Οι άνθρωποι της συσπείρωσης για τις εκλογές - 10

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΣΥΡΙΖΑ

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ, ΘΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου έχουμε στα χέρια μας το όπλο της ψήφου, ένα δημοκρατικό δικαίωμα που κατακτήθηκε με αγώνες και αίμα και παραμένει σε ισχύ στο πλαίσιο της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, την οποία καταπατούν καθημερινά οι κυβερνήσεις του μνημονίου. Αν όλοι και όλες εμείς, που είδαμε τη ζωή μας να κατεδαφίζεται, τα δικαιώματά μας να υφαρπάζονται και την αξιοπρέπειά μας να κουρελιάζεται, τους δώσουμε τη δυνατότητα να σχηματίσουν κυβέρνηση θα έχουμε αποδεχθεί την καταστροφική κοινωνικά πολιτική τους και θα έχουμε υποθηκεύσει το μέλλον. Αν, αντίθετα, δεν επιτρέψουμε στα μνημονιακά κόμματα να κυβερνήσουν, ανοίγουμε ένα δρόμο διεξόδου από την κρίση για τις αριστερές δυνάμεις και το λαϊκό κίνημα, ένα δρόμο ανάκτησης των δικαιωμάτων και της ζωής μας.

Στην εκδήλωση που οργάνωσε η Πρωτοβουλία Μηχανικών ΣΥΡΙΖΑ στις 2/5 στο ΤΕΕ, κεντρικοί ομιλητές ήσαν οι υποψήφιοι βουλευτές Γιάννης Μηλιός (μηχανικός) και Βασίλης Μουλόπουλος (δημοσιογράφος). Μίλησαν ο βουλευτής μηχανικός (και υποψήφιος βουλευτής) Δημήτρης Παπαδημούλης και οι υποψήφιοι βουλευτές και μηχανικοί στο επάγγελμα, Γιάννης Μπαλάφας, Αριστείδης Μπαλτάς. Ακολούθησαν παρεμβάσεις παρισταμένων.

Παραθέτουμε την εισήγηση του Βασίλη Μουλόπουλου για το Ασφαλιστικό, που αποτέλεσε και βασικό θέμα των παρεμβάσεων.

ΥΦΑΡΠΑΖΟΥΝ ΤΙΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΜΑΣ

ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΟΘΕΜΑΤΙΚΑ ΤΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ ΜΑΣ

ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ !

Ας δούμε μερικές από τις «αλήθειες», τα «αντικειμενικά στοιχεία του προβλήματος», όπως τα παρουσιάζουν κατά καιρούς η κυβέρνηση, οι συστημικοί αναλυτές και τα μιντιακά παπαγαλάκια τους.

Ψέμα 1^ο. Το σύστημα -λένε- οδεύει προς τη χρεοκοπία επειδή η σχέση εισροών-εκροών του κλάδου συντάξεων είναι αρνητική. Ασύστολο ψέμα. Η σχέση είναι θετική αν υπολογιστούν η εισφοροδιαφυγή και η εισφοροκλοπή, που σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ίδιας της κυβέρνησης υπερβαίνουν το 35%. Έτσι, το σύστημα αιμορραγεί κατά 9 δις το χρόνο και, αν συνυπολογίσουμε την ανασφάλιστη και την αδήλωτη εργασία, κατά 16 δις. Πρόκειται για έμμεση επιδότηση των επιχειρήσεων. Για κλοπή χρημάτων εργαζομένων με τη συνέργεια του κράτους. Πρόκειται για ένα διαρκές πολιτικό σκάνδαλο και ένα διαρκές ποινικό αδίκημα, για μια προκλητική μεταφορά του έμμεσου μισθού των εργαζομένων προς την εργοδοσία. Εξίσου ψευδής είναι και ο ισχυρισμός ότι για την εισφοροδιαφυγή φταίει το υψηλό κόστος εργασίας. Στη Γερμανία το κόστος εργασίας είναι κατά πολύ υψηλότερο αλλά η πιθανή άνοδος της εισφοροδιαφυγής από το 2% στο 3% θα είχε σημάνει συναγερμό στη γερμανική κυβέρνηση. Στην Ελλάδα, τα ταμεία απειλούνται με χρεοκοπία αλλά, την ίδια στιγμή, πολύ μεγάλες επιχειρήσεις αφήνονται να χρωστούν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ και να συνεχίζουν ανενόχλητες το θεάρεστο έργο της εισφοροκλοπής.

Ψέμα 2^ο. Τα Ταμεία -λένε- έχουν σπαταλήσει τα αποθεματικά τους.

Η ιστορία είναι γνωστή. Είναι και αυτή μια ιστορία μεταφοράς πόρων από τους μισθούς στο κεφάλαιο. Μια ακόμη ιστορία κλοπής των εργαζομένων. Στην πρώτη περίοδο, τη συσσώρευση του κεφαλαίου είχε αναλάβει η Τράπεζα της Ελλάδας, η οποία παρακρατούσε με εξευτελιστικά επιτόκια τα αποθεματικά για να τα μεταβιβάσει, υπό μορφή χρηματοδότησης με χαριστικά επιτόκια, στους επιχειρηματίες. Στη δεύτερη περίοδο, του εκσυγχρονισμού και της χρηματοπιστωτικής οικονομίας του τζόγου, τα εναπομείναντα αποθεματικά χρησιμοποιήθηκαν για να κλείσουν δημοσιονομικές τρύπες και να κατασκευαστεί η φούσκα του ελληνικού χρηματιστηρίου. Το δίλημμα της διαχείρισης των αποθεματικών δεν είναι μεταξύ υψηλού ρίσκου και χαμηλής απόδοσης αλλά μεταξύ αξιοποίησής τους υπέρ των ταμείων ή υπέρ των τραπεζών και των χρηματιστηριακών επιχειρήσεων.

Το ασφαλιστικό σύστημα χρειάζεται ένα αποθεματικό που θα συγκεντρώνει 5 δις το χρόνο μέχρι το 2020 και η κυβέρνηση νομοθέτησε να δώσει μόνο 2,5 δις συνολικά, τα οποία και ανέθεσε να διαχειριστούν ειδικοί. Πρόκειται για τους ίδιους ειδικούς που δημιούργησαν τα δομημένα ομόλογα, τα περίφημα σύνθετα χρηματοπιστωτικά προϊόντα, που θα μας έκαναν όλους πλούσιους και οδήγησαν στη χειρότερη μεταπολεμική κρίση και στην ουσιαστική χρεοκοπία των ασφαλιστικών ταμείων. Για τους ίδιους ειδικούς που, παρέα με την Τράπεζα της Ελλάδας, τοποθετούσαν έως και την τελευταία στιγμή πριν από το «κούρεμα», αποθεματικά Ταμείων και Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου στα ελληνικά χρεόγραφα, διασώζοντας "θεσμικούς επενδυτές" και βυθίζοντας ταμεία και ασφαλισμένους.

Η αλήθεια είναι ότι αν τα αποθεματικά των Ταμείων είχαν αξιοποιηθεί απλά και μόνο σε τοποθετήσεις ασφαλών επιτοκίων, το ασφαλιστικό μας σύστημα θα είχε εξασφαλισμένη βιωσιμότητα μέχρι το 2048. Και αν, αντί να χύνονται κροκοδείλια δάκρυα από την πλευρά της κυβέρνησης για την καταστροφή του, υπήρχε η βούληση να μειωθεί η εισφοροδιαφυγή από το σημερινό 35% στο 20%, το σύστημα θα ωφελείτο άμεσα με 7 πρόσθετα χρόνια βιωσιμότητας.

Περισσότερο, όμως, από τα ψέματα εξοργίζουν οι ύπουλοι ηθικοί εκβιασμοί. Εκβιάζουν ηθικά, ζητώντας αύξηση του εργασιακού βίου και μείωση των συντάξεων για το «καλό» των επόμενων γενεών. Συκοφαντούν όσους δεν αποδέχονται τα μέτρα ότι είναι παλιόγεροι, εγωιστές και άκαρδοι. Αυτός ο επιδεικτικός αλτρουισμός των «μεταρρυθμιστών» είναι μια προσβολή προς τη νοημοσύνη μας. Γιατί κάνουν ηθελημένα λάθη στις πράξεις της απλής αριθμητικής : λένε ότι εξαιτίας της μείωσης των γεννήσεων, αν δεν αυξηθούν άμεσα τα όρια ηλικίας, οι νέοι εργαζόμενοι δεν θα πάρουν σύνταξη γιατί το σύστημα θα έχει χρεοκοπήσει λόγω της σχέσης εργαζομένων-συνταξιούχων.

Λένε ψέματα. Γιατί, όλες οι αναλογιστικές μελέτες, ελληνικές και διεθνείς, δίνουν για κάθε χρόνο αύξησης του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης παράταση βιωσιμότητας στο σύστημα μόλις τριών μηνών. Αλλά και αυτοί οι τρεις μήνες είναι θεωρητικοί. Γιατί, για να πάρει κάποιος σύνταξη, δεν φτάνει να έχει μόνο γεννηθεί. Χρειάζεται όταν φτάσει στην παραγωγική του ηλικία να μπορεί να εργαστεί κανονικά, δηλαδή να έχει μόνιμη εργασία με πλήρεις ασφαλιστικές εισφορές. Αυτό, όμως, με τις σημερινές πολιτικές για το 1,5 ή μάλλον τα 2 εκατομμύρια ανέργους και για εκείνους που εργάζονται σε ελαστικές μορφές εργασίας, οι οποίοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία, είναι όνειρο απατηλό. Η πραγματικότητα είναι ότι, όσο περισσότερο ένας «γέρος» παραμένει στην εργασία, τόσο ένας «νέος» μένει εκτός. Έτσι, για κάθε χρόνο σύνταξης που εξοικονομείται από έναν «γέρο» αφαιρείται ένας χρόνος χωρίς εισφορές από έναν «νέο», απομακρύνοντας την ημερομηνία συνταξιοδότησης του τελευταίου. Όσο περισσότερο δηλαδή δουλέψουν σήμερα οι «γέροι», τόσο λιγότερες συντάξεις θα έχουν αύριο οι «νέοι».

Αλλά η αύξηση των ορίων ηλικίας ως τα 70, όπως ουσιαστικά προωθήθηκε με τα αντικίνητρα συνταξιοδότησης, εκτός από αναποτελεσματική είναι και επιζήμια για την περίφημη αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, στις οποίες υποτίθεται ότι στοχεύουν όλες οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και του Μνημονίου. Ποια παραγωγικότητα μπορεί να έχει ένας ηλικιωμένος δάσκαλος, οικοδόμος, χειρούργος ; Και τι συνέπειες θα έχει στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας αντίστοιχη στέρηση θέσεων εργασίας από τους νέους ;

Έχουμε να κάνουμε με τη μεγάλη σφαγή των 50ρηδων. Θεωρούνται πολύ γέροι και πολύ ακριβοί για τις επιχειρήσεις και άρα υποψήφιοι για απόλυση και πολύ νέοι για το ασφαλιστικό σύστημα ώστε να πάρουν μισή σύνταξη. Ας αφήσουμε, λοιπόν, στους κήνσορες και θεράποντες της τηλεδημοκρατίας τη μελό προπαγάνδα για τα παιδιά μας. Το σύστημα της αγοράς εργασίας που υπερασπίζονται, προβλέπει εργαζόμενους πλήρως ή μερικά ανασφάλιστους, ναρκοθετώντας τη βάση χρηματοδότησης του συστήματος που είναι οι εισφορές.

Για τους νέους ασφαλισμένους η μείωση της σύνταξης με τα μέτρα της τελευταίας διετίας έφθασε ή και ξεπέρασε το 35%. Δηλαδή από το 70% αναπλήρωσης του μισθού, που ίσχυε έως το 2009, ο μισθός αναπληρώνεται στο 45%. Μπορούμε να φανταστούμε τι ύψος σύνταξης θα πάρει μετά από 37 χρόνια δουλειάς ένας νέος από τους πολλούς που εργάζονται μερικά και με ελαστικές σχέσεις εργασίας; Πόσο μεγαλύτερη θα είναι από τα 300 ευρώ, που μας έχει ζητήσει η κυρία Λαγκάρντ; Ας τελειώνουμε λοιπόν με τις αστειότητες περί πολέμου των γενεών. Βρισκόμαστε μπροστά σε καθαρή πάλη των τάξεων και τα κόμματα του Μνημονίου απέδειξαν ότι είναι από τη μεριά του κεφαλαίου. Στην πραγματικότητα προωθούν την κατάργηση των συντάξεων με μόνη παραχώρηση μια εθνική σύνταξη στα όρια της φυσικής επιβίωσης.

Ο λόρδος Κέινς παρότρυνε να κάνουμε βραχυπρόθεσμες προβλέψεις γιατί «μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί». Η συζήτηση για τις συντάξεις κινείται προς την αντίθετη λογική : οι μακροπρόθεσμες προβλέψεις των επαϊόντων «σκοτώνουν» τους εργαζομένους βραχυπρόθεσμα. Είναι προβλέψεις που βασίζονται στην άλογη λογική του νεοφιλελευθερισμού. Σε κάθε συζήτηση γύρω από ελλειμματικούς προϋπολογισμούς (δημόσιους και ιδιωτικούς), χρέη και ελλείμματα, εντοπίζουν έναν και μοναδικό ένοχο: την εργασία, το κόστος της (άμεσο και έμμεσο), την ανελαστικότητα της. Η εργασία, μισθωτή ή ελεύθερη, ως αριθμός οικονομικού μεγέθους, πρέπει λοιπόν να συμπιεστεί, αδιαφορώντας αν οι εργαζόμενοι γίνουν φτωχότεροι, ορισμένου χρόνου, μακροχρόνια άνεργοι, δυστυχισμένοι και ανασφαλείς. Η ίδια λογική ισχύει και για τις συντάξεις.

Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά στη Τελική Λύση τους για να «σωθούν οι συντάξεις», αν και εφόσον προκύψει από τις εκλογές, μια έστω και ισχνή πλειοψηφία του μνημονιακού μετώπου. Και η λύση τους σημαίνει ελεύθερες απολύσεις, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτατου μισθού, εξόντωση των ελεύθερων επαγγελματιών και των αυτοαπασχολούμενων και ανατροπές στο Ασφαλιστικό, όπως απαίτησα και εν πολλοίς πέτυχαν, συνεχίζοντας να πιέζουν, οι Βρυξέλλες, το ΔΝΤ και οι αγορές. Η κοινοπραξία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και οι πρόθυμοι σύμμαχοί τους εφαρμόζουν τις οδηγίες όχι γιατί εξαναγκάζονται αλλά γιατί πιστεύουν στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και ομνύουν στις οικονομικές και κοινωνικές δυνάμεις τις οποίες αυτές οι πολιτικές εξυπηρετούν.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια απορρύθμιση του Ασφαλιστικού.

Θέλουν να καταργήσουν τον κοινωνικό χαρακτήρα της ασφάλισης. Να αντικαταστήσουν τη συλλογική ανταποδοτικότητα με την ατομική ανταποδοτικότητα, με το κράτος να εγγυάται μόνο μια ευτελή εθνική σύνταξη κάτω από τα όρια της φτώχειας για τους μη έχοντες. Από εκεί και πάνω, η λογική της| μεταρρύθμισης είναι: ότι δίνεις, παίρνεις. Δηλαδή, η πλήρης επικράτηση του κοινωνικού δαρβινισμού που υπαγορεύει «ο καθένας για τον εαυτό του και όλοι εναντίον όλων ».

Η πολιτική τους έχει σαφή στόχευση : το άνοιγμα ενός τεράστιου και επικερδούς τομέα στη βιομηχανία της ιδιωτικής ασφάλισης και της ιδιωτικής υγείας. Θα αλλάξει το σύστημα, υπονομεύοντας τη ζωή των εργαζομένων, τουλάχιστον για τα επόμενα 30 χρόνια. Ελπίζουμε ότι, με την ψήφο και τους αγώνες μας, η ιστορία δεν θα γράψει ότι το πέτυχαν.