Αναδημοσίευση από http://athenstvchannels.blogspot.gr
Για να δούμε, όμως, πώς έχει χειριστεί και πώς συνεχίζει να χειρίζεται η ελληνική πολιτεία αυτόν το δημόσιο πόρο, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιοχής των συχνοτήτων που προορίζονται για τηλεοπτική χρήση.
Αρχικά, όταν εμφανίστηκε η ιδιωτική τηλεόραση, η ελληνική πολιτεία επέτρεψε την αυθαίρετη και άνευ ανταλλάγματος κατάληψη των τηλεοπτικών συχνοτήτων από διάφορους επιχειρηματίες, που θέλησαν μέσω του ελέγχου κάποιου ή κάποιων τηλεοπτικών σταθμών να ενισχύσουν τη θέση που κατείχαν μέχρι τότε στις αγορές που είχαν επενδύσει. Η ισχύς και οι σχέσεις διαπλοκής που απέκτησαν και εγκαθίδρυσαν με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, οδήγησαν όχι μόνο στο να μην υπάρξει καμία δίωξη εναντίον τους για την υφαρπαγή και διαρκή χρήση ενός σπάνιου και πολύτιμου δημόσιου πόρου, αλλά ούτε καν οικονομική απαίτηση από την πολιτεία για περισσότερο από μία δεκαετία.
Αργότερα, προχώρησαν ένα βήμα παρακάτω.
<< Ποιος είπε, λοιπόν, ότι δεν υπάρχει διαπραγμάτευση
της Κυβέρνησης με την τρόικα ή ακόμα και «επιτυχίες» με αναβολές ή
ματαιώσεις μέτρων που απαιτούσε η τελευταία; Το μεγάλο πρόβλημα είναι
ότι οι διαπραγματεύσεις αυτές γίνονται για χάρη αυτών που δεν πλήρωσαν
ποτέ για τη χρήση δημόσιων πόρων και δεν θέλουν να πληρώσουν ούτε και
τώρα!>>
(Το θέμα-αποκάλυψη του περιοδικού Digital TV info που κυκλοφορεί στα περίπτερα) του Δημήτρη Ευσταθιάδη
Το φάσμα των συχνοτήτων αποτελεί διεθνώς έναν σπάνιο και πολύτιμο
δημόσιο πόρο. Σπάνιο, γιατί οι περιοχές του, που μπορούν να αξιοποιηθούν
από την υπάρχουσα τεχνολογία, έχουν περιορισμένο εύρος. Πολύτιμο, γιατί
στην ιστορική περίοδο που διανύουμε, αυτήν της παγκοσμιοποιημένης
έκρηξης των επικοινωνιών, η ζήτηση από τους επίδοξους παρόχους υπηρεσιών
είναι πάντοτε μεγαλύτερη από το διαθέσιμο για τις αντίστοιχες υπηρεσίες
εύρος. Δημόσιο, γιατί ανήκει στη δημόσια περιουσία του κράτους και όχι
στην «ιδιωτική», όπως για παράδειγμα θα ήταν ένα ακίνητο που ανήκει στο
κράτος και χρησιμοποιείται απλώς για εκμετάλλευση. Είναι πόρος, γιατί
μια ευνομούμενη χώρα, αφού διατηρήσει το μέρος εκείνο των συχνοτήτων που
εξυπηρετεί τις απαραίτητες δημόσιες υπηρεσίες, οφείλει να εκμισθώνει
για μεγάλα χρονικά διαστήματα (και όχι βεβαίως να πωλεί) το υπόλοιπο
μέρος στους παρόχους των αντίστοιχων υπηρεσιών που ενδιαφέρονται να
επενδύσουν μετά από δημοπράτηση και διεξαγωγή ανοικτού διεθνούς
πλειοδοτικού διαγωνισμού, ώστε να προσκομίσει το μέγιστο δυνατό όφελος
για το δημόσιο συμφέρον.
Για να δούμε, όμως, πώς έχει χειριστεί και πώς συνεχίζει να χειρίζεται η ελληνική πολιτεία αυτόν το δημόσιο πόρο, με το χαρακτηριστικό παράδειγμα της περιοχής των συχνοτήτων που προορίζονται για τηλεοπτική χρήση.
Αρχικά, όταν εμφανίστηκε η ιδιωτική τηλεόραση, η ελληνική πολιτεία επέτρεψε την αυθαίρετη και άνευ ανταλλάγματος κατάληψη των τηλεοπτικών συχνοτήτων από διάφορους επιχειρηματίες, που θέλησαν μέσω του ελέγχου κάποιου ή κάποιων τηλεοπτικών σταθμών να ενισχύσουν τη θέση που κατείχαν μέχρι τότε στις αγορές που είχαν επενδύσει. Η ισχύς και οι σχέσεις διαπλοκής που απέκτησαν και εγκαθίδρυσαν με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις, οδήγησαν όχι μόνο στο να μην υπάρξει καμία δίωξη εναντίον τους για την υφαρπαγή και διαρκή χρήση ενός σπάνιου και πολύτιμου δημόσιου πόρου, αλλά ούτε καν οικονομική απαίτηση από την πολιτεία για περισσότερο από μία δεκαετία.
Αργότερα, προχώρησαν ένα βήμα παρακάτω.
Κατόρθωσαν, στις αρχές της δεκαετίας 2000, να
επιβάλλουν τη θεσμοθέτηση του status quo που είχε δημιουργηθεί,
υποχρεώνοντας την ελληνική πολιτεία να τους διαθέσει «προσωρινές» άδειες
εν όψει ενός διαγωνισμού που θα προκηρυσσόταν για την αδειοδότηση, ο
οποίος όμως δεν έγινε ποτέ. Οι «προσωρινές» άδειες, παρά την αντίθετη
απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, ανανεώνονται από τότε ανελλιπώς.
Το 2007 με τον νόμο 3592 αποφασίστηκε οι τηλεοπτικοί σταθμοί να πληρώνουν για τη χρήση συχνοτήτων αναλογικής τηλεοπτικής μετάδοσης το 2% των ακαθάριστων εσόδων τους. Αυτό, ουδέποτε εφαρμόστηκε, αφού με αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις το 2%, μετατρεπόταν σε 0,1% στις περισσότερες περιπτώσεις ή 0,2%.
Οι μόνες «επιτυχείς» διαπραγματεύσεις με την τρόικα
Το 2007 με τον νόμο 3592 αποφασίστηκε οι τηλεοπτικοί σταθμοί να πληρώνουν για τη χρήση συχνοτήτων αναλογικής τηλεοπτικής μετάδοσης το 2% των ακαθάριστων εσόδων τους. Αυτό, ουδέποτε εφαρμόστηκε, αφού με αλλεπάλληλες υπουργικές αποφάσεις το 2%, μετατρεπόταν σε 0,1% στις περισσότερες περιπτώσεις ή 0,2%.
Οι μόνες «επιτυχείς» διαπραγματεύσεις με την τρόικα
