα καταφέρει να εξασφαλίσει και πάλι την εξουσία του, αν ξαναγυρίσουμε σπίτια μας. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο αγώνας μας κατά κανένα τρόπο δεν έχει δικαιωθεί, αντίθετα θα είναι μακρύς και δύσκολος. Μόνο παραμένοντας στους δρόμους και τις πλατείες του αγώνα θα μπορέσουμε να επιβάλουμε την ακύρωση αυτών των πολιτικών και την απομάκρυνση αυτών που τις υπηρετούν.

Ας μη λησμονούμε ότι ζούμε μια σκληρή δομική κρίση του καπιταλισμού διεθνώς κι ότι η Ελλάδα -υπό το πρόσχημα του “χρέους”- είναι ένα πειραματόζωο για τις πολιτικές που εφαρμόζει ο καπιταλισμός προκειμένου να βγει από την κρίση του τσακίζοντάς μας και διαλύοντας τα όποια ψήγματα υγείας, παιδείας, πρόνοιας, αποδοχών, ανθρώπινων εργασιακών σχέσεων και δημοκρατικών δικαιωμάτων είχαμε κατακτήσει τους δύο τελευταίους αιώνες. Γιατί, τι άλλο από πλευρές αυτής της πολιτικής είναι η πρωτόγνωρη φάση την οποία βιώνουμε, όπου όλα τα “δεδομένα” της ζωής μας είναι σε πλήρη αμφισβήτηση; Όπου όσοι έχουν εργασία θεωρούνται προνομιούχοι, η μονιμότητα μετατρέπεται σε “εφεδρεία” κι απολύσεις (μέσω “αξιολόγησης” βέβαια), ο μισθός και τα επιδόματα σε βοηθήματα βαλκανικού ύψους (έχει και παρακάτω), η σύνταξη σε άπιαστο όνειρο, το ρεύμα σε χαράτσι, η υγεία σε εμπόρευμα, η “δημοκρατία” σε μνημόνια και δανειακές συμβάσεις;

εμείς και η ΕΜΔΥΔΑΣ που έχουμε

Όλο αυτό το διάστημα η ΕΜΔΥΔΑΣ ήταν και παρούσα και απούσα. Συμμετείχε μεν στις απεργίες και τις πορείες, αλλά η παρουσία της πολύ λίγο γινόταν αισθητή. Χρόνια και χρόνια λογικών ανάθεσης και εκπροσώπησης, έχουν αφήσει έντονο το στίγμα τους. Εφησυχασμένοι, μας αρκούσε η κινητοποίηση κάποιων “συνδικαλιστών” και λίγος διάδρομος, ώστε να παίρνουμε τα επιδοματάκια μας και να βαυκαλιζόμαστε ότι είμαστε το άλας της γης. Εξάλλου είχαμε και τις δόσεις των δανείων… ενώ σε μεγάλο βαθμό είχαμε πεισθεί ότι πολλά παίρνουμε, σαν τεμπέληδες δημόσιοι υπάλληλοι που είμαστε. Οι ευθύνες της ΕΜΔΥΔΑΣ στη λογική αυτή, έστω και λιγότερες από πολλών άλλων σωματείων, είναι ουκ ολίγες. Έτσι σήμερα, όπως κι ολόκληρη η εργαζόμενη κοινωνία, κατρακυλάμε κι εμείς σε έναν -χωρίς πάτο- κατήφορο (το τέρμα μόνο εμείς μπορούμε να το επιβάλουμε).

η ΕΜΔΥΔΑΣ που θέλουμε

Σε αυτή την κατάσταση δύο δρόμοι υπάρχουν, ή σηκώνεις τα χέρια ψηλά λέγοντας “σφάξε με πασά μου να αγιάσω” ή αντιστέκεσαι με όλες σου τις δυνάμεις. Εμείς βλέπουμε τα σωματεία και την ΕΜΔΥΔΑΣ ως ένα εργαλείο αντίστασης. Όχι το μοναδικό αλλά ένα από τα πολλά.

Η γνώμη μας είναι ότι πρέπει οπωσδήποτε να συμμετέχουμε και να ενισχύουμε τα σωματεία του χώρου εργασίας μας, τα οποία ενώνουν όλους τους εργαζόμενους στο χώρο αυτό (υπουργείο, δήμο, οργανισμό κλπ).

Παράλληλα όμως είναι αναγκαία και η ΕΜΔΥΔΑΣ, τόσο για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων που έχουν σχέση με τις ιδιαιτερότητες του κλάδου μας (ασφάλιση, αυξημένες ποινικές ευθύνες, πέντε έτη σπουδών, υποχρέωση εγγραφής στο ΤΕΕ), όσο και -κυρίως- για τη διασφάλιση του αντικείμενου εργασίας μας (ενός αντικειμένου εργασίας που δεν είναι σημαντικό μόνο για μας, αλλά για ολόκληρη την κοινωνία, αν δεν θέλουμε να ξεπουληθεί σε τιμή ευκαιρίας όλη η χώρα με τον πλούτο της, το περιβάλλον της και τα παιδιά της) και των θέσεων εργασίας μας, με τρόπο βέβαια που δε θα μας ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους εργαζόμενους αλλά θα μας ενώνει.

Δεν επιθυμούμε όμως (ακόμα κι αν γινότανε) να γυρίσουμε σε μια ΕΜΔΥΔΑΣ της ανάθεσης, της ενασχόλησης με τα επιδόματα και του “μπήκε το 7‰”. Θα πρέπει να πάμε σε μια ΕΜΔΥΔΑΣ των μελών, σε συνεργασία με το υπόλοιπο κίνημα των εργαζομένων, σε επαφή και όσμωση με κινήσεις πολιτών, λαϊκές συνελεύσεις και περιβαλλοντικές πρωτοβουλίες, με ενεργή και εθελοντική συμμετοχή των μελών της σε ομάδες εργασίας.

Θα πρέπει να ανοίξουμε ξανά τη συζήτηση για το τι δημόσιο θέλουμε (όχι πάντως τη διάλυσή του), τι δημόσια έργα και ποιες δημόσιες τεχνικές υπηρεσίες. Για τον ρόλο του ΔΥ μηχανικού. Για τις επιπτώσεις των ιδιωτικοποιήσεων στην κοινωνία και το περιβάλλον. Για το πώς μπορούμε να ανατρέψουμε τις κυβερνήσεις των προθύμων, τα μνημόνια, την ΕΕ-ΔΝΤ, για το ποια μπορεί να είναι η επόμενη ημέρα, με τους εργαζόμενους και το λαό στο τιμόνι.

Η θέση μας στη κοινωνία σήμερα, που υπάρχει έντονη απόρριψη-απαξίωση, είναι ίσως πιο απαιτητική από άλλες εποχές, που το κύρος του κλάδου ήταν δεδομένο (ή έτσι πιστεύαμε τουλάχιστον) και που ήταν θελκτική η “πρόσβαση” σε θέσεις, ΔΣ, επιτροπές κλπ. Τώρα πλέον τίθεται επιτακτικά μια σειρά από ερωτήματα όπως ‘με τον λαό και τα κινήματα ή με την τρόϊκα και τους υπηρέτες της;’ ‘οι γνώσεις μας σε όφελος των κινημάτων, ή θα οσφυοκάμπτουμε για κάποια ψίχουλα;’ ‘με τους άλλους εργαζόμενους στο δημόσιο (κι όχι μόνο), ή μόνοι μας με το ναρκισσισμό μας;’

Στην ΕΜΔΥΔΑΣ που θέλουμε, θέση έχουν όλοι οι συνάδελφοι που ζουν από τη δουλειά τους, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση. Παρόλο που γι άλλη μια φορά δεν πέρασε από την πρόσφατη καταστατική Γ.Σ. κάτι τέτοιο, πρέπει οπωσδήποτε να ξανατεθεί το θέμα να ανοιχθούμε σε όλους τους εργαζόμενους στο δημόσιο μηχανικούς, και στους συμβασιούχους -άλλωστε κανείς δεν ξέρει τι σχέση εργασίας θα έχει αύριο, δεδομένου ότι μόνιμος στόχος της εξουσίας είναι η κατάργηση της μονιμότητας και η διαρκής ομηρία των εργαζομένων έτσι που να μη λένε και πολλά όχι-, και στους εργαζόμενους στη δημόσια εκπαίδευση, και σε άλλες κατηγορίες που μέχρι σήμερα δεν ήταν μέλη της ΕΜΔΥΔΑΣ. Δεν χωράνε κατά τη γνώμη μας όσοι αναλαμβάνουν πολιτικές θέσεις (γενικοί γραμματείς, γενικοί διευθυντές), όσοι βάζουν πάνω από όλα την προσωπική-πολιτική-οικονομική τους ανέλιξη κι όσοι στηρίζουν με οποιονδήποτε τρόπο τα μνημόνια.

ένα σωματείο από τους μηχανικούς και για τους μηχανικούς

Θέλουμε ένα σωματείο όπου η βάση έχει ενεργή συμμετοχή στα δρώμενά του και δεν αναθέτει σε συνδικαλιστές τη διαχείριση του (η εποχή αυτή πέρασε και έδειξε τα όρια της).

Θέλουμε τακτικές γενικές συνελεύσεις, όριο στις θητείες που μπορεί κάποιος να εκλέγεται, συχνές εκλογές, ανακλητότητα και δημοψηφίσματα (γι αυτό και αρνούμαστε την αύξηση της θητείας των ΔΣ σε τριετή από διετή).

Όχι λευκές εξουσιοδοτήσεις σε συνδικαλιστές που τις εξαργυρώνουν για μικροκομματικά/μικροσυνδικαλιστικά (πολλές φορές και για προσωπικά) οφέλη και συσχετισμούς στα όργανα. Το κίνημα των πλατειών έδειξε πολλά για τη σχέση των εργαζομένων με τη δημοκρατία και τα σωματεία και πρέπει να διδαχθούμε από κει.

Θέλουμε τέλος ισχυρά πρωτοβάθμια (λιγότερα από σήμερα) και λειτουργία τμημάτων, (κατά υπουργείο ή περιοχή, καθώς έτσι δίνεται η δυνατότητα αμεσότερης και ουσιαστικότερης συμμετοχής όλων μας στις λειτουργίες του σωματείου).

Όπως και για όλους μας, έτσι και για την ΕΜΔΥΔΑΣ, οι εποχές των “παχιών αγελάδων” πέρασαν. Η διαχείριση των οικονομικών της πρέπει να είναι πολύ αυστηρή, μιας και προέρχεται από το υστέρημα όλων μας. Τέρμα στα ακριβά συνέδρια που προκαλούν, συνδρομή η ελάχιστη δυνατή για την επιβίωση του σωματείου (3 € το μήνα ή και λιγότερο). Η σχέση του σωματείου με τα μέλη είναι σε εθελοντική βάση και όχι σε υποχρεωτική και είναι προτιμότερο -αν κάτι αλλάξει- να είναι χωρίς την παρεμβολή των υπηρεσιών.

Σήμερα, πολύ περισσότερο από χθες, ή θα επικρατήσει ο νόμος της ζούγκλας (ο καθένας μόνος του εναντίον όλων των άλλων), ή συλλογικά θα αντισταθούμε για να ανατρέψουμε τη βαρβαρότητα που μας περιβάλλει.

Κυρίως όμως σήμερα οφείλουμε να ξεκινήσουμε μια διαδικασία συμμετοχής, ευθύνης, αξιοπρέπειας και αντίστασης που αφήνει πίσω την ιδιώτευση, τον ατομισμό, το βόλεμα. Όλοι μαζί μπορούμε να τους ανατρέψουμε, μπορούμε να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας.

Αύριο κιόλας, συγκρότηση επιτροπών αγώνα, συνέλευση στους χώρους δουλειάς μας και σύσταση τμημάτων (εκεί που δεν υπάρχουν).

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΠΑΝΤΟΥ - ΝΑ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ!

Να μην πληρώσει ο λαός το χρέος και την κρίση. Στάση πληρωμών σε δανειστές και κερδοσκόπους και διαγραφή του χρέους.

Επαναφορά των αποδοχών στα επίπεδα αξιοπρέπειας που ίσχυαν πριν απ την επιδρομή.

Καμία θυσία για το ευρώ, ρήξη με την ΕΕ.

Ούτε μια απόλυση εργαζομένου, όχι στην "αξιολόγηση" .

Άρνηση-ανυπακοή στην πληρωμή όλων των χαρατσιών.

Όχι στο ξεπούλημα της δημόσια περιουσίας. Εθνικοποίηση των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.

Δημόσια και δωρεάν παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες. Κατάργηση όλων των συμβάσεων, νόμων, μνημονίων της τελευταίας διετίας.

Αλληλεγγύη. Υπεράσπιση του άρθρου 120 (πρώην 114) του Συντάγματος.

http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.com