Η κατάντια του ΤΣΜΕΔΕ ... και η δική μας ταυτόχρονα

Αναδημοσιεύουμε επιστολή που λάβαμε από συνάδελφο σχετικά με την απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στο ΤΣΜΕΔΕ αλλά και για τα όρια της δικής μας αντοχής ταυτόχρονα. Πόσα ακόμα πρέπει να υποστούμε για να ξεσηκωθούμε?

Πρωινή αναμονή για το "μαγικό χαρτάκι" στο ΤΣΜΕΔΕ

Το ΤΣΜΕΔΕ πάντα ήταν απωθητικό. Το κτίριο μόλις μπαίνει κανείς μέσα φέρνει στο νου την ατμόσφαιρα από τα έργα του Κάφκα. Τα πάντα είναι γκρίζα και άχρωμα, κάτι ανάμεσα σε νοσοκομείο και αστυνομικό τμήμα. Κόσμος ανεβοκατεβαίνει το κλιμακοστάσιο χωρίς να είναι σίγουρος που πρέπει να πάει, πόση ώρα θα περιμένει και αν τελικά θα κάνει τη δουλειά του. Κόσμος με σκυφτούς ώμους που βρίζει μέσα από τα δόντια του.  Γι' αυτό σε εποχές καλύτερες από τη σημερινή οι μηχανικοί που μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα το απέφευγαν σαν τον διάολο. Πήγαιναν μόνο για τα απαραίτητα. Σήμερα όμως με την κρίση και δέκα ευρώ να είναι, όσοι από μας δεν είμαστε αφεντικά, θα πάμε να τα πάρουμε. Αρκετοί από μας είμαστε άνεργοι ή υπο-απασχολούμενοι ή συνταξιούχοι και τα έχουμε απόλυτη ανάγκη. Στοιβαζόμαστε κάθε πρωί στην ουρά. Είμαστε εκατοντάδες συνεχώς μέσα στο κτίριο, η ατμόσφαιρα είναι αποπνικτική. Εκνευριζόμαστε. Οι υπάλληλοι στα γκισέ και στα πρωτόκολλα και σε κάθε γραφειοκρατική τυραννία που πρέπει να υποστούμε ακούνε τα μύρια όσα από μας. Κάποιοι (και κυρίως κάποιες) από αυτούς σηκώνουν το κεφάλι και μας απαντούν: Είμαστε μήνες απλήρωτες και συνεχίζουμε να δουλεύουμε, δε θ'ακούμε και τις βρισιές σας από πάνω. Αισθανόμαστε να κοκκινίζουμε, ζητάμε συγγνώμη, επικρατεί για λίγες στιγμές αμήχανη σιωπή. Αναλογιζόμαστε τι σημαίνει να δουλεύεις και να μην πληρώνεσαι. 
Κοιτάμε γύρω μας και δεν μπορούμε να αγνοήσουμε την παρακμή. Δεν είναι μόνο οι ξεφτισμένες μπογιες στους τοίχους, τα παλιά έπιπλα τα βρώμικα από τόσο κόσμο πατώματα. Παρατηρούμε τα μηχανήματα, τα κομπιούτερ, τους εκτυπωτές: είναι κίτρινα, παλιά, καλά πόσο καιρό τα έχουν; Κάποιοι από μας κάνουν πλάκα στους υπαλλήλους: Να στείλετε αυτό το κομπιούτερ στο μουσείο Μπενάκη. Καθόμαστε τρεις και τέσσερις ώρες στην αναμονή. Φεύγουμε. Ανασαίνουμε βαθειά και φοβόμαστε την επόμενη φορά που θα έρθουμε. Περνάει ο καιρός και είμαστε αναγκασμένοι να ξανάρθουμε. Μπαίνουμε σφιγμένοι στο κτίριο και παρατηρούμε αμέσως ότι οι υπάλληλοι είναι λιγότεροι. Ρωτάμε τους υπόλοιπους τι έγινε. Μας λένε ήταν stage ή συμβασιούχοι και κάνουν απεργία γιατί είναι απλήρωτοι από τον Ιούλιο. Θα περιμένουμε πιο πολύ φυσικά. Θα βριστούμε πιο πολύ με τους υπαλλήλους που απέμειναν και μεταξύ μας. Μέσα στο χαμό σκεφτόμαστε στα γρήγορα: Το ΤΣΜΕΔΕ είναι μέτοχος της τράπεζας Αττικής, το ΤΣΜΕΔΕ εκμεταλλεύεται τόσο κεφάλαιο από τις εγγυητικές, το ΤΣΜΕΔΕ, το ΤΣΜΕΔΕ... Το ΤΣΜΕΔΕ δεν είναι το ταμείο μας, είναι μια τράπεζα που μας τα παίρνει και μας συμπεριφέρεται σα να είμαστε ζώα. Η κατάντια του ΤΣΜΕΔΕ είναι κι αυτή μέρος της κατάντιας μας. Μέρος του ότι μας τα παίρνουν όλα και μας κάνουν τόσο γρήγορα, τόσο φτωχούς. Τι θα κάνουμε, αναρωτιόμαστε, δε γίνεται να συνεχίσουμε έτσι...