Αναδημοσίευση από εδώ, του Κωνσταντίνου Παπακασόλα, δικηγόρου Αθήνας.
Όταν το 2003 απολύθηκε απ το στρατό
ένας παιδικός μου φίλος, συζητήσαμε για το ποια θα ήταν η επομένη κίνηση
του, σαν πολίτης πλέον. Ο φίλος μου λάτρης των PC, με τα οποία
ασχολείτο απο μικρος, μου είπε ότι σκόπευε να ανοίξει κατάστημα παροχής
υπηρεσιών – επισκευής υπολογιστών. Όταν τον ρώτησα γιατί δεν το
επιχειρεί άμεσα μου απάντησε ότι δισταζει, καθώς έκτος απο ενοίκιο, θα πρέπει να πληρώνει και ασφάλιση ύψους 300 ΕΥΡΩ ΤΟ ΜΗΝΑ!
Κι ενώ φυσικά δεν υπολόγιζε να
βγάζει τα πρώτα χρόνια πάνω απο 300 με 400 ευρώ το μήνα, χρήματα φυσικά
που θα του απόφεραν μεν ένα μικρό εισόδημα, πλην με το ασφαλιστικό ταμείο συνέταιρο – θα έμπαινε και μέσα.
Εκεί εμπέδωσα για πρώτη φορά ότι η αυθαίρετη επιβολή του ύψους των ασφαλιστικών εισφορών αποτελεί βαρύτατη τροχοπέδη στο συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία. Άπλα και ξάστερα, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω γι αυτό.
Περιττό να πω ότι ο φίλος μου μετά απ αυτά, το μόνο που επιθυμούσε διακαώς ήταν να μπει στο δημόσιο, μιας και το κράτος του απαγόρευε καθαρά και ξάστερα να εργαστεί μόνος του ως αυτοαπασχολούμενος ελεύθερος επαγγελματίας.
Κάποιος ΑΠΟΦΕΥΓΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ
ΑΓΑΠΑ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΟΥΣΕ ΝΑ ΖΗΣΕΙ, ΕΠΕΙΔΗ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ,
ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΑΧΘΕΙΣ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΕΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ.
******************************************************************
Το Σύνταγμα μας αναφέρει ότι η ασφάλιση είναι KOΙΝΩΝΙΚΟ ΑΓΑΘΟ, για την απονομή του οποίου μέριμνα το κράτος, με νόμο.
Απο “αγαθό” λοιπόν μέχρι την σημερινή μεσαιωνική κατάσταση
της διάλυσης των ταμείων, του PSI, των κατασχέσεων, των ρυθμίσεων –
γκιλοτίνα, και των ποινικών διώξεων (!) μεσολαβεί ένα…χάσμα απίστευτο, μια απίστευτη στρέβλωση της έννοιας της κοινωνικής ασφάλισης.
Απο προσιτό κοινωνικό αγαθό που θα έπρεπε να είναι μετατράπηκε σε διαδικασία αναγκαστικής είσπραξης (εις -) φορών, χωρίς εισοδηματικά κριτήρια, επιλογή που αποτελεί όνειδος για τον πολιτισμό της χώρας, η οποία άλλωστε γι αυτό και χρεοκόπησε, επειδη κατέχει τέτοιο νομοθετικό πλαίσιο, πρωίμου μεσαίωνα,
Έτσι, επιχειρώντας προσφατα το δημόσιο, ορθά μεν, να εισπράξει μη καταβληθείσες εισφορές για να τονώσει τα ταμεία του, (τα διαλυμένα απο τις παρεμβάσεις και σπατάλες -για τις οποίες ΔΕΝ αναζητά ευθύνες), στρέφεται και κατά δίκαιων και κατά αδίκων ΚΑΤΑ ΠΑΡΑΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΗΣ ΤΩΝ ΑΡΘΡΩΝ 2,4 ΚΑΙ 25 του Συντάγματος, στο βαθμό που έστω και κατόπιν εορτής δεν εισάγει εισοδηματικά κριτήρια στην αναζήτηση των όντως εισφοροφυγαδων.
Διότι τι σοι εισφορές θα πληρώσει αυτός που είχε εισοδήματα 4 και 5 χιλιάδες ευρώ;
Έχουμε δηλαδή συνεχιζόμενη παραβίαση και κατά τον υπολογισμό και κατά την αναγκαστική είσπραξη των εισφορών των συνταγματικών αρχών της προστασίας της ανθρωπινης αξιοπρεπείας, της αναλογικής συνεισφοράς στα βάρη (βάρη είναι και οι εισφορές), της αρχής της αναλογικότητας κλπ καθώς, ασκώντας τα δικαιώματα του, τα εκ του ΚΕΔΕ, το δημόσιο διώκει και διεκδικεί εισφορές :
με μηνύσεις και με κατασχέσεις,
από ασφαλισμένους επαγγελματίες:
1) Που για ορισμένο η και ολόκληρο το
διάστημα της εργασίας τους το εισόδημα τους ΔΕΝ ΕΠΑΡΚΟΥΣΕ ΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ
ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥΣ. (Κάτω απο 12.000 ευρώ ετησίως) και επομένως, ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΕΙΣΦΟΡΟΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.
Αντισυνταγματικά λοιπόν και απάνθρωπα επιχειρεί να “κτίσει” ασφαλιστικό κεφάλαιο απο αυτές τις κατηγορίες ανθρώπων, οι οποίες εξαθλιωθήκαν ακόμα περισσότερο στην πενταετία της οικονομικής κρίσης (2008-13).
Μην θεσπίζοντας δε ανεισφορολογητο για τις ευαίσθητες αυτές κατηγορίες ΚΑΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ (πχ απο 0-5000 ευρώ μηδενική υποχρέωση, απο 5.000 – 10.000 ευρώ εισφορές ύψους 500 ευρώ κλπ), κατάφερε να πληρώνουν ΙΔΙΟ ΠΟΣΟ ΕΤΗΣΙΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ οι μικρέμποροι και ψιλικατζήδες με τις ΜΕΓΑΛΕΣ ΕΜΠΟΡΙΚΕΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ, ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ, ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΕΙΣΦΟΡΕΣ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΣΥΝΕΙΣΦΕΡΟΥΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΚΑΙ ΕΞΟΝΤΩΝΟΝΤΑΣ ΟΣΟΥΣ ΑΠΛΩΣ ΒΓΑΖΟΥΝΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟ.
Το αυτό ισχύει τόσο με τον ΟΑΕΕ και το
ΕΤΑΑ όσο και με τον ΟΓΑ, στον όποιο πληρώνουν σχεδόν την ιδία ετήσια
εισφορά τόσο οι μικροί αγρότες όσο και οι ιδιοκτήτες τεραστίων εκτάσεων
με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ επιδοτήσεων κάθε χρόνο, τα εισοδήματα των
όποιων αντί να στηρίζουν τον ΟΓΑ (με σύστημα εισφορών αυξητικό βάσει
του εισοδήματος) στηρίζουν την αυτοκινητοβιομηχανία PORSCHE CAYENNE.