Σκέψεις και εικόνες από μια μεγάλη νύχτα

Του Νικου Γ. Ξυδακη από την καθημερινή 13/2

Πιστεύουμε ότι κάθε ψήφιση Μνημονίου, Μεσοπρόθεσμου κ. λπ. είναι ιστορική και κορυφαία στιγμή, τελική. Δεν είναι. Πάντα υπάρχει μία ακόμη πιο ιστορική και κορυφαία ψήφιση, ενός ακόμη πιο ιστορικού νόμου, που θαμπώνει περαιτέρω το παρόν και δεσμεύει ακόμη περισσότερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές. Τέτοια ήταν η χθεσινή νύχτα. Κορυφαία στιγμή, έως ότου έρθει μια άλλη. Και θα έρθει. Με το «κούρεμα» και τη νέα δανειακή σύμβαση η Ελλάδα αγοράζει χρόνο, πανάκριβα. Αλλά αυτό το απόθεμα θα εξαντληθεί γρήγορα, όσο γρήγορα εξαντλήθηκε ο χρόνος σωτηρίας του πρώτου Μνημονίου. Ας είμαστε έτοιμοι λοιπόν και για άλλες ιστορικές νύχτες, με αγωνία και κρίσιμες αποφάσεις, πολύ σύντομα. Κι ας είμαστε έτοιμοι και για πολλές αργόσυρτες ημέρες και νύχτες, που δεν θα περιέχουν κορύφωση και δράμα, αλλά θα περιέχουν δυσχέρεια και πόνο.

οργάνωση «ΜΗΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ ΤΟΥ ΜΑΗ, ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΟΥΕΝΟΣ ΑΙΡΕΣ ΤΗΣ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ»

Προς τον αγωνιζόμενο Ελληνικό λαό..
Παιδιά μας, εγγόνια μας, τα λίγα αυτά λόγια που θα ακούσετε είναι από τις μανάδες που χάσαμε τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας στα χρόνια της δικτατορίας στην Αργεντινή. Εκείνα τα χρόνια, το Δ.Ν.Τ. βρισκόταν για πολλοστή φορά στη χώρα μας σπέρνοντας την μιζέρια, τη πείνα και την υποδούλωση του λάου μας. Το μόνο που έκαναν τα παιδιά μας ήταν να υπερασπίσουν το λαό μας. Αυτό ήταν το «έγκλημα» τους. Για τους λόγους αυτός έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ίδια της του ζωή. Ο ηρωικός αγώνας σας σήμερα, σε διαφορετικές συνθήκες αλλά με τους ίδιους εχθρούς των λαών, δεν είναι διαφορετικός, κάνετε το αυτονόητο για να σώσετε τις επόμενες γενιές από την υποδούλωση. Σήμερα, αύριο και μεθαύριο, μη τα βάλετε κάτω, όσο και δύσκολο και ανυπέρβλητο να φαίνετε, θα τα καταφέρετε. Συνεχίστε έως τη τελική νίκη. Τώρα τούτες τις ώρες είμαστε και δίκες σας μάνες, η σκέψη μας και τα λόγια μας είναι μαζί σας. Ξαναβλέπουμε, τα δικά μας παιδιά στους δρόμους της Αθήνας και της Ελλάδας, στους δρόμους του Καίρου, στους δρόμους της Λισσαβόνας και της Μαδρίτης ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΝΙΚΟΥΝ!
Hasta la Victoria siempre!

Θα δείτε από τις τηλεοράσεις σας πολλά κτήρια να καίγονται στην Αθήνα. Αυτό που δεν πρόκειται να σας πουν, είναι ότι υπήρχαν περισσότερο από 1.000.000 άνθρωποι στους δρόμους της Αθήνας, και ότι η αστυνομία προσπαθούσε - και τελικά κατάφερε - να τους πετάξει από το κέντρο (την Πλατεία), χρησιμοποιώντας πολλά χημικά αέρια, χωρίς καμία δικαιολογία. Εκτόξευαν απλά πάνω στους ειρηνικούς διαδηλωτές, χωρίς να έχει πέσει ούτε μία μολότωφ, χωρίς να έχει πέσει ούτε ένα μπουκάλι! Άρχισαν να ρίχνουν όταν ο Μίκης Θεοδωράκης - γνωστός έλληνας συνθέτης - προσπάθησε να βγάλει ένα λόγο προς το πλήθος (στις 17.20)...

Η Δημοκρατία θάβεται βαθιά στην γη, που την γέννησε...

http://old-boy.blogspot.com/2012/02/blog-post_13.html

Υπάρχει η Ελλάδα που βγαίνει στο δρόμο και αναπνέει την μυρωδιά του καθεστώτος σε όλη του την μεγαλοπρέπεια και υπάρχει η Ελλάδα που πληροφορείται τι συμβαίνει στο δρόμο από τα ΜΜΕ των γνωστών 4 - 5 μεγαλοεπιχειρηματιών.

Έγραφα χθες, ότι αν ο κόσμος είναι πάρα πολύς, δεν θα είναι δυνατό να τον διώξουν με τα χημικά. Τελικά ήταν δυνατό. Αλλά όχι επειδή ο κόσμος κάμφθηκε. Αντίθετα, επέμενε και επέμενε,  επέστρεφε και επέστρεφε. Αλλά όταν ξεκινούν να ψεκάζουν εν ψυχρώ την γεμάτη και ειρηνικότατη πλατεία και μετά συνεχίζουν να ψεκάζουν επί ώρες χωρίς να καταλαβαίνουν Χριστό, ναι, τελικά τα καταφέρνουν να σε διώξουν.
Κι όχι μόνο να σε διώξουν. Αλλά να σου καταστήσουν και σαφές με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι δεν σε αντιμετωπίζουν ως πολίτη αλλά ως έντομο, να σου καταστήσουν σαφές με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι δεν έχουν πια την παραμικρή ανάγκη από προσχήματα για να σε αντιμετωπίσουν ως έντομο, έχοντας πάρει το οκ να ξεκινούν την εκκαθάριση του χώρου, ακόμη και χωρίς μια αφορμή, έτσι για τα μάτια του κόσμου,
αφού τα μάτια του κόσμου που είναι εκεί, τα δηλητηριάζουν
και τα μάτια του κόσμου που δεν είναι εκεί, βλέπουν από τις τηλεοράσεις τους όσα επιλέγουν εκείνες να τους δείξουν.
Αλλά ίσως παράλληλα και όσα οι ίδιοι επιλέγουν να δουν.
Το ότι από μια ηλικία και κάτω όλοι θεωρούσαμε την δημοκρατία αυτονόητη συνθήκη, δημιούργησε -συνειδητοποιώ- μια θεμελιώδη παρεξήγηση: ότι η έννοια ιεραρχείται το ίδιο ψηλά για όλους μας. Δεν ισχύει.
Για άλλους η δημοκρατία σημαίνει πολλά, με αποτέλεσμα να εξακολουθούν να πιστεύουν σε αυτήν, παρότι εκείνη δεν διστάζει να τους συμπεριφέρεται επαίσχυντα, αλλά για πολλούς άλλους η δημοκρατία δεν ήταν παρά μια συνήθεια, την οποία δεν θα έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα να χάσουν αύριο και με τον πλέον επίσημο και τυπικό τρόπο, όπως άλλωστε δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα και σήμερα, που έχει χαθεί ημιεπίσημα και ουσιαστικότατα.