Αναδημοσιεύουμε άρθρο μέλους της συσπείρωσης
Φτάνουν τα "μηνύματα ανυπακοής".
Στείλαμε ήδη αρκετά.
Ήρθε πλέον η ώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Με τις συλλογικότητες της κοινωνικής αριστεράς και την πολιτική τους αποφασιστικότητα και με πλατιές κοινωνικές συμμαχίες βάσης.
Για μια κοινωνική αριστερά
Η κρίση στην Ελλάδα και τον νότο της Ευρωζώνης είναι σχεδιασμένη.
Δεν είναι μια τυχαία εκδήλωση της διεθνούς κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ξέσπασε από το 2008 και μετά.
Ο ρόλος της παρέας Παπαντρέου είναι πλέον σε όλους ξεκάθαρος.
Πρόκειται για διεθνή στελέχη της χρηματοπιστωτικής ελίτ, εντεταλμένα στην μετατόπιση της κορεσμένης χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας από τον πλασματικό πλούτο των ομολογιακών δανειακών αποδόσεων, σε αληθινό πλούτο, (real estate), με ιδιοποίηση δημόσιας περιουσίας, εδάφους, πόρων, υποδομών, δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών, αλλά και των νέων εργασιακών σχέσεων που αντιστοιχούν στη σχεδιαζόμενη νέα οικονομία - χαμηλού κόστους - του νότου.
Ο Παπαντρέου το δηλώνει και ανοιχτά πως είναι εκπρόσωπος του σχεδίου της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
http://www.youtube.com/watch?v=TFSapBTHxrU&feature=related
Το σχέδιο αυτό που είναι και ο οραματικός στόχος της διεθνούς εφόδου του κεφαλαίου με το κωδικό όνομα «παγκοσμιοποίηση», προϋποθέτει την εξ εφόδου κατάλυση του διεθνούς δικαίου των ανεξάρτητων κρατών και της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, και την ντε φάκτο μετάβαση σε ένα παγκόσμιο καθεστώς διεθνούς δεσποτείας υπό τις διεθνείς ελίτ του κεφαλαίου.
Οι διεθνείς ανταγωνισμοί της παραδοσιακής δυτικής ελίτ του κεφαλαίου με τις ανερχόμενες οικονομικές και κυρίως παραγωγικές υπερδυνάμεις με πρώτη την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική δεσποτεία της Κίνας, οδηγούν τις δυτικές ελίτ σε εδαφική αναδίπλωση, σε αναπροσανατολισμό της κερδοφορίας από την φούσκα της χρηματοπιστωτικής κερδοφορίας στην παραγωγή και στην ιδιοποίηση φυσικών πόρων του συνόλου πλέον του καπιταλιστικού κέντρου.
Η αναθέρμανση της στρατηγικής αυτής και η επέκτασή της στο σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου, προϋποθέτει νέες κοινωνικές συμμαχίες στα πλαίσια του κεφαλαίου, εντεταλμένα τοπικά στελέχη και κυβερνήσεις κρατών που μπορούν να προωθήσουν την διάβρωση και την τελική κατάλυση των θεσμών αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και κάποια χώρα «δούρειο ίππο» η οποία και θα εισάγει μεθοδικά την «κρίση» στην υπό κατάληψη ζώνη.
Η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα, εντεταλμένα στελέχη ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και πρωθυπουργός της και οι υπουργοί της κυβέρνησής του.
Η μέθοδος είναι η κατασκευασμένη σε συνεργασία με τις αγορές «κρίση χρέους», η οποία με τη σειρά της διευρύνεται μεθοδευμένα σε όλο το νότο της ευρωζώνης.
Τα όπλα της κατάλυσης της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της απαλλοτρίωσης της χώρας, είναι το «μνημόνιο» και κυρίως η «δανειακή σύμβαση», η υπογραφή της οποίας από έναν εξωκοινοβουλευτικό υπουργό και χωρίς καμία κοινοβουλευτική νομιμοποίηση συνιστά ανοιχτό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.
Το ίδιο το "μνημόνιο" συνιστά το νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις ανταγωνιστικές πλευρές του κεφαλαίου.
Αποτελεί τη χάρτα συμφωνημένων ανταλλαγμάτων ανάμεσα από τη μία στο χρηματοπιστωτικό που φιλοδοξεί να κεφαλαιοποιηθεί σε γαιοπρόσοδο και από την άλλη με τμήματα του εγχώριου και διεθνούς βιομηχανικού κεφαλαίου και τη γαιοκτησία, που μοιράζονται τα προνόμιά τους με τους κερδοσκόπους και τους διεθνείς τραπεζίτες, με αντάλλαγμα την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργασίας και την προνομιακή του άμεση ωφέλεια από την κατάρρευση των αμοιβών και των συλλογικών συμβάσεων.
Ο τρόπος για να μετατραπεί ο εικονικός λογιστικός πλούτος του ομολογιακού επενδυτικού δανεισμού σε "αληθινό πλούτο" εδαφικής ιδιοκτησίας είναι η υπογεγραμμένη από τον Παπακωνσταντίνου δανειακή σύμβαση και οι ρήτρες της.
Έτσι, οι προνομιακοί κερδοσκόποι επενδυτές ιδιοκτήτες των κρατικών ομολόγων αποζημιώνονται στο ακέραιο μέσω του διακρατικού δανείου των 110 δις ευρώ, ακολούθως οι υπόλοιποι μή προνομιακοί οδηγούνται σε κούρεμα και τέλος η χώρα θα οδηγηθεί σε ανοιχτή χρεοκοπία και θα επιδιωχτεί η άμεση αποζημίωση των κρατών δανειστών και του ΔΝΤ μέσω της ρήτρας για εμπράγματη αποζημίωση.
Έτσι τα "χαρτιά" χωρίς αντίκρισμα που τυπώνει η FED και δανείζεται λογιστικά η κυβέρνηση, θα μετατραπούν σε μια νύχτα σε ιδιοκτησία από τους "δανειστές" του αληθινού εδαφικού πλούτου της χώρας.
Στο ενδιάμεσο, από την αποκατάσταση των ομολογιούχων κερδοσκόπων έως την τελική προγραμματισμένη χρεοκοπία, μεθοδεύεται στο όνομα πάντα του δημόσιου χρέους, το ξεπούλημα όλων των φιλέτων της χώρας, τα οποία και πρέπει να πάνε άμεσα σε συγκεκριμένα, συμφωνημένα, επιχειρηματικά χέρια υπό την καθαρή μορφή της εξαγοράς και όχι υπό το καθεστώς της πολύπλοκης μελλοντικής εκκαθάρισης και εμπράγματων αποζημιώσεων στο πλαίσιο της χρεοκοπίας.
Αυτό είναι το πλαίσιο και αυτό είναι το σχέδιο.
Οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας τι ρόλο παίζουν σε αυτή την αιφνίδια εξέλιξη του τελευταίου χρόνου;
Ο Σαμαράς δεν έχει φαίνεται ακόμα τις απαραίτητες διεθνείς δεσμεύσεις, συμφωνίες και διαπιστεύσεις για την είσοδό του στην συνδιαχείριση, παρ’ ότι πιέζεται, προετοιμάζεται και μαθαίνει.
Επίσης, η ίδια η προσωπική του καταγωγή, παραδοσιακή μεγαλοαστική και ιστορικά συνδεδεμένη με τα εθνικά αστικά τζάκια, τον συγκρατούν στην υπεράσπιση των περισσότερο παραδοσιακών εθνικών αστικών στρωμάτων και συνεπώς τον καθιστούν αρκετά απρόθυμο για ανοιχτή σύμπραξη με την νέα παγκόσμια τάξη, άν αυτή δεν περιλαμβάνει και παραδοσιακά τμήματα του εθνικού αστικού κορμού, όσο υπάρχει ακόμα σήμερα, και την συμμαχία τους με τα μεσαία στρώματα, πόσο μάλλον αν η νέα τάξη προϋποθέτει την εξαφάνισή τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που αντιτάχθηκε αρχικά και ιδιαίτερα αποφασιστικά στην επιχείρηση "κρίσης χρέους" του Παπαντρέου, στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Οι κοινωνικές συμμαχίες του φαίνεται πως είναι ακόμη υπό διαμόρφωση. Αυτός είναι (μαζί με τις διεθνείς ατελείς διαπιστεύσεις), και ο λόγος που δεν του επέτρεψε να σηκώσει μέχρι σήμερα το γάντι των εκλογών.
Τέλος, οι ηγεσίες της αριστερής αριστοκρατίας κάθε απόχρωσης κρίθηκαν κι αυτές εδώ κι ένα χρόνο με όλους τους δυνατούς τρόπους κι από όλες τις δυνατές θέσεις ο καθ' ένας.
Εμπόδισαν και δεν διευκόλυναν την κοινωνία να δώσει τη μάχη της ανατροπής του Παπαντρέου.
Ανέτοιμες, νωθρές και θρησκευόμενες ποικίλων φαντασιώσεων, απέτυχαν.
Γι αυτό και παραπαίουν όλες με φαινομενική εξαίρεση την εκκλησία ΚΚΕ,( τον πιο συνεπή διαχειριστή της κοινωνικής απελπισίας), παρασύροντας στον μικροαστικό τους κατήφορο ολόκληρη την κοινωνία που μοιραία πάγωσε από απόγνωση.
Αν το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας διατηρεί το υπόλειμμα της αστικής κληρονομικότητας, η καλή μας αριστερά ακόμη πιο πίσω, μετουσιωμένη στη φύση του αρχέγονου πάλαι ποτέ αντιπάλου της, διατηρεί ακόμη τα προνόμια της ισόβιας αριστοκρατίας, σε μια παράδοξη σύμφυση με τις πολιτικά εταιρικές μορφές των οργανώσεών της.
Αυτός είναι και ο κεντρικός λόγος της πολιτικής αποστοίχισης της κοινωνικής βάσης από την, ταυτόχρονα, φεουδαρχικά και εταιρικά δομημένη αριστερά.
Σε έναν κόσμο που βιώνει την συντριβή του πολιτισμού με την κατάρρευση κάθε συλλογικού δεσμού και την ανάδυση της στενά εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης και ύπαρξης, η δομημένη αριστερά αντί να εισηγηθεί και να συμβάλει σε μορφές επαναθεμελίωσης του συλλογικού και του κοινοτικού και συνεπώς καί του πολιτικά δημοκρατικού, αναπλαισιώνει το συλλογικό κενό με εξωιστορικές δεσποτικές συγκεντρωτικές σχέσεις και θρησκευτικές υποσχέσεις.
Αυτό το ιστορικό παράδοξο δεν μπορεί να διατηρηθεί πλέον.
Τώρα που η μεγάλη μάχη της ζωής είναι σε εξέλιξη σε ολόκληρο τον πλανήτη, τώρα είναι η στιγμή να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας καί με την "προϊστορία" της αριστεράς.
Κανένας φόβος για την επόμενη μέρα.
Αρκετά υπομείναμε την κυριαρχία της αριστοκρατίας και την ανημπόρια της.
Ένας ο στόχος: ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ τον ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΩΡΑ.
Με τις συλλογικότητες της κοινωνικής αριστεράς και την πολιτική τους αποφασιστικότητα και με πλατιές κοινωνικές συμμαχίες βάσης.
Δεν έχουμε άλλο δρόμο, δεν μας απέμειναν άλλες επιλογές.
Φτάνουν τα "μηνύματα ανυπακοής".
Στείλαμε ήδη αρκετά.
Ήρθε πλέον η ώρα για την ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου. Με τις συλλογικότητες της κοινωνικής αριστεράς και την πολιτική τους αποφασιστικότητα και με πλατιές κοινωνικές συμμαχίες βάσης.
Για μια κοινωνική αριστερά
Η κρίση στην Ελλάδα και τον νότο της Ευρωζώνης είναι σχεδιασμένη.
Δεν είναι μια τυχαία εκδήλωση της διεθνούς κρίσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος που ξέσπασε από το 2008 και μετά.
Ο ρόλος της παρέας Παπαντρέου είναι πλέον σε όλους ξεκάθαρος.
Πρόκειται για διεθνή στελέχη της χρηματοπιστωτικής ελίτ, εντεταλμένα στην μετατόπιση της κορεσμένης χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας από τον πλασματικό πλούτο των ομολογιακών δανειακών αποδόσεων, σε αληθινό πλούτο, (real estate), με ιδιοποίηση δημόσιας περιουσίας, εδάφους, πόρων, υποδομών, δημόσιων υπηρεσιών και αγαθών, αλλά και των νέων εργασιακών σχέσεων που αντιστοιχούν στη σχεδιαζόμενη νέα οικονομία - χαμηλού κόστους - του νότου.
Ο Παπαντρέου το δηλώνει και ανοιχτά πως είναι εκπρόσωπος του σχεδίου της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης.
http://www.youtube.com/watch?v=TFSapBTHxrU&feature=related
Το σχέδιο αυτό που είναι και ο οραματικός στόχος της διεθνούς εφόδου του κεφαλαίου με το κωδικό όνομα «παγκοσμιοποίηση», προϋποθέτει την εξ εφόδου κατάλυση του διεθνούς δικαίου των ανεξάρτητων κρατών και της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, και την ντε φάκτο μετάβαση σε ένα παγκόσμιο καθεστώς διεθνούς δεσποτείας υπό τις διεθνείς ελίτ του κεφαλαίου.
Οι διεθνείς ανταγωνισμοί της παραδοσιακής δυτικής ελίτ του κεφαλαίου με τις ανερχόμενες οικονομικές και κυρίως παραγωγικές υπερδυνάμεις με πρώτη την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική δεσποτεία της Κίνας, οδηγούν τις δυτικές ελίτ σε εδαφική αναδίπλωση, σε αναπροσανατολισμό της κερδοφορίας από την φούσκα της χρηματοπιστωτικής κερδοφορίας στην παραγωγή και στην ιδιοποίηση φυσικών πόρων του συνόλου πλέον του καπιταλιστικού κέντρου.
Η αναθέρμανση της στρατηγικής αυτής και η επέκτασή της στο σύνολο της ευρωπαϊκής ηπείρου, προϋποθέτει νέες κοινωνικές συμμαχίες στα πλαίσια του κεφαλαίου, εντεταλμένα τοπικά στελέχη και κυβερνήσεις κρατών που μπορούν να προωθήσουν την διάβρωση και την τελική κατάλυση των θεσμών αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και κάποια χώρα «δούρειο ίππο» η οποία και θα εισάγει μεθοδικά την «κρίση» στην υπό κατάληψη ζώνη.
Η χώρα αυτή είναι η Ελλάδα, εντεταλμένα στελέχη ο πρόεδρος της σοσιαλιστικής διεθνούς και πρωθυπουργός της και οι υπουργοί της κυβέρνησής του.
Η μέθοδος είναι η κατασκευασμένη σε συνεργασία με τις αγορές «κρίση χρέους», η οποία με τη σειρά της διευρύνεται μεθοδευμένα σε όλο το νότο της ευρωζώνης.
Τα όπλα της κατάλυσης της αστικής αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας και της απαλλοτρίωσης της χώρας, είναι το «μνημόνιο» και κυρίως η «δανειακή σύμβαση», η υπογραφή της οποίας από έναν εξωκοινοβουλευτικό υπουργό και χωρίς καμία κοινοβουλευτική νομιμοποίηση συνιστά ανοιχτό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα.
Το ίδιο το "μνημόνιο" συνιστά το νέο κοινωνικό συμβόλαιο ανάμεσα στις ανταγωνιστικές πλευρές του κεφαλαίου.
Αποτελεί τη χάρτα συμφωνημένων ανταλλαγμάτων ανάμεσα από τη μία στο χρηματοπιστωτικό που φιλοδοξεί να κεφαλαιοποιηθεί σε γαιοπρόσοδο και από την άλλη με τμήματα του εγχώριου και διεθνούς βιομηχανικού κεφαλαίου και τη γαιοκτησία, που μοιράζονται τα προνόμιά τους με τους κερδοσκόπους και τους διεθνείς τραπεζίτες, με αντάλλαγμα την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και κατακτήσεων της εργασίας και την προνομιακή του άμεση ωφέλεια από την κατάρρευση των αμοιβών και των συλλογικών συμβάσεων.
Ο τρόπος για να μετατραπεί ο εικονικός λογιστικός πλούτος του ομολογιακού επενδυτικού δανεισμού σε "αληθινό πλούτο" εδαφικής ιδιοκτησίας είναι η υπογεγραμμένη από τον Παπακωνσταντίνου δανειακή σύμβαση και οι ρήτρες της.
Έτσι, οι προνομιακοί κερδοσκόποι επενδυτές ιδιοκτήτες των κρατικών ομολόγων αποζημιώνονται στο ακέραιο μέσω του διακρατικού δανείου των 110 δις ευρώ, ακολούθως οι υπόλοιποι μή προνομιακοί οδηγούνται σε κούρεμα και τέλος η χώρα θα οδηγηθεί σε ανοιχτή χρεοκοπία και θα επιδιωχτεί η άμεση αποζημίωση των κρατών δανειστών και του ΔΝΤ μέσω της ρήτρας για εμπράγματη αποζημίωση.
Έτσι τα "χαρτιά" χωρίς αντίκρισμα που τυπώνει η FED και δανείζεται λογιστικά η κυβέρνηση, θα μετατραπούν σε μια νύχτα σε ιδιοκτησία από τους "δανειστές" του αληθινού εδαφικού πλούτου της χώρας.
Στο ενδιάμεσο, από την αποκατάσταση των ομολογιούχων κερδοσκόπων έως την τελική προγραμματισμένη χρεοκοπία, μεθοδεύεται στο όνομα πάντα του δημόσιου χρέους, το ξεπούλημα όλων των φιλέτων της χώρας, τα οποία και πρέπει να πάνε άμεσα σε συγκεκριμένα, συμφωνημένα, επιχειρηματικά χέρια υπό την καθαρή μορφή της εξαγοράς και όχι υπό το καθεστώς της πολύπλοκης μελλοντικής εκκαθάρισης και εμπράγματων αποζημιώσεων στο πλαίσιο της χρεοκοπίας.
Αυτό είναι το πλαίσιο και αυτό είναι το σχέδιο.
Οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις της χώρας τι ρόλο παίζουν σε αυτή την αιφνίδια εξέλιξη του τελευταίου χρόνου;
Ο Σαμαράς δεν έχει φαίνεται ακόμα τις απαραίτητες διεθνείς δεσμεύσεις, συμφωνίες και διαπιστεύσεις για την είσοδό του στην συνδιαχείριση, παρ’ ότι πιέζεται, προετοιμάζεται και μαθαίνει.
Επίσης, η ίδια η προσωπική του καταγωγή, παραδοσιακή μεγαλοαστική και ιστορικά συνδεδεμένη με τα εθνικά αστικά τζάκια, τον συγκρατούν στην υπεράσπιση των περισσότερο παραδοσιακών εθνικών αστικών στρωμάτων και συνεπώς τον καθιστούν αρκετά απρόθυμο για ανοιχτή σύμπραξη με την νέα παγκόσμια τάξη, άν αυτή δεν περιλαμβάνει και παραδοσιακά τμήματα του εθνικού αστικού κορμού, όσο υπάρχει ακόμα σήμερα, και την συμμαχία τους με τα μεσαία στρώματα, πόσο μάλλον αν η νέα τάξη προϋποθέτει την εξαφάνισή τους.
Αυτός είναι και ο λόγος που αντιτάχθηκε αρχικά και ιδιαίτερα αποφασιστικά στην επιχείρηση "κρίσης χρέους" του Παπαντρέου, στο μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση.
Οι κοινωνικές συμμαχίες του φαίνεται πως είναι ακόμη υπό διαμόρφωση. Αυτός είναι (μαζί με τις διεθνείς ατελείς διαπιστεύσεις), και ο λόγος που δεν του επέτρεψε να σηκώσει μέχρι σήμερα το γάντι των εκλογών.
Τέλος, οι ηγεσίες της αριστερής αριστοκρατίας κάθε απόχρωσης κρίθηκαν κι αυτές εδώ κι ένα χρόνο με όλους τους δυνατούς τρόπους κι από όλες τις δυνατές θέσεις ο καθ' ένας.
Εμπόδισαν και δεν διευκόλυναν την κοινωνία να δώσει τη μάχη της ανατροπής του Παπαντρέου.
Ανέτοιμες, νωθρές και θρησκευόμενες ποικίλων φαντασιώσεων, απέτυχαν.
Γι αυτό και παραπαίουν όλες με φαινομενική εξαίρεση την εκκλησία ΚΚΕ,( τον πιο συνεπή διαχειριστή της κοινωνικής απελπισίας), παρασύροντας στον μικροαστικό τους κατήφορο ολόκληρη την κοινωνία που μοιραία πάγωσε από απόγνωση.
Αν το αστικό πολιτικό προσωπικό της χώρας διατηρεί το υπόλειμμα της αστικής κληρονομικότητας, η καλή μας αριστερά ακόμη πιο πίσω, μετουσιωμένη στη φύση του αρχέγονου πάλαι ποτέ αντιπάλου της, διατηρεί ακόμη τα προνόμια της ισόβιας αριστοκρατίας, σε μια παράδοξη σύμφυση με τις πολιτικά εταιρικές μορφές των οργανώσεών της.
Αυτός είναι και ο κεντρικός λόγος της πολιτικής αποστοίχισης της κοινωνικής βάσης από την, ταυτόχρονα, φεουδαρχικά και εταιρικά δομημένη αριστερά.
Σε έναν κόσμο που βιώνει την συντριβή του πολιτισμού με την κατάρρευση κάθε συλλογικού δεσμού και την ανάδυση της στενά εγωιστικής αυτοπραγμάτωσης και ύπαρξης, η δομημένη αριστερά αντί να εισηγηθεί και να συμβάλει σε μορφές επαναθεμελίωσης του συλλογικού και του κοινοτικού και συνεπώς καί του πολιτικά δημοκρατικού, αναπλαισιώνει το συλλογικό κενό με εξωιστορικές δεσποτικές συγκεντρωτικές σχέσεις και θρησκευτικές υποσχέσεις.
Αυτό το ιστορικό παράδοξο δεν μπορεί να διατηρηθεί πλέον.
Τώρα που η μεγάλη μάχη της ζωής είναι σε εξέλιξη σε ολόκληρο τον πλανήτη, τώρα είναι η στιγμή να κλείσουμε τους λογαριασμούς μας καί με την "προϊστορία" της αριστεράς.
Κανένας φόβος για την επόμενη μέρα.
Αρκετά υπομείναμε την κυριαρχία της αριστοκρατίας και την ανημπόρια της.
Ένας ο στόχος: ΝΑ ΡΙΞΟΥΜΕ τον ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΩΡΑ.
Με τις συλλογικότητες της κοινωνικής αριστεράς και την πολιτική τους αποφασιστικότητα και με πλατιές κοινωνικές συμμαχίες βάσης.
Δεν έχουμε άλλο δρόμο, δεν μας απέμειναν άλλες επιλογές.
Γιάννης Πάνου
30.4.2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου