 |
| Συνεργεία της Πακιστανικής Κοινότητας βοηθούν πλημμυροπαθείς στη Μάνδρα. |
Δήμητρα Κυρίλλου, Κώστας Πίττας από το http://socialismfrombelow.gr/article.php?id=1032
Στην τραγωδία της Μάνδρας συμπυκνώθηκαν οι καταστροφικές επιλογές της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως αναλύουν η Δήμητρα Κυρίλλου και ο Κώστας Πίττας.
Τα ξημερώματα της 15ης Νοέμβρη μια πολύ δυνατή νεροποντή που κατέβαζε τεράστιους όγκους νερού και λάσπης πλημμύρισε την εργατούπολη της Μάνδρας, στέλνοντας στο θάνατο 23 ανθρώπους. Εκατοντάδες φτωχός κόσμος είδε τα σπίτια του να καταστρέφονται σε λίγα λεπτά. Δρόμοι μετατράπηκαν σε ορμητικούς χείμαρρους, μαγαζιά, σχολικά κτήρια, γεφύρια, υποδομές και δίκτυα κατέρρευσαν ή θάφτηκαν σε τόνους λάσπης. Για πολλές μέρες όλη η περιοχή ήταν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και πόσιμο νερό. Τα σχολεία έκλεισαν για βδομάδες. Η έμπρακτη αλληλεγγύη στους πληγέντες από τα εργατικά σωματεία, τις μεταναστευτικές κοινότητες, τις ομάδες συμπαράστασης, ήταν η βασική πηγή βοήθειας που προσπαθούσε να καλύψει την έλλειψη της κρατικής στήριξης που έφτανε με το σταγονόμετρο και στηριζόταν σχεδόν αποκλειστικά στην αυτοθυσία των εργαζόμενων του ΕΚΑΒ, του Θριάσιου νοσοκομείου, της ΕΥΔΑΠ, της πυροσβεστικής, των δήμων.
Η Μάνδρα αποτελεί τμήμα του πολεοδομικού συγκροτήματος της πρωτεύουσας –απέχει από την πλατεία Συντάγματος περίπου 20 χιλιόμετρα, όσο και η Εκάλη. Τα «ακραία καιρικά φαινόμενα» –αποτέλεσμα της κλιματικής αλλαγής– χτυπούν στον ίδιο βαθμό και τις δυο περιοχές. Η φονική αιτία, όμως, που θρηνούμε νεκρούς από πλημμύρες στις εργατογειτονιές της Μάνδρας –ή του Μοσχάτου, του Ρέντη, του Περιστεριού, της Νίκαιας παλιότερα– και όχι στις «κηπουπόλεις» της Φιλοθέης, του Παλιού Ψυχικού και της Εκάλης, είναι οι ανάλγητες ταξικές επιλογές ενός συστήματος που μόνη προτεραιότητα έχει το κυνήγι του κέρδους.
Στο Θριάσιο, τα μοντέρνα συγκροτήματα logistics και η Αττική Οδός (καμάρια όλων των πρόσφατων κυβερνήσεων) είναι σε απόσταση αναπνοής από τις εργατογειτονιές και τα μπαζωμένα ρέματα της Μάνδρας. Μπορεί η εικόνα να μην είναι ακριβώς η ίδια σε όλο το Λεκανοπέδιο, αλλά τα προβλήματα είναι. Ρέματα που καλύφτηκαν ή προγραμματίζεται να καλυφθούν με τη δικαιολογία μιας δήθεν «ανάπλασης». Ελεύθεροι χώροι –όσοι απέμειναν– που αποδίδονται στο ιδιωτικό κεφάλαιο για ανέγερση φαραωνικών κτηριακών συγκροτημάτων εμπορικών κέντρων, καζίνο, «συνεδριακών» και «πολιτιστικών» κέντρων –όπως του Λάτση στο παλιό αεροδρόμιο του Ελληνικού ή του Ιδρύματος Νιάρχου στον παλιό ιππόδρομο στην Καλλιθέα. Μια παραλιακή ζώνη στο Σαρωνικό που όλο και περισσότερο γίνεται απροσπέλαστη ή απαγορευτικά ακριβή για τον απλό κόσμο. Οδικοί άξονες ταχείας κυκλοφορίας που χωρίζουν γειτονιές και ανθρώπους χωρίς καμιά δυνατότητα φυσικής επικοινωνίας. Πάρκα, από τα λίγα που υπάρχουν, που αποψιλώνονται για κατασκευή ποδοσφαιρικών γηπέδων για τους κάθε λογής Μελισσανίδηδες.
