Τα δύσοσμα μυστικά του Κηφισού

Τα δύσοσμα μυστικά του Κηφισού

Με τις πρώτες δυνατές βροχές κάποιοι πολίτες ρίχνουν απόβλητα στο ποτάμι, προκαλώντας έντονη δυσοσμία

Το «πανηγύρι» έρχεται από τις εγκαταστάσεις που βρίσκονται ψηλά στην κοίτη του Κηφισού. Οταν βρέχει ανοίγουν τις δεξαμενές τους, που έχουν μέσα από μαρμαρόσκονη μέχρι χημικά, και τις αδειάζουν στο ποτάμι. Φωτ. ΓΕΩΜΥΘΙΚΗ

Γιώργος Λιάλιος

25.08.2022 • 15:48

Το πρωί της Κυριακής 7 Αυγούστου, ο Δημήτρης Θεοδοσόπουλος και ο Γιώργος Καφαντάρης κατηφόρισαν με μεγάλη προσοχή μέσα στην κοίτη του Κηφισού, χαμηλά στην περιοχή του Ρέντη. Οι δύο άνδρες ανήκουν στη «Γεωμυθική», μια ερασιτεχνική ομάδα σπηλαιολόγων και μηχανικών με κοινό ενδιαφέρον την εξερεύνηση, που τα τελευταία χρόνια πραγματοποιεί, μεταξύ άλλων, αυτοψίες σε κλειστά και ανοιχτά ρέματα της Αττικής.

Η επίσκεψη δεν ήταν τυχαία. Η δυσοσμία στην περιοχή του Ρέντη και του Μοσχάτου, γύρω από την κοίτη του Κηφισού, ήταν για αρκετές ημέρες αφόρητη. «Μερικές ημέρες νωρίτερα περίοικοι επικοινώνησαν μαζί μας και ζήτησαν βοήθεια. Είμαστε και οι ίδιοι κάτοικοι της περιοχής και έτσι αποφασίσαμε να πάμε να δούμε τι γίνεται», λέει ο κ. Θεοδοσόπουλος. Δεν άργησαν πολύ: κάτω από το σημείο που η λεωφόρος Κηφισού καλύπτει και πάλι το ποτάμι, κάθετα στην κοίτη του, ανακάλυψαν έναν μεγάλο αγωγό. «Από μέσα του έτρεχαν λύματα στην κοίτη. Η δυσοσμία ήταν αφόρητη».

Αλλάζει χρώμα

Την προηγούμενη Δευτέρα η ισχυρή βροχόπτωση στην Αττική είχε ως αποτέλεσμα ο Κηφισός να «ζωντανέψει». Λίγες ώρες μετά στο σημείο εκβολής του, στον φαληρικό όρμο, η θάλασσα είχε πάρει διαφορετικό χρώμα. Δεν ήταν όμως μόνο το χώμα και η σκόνη, όπως φανέρωναν οι μεγάλες γυαλιστερές κηλίδες στη θάλασσα, αλλά και η έντονη δυσοσμία που κατέκλυσε και πάλι ολόκληρη την περιοχή. Το ίδιο συμβαίνει κάθε φορά που βρέχει, ιδίως στα πρωτοβρόχια του φθινοπώρου.

«Είναι κοινό μυστικό τι συμβαίνει», εξηγεί ο κ. Θεοδοσόπουλος. «Το “πανηγύρι” έρχεται από τις εγκαταστάσεις που βρίσκονται ψηλά στην κοίτη του Κηφισού. Οταν βρέχει ανοίγουν τις δεξαμενές τους, που έχουν μέσα από μαρμαρόσκονη μέχρι χημικά, και τις αδειάζουν στο ποτάμι. Ανάλογα με το τι ρίχνουν παίρνει διαφορετικό χρώμα ο Κηφισός. Στα χαμηλότερα τμήματα, τόσο στον Κηφισό όσο και σε άλλα κλειστά ποτάμια, υπάρχουν πολλές παράνομες συνδέσεις, μικροί σωλήνες από τους οποίους αδειάζουν από αποχετεύσεις μέχρι πετρελαιοειδή ή άλλα απόβλητα».

Δεν είναι όμως οι παράνομες συνδέσεις με την κοίτη του Κηφισού οι μόνες πηγές ρύπανσης του ποταμού. Καθώς στο μεγαλύτερο μέρος του –σε μήκος 14,1 χλμ.– ο Κηφισός έχει μετατραπεί σε αγωγό, κλειστό ή ανοιχτό, δέχεται και όμβρια ύδατα από αρκετές από τις περιοχές που διασχίζει. Επίσης έχουν εκτραπεί σε αυτόν διάφορα ρέματα, όπως ο Ποδονίφτης. Επομένως, οποιοσδήποτε θέλει να «ξεφορτωθεί» κάτι, από το περιεχόμενο ενός βόθρου έως οποιοδήποτε υγρό απόβλητο, μπορεί απλά να το «ρίξει» σε ένα φρεάτιο από αυτά που βρίσκονται στις πλευρές των δρόμων. Τις ημέρες που βρέχει θα γίνει δύσκολα αντιληπτός καθώς το νερό της βροχής θα απομακρύνει γρήγορα το δύσοσμο φορτίο.

Το παράδειγμα της Ενέργειας δείχνει με σαφήνεια που οδηγούν οι ιδιωτικοποιήσεις

https://www.emdydas.gr/images/stories/news/26.8.2022_energia_8848.pdf

Το παράδειγμα της Ενέργειας δείχνει με σαφήνεια που οδηγούν οι ιδιωτικοποιήσεις

Όλοι και όλες είμαστε μάρτυρες των ανεξέλεγκτων αυξήσεων εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον στο ενεργειακό κόστος. Αυξήσεις τόσο στην ηλεκτρική ενέργεια, όσο στα καύσιμα (πετρέλαιο, βενζίνη, φυσικό αέριο) που μεταφέρονται πολλαπλασιαστικά σε όλη την αλυσίδα της παραγωγής και της κατανάλωσης και εξανεμίζουν το εισόδημα των εργαζομένων, αλλά οδηγούν και σε ακραία φαινόμενα όπως αυτό της ενεργειακής φτώχειας.

Η εκκίνηση των ληστρικών αυτών αυξήσεων είναι αρκετά παλαιότερη και προφανώς έχει επιδεινωθεί από τη διεθνή συγκυρία. Όροι όπως «Χρηματιστήριο Ενέργειας», “Target Model” και «Ρήτρα Αναπροσαρμογής» έχουν νομοθετηθεί και τεθεί σε εφαρμογή πολύ πριν τον πόλεμο στην Ουκρανία. Τον Ιανουάριο του 2018, εφαρμόζοντας τις Ευρωπαϊκές Οδηγίες για την ολοκλήρωση της ενιαίας και απελευθερωμένης αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, ιδρύθηκε το «Χρηματιστήριο Ενέργειας» με σκοπό του την «ενίσχυση του ανταγωνισμού για διασφάλιση καλύτερων τιμών για τα νοικοκυριά και τις επιχειρήσεις». Η επόμενη κυβέρνηση το 2020 ενεργοποίησε το Χρηματιστήριο Ενέργειας με αποτέλεσμα τα νοικοκυριά και οι επαγγελματίες να δουν κατακόρυφη αύξηση στους λογαριασμούς του ρεύματος. Αποκαλύφθηκε στην πράξη, ότι σκοπός αυτών των επιλογών, ήταν η εξασφάλιση της κερδοφορίας των εταιρειών παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, με παραπέρα στράγγισμα του λαού και όξυνση της ενεργειακής φτώχειας. Ο δε Υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας το 2020 δήλωνε «αποφασισμένος να σπάσει αυγά» και ότι «η λειτουργία του target model οδηγεί σε χαμηλότερες τιμές μέσω του ανταγωνισμού».

Ας δούμε πως λειτουργεί το Χρηματιστήριο Ενέργειας. Ας υποθέσουμε ότι παράγεται ενέργεια 100 μονάδες από τρεις πηγές, που η πρώτη δίνει 70 μονάδες ενέργειας με προσφερόμενη στο χρηματιστήριο τιμή μονάδας 10 ευρώ, η δεύτερη 25 μονάδες με 100 ευρώ, και η τρίτη 5 μονάδες με 250 ευρώ. Τότε, όλη η παραγόμενη ενέργεια και από τις τρεις πηγές, τιμολογείται με την ακριβότερη σε κόστος μονάδα δηλαδή 250 ευρώ! Δηλαδή, οι καταναλωτές θα κληθούν να πληρώσουν 100Χ250 = 25.000 ευρώ, αντί για 70Χ10+25Χ100+5Χ250 = 4.450 ευρώ. Η νόμιμη αυτή ληστεία, εμφανίζεται στη «ρήτρα αναπροσαρμογής», που είναι από τριπλάσια μέχρι και πενταπλάσια από το ποσό, που αντιστοιχεί στην ηλεκτρική ενέργεια που καταναλώσαμε. Φυσικά ακόμη και μετά την «κατάργηση της Ρήτρας Αναπροσαρμογής» οι ιδιωτικές εταιρίες ενέργειας συνεχίζουν να τιμολογούν με τον ίδιο τρόπο ενσωματώνοντας την στην τιμή του επόμενου μήνα (που έφτασε ήδη τα 0,8 € την Kwh από 0,11 € πριν).

Επικαιρότητα με χιούμορ

 

Μια Ελλάδα δίχως καλοκαίρι;

Όταν και συντηρητικές εφημερίδες αναγκάζονται να γράψουν τα παρακάτω, τότε σημαίνει ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει...

Μια Ελλάδα δίχως καλοκαίρι;

Πώς η κατακόρυφη αύξηση του τουριστικού ρεύματος απειλεί και τον θερινό βίο, ως στοιχείο της ελληνικής κουλτούρας

Η μοναξιά πριν από τη βουτιά. Η ησυχία και η πολυτέλεια της απομόνωσης γίνονται ολοένα και περισσότερο δυσεύρετες στους τόπους του ελληνικού καλοκαιριού. Όπως επισημαίνει ο Στάθης Καλύβας, «ακόμα και το απλό μπάνιο στη θάλασσα έχει εξελιχθεί σε ένα ακριβό καταναλωτικό προϊόν με τη δραματική επέκτασης της κουλτούρας της ξαπλώστρας, που μετατρέπει σταδιακά αλλά μοιραία την ακτογραμμή της χώρας σε ένα ακριβό (και συχνά κακόγουστο) εστιατόριο - κλαμπ». Φωτ. Αργύρης Δρόλαπας

Στάθης Ν. Καλύβας*

Αρκεί µια επίσκεψη στις Κυκλάδες για να διαπιστώσει κανείς την εντυπωσιακή αύξηση του τουριστικού ρεύματος. Aλλωστε και η Αθήνα «βουλιάζει», με την Ακρόπολη να δέχεται πάνω από 16.000 επισκέπτες καθημερινά. Ποτέ στο παρελθόν δεν γίνονταν τόσες απευθείας πτήσεις από τις ΗΠΑ, ενώ δεν έχουν τέλος οι διάσημοι του κόσμου που εκθειάζουν την επίσκεψή τους στην Ελλάδα. Μετά δύο χρόνια πανδημίας, το ρεκόρ αφίξεων του 2019 φαίνεται να σπάει: οι προβλέψεις για τον Αύγουστο κάνουν λόγο για πάνω από ένα εκατομμύριο επισκέπτες την εβδομάδα και οι πανηγυρισμοί ξεκίνησαν, λες και η επιτυχία οφείλεται στις ενέργειές μας. Oλα καλά λοιπόν;

Oχι απαραίτητα. Oπως διαπίστωνε πρόσφατα ο Αλέξης Παπαχελάς, το «πάρτι που ξανάρχισε» συνοδεύεται από σοβαρά προβλήματα: από την ασυγκράτητη ανοικοδόμηση και την αφόρητη κίνηση έως τα προβλήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, τη συσσώρευση των σκουπιδιών και την απελπιστική ανεπάρκεια των υποδομών. Παθολογίες, με λίγα λόγια, που σχετίζονται με το φαινόμενο του «υπερτουρισμού». Δεν είναι μόνο η επιβάρυνση των τουριστικών προορισμών, είναι και η αλλοίωση και ενδεχόμενη απαξίωση του τουριστικού προϊόντος και επομένως του brand name της χώρας. Eχουμε να κάνουμε με μια κλασική περίπτωση της «τραγωδίας των κοινών», όπως αποκαλείται η μυωπική υπερεκμετάλλευση των πόρων, που οδηγεί με ακρίβεια στην εξάντλησή τους και την τελική καταστροφή όσων βιοπορίζονται από αυτούς.

Το πρόβλημα δεν είναι βέβαια εγχώριο. Αφορά τους παγκόσμια δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς. Οι τοπικές αντιδράσεις γιγαντώνονται και έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται περιοριστικά μέτρα, όπως πχ στην Βαρκελώνη και τη Βενετία. Παράλληλα αλλάζει και ο τρόπος διαχείρισης των υποδομών. Ισχύει εδώ ότι και με τα αυτοκίνητα, πως δηλαδή η δίχως όρια ανάπτυξη των υποδομών είναι τελικά αδιέξοδη γιατί οδηγεί στην συνεχή αύξηση της χρήσης τους. Η κατασκευή πχ ενός σύγχρονου αεροδρομίου σε ένα νησί των Κυκλάδων μπορεί να διευκολύνει την μετάβαση σ’ αυτό αλλά πολλαπλασιάζει τους επισκέπτες, επιβαρύνοντας έτσι όλες τις υπόλοιπες υποδομές. Το αναπόφευκτο συμπέρασμα είναι πως η λογική της μεγιστοποίησης των αφίξεων που κυριάρχησε ως τώρα έχει ξεπεραστεί. Οι θριαμβολογίες για τα υψηλά νούμερα των αφίξεων σύντομα θα αποκτήσουν αρνητικό πρόσημο. Περνάμε σε μια διαφορετική λογική που βασίζεται στη διαχείριση και τον ενδεχόμενο περιορισμό του τουριστικού ρεύματος.

Δουλειά με μισθούς πείνας και επέκταση της ελαστικής απασχόλησης

Δουλειά με μισθούς πείνας και επέκταση της ελαστικής απασχόλησης

Διευρύνεται το ποσοστό των εργαζομένων που δουλεύουν «χαμάληδες» για λίγα ευρώ, εξαναγκάζονται σε διαρκή κινητικότητα και βιώνουν στο πετσί τους την ευελιξία

Η δραματική μείωση των μισθών και η γενίκευση των ελαστικών μορφών εργασίας - ιδιαίτερα της μερικής και της προσωρινής απασχόλησης - χαρακτηρίζουν τη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, ειδικά τα τελευταία δέκα χρόνια, επιδεινώνοντας περαιτέρω τις συνθήκες εργασίας και ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Στην Ελλάδα το παραπάνω συμπέρασμα επιβεβαιώνεται από τα στοιχεία πλήθους φορέων και ιδιαίτερα ΕΦΚΑ. Ο «Ριζοσπάστης» επεξεργάστηκε τα «Μηνιαία Στοιχεία Απασχόλησης» του Οργανισμού τον μήνα Ιούνη, για τα έτη 2011, 2016 και 2021.

Το 2011 είναι το τελευταίο έτος πριν εφαρμοστεί η απόφαση της τότε κυβέρνησης της ΝΔ που μείωσε τον κατώτατο μισθό κατά 32% (για εργαζόμενους κάτω των 25 ετών) και 22% (για εργαζόμενους άνω των 25 ετών).

Το 2016 βρίσκεται στα μέσα της περιόδου αυτής, όταν κυβέρνηση ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ που διατήρησε και εμπλούτισε όλο το αντεργατικό νομικό οπλοστάσιο, μεταξύ αυτών και την απόφαση για μείωση των μισθών.

Το 2021 είναι το τελευταίο έτος για το οποίο υπάρχουν δημοσιοποιημένα στοιχεία που ενσωματώνουν την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 10% το 2019 (ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε ονομαστικά άλλες δυο φορές επί ΝΔ, 2% από 1/1/22 και 7% από 1/5/22).

Τι προκύπτει από την επεξεργασία των στοιχείων

1.Μεγάλη αύξηση της μερικής απασχόλησης και αντίστοιχη μεγάλη μείωση της πλήρους απασχόλησης.

Γιατί χρειαζόμαστε τη νησιωτικοποίηση;

Κριτικό πνεύμα: Γιατί χρειαζόμαστε τη νησιωτικοποίηση;

Ίρις Λυκουριώτη | ΤΑ ΝΕΑ Σαββατοκύριακο

21 Αυγούστου 2022

Είναι ένα περίεργο καλοκαίρι το φετινό. Οι κοινωνικοί και χωρικοί μετασχηματισμοί που προκαλεί η απορρυθμισμένη τουριστικοποίηση της ελληνικής οικονομίας έγιναν ιδιαίτερα αισθητοί μιας και άγγιξαν την καρδιά και την ουσία του ιερού μας ‘ελληνικού καλοκαιριού’, αυτό το τελετουργικό της ανάπαυσης και της απόλαυσης που δίνει νόημα στη ζωή μας και αμβλύνει τα ένστικτα αυτοσυντηρήσεως μας, ένστικτα που ίσως αγρίευαν επικίνδυνα από την εξάντληση της εντατικής εργασίας ολόκληρης της χρονιάς που προηγήθηκε.

Μια νέα γραμμή χαράχτηκε τόσο στις κοινωνικές σχέσεις όσο και στους φυσικοπολιτισμικούς χώρους των καλοκαιριών μας, όπως ακριβώς την περιγράφει ο αγαπημένος μου κοινωνιολόγος Boaventura de Sousa Santos, η ‘αβυσσαλέα γραμμή’ (abyssal line) που μας διαχωρίζει σε αυτούς που μπορούν και θα μπορούν να κάνουν διακοπές στην Ελλάδα και σε αυτούς που δεν θα μπορούν να απολαμβάνουν τα καλοκαίρια στους τόπους που μεγάλωσαν ή αγάπησαν. Η εξωφρενική άνοδος των εισιτηρίων, των διοδίων, των καυσίμων και του κόστους των βασικών αγαθών απέκλεισαν ή έκαναν ιδιαίτερα δυσβάσταχτη την έξοδο πολλών (μέχρι πρότινος) μεσοαστών προς -ακόμη και- την κατοικία των διακοπών τους, η συντήρηση της οποίας αναδεικνύεται, για δεύτερη φορά μέσα σε δέκα χρόνια, σε αβάσταχτη οικονομική αιμορραγία, αμβλύνοντας τις αντιστάσεις τους σε λιγότερο ή περισσότερο πιεστικές προσφορές να πουλήσουν γη για τη δημιουργία γειτονικής, μελλοντικής, μεγάλης ξενοδοχειακής μονάδας.

Οι χώροι και οι τόποι των καλοκαιριών μας, οι προσωρινές, αισθησιακά ρουτινιάρικες μικρο-ουτοπίες της υπαίθρου στις οποίες μεγαλώσαμε φάνηκε, φέτος για πρώτη φορά, να αλλάζουν ριζικά με την επέλαση ενός συνταρακτικά επιθετικού κτηματομεσιτικού και κατασκευαστικού αμόκ που κυριολεκτικά ισοπεδώνει την τοπογραφία και τους πολιτισμούς της αγροτικής υπαίθρου των ελληνικών νησιών, εισβάλει σε προστατευόμενους βιότοπους, διεκδικεί φυσικούς πόρους, δημόσια χρήματα και ακόμη περισσότερες απορρυθμίσεις της νομοθεσίας που λειτουργεί προστατευτικά για την ιδιοκτησία και τη χρήση της γης, τις επαγγελματικές δραστηριότητες, τα εργασιακά δικαιώματα, τη λειτουργία των δικτύων κοινής ωφέλειας, των δημόσιων υποδομών και των μεταφορών, τη συγκράτηση των τιμών, τη ροή και των έλεγχο των δημόσιων κονδυλίων και πολλά άλλα. Οι κοινωνίες των αγαπημένων μας τόπων καταρρέουν γιατί δάσκαλοι και γιατροί δε βρίσκουν πια σπίτι για να μείνουν.

Αν η δημόσια σφαίρα ήταν μεγάλη, συμπεριληπτική και δημοκρατική (εκπαίδευση, ενημέρωση και ΜΜΕ, επαγγελματικοί φορείς, συμμετοχή στην πολιτική) ώστε να είχαμε πρόσβαση σε πλήθος ιδεών και επιχειρημάτων που καθορίζουν τις κοσμοαντιλήψεις μας και τον υλικό πολιτισμό μας θα είχαμε καταλάβει ότι αυτά δεν είναι παρά φαινόμενα που συνοδεύουν τις μεταβάσεις και τις τοπικές εκφράσεις της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής ανάπτυξης στη μεγάλη διάρκεια και θα ήμασταν εξασκημένες/οι ώστε να τα κατανοήσουμε εγκαίρως και να μπορούμε να δράσουμε. Η εμπορευματοποίηση του ελεύθερου χρόνου μας (για όσες και όσους τον έχουν πληρωμένο εφόσον εδώ και μια δεκαετία στην Ελλάδα έχουν περικοπεί τα επιδόματα αδείας χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς και καμία), η όλο και πιο εξειδικευμένη κατανάλωση τόπων και εξωτικοποιημένων πολιτισμών του μαζικού τουρισμού που έχει μακρά ιστορία (από τα μέσα του 19ου αιώνα) και δεχθήκαμε να γίνουμε πολλαπλασιαστές της χωρίς να ρωτήσουμε καν εκείνες/ους που το είδαν τους τόπους και τις οικονομίες τους να μετασχηματίζονται νωρίτερα από εμάς (νότια Ευρώπη, παγκόσμιος Νότος).

ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ: Παρέμβαση της ΕΑΑΔΥΣΥ για τις Απευθείας Αναθέσεις

 

Θέμα : Παρέμβαση της ΕΑΑΔΥΣΥ για τις Απευθείας Αναθέσεις

 

Συναδέλφισσες/οι

Κοινοποιούμε για ενημέρωση μας, το έγγραφο της ΕΑΑΔΗΣΥ προς όλες τις αναθέτουσες αρχές «Υπόμνηση υποχρεώσεων αναθετουσών αρχών/αναθετόντων φορέων που σχετίζονται με την προσφυγή στην εξαιρετική διαδικασία της διαπραγμάτευσης (κατ’ άρθρο 26, 32 & 269 ν. 4412/2016)». Επισημαίνουμε ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Ενιαίας Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Συμβάσεων (ΕΑΑΔΗΣΥ), από το σύνολο των δημοσίων συμβάσεων της περιόδου 1.1.2020-31.10.2021, 3,66 δισ. ευρώ αφορούν κλειστούς διαγωνισμούς (17,5%) και 2,9 δισ. ευρώ απευθείας αναθέσεις (13,9%), ενώ ο ποσό των απευθείας αναθέσεων και κλειστών διαγωνισμών έχει πλέον ξεπεράσει τα 7,5  δισεκατομμύρια ευρώ (από την 1η Νοεμβρίου του 2020 μέχρι και τις 28 Φεβρουαρίου του τρέχοντος έτους).

Σύμφωνα με το έγγραφο αυτό η ΕΑΑΔΗΣΥ «υπενθυμίζει» στις αναθέτουσες αρχές ότι η διαδικασία διαπραγμάτευσης χωρίς δημοσίευση προκήρυξης διαγωνισμού έχει εξαιρετικό χαρακτήρα και επιτρέπεται να εφαρμόζεται μόνο στις περιοριστικώς απαριθμούμενες στα άρθρα 26 και 32 της Οδηγίας 2014/24/ΕΕ περιπτώσεις, όπως ενσωματώθηκαν με τα άρθρα 26 και 32 του ν. 4412/2016. Εν συντομία, βάσει του θεσμικού πλαισίου, η σύναψη δημοσίων συμβάσεων με διαπραγμάτευση χωρίς δημοσίευση διαγωνισμού, επιτρέπεται στο μέτρο που είναι απολύτως αναγκαίο, εάν λόγω κατεπείγουσας ανάγκης οφειλόμενης σε γεγονότα τα οποία η αναθέτουσα αρχή δεν θα μπορούσε να προβλέψει, δεν είναι δυνατή η τήρηση των προθεσμιών που προβλέπονται για τις ανοικτές, κλειστές ή ανταγωνιστικές διαδικασίες με διαπραγμάτευση, υπό την προϋπόθεση πάντα ότι οι περιστάσεις τις οποίες επικαλούνται οι αναθέτουσες αρχές για τη δικαιολόγηση της κατεπείγουσας ανάγκης σε καμία περίπτωση δεν απορρέουν από δική τους ευθύνη.

Όπως αναφέρει η ΕΑΑΔΗΣΥ, προκειμένου οι Οδηγίες για τις δημόσιες συμβάσεις να μην απολέσουν την πρακτική αποτελεσματικότητά τους, τα κράτη μέλη και οι αναθέτουσες αρχές τους δεν επιτρέπεται να προβλέπουν περιπτώσεις προσφυγής στη διαδικασία με διαπραγμάτευση που δεν προβλέπονται από τις εν λόγω Οδηγίες ή να συνοδεύουν τις ρητώς προβλεπόμενες από τις Οδηγίες αυτές περιπτώσεις με νέους όρους, που έχουν ως αποτέλεσμα να καθιστούν ευκολότερη την προσφυγή στην εν λόγω διαδικασία.

Πάντως, σύμφωνα με τη νομολογία του Συμβουλίου της Επικρατείας, γίνεται δεκτό ότι η αναθέτουσα αρχή έχει μεν ευχέρεια, κατ’ απόκλιση από το γενικό κανόνα διενέργειας ανοικτού ή κλειστού διαγωνισμού, να συνάπτει δημόσια σύμβαση με προσφυγή στην εξαιρετική διαδικασία της διαπραγμάτευσης χωρίς δημοσίευση της σχετικής προκήρυξης, μόνον όμως εφόσον συντρέχουν οι προς τούτο νόμιμες προϋποθέσεις. Η σχετική απόφαση της αναθέτουσας αρχής πρέπει να φέρει πλήρη και ειδική αιτιολογία, αναφερόμενη στους λόγους για τους οποίους αποφασίζεται η προσφυγή στην εν λόγω εξαιρετική διαδικασία.

Ωστόσο, σύμφωνα με τη νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν δεν πληρούται μία από τις σωρευτικά απαιτούμενες προϋποθέσεις, που παρατίθενται στις Οδηγίες, δεν δικαιολογείται η προσφυγή στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης.

Σε κάθε περίπτωση, δεν επιτρέπεται σε συμβάσεις άνω των ορίων η απευθείας ανάθεση σε προεπιλεγμένο οικονομικό φορέα, εκτός αν μόνο ένας τέτοιος φορέας είναι σε θέση να εκτελέσει τη σύμβαση εντός των τεχνικών και χρονικών περιορισμών που επιβάλλονται από τον κατεπείγοντα χαρακτήρα της κατάστασης.

 

«Οι λαμαρίνες της ντροπής» στην πλατεία Εξαρχείων

ΑΠΟΨΕΙΣ

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 23.08.2022, 15:20

«Οι λαμαρίνες της ντροπής» στην πλατεία Εξαρχείων

Τάσης Παπαϊωάννου*, Σταύρος Σταυρίδης**

Αυτού του είδους οι επεμβάσεις έχουν ένα απολύτως ενιαίο πλαίσιο αξιών, την υπόσχεση της τάξης και της ασφάλειας σε αστικούς πληθυσμούς που βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ τα οποία παρουσιάζουν το κέντρο ως κοιτίδα κάθε είδους ανομίας ● Και απολύτως ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσουν νέες περιοχές κερδοφορίας για κεφάλαια που επενδύονται στον αστικό εξευγενισμό και την ιδιωτική εκμετάλλευση των δημόσιων αστικών αγαθών.

Ξημερώματα, μόλις που χάραζε, κατέφθασαν τα καμιόνια της καταστολής γεμάτα πάνοπλους αστυνομικούς. Ασπρα κράνη, ασπίδες, όπλα ξεχύθηκαν παντού και έζωσαν την πλατεία απ’ όλες τις πλευρές. Στα μουλωχτά, σαν κλέφτες, οι πραιτοριανοί της κυβέρνησης πήραν θέσεις, ακροβολίστηκαν και παραφύλαγαν ετοιμοπόλεμοι. Κι από κοντά τα συνεργεία του εργολάβου ξεφόρτωναν τις λαμαρίνες, τις βάσεις μπετόν και τα εργαλεία της καταστροφής.

Αρχισαν ασθμαίνοντες να περιφράσσουν στα γρήγορα την πλατεία με το μεταλλικό οχυρωματικό τους «τείχος», να κλείνουν κάθε πρόσβαση σ’ αυτήν, έναν αδιαπέραστο κλοιό που την πνίγει σαν άλλη θηλιά στον λαιμό της. Ετσι δημιουργήθηκε και στα Εξάρχεια ένα απροσπέλαστο «Μέσα» και ένα «Εξω», δηλώνοντας με τον πιο εμφατικό τρόπο το απόγειο της καθεστωτικής νοοτροπίας και αλαζονείας τους, ότι ο δημόσιος χώρος της πόλης τούς ανήκει και τον κλείνουν σαν να ήταν ιδιοκτησία τους, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Αυτή η πολιτική των επεμβάσεων στα Εξάρχεια έχει από καιρό διαμορφωθεί στις μητροπόλεις της νεοφιλελεύθερης διακυβέρνησης: οι ριζοσπάστες κοινωνιολόγοι την απέδωσαν στην ανάδυση του «τιμωρητικού κράτους» (L. Wacquant) που αντικατέστησε το κράτος πρόνοιας και τη διαμόρφωση της πόλης της «μετα-δικαιοσύνης» (D. Mitchell) ή της «εκδικητικής πόλης» (N. Smith). Αυτού του είδους οι επεμβάσεις έχουν ένα απολύτως ενιαίο πλαίσιο αξιών, την υπόσχεση της τάξης και της ασφάλειας σε αστικούς πληθυσμούς που βομβαρδίζονται από ρεπορτάζ τα οποία παρουσιάζουν το κέντρο ως κοιτίδα κάθε είδους ανομίας. Και απολύτως ίδιο σκοπό: να εξασφαλίσουν νέες περιοχές κερδοφορίας για κεφάλαια που επενδύονται στον αστικό εξευγενισμό και την ιδιωτική εκμετάλλευση των δημόσιων αστικών αγαθών.

Από αυτή την άποψη ο σταθμός του μετρό στην καρδιά των Εξαρχείων δεν αποτελεί μια τεχνική επιλογή, ούτε έχει στόχο να εξυπηρετήσει τις ανάγκες των πολλών. Αποτελεί ένα καίριο μέσο για την ενσωμάτωση μιας γειτονιάς του κέντρου στη στρατηγική ενός νεοφιλελεύθερου σχεδιασμού για την πόλη της Αθήνας. Λίγοι κάτοικοι θα ωφεληθούν από την προσθήκη ενός σταθμού σε μια περιοχή πού ήδη εξυπηρετείται από σταθμούς οι οποίοι είναι ήδη σε μικρή απόσταση (Ομόνοια, Βικτώρια και Πανεπιστήμιο), αλλά και από δύο νέους που προστίθενται με τη γραμμή 4 (Μουστοξύδη και Ακαδημίας), καθώς και από γραμμές λεωφορείων (πολύ περισσότερες ευκαιρίες μετακίνησης από εκείνες που παρέχονται σε πολλές αντίστοιχες γειτονιές). Τα Εξάρχεια με έναν σταθμό φυτεμένο στο κέντρο τους (αν ποτέ υλοποιηθεί) θα είναι μετά από χρόνια ακόμη ένας κρίκος στην τουριστικοποίηση της πόλης.

Η Αθήνα στο έλεος του τουρισμού

Τάσης Παπαϊωάννου - «Πόλη», ακριλικό σε μουσαμά ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ 19.08.2022, 16:02

Η Αθήνα στο έλεος του τουρισμού

Τάσης Παπαϊωάννου*

Οι πολυ­διαφημισμένες αστικές αναπλάσεις, που συντελούνται τα τελευταία χρόνια μετατρέποντας το κέντρο σε ένα απέραντο σκονισμένο εργοτάξιο, δεν απευθύνονται ως θα όφειλαν στους κατοίκους της Αθήνας, αλλά κυρίως στους τουρίστες. Στολίζουμε και εξωραΐζουμε τη βιτρίνα απ’ όπου θα περάσουν τα διώροφα πούλμαν των ξένων επισκεπτών και αγνοούμε επιδεικτικά το κυρίως σώμα της πόλης, των αμέτρητων γειτονιών που ασφυκτιούν και αγωνίζονται μάταια να αναπνεύσουν.

Η Αθήνα, αλλά και τόσα άλλα μέρη της νησιωτικής και ηπειρωτικής χώρας, έμειναν διαχρονικά απροστάτευτα μπροστά στην επέλαση του τουρισμού. Ενός παγκόσμιου τουρισμού, μαζικού, άναρχου, επιθετικού που αντιμετωπίζει το φυσικό περιβάλλον, τους οικισμούς, τις πόλεις ως κατακτητής και με μοναδικό στόχο την αύξηση του οικονομικού κέρδους, αδιαφορώντας προκλητικά για τους ανθρώπους που ζουν σ’ αυτές. Η πρωτεύουσα είναι πια τόπος προορισμού και όχι ενδιάμεσος σταθμός, όπως άλλοτε, για τα νησιά του Αιγαίου. Καθημερινά συρρέουν ορδές τουριστών που κατακλύζουν κάθε γειτονιά της. Μια λαίλαπα, απειλητική, απλώνεται παντού, καταλαμβάνοντας τη μια περιοχή μετά την άλλη, πλημμυρίζοντας το λεκανοπέδιο απ’ άκρου σ’ άκρο.

Με την επίκληση της γνωστής φράσης «ο τουρισμός αποτελεί τη βαριά βιομηχανία της χώρας» όλοι υποτάσσονται στους όρους, τις επιδιώξεις και τις βουλιμικές ορέξεις των μεγάλων τουριστικών εταιρειών που επιβάλλουν ανεξέλεγκτα τη δική τους στρατηγική, αποκλειστικά τα δικά τους συμφέροντα. Κανένας φραγμός, κανένας κανόνας, καμιά μέριμνα από την Πολιτεία που να λαμβάνει υπόψη της την ποιότητα ζωής των κατοίκων. Η πόλη, η χώρα ολόκληρη θα ’λεγε κανείς, θυσιάζεται κάθε χρόνο στον βωμό της ασύδοτης τουριστικής υπερεκμετάλλευσης, αφού έχει προ πολλού μεταλλαχθεί σ’ ένα τεράστιο ξενοδοχείο. Κι εμείς όλοι θαρρείς ότι έχουμε μετατραπεί σε πειθήνια και άβουλα γκαρσόνια που υπηρετούν αδιαμαρτύρητα τους ξένους επισκέπτες μας. Η πατροπαράδοτη φιλοξενία έγινε διαφημιστικό σλόγκαν και χάθηκε για πάντα ανάμεσα στα κακόγουστα «rooms to let» και στα Greek souvenirs.

Ηδη τα αποτελέσματα αυτής της μακροχρόνιας μετάλλαξης τα νιώθουμε έντονα στην καθημερινότητά μας. Εκποίηση κάθε εναπομείναντα δημόσιου χώρου, πλατειών, πάρκων, λόφων, ακόμη και αρχαιολογικών χώρων. Πρωτοφανής εκτίναξη των τιμών των ακινήτων, αλλά και των ενοικίων, με αποτέλεσμα την πλήρη αδυναμία εξεύρεσης στέγης για τα περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Τα σπίτια, τα διαμερίσματα, ολόκληρες πολυκατοικίες σε διάφορες περιοχές της πόλης, μετατρέπονται σε τουριστικά καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης, οι κάτοικοι των οποίων εκδιώκονται στην κυριολεξία από τις εστίες τους, με αποτέλεσμα τη σταδιακή ερήμωσή τους. Ο Ελληνας ενοικιαστής βρίσκεται σε απόγνωση· γίνεται ένας ξεριζωμένος στον ίδιο του τον τόπο!

Το αστικό τοπίο, σε γενικές γραμμές, παραμένει εξωτερικά αμετάβλητο, αλλάζουν όμως δραστικά ο κοινωνικός του χαρακτήρας και η ταξική του διαστρωμάτωση. Ο ζωντανός ιστός διαρρηγνύεται και διαλύεται δημιουργώντας μεγάλα κενά, ρήγματα, ασυνέχειες και χάσματα με σοβαρότατες επιπτώσεις για τη συνοχή και την ομοιογένεια της πόλης. Το σώμα της τεμαχίζεται, διαχωρίζεται, αλλοιώνεται. Οι Αθηναίοι σταδιακά συνειδητοποιούν ότι χάνουν τις γειτονιές τους και λίγοι-λίγοι αναγκάζονται να τις εγκαταλείψουν, μην μπορώντας να ζήσουν στις νέες συνθήκες που δημιουργούνται. Ωρες-ώρες αισθάνονται ξένοι μέσα στη γειτονιά στην οποία γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Κουκάκι, Πετράλωνα, Παγκράτι, Εξάρχεια είναι απλησίαστα για τη μέση οικογένεια, τους εργαζόμενους, πόσο μάλλον για τους φοιτητές. Η κατοικία και το δικαίωμα στη στέγη, από κοινωνικό αγαθό έχει προ πολλού μετατραπεί σε εμπορευματοποιημένο καταναλωτικό προϊόν.

Οι πολυδιαφημισμένες αστικές αναπλάσεις, που συντελούνται τα τελευταία χρόνια μετατρέποντας το κέντρο σε ένα απέραντο σκονισμένο εργοτάξιο, δεν απευθύνονται ως θα όφειλαν στους κατοίκους της Αθήνας, αλλά κυρίως στους τουρίστες. Στολίζουμε και εξωραΐζουμε τη βιτρίνα απ’ όπου θα περάσουν τα διώροφα πούλμαν των ξένων επισκεπτών και αγνοούμε επιδεικτικά το κυρίως σώμα της πόλης, των αμέτρητων γειτονιών που ασφυκτιούν και αγωνίζονται μάταια να αναπνεύσουν.

Ολα υποτάσσονται στην υπηρεσία των μεγάλων tour operators. Αυτοί καθορίζουν τις οικονομικές συμφωνίες, αυτοί επιβάλουν τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν τους σχεδιασμούς, αυτοί μετατρέπουν τις κεντρικές περιοχές της πόλης σε φανταχτερό τουριστικό προϊόν προς κατανάλωση. Παράλληλα αεροδρόμια, λιμάνια, μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες έχουν (ξε)πουληθεί και ελέγχονται αποκλειστικά από ξένες εταιρείες.

Τόνοι μπετόν στρώθηκαν στην Ακρόπολη για να περπατάνε ανεμπόδιστα τα στίφη των τουριστών, προεκτείνονται οι προβλήτες στο λιμάνι του Πειραιά για να δένουν τα τερατώδη κρουαζιερόπλοια, προετοιμάζεται η κατασκευή καζίνο και μιας ιδιωτικής πόλης στο Ελληνικό, πολλαπλασιάζονται οι μαρίνες για τον ελλιμενισμό υπερπολυτελών θαλαμηγών και ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Νέα νομοσχέδια ψηφίζονται νύχτα, ανοίγοντας τον δρόμο για το χτίσιμο μέσα σε περιοχές Natura, πάνω σε παραλίες, σε τοπία μοναδικού φυσικού κάλλους. Η Ελλάδα, όμως, κάθε καλοκαίρι προσδοκά με αγωνία την αύξηση των αφίξεων, αφού έχει απολέσει κάθε άλλο παραγωγικό τομέα, παραμένοντας σχεδόν ολοκληρωτικά εξαρτημένη από την εισροή τουριστικού συναλλάγματος.

Απέναντι σ’ αυτή την ανεξέλεγκτη επέλαση του ιδιωτικού και στο πρωτοφανές ξεπούλημα κάθε σπιθαμής δημόσιου χώρου, μόνο τα ακηδεμόνευτα κινήματα πολιτών μπορούν να σταθούν ανάχωμα στην κτηματομεσιτική κερδοσκοπία. Μόνο οι ίδιοι οι κάτοικοι (κι όλοι μαζί) μπορούν να προασπίσουν τη γειτονιά τους, να κρατήσουν ζωντανή τη φυσιογνωμία και τον ιστορικό χαρακτήρα της, να εμποδίσουν την εγκατάλειψη και τη μαζική απομάκρυνση των συμπολιτών τους. Αν χαθεί η αλληλεγγύη και η συλλογικότητα από την πόλη ως κοινότητας αυτοδιοικούμενων πολιτών, τότε χάνεται και η ουσιαστική κοινωνική της λειτουργία, ο λόγος ύπαρξής της.

Ο υπαίθριος δημόσιος χώρος (αλσύλλια, πάρκα, λόφοι, πλατείες, πεζόδρομοι) παραμένει σε δημόσια χρήση και ζωογονείται από την καθημερινή παρουσία και τις δράσεις των πολιτών, ειδάλλως υποβαθμίζεται, ερημώνει, γίνεται ανοίκειος. Η συνειδητή (;) πολλές φορές εγκατάλειψη των χώρων αυτών από τη δημοτική αρχή ανοίγει διάπλατα τον δρόμο στην ιδιωτική εκμετάλλευση που επεμβαίνει με πρόσχημα την αναβάθμιση και τον εξευγενισμό τους.

Η πόλη ιδιωτικοποιείται μόνον αν εμείς οι ίδιοι σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε γι’ αυτήν, σταματήσουμε να διεκδικούμε ποιοτικότερες συνθήκες ζωής. Σταματήσουμε, δηλαδή, να παλεύουμε για την ουσιαστική αναβάθμιση της καθημερινότητάς μας, για το αναφαίρετο δικαίωμά μας να ονειρευόμαστε έναν καλύτερο και δικαιότερο κόσμο και όχι εκείνον που κάποιοι άλλοι επιχειρούν πονηρά να μας επιβάλουν.

* Αρχιτέκτων-ομότιμος καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ: Απάντηση του Υ.ΠΑΙ.Θ. για τα Integrated Master

 Αθήνα, 22-8-2022 

Αρ. Πρωτ.: 8844 

Θέμα : Απάντηση του Υ.ΠΑΙ.Θ. για τα Integrated Master. 

Αναρτούμε την απάντηση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων σε έγγραφό μας σχετικό με τα Integrated Master. Σύμφωνα με την απάντηση του Υπουργείου : 

« Επισημαίνουμε ότι με τις μεταβατικές διατάξεις της παραγράφου 2 του άρθρου 454 του προαναφερθέντος νέου νόμου, γίνεται σαφές ότι οι μέχρι σήμερα εκδοθείσες σχετικές αποφάσεις συνεχίζουν να ισχύουν και να παράγουν όλα τα έννομα αποτελέσματά τους. 

Τέλος, σε ότι αφορά τη συμπερίληψη των ισότιμων και αντίστοιχων Διπλωμάτων της αλλοδαπής, στο ΜΕΡΟΣ Β’ «ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΙΤΛΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΗΣ ΑΛΛΟΔΑΠΗΣ» και ειδικότερα με βάση τις διατάξεις του άρθρου 311 του ως άνω νόμου, το ζήτημα αποτελεί αρμοδιότητα του Δ.Ο.Α.Τ.Α.Π..»

Απάντηση του Υ.ΠΑΙ.Θ. για τα Integrated Master .pdf

Υ.ΠΑΙ.Θ. : Μισθολογική αναγνώριση Integrated Master - συμπερίληψη των ισότιμων και αντίστοιχων Διπλωμάτων της αλλοδαπής .pdf

Το «δίκαιο των υποκλοπών» να μη νομιμοποιήσει την υπερκλοπή του Δικαίου

ΑΠΟΨΕΙΣ

20.08.2022, 14:54

Το «δίκαιο των υποκλοπών» να μη νομιμοποιήσει την υπερκλοπή του Δικαίου

Κώστας Παπαδάκης*

Το σκάνδαλο των νομίμων επισυνδέσεων (νομιμοφανής ορολογία των τηλεφωνικών υποκλοπών) που αναδείχθηκε με τις παρακολουθήσεις Κουκάκη και Ανδρουλάκη έφερε στην επιφάνεια μια σωρεία νομικών και πολιτικών πτυχών του ζητήματος που αξίζει τον κόπο να τις καταγράψουμε για να αποτυπώσουμε την πολλαπλή δυνατότητα νόμιμης καταγραφής τηλεφωνικών συνομιλιών και τις ιδιαιτερότητές της, τον ρόλο των εισαγγελέων, τη στάση του πολιτικού κόσμου και, αφετέρου να προσεγγίσουμε τις απαιτήσεις του προοδευτικού νομικού κόσμου και του κινήματος για τα δημοκρατικά δικαιώματα απέναντι στις υποκλοπές.

Ι. ΟΙ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΕΣ ΠΗΓΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ ΤΩΝ ΥΠΟΚΛΟΠΩΝ

Είναι πραγματικά εντυπωσιακή η πληθώρα των νομικών διατάξεων οι οποίες νομιμοποιούν την δυνατότητα καταγραφής της δραστηριότητας με ειδικά τεχνικά μέσα και ιδίως με συσκευές εικόνας η ήχου. Διευκρινίζουμε κατ' αρχήν την ορολογία αυτή, δεδομένου ότι η (με τη στενή έννοια) άρση απορρήτου του περιεχομένου των επικοινωνιών, με την οποία συνήθως οι περισσότεροι εννοούν τις τηλεφωνικές υποκλοπές, δεν αποτελεί μέσο παρακολούθησης των τηλεφωνικών συνομιλιών, παρά μόνο καταγραφής των εξωτερικών στοιχείων της συνομιλίας (καλών και καλούμενος αριθμός, χρόνος και διάρκεια συνομιλίας, γεωγραφική θέση), τα οποία οι πάροχοι υπηρεσιών τηλεπικοινωνίας είναι υποχρεωμένοι να τα διατηρούν για ένα χρόνο τουλάχιστον και να τα θέτουν υπόψη των υποκειμένων των συνομιλιών και των αρμοδίων αρχών (ν. 3917/2011 και Οδηγία 2006/24/ΕΚ).

Σε αντίθεση με την άρση απορρήτου της οποίας τα εξωτερικά στοιχεία καταγράφονται ανεξαρτήτως από το αν θα ζητηθεί από οποιονδήποτε ή όχι, η καταγραφή των τηλεφωνικών συνομιλιών γίνεται μόνο από τη στιγμή που θα διαταχθεί και για τον μετέπειτα από την σχετική διάταξη χρόνο, χωρίς να επιτρέπεται με οποιοδήποτε τρόπο, νόμιμα τουλάχιστον, η εκ των προτέρων καταγραφή της συνομιλίας και δημιουργία σχετικών αρχείων προκειμένου αυτά, όταν ζητηθεί, να χρησιμοποιηθούν αποδεικτικά

Εστω και με την απαγόρευση αναδρομικότητας όμως, πληθώρα διατάξεων νομιμοποιεί την καταγραφή της δραστηριότητας τηλεφωνικών συνομιλιών (και πολλών άλλων μορφών επικοινωνίας), όπως όλως ενδεικτικά :

1) Το άρθρο 254 ΚΠοινΔ («Ειδικές ανακριτικές πράξεις ορισμένων εγκλημάτων»), που επιτρέπει την “καταγραφή δραστηριότητας” όταν πρόκειται για διερεύνηση των δεκάδων αδικημάτων που αναφέρονται σε αυτό.

2) Το άρθρο 255 ΚΠοινΔ («Ειδικές ανακριτικές πράξεις επί εγκλημάτων διαφθοράς») επίσης προβλέπει την καταγραφή τηλεφωνικής δραστηριότητας ως μέσο για την εξιχνίαση των εκεί αναφερομένων εγκλημάτων.

3) Τα άρθρα 3 και 4 του ν. 2225/1994, τα οποία προβλέπουν αντίστοιχα, για λόγους εθνικής ασφάλειας το πρώτο και για την διερεύνηση σωρείας αδικημάτων το άρθρο 4 του ίδιου νόμου το δεύτερο, την δυνατότητα νόμιμης καταγραφής τηλεφωνικών συνομιλιών.

4) Το άρθρο 1 ν. 2713/1999 (Διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων ΕΛ.ΑΣ. για εγκλήματα αστυνομικών και ενστόλων, αλλά και για άλλα εγκλήματα, τελούμενα από οποιονδήποτε, τα οποία περιγράφονται στο άρθρο 1.

Ευτυχώς που η αγορά τα ρυθμίζει όλα...

 

Τιμές κιλοβατώρας ανά πάροχο:

ΔΕΗ: 0,788 ευρώ ανά κιλοβατώρα για κατανάλωση έως 500 κιλοβατώρες το μήνα και 0,8 ευρώ για πάνω από 500 κιλοβατώρες. Η χρέωση για το νυχτερινό τιμολόγιο είναι 0,747 ευρώ. Πάγιο 3,5 ευρώ το μήνα.

Protergia: 0,78213 ευρώ ανά κιλοβατώρα και 0,77855 ευρώ για το νυχτερινό τιμολόγιο. Πάγιο 5 ευρώ το μήνα.

Ήρων: 0,750 ευρώ ανά κιλοβατώρα και 0,6 με έκπτωση συνέπειας 20 %. Πάγιο 3 ευρώ το μήνα.

Elpedison: τα τιμολόγια ανάλογα με το πρόγραμμα κυμαίνονται από 1,0864 έως 1,1367 ευρώ ανά κιλοβατώρα ενώ προβλέπεται επιστροφή (loyalty pass) τον επόμενο μήνα η οποία για τον Αύγουστο καθορίστηκε σε 0,4 ευρώ ανά κιλοβατώρα.

NRG: 0,748-0,768 ευρώ ανά κιλοβατώρα. Πάγιο 1,8-5 ευρώ το μήνα.

Zenith: 0,687 – 0,697 ευρώ ανά κιλοβατώρα. Πάγιο 4-4,5 ευρώ ανά κιλοβατώρα.