Ένα Συνέδριο με Πρόγραμμα αλλά χωρίς Θέμα

Με το παρακάτω κείμενο και με ανάρτηση πανώ έγινε σήμερα παρέμβαση αρχιτεκτόνων κατά τη διάρκεια της ομιλίας του Υφυπουργού Υποδομών Μεταφορών & Δικτύων Ν. Σηφουνάκη στο 11ο Πανελλήνιο Αρχιτεκτονικό Συνέδριο. Θα ακολουθήσουν αργότερα και σχετικά Video και φωτογραφίες.

  11^Ο ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ

ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ με πρόγραμμα αλλά ΧΩΡΙΣ ΘΕΜΑ

Η ιδέα της πραγματοποίησης του 11^ου Πανελλήνιου Συνέδριου με θέμα το Επάγγελμα του Αρχιτέκτονα ξεκίνησε πριν τη θητεία της διοίκησης που το πραγματοποιεί. Aφορούσε ένα συνέδριο εργασίας για να μπορέσουν να συζητήσουν οι αρχιτέκτονες τα επαγγελματικά τους προβλήματα σε ένα δυσμενές κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον με συνεχή επιδείνωση. Η παρούσα διοίκηση αυτή την ιδέα τη μετέτρεψε σε ένα μεγαλεπίβολο συνέδριο τύπου Χελέξπο (από αυτά στα οποία εσχάτως, προσφέρεται αφειδώς η αιγίδα του Συλλόγου - ακόμα και σε αυτό που συμπίπτει ημερολογιακά με το παρόν Συνέδριο). Εν τέλει ακόμα και ο τίτλος ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ απουσιάζει από το τυπωμένο πρόγραμμα. Ας δούμε γιατί:

Τα χρόνια που μεσολάβησαν από το 1999, έτος πραγματοποίησης του προηγούμενου, 10^ου Αρχιτεκτονικού Συνεδρίου, άλλαξαν όπως φαίνεται καθοριστικά το κυρίαρχο «πνεύμα» στο εσωτερικό του επιστημονικού κυρίως και επαγγελματικού δευτερευόντως, συλλόγου των αρχιτεκτόνων, ο οποίος μετατράπηκε σταδιακά σε χώρο διαβούλευσης ιδιωτών, ατομικών συμφερόντων, εφαλτήριο καριέρας επαγγελματικής, ακαδημαϊκής ή πολιτικής και πεδίο συναλλαγής, κατά βάση διαπαραταξιακής, διαφόρων lobbies συμφερόντων.

Όπως είναι φυσικό, το επιστημονικό του έργο είναι σχεδόν ανύπαρκτο, μηδενικό και οι παρεμβάσεις του περιορίζονται σε «θεσμικές» πρωτοβουλίες προς τις κυβερνήσεις, τα υπουργεία και τους φορείς, κυρίως όταν θίγονται κεκτημένα των υφισταμένων lobbies και σπάνια - και κατόπιν πολλών πιέσεων - όταν πρόκειται για το σύνολο των αρχιτεκτόνων χωρίς φωνή και δικτυώσεις, την ασκούμενη αρχιτεκτονική, το δομημένο περιβάλλον, τον δημόσιο χώρο και τον δημόσιο λόγο στη χώρα.

Χαρακτηριστική της μετάπτωσης αυτής του ΣΑΔΑΣ – ΠΕΑ από την κυρίως δημόσια στην κυρίως ιδιωτική σφαίρα, είναι αυτή καθεαυτή η διοργάνωση του Συνεδρίου σε σχέση με τον ελεύθερο, ανοιχτό, συμμετοχικό χαρακτήρα που είχαν τα Αρχιτεκτονικά Συνέδρια στο παρελθόν

Είναι γνωστό πως ο χώρος των ιδιωτών και η δημοκρατία βρίσκονται σε απόλυτη διάσταση. Αυτός είναι και ο λόγος που όλο το προηγούμενο διάστημα ο ΣΑΔΑΣ–ΠΕΑ έχει ουσιαστικά μετατραπεί σε ενός ανδρός αρχή, του προέδρου με τα στηρίγματά του.

Η αδιαφάνεια, η ίντριγκα, η μεθόδευση, η ατομική προβολή, και το lobbing είναι ο κανόνας. Η δημοκρατία, η διαφάνεια και το συλλογικό πνεύμα, είναι η σπάνια εξαίρεση.

Φτάνουμε λοιπόν σήμερα σε ένα συνέδριο με «πνεύμα» αγοράς, ένα συνέδριο ιδιωτικής έμπνευσης, ένα συνέδριο χορηγών, το οποίο, ιδιωτική εταιρία το οργάνωσε, εταιρίες χορηγοί το εκμεταλλεύονται σαν εμπορική έκθεση, ένα συνέδριο ατομικής προβολής και προσωπικών δημόσιων σχέσεων που όμως γίνεται στο όνομα και με το έρεισμα των κοινωνικών παραμέτρων της αρχιτεκτονικής, των αρχιτεκτόνων και την συλλογική, υποτίθεται, έκφρασή τους που είναι ο Πανελλήνιος Σύλλογός τους. Κι όμως:

Ότι κι αν ισχυρίζεται η αγορά, ΑΡΧΙΤΕΚΤΩΝ δεν είναι απλώς ένα ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ. Είναι πάνω απ’ όλα η δημιουργική και δημόσια ευθύνη απέναντι στην ανθρωπότητα.

συσπείρωση αριστερών αρχιτεκτόνων