Το κείμενο που ακολουθεί είναι προσωπικό και δε δεσμεύει την παράταξη (η οποία θα δει και μέλη της να εκλέγονται στη βουλή :)
1. Πολύ μεγάλη αποχή (35%), παρά την αντίθετη προσδοκία. Εν μέρει μόνο οφείλεται στους παλιούς εκλογικούς καταλόγους, μάλλον την χρεώνονται κυρίως πασοκ και νδ οι παλιοί ψηφοφόροι των οποίων προτίμησαν να απέχουν. Μην υποτιμάμε όμως ότι και η κρίση εμπόδισε πολλούς να ταξιδέψουν στην επαρχεία αλλά και την συνολική απαξίωση του πολιτικού συστήματος.
2. Το εκλογικό σύστημα της κλοπής έδειξε τα όρια του. Και δεν είναι μόνο το πριμ των 50 εδρών στο 1ο κόμμα (κι ας έχει κάτω από 20%). Πάνω από το 18% (σχεδόν 1 στους 5) όσων ψήφισαν δε θα εκπροσωπηθούν στη νέα βουλή (όσο αυτή υπάρξει).
3. Μεγάλη αντίθεση στην εκλογική συμπεριφορά μεταξύ μεγάλων αστικών κέντρων (συντριβή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ) και επαρχίας - η οποία δεν έχει ακόμα πληγεί στον ίδιο βαθμό από την κρίση. Μια χώρα σε διχασμό, αστικά κέντρα με σαφή αριστερή πλειοψηφία, επαρχία με δικομματισμό ακόμα μπροστά, αν και μειωμένο.
4. Πρωτοφανής και ελπιδοφόρα η συντριβή των μνημονιακών ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ-ΔΗΣΥ. Ειδικά το πρώτο καταγράφει το χαμηλότερο από ιδρύσεων ποσοστό του, χάνοντας πάνω από τα 2/3 της δύναμης του σε 2,5 χρόνια (αλλά τι χρόνια). Η ΝΔ γκρεμίζεται με μόλις 5 μήνες συγκυβέρνησης (κάτω από 20%), τα συνεταιράκια ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ εκτός βουλής. Το αποτέλεσμα αυτό συνιστά κόλαφο για όσους στήριξαν τη συντριβή του λαού και των εργαζομένων. Οι εκβιασμοί και ο φόβος δεν πέρασαν.
5. Μεγάλος κερδισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κερδίζει κυρίως τον απογοητευμένο εργαζόμενο κόσμο του ΠΑΣΟΚ και καρπώνεται το μεγαλύτερο μέρος του αριστερού αντιμνημονιακού μπλοκ. Τετραπλασιάζει τις δυνάμεις του, περνάει πρώτος στα μεγάλα αστικά κέντρα (πολύ σημαντική εξέλιξη αυτή), αφήνει πίσω το ΠΑΣΟΚ. Οι αιτίες πολλές, η παρουσία του σε όλα τα κινήματα των τελευταίων ετών, η στήριξη του από μεγάλο μέρος του συνδικαλιστικού πασοκ, το πιο εύκολα προσεγγίσιμο προφιλ, η πρόταση του για "αριστερή κυβέρνηση" που κέρδισε στο αμφταλαντευόμενο ακροατήριο που θέλει λύσεις "εδώ και τώρα" (άσχετα αν αυτές είναι αμφίσημες και πιθανά ανεφάρμοστες).
6. Κερδισμένος και ο Καμμένος με τους Αν. Ελλ. που μέσα σε δύο μήνες δημιούργησε κόμμα από το τίποτα. Πολύ σκληρός λόγος για "δοσίλογους" πολλά ανοικτά ερωτηματικά για το μέλλον του. Αποτέλεσε πάντως καλό "μαξιλάρι" για να αποροφήσει τη φυγή από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.
7. Ανατριχιαστική η άνοδος της ΧΑ. Το φαινόμενο αυτό θέλει χωριστή συζήτηση, τόσο για τις ευθύνες της αριστεράς (που ή στρουθοκαμηλίζει βλέπε κκε, ναρ κλπ ή κάνει πολιτική με το κάθε μετανάστης φίλος μου) όσο κυρίως για χαρακτηριστικά που προϋπήρχαν και τώρα αναπτύσσονται ραγδαία στην ελληνική κοινωνία. Και μην πει κανείς ότι φταίει το μεταναστευτικό για το 7-8% που πέρνουν οι νεοναζί στην ξεχασμένη επαρχία όπου δεν υπάρχουν καν μετανάστες. Ίσως κάποιοι προετοιμάζονται για ακόμα σκληρότερες "λύσεις".
8. Αναπτύσσεται αργά αλλά σταθερά ένα δεξιό-νεοφιλελεύθερο ρεύμα συμπληρωματικό στο μνημόνιο και στο διμομματισμό που σπρώχνεται και φτιάχνει κλίμα. Λόγω κατακερματισμού (ΔΗΣΥ, Δράση, Δημιουργία) δε μπορεί σήμερα να κάνει τη διαφορά, αλλά σύντομα θα πιεστεί να συγκροτηθεί και να αποτελεσει μοχλό πίεσης για ακόμα σκληρότερες και αντικοινωνικές πολιτικές.
9. Αμφίσημες "αντιμνημονιακές" προτάσεις όπως των Ο-Π, ΔΗΑΡΙ, Κοιν. Συμφ. δεν έχουν το ρεύμα που εμφάνιζαν δημοσκοπικά μια και εγκαίρως πολλοί αντιλήφθηκαν το ενδιάμεσο των τοποθετήσεων τους και τις παλινοδίες της γραμμής τους. Θα είναι οι πρώτες που θα δοκιμαστούν από τις πιέσεις τις επόμενης ημέρας.
10. Το ΚΚΕ πλήρωσε (με την ελάχιστη, δεδομένων των συνθηκών, άνοδο του) την απουσία του από τα μεγάλα ενωτικά κινήματα, τον απομονωτισμό του, την καταγγελία όλων, την προσφυγή στη "δευτέρα παρουσία" της λαϊκής εξουσίας. Και αυτά ενώ η αντι-ΕΕ πολιτική του γραμμή δικαιώνεται από την πραγματικότητα. Το χάσιμο της πρωτοκαθεδρίας του στην αριστερά μπορεί να το ταρακουνήσει?
11. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, παρά την προβολή ενός συνεκτικού πολιτικού λόγου για μια εργατική διέξοδο από την κρίση (παύση πληρωμών & διαγραφή χρέους, έξοδο από ΟΝΕ και ΕΕ, εθνικοποιήσεις τραπεζών και στρατηγικών επιχειρήσεων, απαγόρευση απολύσεων κλπ) δεν έκανε τη διαφορά όπως θα μπορούσε. Η άρνηση της να συνεργαστεί με ανθρώπους και δυνάμεις που ασπάζονταν το πλαίσιο της καθώς και η γενικόλογη φρασεολογία της δε βοήθησαν καθόλου. Αποτελεί όμως υπολογίσιμο ρεύμα πλέον στην αριστερά.
12. Πριν δύο χρόνια ακριβώς ψηφίστηκε το πρώτο μνημόνιο, χθες το πολιτικό σύστημα που ξέραμε 38 χρόνια γκρεμίστηκε. Αύριο θα ξαναρχίσουν οι εκβιασμοί, κυρίως από τη "μεγάλη ευρωπαϊκή μας οικογένεια". Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοικτά, αρκεί ο λαός να μην περιμένει τις επόμενες εκλογές, αλλά να βάλει εδώ και τώρα τη σφραγίδα του στις εξελίξεις.
δπ
Πολύ καλή και σφαιρική η προσέγγισή σου σ/φε. Προσυπογράφω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΣ Πάτρα.
Καλή η ανάλυση αλλά το αποτέλεσμα των εκλογών δεν παύει να έγινε με βάση το σύστημα αντιπροσωπευτικής ψευτοδημοκρατίας και μέλιστα με ένα εκλογικό νόμο και σύνταγμα και τα δύο ΕΚΤΡΩΜΑΤΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο πνεύμα εφαρμογής άρχών της πραγματικής δημοκρατίας ΑΜΕΣΑ και παράλληλα με την εκλογική ανατροπή των δυνάμεων κατοχής, θα έπρεπε να υποστηρίξομε δράσεις σε επίπεδο Δημοτικών αρχών. Σε πρώτη φάση συνεργαζόμενοι με δημοτικές αρχές που πιστεύουν στις αρχές της άμεσης δημοκρατίας.
ΠΡΟΤΑΣΗ:
Παράλληλα με το τακτικό Δημοτικό Συμβούλιο ο Δήμαρχος συγκαλεί Διευρυμένη Λαική Συνέλευση Δήμου (Δ.Λ.Σ.Δ.) στην οποία συμμετέχουν οι Δημοτικές παρατάξεις και ένας αριθμός κληρωτών (π.χ. 5πλάσιος του αριθμού των δημοτικών συμβούλων).
Η επιλογή των κληρωτών-δημοτών γίνεται με κλήρωση από κατάλογους που προτείνουν οι δημοτικές παρατάξεις για την κάθε μία χωριστούς.
Ο αριθμός των κληρωτών θα έπρεπε να είναι ανάλογος της δύναμης της κάθε δημοτικής παράταξης που πέτυχε στις τελευταίες δημοτικές εκλογές.
Θα έπρεπε βέβαια η κάθε παράταξη να προτείνει για την κλήρωση ένα ελάχιστο αριθμό δημοτών π.χ. 10 ή 20-πλάσιο του αριθμού των κληρωτών που αναλογεί στην κάθε παράταξη.
Ενδεχομένως και επιπρόσθετα, ο Δήμαρχος καλεί και από έναν εκπρόσωπο (ή περισσότερους) από κάθε μία από τις συλλογικότητες που δρουν ήδη στον Δήμο, όπως οι υπάρχουσες ανοικτές λαικές συνελεύσεις, κινήματα τύπου ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, συλλογικότητες αλληλεγγύης, στην περίπτωση του Ελληνικού την ΦΙΛΕΛ για το Μητροπολιτικό Πάρκο, και άλλες που έχουν δράση με πολιτική και κοινωνική βαρύτητα.
Υπ’ όψιν ότι μέλη αυτών των ως άνω συλλογικότητων θα έχουν ήδη πιθανότατα κληρωθεί από τους προτεινόμενους από κάθε δημοτική παράταξη, με δεδομένο ότι οι δημοτικές παρατάξεις θα τους έχουν πιθανότατα ήδη προτείνει λόγω του ό,τι είναι ενεργοί πολίτες.
Οι δημοκρατικές αποφάσεις των ΔΛΣΔ θα έχουν έτσι τεράστια πολιτική βαρύτητα και έτσι θα επιβάλλουν νομιμοποίηση των δράσεων τόσο σε επίπεδο Δήμου όσο και σε Εθνικό επίπεδο.
πιστεύω ότι μια λαϊκή μεταπολίτευση εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας, την οποία δεν περίμεναν πολλοί σε αυτή την έκταση πριν τις εκλογές
ΑπάντησηΔιαγραφήτο πολιτικό σύστημα διαχείρισης κλυδωνίζεται, οι εκβιασμοί απέτυχαν, κάθε ενδεχόμενο - είτε προς ώφελος των εργαζομένων, είτε προς αυταρχικοποίηση της εξουσίας - είναι πιθανό
ο υπαρκτός νεοφιλελευθερισμός κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να ανατρέψει κάθε προηγούμενο κοινωνικό και προσωπικό δεδομένο μαζί και την πολιτική διαχείριση 38 χρόνων
η ψήφος - όπως φαίνεται από τις πρώτες επεξεργασίες των αποτελεσμάτων - έχει τα πιο ταξικά κριτήρια από ποτέ
πολύ καλό το κείμενο του σ/φου δπ
γπ (πάτρας)
το εκλογικό σύστημα σκανδαλίδη - παυλόπουλου μετέτρεψε τη βουλή σε πιτσαρία :
η νδ για κάθε μία έδρα παίρνει άλλη μία δώρο
να αυτονομηθεί η πάτρα, η αθήνα, η θεσ/κη και να σχηματιστεί "κυβέρνηση της πόλης" :)
ΑπάντησηΔιαγραφήεκτιμώ πως η ανταρσύα αυτοεγκλωβιστηκε σε μια πλειοδοσία αριστερής προγραμματικής αντιπολίτευσης σε κκε και συριζα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίχως να θέλω να επιβραβεύσω τα ''ναι μεν αλλά' (αν όχι 'ζίγκ ζάγκ') της ηγεσίας του ΣΥΝ σε σχέση με το ζήτημα του χρεόυς ή τον φοβικό τρόπο με τον οποίο το κκε άγγιξε το ζήτημα δεν πιστεύω, παρόλα αυτά, πως οι αδυναμίες ή τα όρια των προσεγγίσεων της κοινοβουλευτικής αριστεράς υποδεικνύουν μια συνεκτική εναλλακτική.
Οι δυναμείς της ανταρσύα θεώρησαν πως πάνω σε αυτές τις αδυναμίες των συν/κκε μπορούν να κάνουν ορατό ένα διαφορετικό προγραμματικό λόγο. Όσο όμως αρθρωνόταν αυτός ο λόγος τόσο περισσότερο απομακρυνόταν από τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης των αγώνων.
Πιστεύοντας πως ο κόσμος θα κατέβει να ψηφίσει πρόγραμμα ανατροπής, υποτιμώντας τους υπαρκτούς συσχετισμούς δύναμης μέσα στο εργατικό κίνημα και τις πλατείες (όχι ενάντια σε συν/κκε αλλά απέναντι στους απο τα πάνω) η ανταρσύα έμεινε σε ένα λόγο όλο και περισσότερο αφηρημένο και διακηρυκτικό.
Διακηρυκτικός όχι γιατί δεν χρειάζεται μια εναλλακτική απέναντι στον οδοστρωτήρα της εε αλλά γιατί –από ότι φαίνεται σε όλη την ευρώπη και για περισσότερο από 20 χρόνια- απάντηση, δηλαδή προγραμματικός λόγος, δεν μπορεί να είναι απλώς μια πολιτική τοποθέτηση με στοιχεία ανάγνωσης της ιδιαίτερης φυσιογνωμίας των διαφορετικών χώρων και ομάδων της αριστεράς.
Το ‘οχι στην εε’ είναι πολιτική τοποθέτηση που μπορεί να είναι βάση προγραμματικής αντιπολίτευσης αλλά δεν συμπυκνώνει εναλλακτική, δεν απαντά –από μόνο του- στις ανάγκες των αγώνων, δεν δίνει διέξοδο.
Αυτό που μας λείπει για μια τέτοια διέξοδο είναι πολύ περισσότερο η οικοδόμηση συσχετισμών δύναμης των αγώνων, βάθους οργάνωσης των αντιστάσεων, πλειοψηφικής απεύθυνσης, μιας νέας προοπτικής, νέων οραμάτων (μετά την εε, τι?). Όχι ένας λόγος αναφορών και αυτοπροσδιορισμών.Για να πάει η υπόθεση της ανασύνθεσης ένα βήμα ακόμη μπροστά.
Απο μια σκοπία η ανταρσύα έπεσε στην παγίδα ενός μύθου που καλιεργείται με αυταρέσκεια -αν και σπανίως ομολογείτε- εντός των κόλπων της εξωκοινοβουλευτικής (ή επαναστατικής) αριστεράς σχετικά με την δύναμη των συνθημάτων.
Με αυτήν την έννοια δεν έχω και ξεκάθαρη γνώμη για το εάν με την υπογράμμιση του συνθήματος ‘όχι στην εε’ ο χώρος της ανταρσύα εκτιμούσε οτι μπορεί να ‘σπρώξει’ τις αντιστάσεις του εργαζόμενου κόσμου ένα βήμα παραπέρα, δηλαδή σε μια περισσότερο συνεκτική,ολοκληρωμένη ή/και ‘συνειδητοποιημένη’ τοποθέτηση στην συγκυρία (που και πάλι λάθος είναι κατά την γνώμη μου) ή εάν απλώς θεωρούσε πως αρκούσε η δύναμη των συνθημάτων της για να επιβεβαιώσει συσχετισμούς ηγεμονίας μέσα στην αριστερά –και έχει ο θεός για αργότερα...
Τώρα, εάν λάβει κανείς υπόψη του την αρκετά ξεκάθαρη στάση της κοινοβουλευτικής αριστεράς μέσα στο κίνημα (στο βαθμό που τους αντιστοιχεί) ενάντια στις πολιτικές του μνημονίου αλλά και ένα ορισμένο όριο που συνάντησαν οι αντιστάσεις (17 γενικές απεργίες αλλά και χάσμα μεταξύ αντιστάσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα) των αγώνων μας θα μπορούσε να αναγνωρίσει ήδη από πριν τις εκλογές αυτό το κενό στον οποίο οδηγούσε μια γραμμή αντιπολίτευσης στα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς με όρους αριστερής αντιπολίτευσης στρατηγικών.
Όλα αυτά χωρίς να παραγνωρίζω τον διακριτό ρόλο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς μέσα στα κινήματα και τους αγώνες.
Για μένα παραμένει σαφές πως ακόμη και σήμερα εάν ο σύριζα επιβραβεύεται ως κόμμα που μπορεί να εκφράζει την αριστερή διαμαρτυρία τότε η αντικαπιταλιστική αριστερά χρειάζεται για να μπορεί σε πρώτο χρόνο να μπολίαζει αυτη την διαμαρτυρία.
Ο διάλογος πρέπει να συνεχιστεί, μετά τις πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Λογικά θα επανέλθουμε και με άλλα κείμενα εκτίμησης, προσωπικά ή συλλογικά. Όποιος επιθυμεί να συμβάλει ας στείλει στα email επικοινωνίας
ΑπάντησηΔιαγραφή